Εθνική Tarantino: 10 ηθοποιοί των οποίων ο Tarantino ανέστησε την καριέρα

Αυτά συμβαίνουν όταν ένας εκ των μεγαλύτερων εν ζωή auteurs εμπνέεται αποκλειστικά από τα κινηματογραφικά του βιώματα και σχεδόν τίποτα άλλο. Καθώς ο Tarantino έμαθε να γράφει διαλόγους και να φαντάζεσαι σκηνές ως επέκταση του ίδιου του fanboy-σμού του για όλες εκείνες τις ταινίες που βούταγε από τον κουβά των αχρήστων στα βιντεάδικα που δούλευε, ήταν μόνο λογικό αυτή η νοοτροπία να αγγίζει κάθε πτυχή της δημιουργίας του.

Έτσι, οι ταινίες του πάντα θα θυμίζουν (ή θα επανεφευρίσκουν) ξεχασμένα είδη, θα είναι μίξη διαφορετικών ευαισθησιών (οι “Basterds” ήταν ένα σπαγγέτι γουέστερν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που αντικαθιστούσε τα περίστροφα με λεκτικές παγίδες) και φυσικά θα έχουν σε κεντρικό ρόλο κάποιο παλιό, ξεχασμένο, “βήτα” πρόσωπο.

Η μαγκιά του είναι βέβαια ότι δεν περιορίζεται στο να ξεθάβει παλιές δόξες και να ξαναβάζει τα ονόματά τους ψηλά στις αφίσες. Αλλά και ότι δίνει σε άλλους ηθοποιούς ρόλους καριέρας ή και εφαλτήριο για να ξεκινήσουν μία εκ του μηδενός. Όπως και νά’χει, οι παρακάτω κύριοι και κυρίες χρωστάνε πολλά στον Tarantino και τη σιγουριά πως όταν κάποιος κοιτά πίσω στις καριέρες τους, θα βρει τον Quentin να γελά πονηρά στο background.

John Travolta, Pulp Fiction

Το poster boy της κατηγορίας, ο Travolta στο “Pulp Fiction” έδινε κάτι από την γοητεία του τέλους των ’70s αλλά με μια πιο ώριμη, πιο ευχάριστα βαριά χροιά. Ο Βίνσεντ Βέγκα του είναι ένας ανώριμος αλήτης που απολαμβάνεις να χαζεύεις να μαγεύεται από την γυναίκα του αφεντικού, και να χορεύει μαζί της τον πιο απολαυστικό onscreen χορό όλων των εποχών, λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα από εκείνο το Σαββατόβραδο.

Πριν: Τα ’80s ήταν σα να μην είχαν υπάρξει για τον Travolta και πλέον υπήρχε στο χάρτη μόνο χάρη σε εκείνη τη σειρά ταινιών με τα μωρά που μιλούσαν.

Μετά: Πήρε υποψηφιότητα Όσκαρ, και βασισμένος στην δύναμη αυτού του ενός ρόλου κατάφερε να παραμείνει ημι-relevant όνομα ακόμα και μέχρι σήμερα. (ΟΚ, υπήρχε και το φοβερό “Face/Off”, αλλά προφανώς δε θα υπήρχε κανένα “Face/Off” για τον Τζόνι αν δεν ήταν ο κουστουμάτος γόης Βίνσεντ.) Σε μια σχετική παρατήρηση, το “Pulp Fiction” έγινε 25 χρόνων κι εγώ ακόμα απορώ όταν βρίσκω άσπρη τρίχα στα μούσια μου.

Michael Madsen, Reservoir Dogs

Η σκηνή που κόβει το αυτί τραγουδώντας “Stuck in the Middle With You” είναι εκείνη που θα του δίνει δουλειές σε βιντεοταινίες στον αιώνα τον άπαντα. Θα είναι για πάντα ο Michael Madsen από το “Reservoir Dogs”, ο cool κακός.

Πριν: Δεν υπήρχε στον χάρτη.

Μετά: Αφού πέρασε μεγάλος μέρος των ’90s προσπαθώντας να κάνει φυσιολογική καριέρα, γρήγορα παραιτήθηκε στο αναπόφευκτο της φήμης αυτής της μίας σκηνής, και πλέον ξεπετάει με ρυθμούς τσοντοπρωταγωνιστή περί τις 10-12 περιπέτειες ζ-κατηγορίας το χρόνο. Άρχοντας.

Samuel L. Jackson, Pulp Fiction & Jackie Brown

Προς θεού, δεν είναι ότι ο Tarantino πήγε και ανακάλυψε τον Jackson σε κανάν b-movie κάδο, τίμια τα κατάφερνε ως τότε ο Sam, και πρωταγωνιστικά ρολάκια χτύπαγε κι απ’όλα. Όμως να, από τη στιγμή που έγινε Τζουλς στο “Pulp Fictions” και παλαβός Ορντέλ στο “Jackie Brown”, δεν γύρισε ποτέ πίσω, και πλέον δεν ήταν ποτέ ξανά τίποτα λιγότερο από “ο motherfuckin’ cool Samuel L. Jackson.” Πώς το λένε. Το γεγονός ότι 8.3/10 ανθρώπους όταν ακούσουν τη λέξη “cool” σκέφτονται τον Sam (*), οφείλεται στον Tarantino.

(*ακριβείς μετρήσεις)

Πριν: Αρκετοί συμπαθείς έως σπουδαίοι ρόλοι. Για τον “Πυρετό της Ζούγκλας” του Σπάικ Λι πήρε μέχρι και βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου στις Κάννες, ένα βραβείο που δεν υπάρχει αλλά οι Κάννες έδωσαν εκείνη τη χρονιά αποκλειστικά για εκείνον. Μέχρι και “Jurassic Park” είχε παίξει. Αλλά τον θυμάσαι εσύ από το “Jurassic Park”;

Μετά: Όχι, φυσικά και όχι. Τον θυμάσαι ως Τζουλς, τον θυμάσαι από τα motherfuckin’s snakes στο motherfuckin’ plane, τον θυμάσαι επειδή είναι ο Νικ Φιούρι στους “Avengers”, τον θυμάσαι επειδή τελοσπάντων έχτισε μια τρομερή καριέρα πάνω στο πατρόν των Ταραντινικών ρόλων του.

Pam Grier, Jackie Brown

Για την πιο υποτιμημένη ταινία της καριέρας του ο Tarantino ξέθαψε μια μεγάλη σταρ της εποχής του blaxploitation. Για την πρωταγωνίστρια της “Foxy Brown”, δήλωνε πως επρόκειτο για την πρώτη γυναίκα action star του σινεμά. Και αυτά ο Quentin ξέρει πώς να τα ξεπληρώνει. Η Grier ήταν φανταστική σε έναν αληθινό ρόλο καριέρας, ερωτική, γήινη, σκληρή, συγκεντρωμένη, σιωπηλά παθιασμένη.

Πριν: Foxy Brown, φιλμ φυλακών, λοιπά εμβληματικά ’70s. Έκτοτε σιωπή.

Μετά: Καλά, μη φανταστείς, αλλά έστω και οι διακρίσεις που κέρδισε ως Τζάκι Μπράουν είναι λαμπρό επιστέγασμα καλτ καριέρας. Έπαιξε και για χρόνια στο “L Word” μετά αλλά ο ρόλος δεν ήταν του επιπέδου της.

Bruce Willis, Pulp Fiction

Τα έχουμε πει ξανά για τον Bruce, κι αν σε κάτι αξίζει να εστιάσουμε ξανά, είναι στο πόσο πραγματικά άθλια του πήγαιναν όλα στις αρχές των ’90s. Οι περιπέτειες που έκανε ήταν εμπορικές αποτυχίες (“Χάντσον Χοκ, το Γεράκι”), οι σοβαρές απόπειρές του ήταν κριτικές αποτυχίες (“Η Απατηλή Λάμψη της Ματαιοδοξίας” όνομα και πράμα) μέχρι που ήρθε ο Tarantino, έβαλε και τα δύο σε ένα, και έκτοτε ο Bruce δεν ξανάχε ανησυχία στην καριέρα του.

Πριν: Η μετάβαση στο σινεμά πήγαινε μια χαρά με το “Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει” αλλά η τελευταία 4ετία πριν το “Pulp Fiction” ήταν επίπονη.

Μετά: Είναι ο Bruce Willis.

Daryl Hannah, Kill Bill

Πολύ κουφή επιλογή ανάστασης από τον Quentin, γιατί δεν μπαίνει στα τυπικά προαπαιτούμενα των υπολοίπων. Δηλαδή δε θα έλεγε ποτέ κανείς πως ήταν cult η Hannah επειδή είχε παίξει στο “Blade Runner”. Τελοσπάντων, ο Tarantino την έβαλε να παίξει την δολοφόνο Ελ Ντραίβερ με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός από τους πιο αξέχαστους χαρακτήρες του σύγχρονου κινηματογραφικού villain gallery, οπότε για άλλη μια φορά αποδείχθηκε πως εκείνος ξέρει καλύτερα.

Πριν: Ήταν It Girl σε κάποια φάση στα ’80s.

Μετά: Τίποτα, αλλά εντάξει, τουλάχιστον ντύθηκε μονόφθαλμη φονική νοσοκόμα. Πόσοι μπορούν να πουν το ίδιο για την καριέρα τους.

Christoph Waltz, Inglourious Basterds

Αυτό λέγαμε στην αρχή. Ο Tarantino είναι αρτίστας επειδή όχι μόνο έβρισκε cult φάτσες που όλοι γουστάραμε βάζοντας μας σε ένα τριπάκι αναπόλησης, αλλά και ήξερε να ανακαλύπτει potential στο άγνωστο. Έψαξε τώρα ανάμεσα σε αμέτρητους ηθοποιούς να βρει κάποιον για να πάρει τον πιο αβανταδόρικο ρόλο όλης της ταραντίνειας ούβρας, και τον έδωσε σε έναν πανάγνωστο Αυστριακό τηλε-πρωταγωνιστή. Τη μία στιγμή παίζεις support στον Γιάννη Μπέζο της Αυστρίας και 2 χρόνια μετά κερδίζεις Όσκαρ. Τι να πεις μετά από αυτό.

Πριν: Είμαι σίγουρος ότι οι Γερμανοί αναγνώστες μας (…) θα μπορούν να το απαντήσουν αυτό καλύτερα από εμάς, καθότι ο Χανς Λάντα της καρδιάς μας δεν είχε παίξει τίποτα διεθνές πριν τον τσιμπήσει ο Tarantino. Ορισμός του τι θα πει ‘δημιουργώ καριέρα από το τίποτα’.

Μετά: Όσκαρ. Και μετά άλλο ένα Όσκαρ.

Uma Thurman, Pulp Fiction & Kill Bill

Μπορεί ο Tarantino να έχει συνεργαστεί με το μισό Χόλιγουντ και να έχει γεμίσει το παλμαρέ δεκάδων πρωτοκλασάτων ονομάτων με σκηνές ανθολογίας, αλλά όταν μιλάμε για “μούσα” του μεγάλου σκηνοθέτη, η απάντηση είναι αυτόματη, και είναι Uma Thurman. Τελεία.

Πριν: Υπάρχουν πάντα οι γραφικοί που θα πουν πως η Uma Thurman σημαίνει Αφροδίτη από τον “Βαρώνο Μινχάουζεν”. Ομολογώ υπάρχουν στιγμές που είμαι κι εγώ ένας από αυτούς. Η ομορφιά της στην ταινία του Terry Gilliam σου κόβει τον αέρα.

Μετά: Τίμια παρουσία είχε και πριν, και μετά, και ανάμεσα στις ταραντινειάδες. (ΟΚ, όχι πια, αλλά για ένα διάστημα τελοσπάντων.) Όμως ως Μία Γουάλας χορεύοντας στην πίστα με τον Travolta, και ως Νύφη χορεύοντας στα χιόνια με το σπαθί του Χατόρι Χάντζο μαζί με τη Lucy Liu, τα high points ήταν τόσο εμφατικά που έχουν χαρακτηρίσει την καριέρα της.

David Carradine, Kill Bill

Φυσικά, θα μπορούσαμε να κλείνουμε με οτιδήποτε άλλο; Ξεχασμένος TV star περασμένων δεκαετιών παίρνει πρωταγωνιστικό καρα-cult ρόλο τίτλου ταινίας η οποία γίνεται ίσως και η πιο λατρεμένη όλων του Tarantino, για μια διετία ξαφνικά όλοι θυμούνται ξανά πόσο γαμάτος ήταν ο Carradine, και μετά ξαφνικά άδοξο τέλος. Η ιστορία ζωής του “Bill” θα μπορούσε να είναι από μόνη της μια ταινία. Αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα, ο Carradine τελικά κατάφερε έστω στις καθυστερήσεις να μείνει στην κινηματογραφική ιστορία γραμμένος όχι για μια ξεπερασμένη σειρά ένοχη απόλαυση, αλλά για ένα αγνό αριστούργημα. Και για κερασάκι στην τούρτα; Παρέδωσε και επικό μονόλογο περί αληθινής ταυτότητας του Superman προτού η Νύφη της Thurman εκπληρώσει την προφητεία του τίτλου.

Πριν: “Βόρειοι και Νότιοι” στα ’80s, “Κουνγκ Φου” στα ’90s, απόγνωση έκτοτε.

Μετά: Έζησε, πέθανε και πρωταγωνίστησε σε δεκάδες σαχλαμάρες όχι ως ο “ωχ! θυμάσαι ρε” αλλά ως ο “Μπιλ”. Και χτύπησε κι ένα “Crank 2” για να έχει να λέει ότι πρόλαβε άλλο ένα αριστούργημα πριν φύγει.