Εσύ ακόμη να τηλεφωνήσεις στον Saul;

Το τελευταίο spin-off που θυμάμαι να έχω δει είναι το -κάκιστο- Joey. Και εκείνο που περιμένω με λαχτάρα εκείνο του Walking Dead. Επίσης δεν είμαι, όσο ‘βέβηλο’ και αν ακουστεί, ο πιο τιτανο-τεράστιος φαν του Breaking Bad που κυκλοφορεί εκεί έξω. Και αυτό καθιστά το γεγονός ότι το Better Call Saul με άφησε με το στόμα ανοιχτό, ακόμη πιο αξιοσημείωτο.

‘Μοιάζεις με τον δικηγόρο που προσλαμβάνουν όσοι είναι ένοχοι’. Η συγκεκριμένη ατάκα, που λέει στον ταλαίπωρο Saul το ζευγάρι καταχραστών τους οποίους έχει σώσει ήδη δυο φορές (SPOILER-τους προειδοποίησε ότι ετοιμάζονται να τους ληστέψει και καπάκι πήγε και τους βρήκε μέσα στο δάσος που είχαν κρυφτεί), εξηγώντας του γιατί δεν έχουν κανένα πρόβλημα να του δώσουν χρήματα για τον ‘κόπο’ του, αλλά ότι δεν πρόκειται ποτέ να τον προσλάβουν, συμπυκνώνει την ουσία του Better Call Saul.

Βλέπεις εδώ ο Saul δεν έχει καμία σχέση με τον smooth operator του Breaking Bad. Βρισκόμαστε χρόνια πριν όταν, όπως ο Walter White στα δικά του ξεκινήματα, ήταν αξιοθρήνητος.

Ένας κανονικός άνθρωπος, ονόματι Jimmy McGill (ναι, το Saul είναι το ‘καλλιτεχνικό’ του), που προσπαθεί να επιβιώσει με το σταυρό στο χέρι παίρνοντας 700 μίζερα δολάρια για κάθε κακομοίρη που υπερασπίζεται ως συνήγορος υπεράσπισης.

Ένας δικηγόρος της σειράς, με φθαρμένα παπούτσια και ένα φτηνιάρικο κοστούμι δυο νούμερα μεγαλύτερα από το κανονικό, το σπίτι και το γραφείο του οποίου είναι ένα δωματιάκι χωρίς παράθυρα στο πίσω μέρος ενός νυχάδικου/day spa.

Άσε που η ‘κάργια’ η Ασιάτισσα ιδιοκτήτρια δεν τον αφήνει ούτε καν να πιει ένα ποτήρι νερό με αγγούρι, καθώς αυτό προορίζεται μόνο για τους πελάτες.

Επιπλέον ο Jimmy έχει άλλα προβλήματα. Όπως το γεγονός ότι μια τεράστια δικηγορική εταιρεία, που έφτιαξε ο αδελφός του, τον οποίον πλέον προσέχει καθώς έχει χάσει τα μυαλά του και είναι κλεισμένος στο σπίτι του, δεν του επιτρέπει καν να χρησιμοποιεί το όνομά του.

Ή ότι, όταν αρχίζει σιγά σιγά τις κομπίνες προκειμένου να προχωρήσει μπροστά, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον ψυχοπαθή Μεξικανό gangster Tuco του Breaking Bad. Ο οποίος λατρεύει στο έπακρο την γιαγιά του.

Έναν από τους δυο χαρακτήρες, μαζί με τον fixer Mike (ο οποίος, μέχρι τώρα, εκτελεί απλώς χρέη υπεύθυνου parking στο δικαστήριο), από το Breaking Bad που έχουν βάλει μέχρι τώρα οι δημιουργοί στο μείγμα.

Αν και, για κάποιον όπως εγώ, που δεν έχω κρεμασμένη εικόνα του Walter στο ‘εικονοστάσι’ μου, τέτοια ‘δωράκια’ είναι άνευ ουσίας.

Προσοχή. Δεν εννοώ ότι οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες δεν είναι καλοί ή δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Απλώς ότι η γλυκόπικρη ιστορία του Jimmy, εντελώς απρόσμενα και απροσδόκητα, στέκεται μια χαρά από μόνη της.

Ότι, στην τελική, δεν χρειάζεται να έχεις δει ούτε ένα επεισόδιο του Breaking Bad για να γελάσεις, κλάψεις και ταυτιστείς με τον συγκεκριμένο αντι-ήρωα.

Ένα γεγονός που τιμά στον έπακρο τον δημιουργό του, Vince Gilligan, ο οποίος αντί να πάρει τον εύκολο δρόμο του ‘κανιβαλισμού’ του υλικού του, έστρωσε τον κώλο του κάτω και κατάφερε να βρει μια εξίσου ενδιαφέρουσα -και ελαφρώς πιο κωμική- ιστορία να μας πει από το ίδιο ‘σύμπαν’.

Προφανώς, είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε τελικά συμπεράσματα. Και το Breaking Bad είναι όντως αριστούργημα. Ωστόσο κάτι μου λέει ότι, χρόνια από τώρα, όταν και το Saul έχει τελειώσει, κάποιος που δεν ξέρει και ξεκινήσει να βλέπει πρώτα το Saul και μετά το Bad, κάλλιστα θα μπορούσε να πιστέψει ότι το δεύτερο είναι σίκουελ του πρώτου.

Ναι, το ξέρω. Μεγάλο λόγο είπα. Όμως, προς υπεράσπισή μου, αμέσως πριν είχα φάει και μεγάλη μπουκιά. Οπότε είμαι καλυμμένος με το κάρμα μου. Σωστά;