Το τελευταίο τραγούδι που έπαιξε ποτέ ο Eric Burdon στην Ελλάδα
Την Παρασκευή ο Βρετανός μύθος μας είπε "αντίο" με το τραγούδι που έπρεπε.
- 30 ΣΕΠ 2019
Ήμουν λίγο απαισιόδοξος για αυτήν τη βραδιά του Burdon στο Ηρώδειο, φοβόμουν ότι το ελληνικό κοινό δεν θα είχε τη διάθεση να τον δει live για μία ακόμη φορά, έστω κι αν αυτή ήταν η τελευταία, η “αποχαιρετιστήριά του” όπως μας είπε και στη συνέντευξη που μας έδωσε.
Το Ηρώδειο ήταν γεμάτο και ας πούμε ότι οι πρoβλέψεις δεν είναι ο τομέας μου. Όσοι μπήκαμε τελευταίοι, διασχίσαμε όλο το τόξο του θεάτρου για να φτάσουμε στην άλλη άκρη, στα τελευταία διαζώματα, να προλάβουμε με το ζόρι κάποια απ’ τις ελάχιστες θέσεις που είχαν απομείνει.
NDP PHOTO AGENCY
Το κοινό όχι μόνο ήταν πολύ πολύ περισσότερο από ό, τι αναιδώς υπολόγιζα, αλλά ήταν και πολύ συνειδητoποιημένο, ήξερε γιατί βρισκόταν εκεί. Ένα κοινό συμπαγές, που διψούσε για να δει τελευταία φορά έναν απ’ τους λίγους ροκ μύθους που έχουν τιμήσει τόσες φορές τη χώρα μας και ζητωκραύγαζε συγκινητικά 15 λεπτά μετά τις 21.00, όταν και εμφανίστηκε η blues φιγούρα του στη σκηνή.
‘Mama told me not to come’, και ‘Anything’, ζέσταναν το κοινό -ειδικά με την παραδοχή ότι το δεύτερο το έγραψε “μαστουρωμένος”- και το ‘When I Was Young’ ήρθε την κατάλληλη στιγμή.
Ακολούθησαν μεταξύ άλλων η φοβερή εκτέλεση στο ‘Darkness, Darkness’, το ‘Woman of the rings, το ‘The night’ -στο οποίο μπήκε σε λάθος χρόνο και έπαιξε λίγο με την μπάντα του “χαριτωμένα” μέχρι να το βρούνε- και το πειραγμένο ‘House of the Rising Sun’.
NDP PHOTO AGENCY
Πριν προχωρήσω στα δύο συγκινητικά encore, θέλω να πω ότι μου έμεινε ένα ερώτημα. Φοβόταν τις ‘ικανότητές του’ στην αρχή και κρατούσε κάπως τη φωνή του, με αποτέλεσμα όταν πίστεψε ότι “το έχει ακόμα” να απογειωθεί στο δεύτερο μισό του live ή επίτηδες κρατούσε τη φωνή του για αργότερα, πιστεύοντας ότι δεν θα μπορούσε να βγάλει όλη τη συναυλία σε full ένταση; Όπως και να χει, ακόμα και τα μικρά φάλτσα του πρώτου σαραντάλεπτου, το αχρείαστο και υπερβολικό βράχνιασμα της φωνής -αλλά πόσο blues-, καλυπτόταν κάτω απ’ τη διάθεσή του, το χιούμορ του, την κίνησή του και γενικά το πάθος του, αυτό που στο κάτω κάτω μετράει. Για ροκ μιλάμε, είναι ο τελευταίος μιας γενιάς που χάνεται. Λίγο σέβας.
Στο πρώτο encore επέστρεψε με το ‘Paint it Black’, με το κλασικό του riff παιγμένο από έναν εξαιρετικό βιολονίστα που ανέβηκε εκείνη τη στιγμή στη σκηνή, για να συνεχίσει με τα κλασικά των Animals, ‘We’ve gotta Get out of this place’ και το ‘Don’t bring me down’.
Ο κόσμος όμως ήθελε κι άλλο. Ο Burdon έφυγε απ’ τη σκηνή αλλά όλοι όρθιοι. Περίμεναν, χειροκροτούσαν, δεν έφευγαν με τίποτα. Φοβερά συγκινητική στιγμή, ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στον θρύλο που μας τίμησε μέσα στα χρόνια όσο κανείς.
Ο Burdon γύρισε με το ‘It’s my life’, τελειώνοντας τη συναυλία, προκαλώντας ενθουσιασμό, ατόφια χαρά και όχι το συναίσθημα “ρε γαμώτο, όντως ήταν η τελευταία φορά”; Απλώς μοιάζει σαν ψέμα, κανείς δεν πίστεψε ότι δεν θα ξαναπαίξει.
Ήταν τόσο δυνατό όλο αυτό.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: NDP PHOTO AGENCY
***
Και μην ξεχνάς! Άκου τι είπαμε για τις νίκες του ‘Game of Thrones’, τον θρίαμβο του ‘Fleabag’ και τα Emmys του Netflix.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ REVIEWS ΕΔΩ:
