Έρχεται το επόμενο μεγάλο σου κόλλημα!

Έχουν φύγει δεκάδες ώρες από τον ελεύθερο χρόνο μου στο πρώτο Division. Ώρες που «επενδύθηκαν» χωρίς δεύτερη σκέψη στην εξερεύνηση της μεταποκαλυπτικής Νέας Υόρκης. Βρήκα όλα τα drones, βρήκα όλα τα κινητά τηλέφωνα και συνέδεσα όλα τα πορτοκαλί echoes που μπορούσα να βρω. Και όλα αυτά κυρίως σε μια προσπάθεια να ανακαλύψω τα κομμάτια εκείνα της αφήγησης που οδήγησαν μια κοινωνία στο χείλος της κατάρρευσης.

Αποστολές όπως εκείνη της ανεύρεσης της αγνοούμενης Alexis Kwan, μια αποστολή που ξεκινά όπως κάθε άλλη σε εκείνο το παιχνίδι, από ένα απλό call των συντρόφων σου στον ασύρματο (που θα μπορούσε να περάσει και απαρατήρητο), αλλά καταλήγει σε μια συγκινητική ιστορία αγάπης και απώλειας. Το πρώτο Division δεν είχε πολλές τέτοιες. Το Tom Clancy’s The Division 2 όμως δεν φαίνεται να είναι τέτοια περίπτωση…

Στο πολυαναμενόμενο αυτό sequel κάθε φορά που ξεκινάς για το επόμενο waypoint στον τεράστιο χάρτη της Ουάσινγκτον που ετοίμασε η Ubisoft, θα υπάρχει και κάποια κρυμμένη γωνιά, κάποια ιστορία που περιμένει να την ανακαλύψεις. Μέχρι στιγμής, και στον περιορισμένο χρόνο και έκταση μια beta έκδοσης όπως αυτή, έχω ανακαλύψει κρυφές διαδρομές που χρησιμεύουν ως shortcuts μεταξύ σημαντικών αποστολών. Έχω βρει τεράστια υπόγεια γκαράζ και κτίρια γραφείων που δεν υπάρχουν στον χάρτη, ενώ ακόμη και οι ίδιοι οι δρόμοι, οι μεγάλες λεωφόροι με τα επιβλητικά κυβερνητικά κτίρια, είναι «ζωντανοί», και γεμάτοι περιεχόμενο που τους προσδίδουν αυτή τη φορά έναν ξεχωριστό χαρακτήρα, κάτι που απλά δεν υπήρχε στο αρχικό παιχνίδι.

Το Division 2 δείχνει γεμάτο ευκαιρίες για δημιουργική «εκμετάλλευση» του open world σχεδιασμού του. Κατά τη διάρκεια της ενασχόλησης μου μαζί του, έχω βρει ομάδες που συγκεντρώνουν αμάχους με δόλιους σκοπούς και non-player χαρακτήρες που εκπέμπουν τη νιχιλιστική προπαγάνδα τους από δημόσια μεγάφωνα. Σε κάθε τέτοια περίπτωση μπορώ απλά να παρατηρήσω τι συμβαίνει από απόσταση, η Ubisoft όμως με ενθαρρύνει να παρακολουθήσω πιο στενά αυτές τις σκηνές χαρίζοντας απλόχερα μικροσκοπικά κομμάτια αφηγηματικού περιεχομένου. Μόνο που σε αντίθεση με τα προαναφερθέντα echoes και τα υπόλοιπα collectibles του αρχικού παιχνιδιού, αυτή τη φορά μπορώ πραγματικά να εμπλακώ στα τεκταινόμενα και να αναλάβω δράση. Προσθέστε σε αυτό μια σειρά από side missions και βάσεις επιχειρήσεων του αντιπάλου προς άλωση, και αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα την αφθονία προσφερόμενου gameplay για τους οπαδούς των παιχνιδιών δράσης.

Κατά κάποιον τρόπο, το Division 2 μου θυμίζει λίγο τo Assassin’s Creed Odyssey, το οποίο ήταν ένα συμπαγές παιχνίδι αλλά μετά από το Assassin’s Creed Origins, ένιωθες ότι ο Ubisoft προσπαθούσε να πετύχει το ίδιο «κόλπο» δύο φορές, δεδομένου πόσο παρόμοια ήταν τα δυο παιχνίδια. Το Odyssey όμως τελικά πέτυχε, κυρίως λόγω του εξαιρετικού storytelling του και του τρόπου με τον οποίο κατάφερε να χτίσει έναν ολόκληρο, ενεργό, ανοιχτό, κόσμο για τους παίκτες του. Και αυτό είναι κάτι που είμαι σχεδόν βέβαιος ότι και το Division 2, παρά τον σιωπηλό πρωταγωνιστή του, μπορεί να πετύχει. Και αν φαίνεται πολύ νωρίς για να κάνει κανείς τέτοιες δηλώσεις, το αίσθημα έλλειψης που δημιουργήθηκε με τη λήξη αυτής της beta, αλλά και η έκτοτε -αναπάντεχη- προσμονή για την 15η Μαρτίου, ημέρα κυκλοφορίας του παιχνιδιού, μάλλον με δικαιολογούν!