«Έβλεπα το Finding Nemo για να συνέλθω»: O Colin Farrell για την επιστροφή του ως Penguin
Ο Colin Farrell απεχθάνεται να βλέπει τον εαυτό του στην οθόνη. Στο The Penguin όμως, κάτι άλλαξε.
- 22 ΣΕΠ 2024
Στην παράδοση ταινιών όπως Ο Νονός και το Scarface, μοντερνιστικές εκδοχές επηρεασμένες από έργα σαν τις πρώιμες, τοποθετημένες στη Νέα Υόρκη αστυνομικές ταινίες του James Gray, και εμπλουτισμένες με τη βρώμικη ζοφερότητα από το franchise του The Batman, η spin-off σειρά The Penguin σε παραγωγή του Matt Reeves είναι μία crime τραγωδία για τον μύθο του Αμερικανικού Ονείρου και τη σύγχρονη φθορά του. Πρόκειται, φυσικά, για μία διαστρεβλωμένη εκδοχή του μύθου αυτού που φτάνει στα άκρα, ενισχυμένη από μία εμπειρία αορατότητας και αδιαφορίας. Η περιφρόνηση του Oz Cobblepot για τα προνόμια και την ευημερία είναι απλώς η μάσκα μίας βάναυσα ιδιοτελούς φύσης που μπορεί να ήταν τοξική απ’ όταν γεννήθηκε.
Για όλα αυτά και για ακόμη περισσότερα μίλησε ο Colin Farrell και οι συντελεστές της σειράς σε press conference όπου συμμετείχαμε online. Προς έκπληξη απολύτως κανενός, ο Farrell είναι για μία ακόμη φορά φανταστικός ως Penguin, με μία αγριότητα που ακτινοβολεί τόσο έντονα που αν ήταν λιγότερο τεχνίτης θα μπορούσε εύκολα να τον έχει καταπιεί. Είναι όμως οι μικρές του στιγμές από small talk που αποδεικνύονται οι πιο τρομακτικές.
Ακολουθούν όσα μοιράστηκε μαζί μας ο Farrell αλλά και ο Michael Marino, ο make-up artist του οποίου η συμβολή στο πρότζεκτ δεν θα μπορούσε ποτέ να υπερεκτιμηθεί, για μία ολική καλλιτεχνική και πρακτική μεταμόρφωση που δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
Η προετοιμασία του Farrell
Όταν ο Matt Reeves, σεναριογράφος και σκηνοθέτης του The Batman με τον Robert Pattinson, οραματιζόταν εκείνη την ταινία, έβλεπε μαζί της να έρχεται, ιδανικά, και μία σειρά παραγωγής του HBO που θα αφιερωνόταν σε κάποιο από τα πολύχρωμα πρόσωπα του Rogues Gallery του διάσημου κομιξικού χαρακτήρα. Η συνεργασία του με τον Colin Farrell έδωσε γρήγορα σάρκα και οστά στην ιδέα του.
Πρώτα όμως έπρεπε ο ηθοποιός να βρει τον χαρακτήρα.
Τι σε βοήθησε να προετοιμαστείς για τον ρόλο; Μελέτησες προηγούμενες εκδοχές του χαρακτήρα;
Colin Farrell: Μίλησα με κάποιον νωρίτερα και αναφέρθηκε στον Dustin Hoffman στο Midnight Cowboy, όμως εγώ δεν σκέφτηκα ούτε μία στιγμή τον Ratso Rizzo. Κάποιος άλλος την περασμένη εβδομάδα μου είπε ότι, έχοντας δει τα δύο πρώτα επεισόδια, ο Oz του θύμισε τον De Niro στο The Untouchables ως Al Capone. Κάποιος άλλος ανέφερε τον James Gandolfini. Οπότε, προφανώς δεν πρόκειται για κάποια πρωτότυπη ερμηνεία (γέλια). Αυτό που θέλω να πω είναι πως είναι όλοι τους κάπου εκεί μέσα. Έχω δει τους Untouchables δύο φορές, έχω δει το Midnight Cowboy τέσσερις. Οτιδήποτε βλέπεις ως ηθοποιός, ό,τι μουσική ακούς, όλα δένουν μέσα σου σε ένα μέρος που φιλτράρεται μέσα από κάθε χαρακτήρα που υποδύεσαι, με μικρότερο ή μεγαλύτερο τρόπο.
Δεν υπήρξε κάτι συγκεκριμένο που να σκέφτηκα. Όταν διάβασα για πρώτη φορά το σενάριο για το The Batman, ήμουν κάπως μπερδεμένος ως προς το τι θα μπορούσα να κάνω με αυτό ή πώς θα φαινόμουν. Συναντήθηκα με τον Matt Reeves για να μιλήσουμε και είχα μόλις τελειώσει από το The North Water, για το οποίο είχα πάρει 25-30 κιλά. Μου είπε ότι το σώμα μου θα ήταν τέλειο έτσι, αλλά απάντησα «καλά, πες του αντίο, γιατί τώρα χάνω τα κιλά, θα γίνω πάλι υγιής».
Κάποια στιγμή λοιπόν ο Matt με ρώτησε αν είχα μιλήσει με τον Mike Marino, αν είχα δει το θα έμοιαζα ως Penguin. Ανοίγει τον υπολογιστή του στο γραφείο του στο Λονδίνο – και αυτό ήταν περίπου έξι μήνες πριν ξεκινήσουμε τα γυρίσματα του Batman – και είδα ένα γύφινο ομοίωμα. Μου μιλούσε με μία αίσθηση ιστορίας, απειλής, βίας. Είχε και κάτι θλιμμένο στην όψη του, ήταν τόσο πολύπλοκο.
Ο Danny DeVito και εγώ ανταλλάξαμε μερικά μηνύματα, αλλά ήταν περισσότερο για να κοροϊδέψουμε ο ένας τον άλλον για το ποιος είναι ο καλύτερος Penguin. Του έστελνα φωτογραφίες από φιγούρες δράσης και άλλα τέτοια, λέγοντας πράγματα τύπου «ο δικός σου είναι πιο ακριβής από τον δικό μου, τι φάση; Ποιος έκανε τη βαφή στη δική μου φιγούρα;».
Έχεις πει πως η παρακολούθηση της σειράς ήταν για σένα μία λίγο διαφορετική εμπειρία.
Colin Farrell: Ναι, εδώ ήμουν λίγο πιο αντικειμενικός από ό,τι συνήθως. Τις περισσότερες φορές είμαι βουτηγμένος στην ανασφάλεια και την αυτοαμφισβήτηση. Όπως έφευγα από την πρώτη προβολή του Banshees είπα στην αδελφή μου, θύμισέ μου τι άλλες δουλειές έχω να κάνω, γιατί την έχω γαμήσει, δεν πρόκειται να ξαναδουλέψω ποτέ μετά από αυτό. Πραγματικά, η παρουσία μου σε κάτι το καταστρέφει αμέσως για μένα. Το Penguin όμως καταστράφηκε μόνο κατά 80%, μόνο και μόνο λόγω της απόστασης μεταξύ εμού και αυτού του χαρακτήρα, ο οποίος είναι τόσο βαθιά λόγω του μακιγιάζ, λόγω του προσωπείου, λόγω της σιλουέτας, του όλου πράγματος.
Είχα σκεφτεί αρκετά για το σενάριο που έγραψε τόσο όμορφα ο Matt και για τον χαρακτήρα που σχεδίασε, και εγώ, όπως και ο Mike, είχαμε συζητήσει με τον Matt για την ψυχολογία του Oz και για το πόσο παρανοϊκός ήταν, πόσο ανασφαλής, πόσο ήθελε να τον βλέπουν όχι ως κάποιον που ήταν ανάπηρος ή λιγότερος. Ήθελε να του επιτραπεί να εκφράσει την ισχύ του στη Gotham City και τον υπόκοσμό της. Όταν ήρθε η ώρα όμως για το μακιγιάζ έγινε και κοίταξα στον καθρέφτη, ήταν σαν εκείνα τα βίντεο στο YouTube που βλέπεις με τις γάτες να κοιτάζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη για πρώτη φορά και να σηκώνονται οι τρίχες τους. Το είδωλό σου δεν είναι αυτό που βλέπεις επί 45 χρόνια. Οπότε απλά παραδόθηκα σε αυτό.
ΤΟ LOOK ΤΟΥ PENGUIN
Από τον Λύκο της Wall Street και τον Ιρλανδό, έως το The Batman και τον Πρίγκιπα της Ζαμούντα 2 που του χάρισαν τις δύο οσκαρικές του υποψηφιότητες, ο Mike Marino κατασκεύασε έναν αξέχαστο Penguin για τον Farrell.
Και μετά ξανά, και ξανά, και ξανά.
Πώς δημιούργησες αυτή την πλέον εμβληματική εμφάνιση; Τι σε ενέπνευσε;
Mike Marino: Όλα ξεκίνησαν με τον Matt Reeves. Από τη στιγμή που του μίλησα για πρώτη φορά, ήξερα ότι ήταν καλλιτέχνης και ότι μου έμοιαζε πολύ από άποψη προσωπικότητας. Είμαστε σπασικλάκια, γνωρίζαμε τα πάντα για τον batman. Προσπαθούσε να περιγράψει τον τόνο της ταινίας και τον χαρακτήρα που ήθελε να είναι ο Oz, ως ένα άτομο που θέλει περισσότερα από τη ζωή του, παρομοίως με τον χαρακτήρα του John Cazale στον Νονό, τον Fredo. Αυτή ήταν μία σημαντική αναφορά. Ανέφερε επίσης κάποιους γκάνγκστερς των 30s, κάποιους των 50s, και εγώ είχα την ιδέα να μελετήσω τους πιγκουίνους. Πώς μπορούσα να ενσωματώσω όλες αυτές τις πληροφορίες υποσυνείδητα σε ένα πρόσωπο;
Πάντα προσπαθώ να κάνω τέτοια πράγματα, ακόμη και αν είναι πολύ λεπτές οι αποχρώσεις. Βρήκα έναν πιγκουίνο με ένα πραγματικά δυνατό μέτωπο, πολύ γωνιώδες. Έδωσα μία λίγο πιο εκφοβιστική νότα στο φρύδι και στη μύτη του, μία υποσυνείδητη πτυχή ράμφους και ένα σχήμα ρουθουνιού που μοιάζει ελαφρώς με το στόμα ενός πουλιού.
Όταν το είδε ο Matt, του άρεσε πολύ και ήθελε να το δοκιμάσει, οπότε κάναμε με επιτυχία μία δοκιμή με τον Colin – βγήκε και η φωνή του Penguin και το περπάτημά του, ήταν μαγική εμπειρία.
Υπήρξαν προσαρμογές που έκανες για τη σειρά;
Mike Marino: Βέβαια! Η δημιουργία κάτι τέτοιου διαρκεί πολλούς μήνες. Δεν είναι ότι απλά εμφανίζεσαι στη δουλειά, έχεις όλα τα κομμάτια και τα κολλάς πάνω σε ένα πρόσωπο. Χρειάζονται μήνες για να κατασκευάσεις, να σμιλέψεις, να φτιάξεις καλούπια, να δοκιμάσεις τη σιλικόνη – φτιάξαμε πολλά για να κάνουμε το πρόσωπό του να κινείται. Ορισμένες υφές είναι διαφορετικές από ό,τι στην ταινία, η μύτη του είναι πιο σκληρή από τα μάγουλα και τον λαιμό του. Επίσης, επειδή είναι πολύ εκφραστικός και κοκκινίζει όταν θυμώνει, πρέπει να βάψουμε ορισμένες περιοχές διαφορετικά από άλλες περιοχές, επειδή όλο του το δέρμα αλλάζει τόνο. Ή αν, ας πούμε, είχε μία πολύ μεγάλη νύχτα, τα μάτια του θα ήταν πιο σκούρα. Αν ντυνόταν καλά, θα ήταν ξυρισμένος, όμως κάποιες φορές θα έπρεπε να έχει σκιά από γένια.
Δυόμισι ώρες ήταν ο χρόνος που μας έπαιρνε, και μετά, μόλις έβαζε και το κοστούμι του, το οποίο εμείς κατασκευάσαμε επίσης, έπρεπε να κρατάμε το περιβάλλον του δροσερό. Έμπαινε σε ένα παγωμένο ιγκλού και όλοι στο πλατό παραπονιόντουσαν επειδή έκανε τόσο κρύο.
Πάντως κανενός το πρόσωπο δεν παραμένει ίδιο. Έξι μήνες μπορεί να μεσολαβήσουν και να φαίνεσαι εντελώς διαφορετικός. Έτσι, ο Oz περνάει μία φυσική εξέλιξη όσον αφορά την εμφάνισή του. Όσο προχωράμε βαθύτερα, αλλάζει ελαφρώς.
Colin, για σένα πώς ήταν αυτή η καθημερινή διαδικασία;
Colin Farrell: Η πρώτη εφαρμογή, που ήταν περίπου έξι μήνες πριν από το Batman, ήταν οκτάωρη και δεν είχε ακόμη πάρει πλήρως το πράσινο φως. Είχαμε κάποιον που έφτιαχνε τα μαλλιά, κάποιον που έφτιαχνε τις τρίχες στο πίσω μέρος των χεριών, άλλον που έφτιαχνε την περούκα, άλλον για τα δόντια. Ήταν μία ολόκληρη διαδικασία με 10 ή 11 artists σε ένα soundstage στο Burbank. Ήταν μία από τις πιο μαγικές μέρες που έχω περάσει στα 25 χρόνια που εργάζομαι ως ηθοποιός. Ήμουν ζαλισμένος από τον ενθουσιασμό. Δεν το πίστευα ότι θα γινόμουν ο Penguin!
Μετά από αυτό, κάναμε προφανώς την ταινία και μειώσαμε τη διαδικασία σε πέντε ώρες, μετά σε τέσσερις, και μετά με την τηλεοπτική σειρά είχαμε τρεις ώρες κάθε μέρα. Ήταν μαγική περίοδος για μένα επειδή το συνεργείο μακιγιάζ είναι ένα μάτσο απροσάρμοστων, οι πιο γλυκείς, πνευματώδεις άνθρωποι, οι πιο λαμπροί καλλιτέχνες. Κάθε πρωί που έμπαινα στο τρέιλερ του μακιγιάζ ένιωθα πως είχε έρθει το τσίρκο στην πόλη. Κανείς άλλος δεν μπορούσε να μπει μέσα, γιατί το τελευταίο πράγμα που θες είναι να μπει κάποιος όταν η μύτη σου είναι μισή. Θα γινόμουν πολύ ντροπαλός και ευάλωτος αν κάποιος με έβλεπε μισοετοιμασμένο.
Πίναμε λοιπόν τον καφέ μας, αγκαλιαζόμασταν, ξυριζόμουν, καθόμουν στην καρέκλα, παίζαμε μουσική, τα λέγαμε μεταξύ μας, και μετά έπιανα το σενάριο και σκεφτόμουν τις σκηνές που θα έκανα. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι ήταν τρεις ώρες. Ποτέ δεν έγινε βαρετό.
ΤΕΛΙΚΑ, ΠΟΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟΝ PENGUIN;
Φύση ή ανατροφή; Πώς φτάνει κανείς στο να γίνει ένας στυγνός άρχοντας του υποκόσμου; Για πόσα μπορεί να κατηγορήσει τη μητέρα του; Γεννιέται κανείς εγγενώς κακός;
Πόσα θα το απέδιδες στην οικογενειακή του ανατροφή; Τι ήταν αυτό που τον ώθησε σε μία τόσο συγκεκριμένη πορεία;
Colin Farrell: Υπάρχει ένα περιστατικό στη ζωή του που αποκαλύπτεται κατά τη διάρκεια της σειράς, το οποίο ήταν ίσως πιο καθοριστικό από οτιδήποτε άλλο όσον αφορά την κατεύθυνσή του προς τον άνθρωπο που έγινε. Αυτό όμως που τον οδήγησε σε αυτό το περιστατικό προϋπήρχε, φυσικά, και ήταν κάτι μέσα του.
Γεννήθηκε με έναν σωματικό περιορισμό που ήταν – και συγγνώμη για το λογοπαίγνιο – πραγματικά συναισθηματικά και ψυχολογικά παραλυτικό γι’ αυτόν Αισθανόταν διαφορετικός και ένιωθε υποταγμένος από τον ίδιο του τον περιορισμό, και από αυτό που του έλεγαν άλλοι ότι ήταν ο περιορισμός του. Τον εκφόβιζαν. Η κοινωνία του φερόταν σκληρά. Δεν δικαιολογώ καμία πράξη, τις περισσότερες φορές όμως, όταν κάποιος προβαίνει σε κάποια πράξη σκληρότητας στην ανθρώπινη εμπειρία που όλοι μοιραζόμαστε, διαπιστώνει συχνά κανείς ότι σε κάποια φάση της διαδρομής του τού είχαν φερθεί σκληρά. Του είχε φερθεί με αγάπη η μητέρα του και ήταν η μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή του, όμως δεν υπήρχε καμία ποσότητα αγάπης, νομίζω, που θα μπορούσε να βελτιώσει τον πόνο που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί μέσα του, και αυτό είναι κάτι που προκύπτει αργότερα στην οκτάωρη ιστορία μας.
Είμαι μεγάλος οπαδός της δαρβινικής σχέσης φύσης/ανατροφής. Έχω γνωρίσει ανθρώπους που προέρχονταν από διαλυμένα και βίαια σπίτια και τελικά έκαναν τα πιο εξαιρετικά, συμπονετικά πράγματα στη ζωή τους – για τον εαυτό τους,την άμεση οικογένειά τους, τους φίλους τους, και την κοινότητα στο σύνολό της.
Έχω γνωρίσει και ανθρώπους που προέρχονται από πολύ προνομιούχα, πολύ αγαπημένα σπίτια, και τα έχουν γαμήσει όλα. Στη συνέχεια μπορεί να έκαναν θεραπεία και άλλα τέτοια, όμως είχαν πραγματικά πληγώσει πολλούς ανθρώπους. Δεν υπάρχει τίποτα πραγματικά γραμμικό στην εμπειρία μας και στο τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Ο Oz έχει σίγουρα παρελθόν με πολύ πόνο και αβεβαιότητα, και αυτό ήταν το ωραίο με τη σειρά, ότι δεν είχαμε μόνο κάτι φρέσκο, βίαιο και ροκ εν ρολ. Μπορούμε και να δούμε το γιατί οι χαρακτήρες είναι έτσι όπως είναι. Υπάρχει συγχώρεση, υπάρχει λύτρωση, αλλά υπάρχει και κάποιο σημείο που το παρατράβηξες; Νομίζω ότι στο τέλος της σειράς ο Oz το έχει κάνει και δεν υπάρχει επιστροφή.
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Όταν τα γυρίσματα του The Batman πλησίαζαν στο τέλος τους, ο Farrell είχε περάσει τόσο καλά που ήταν δυσαρεστημένος με τις λίγες σκηνές του. Μέχρι το τέλος του The Penguin, ήταν έτοιμος να αφήσει τον χαρακτήρα, για λίγο έστω, πίσω του.
Πώς κατάφερνες να ξεφεύγεις από το μυαλό του Penguin;
Colin Farrell: Ήταν μεγάλη τιμή όλο αυτό, πραγματικά, ήμουν φαν του Burgess Meredith όταν ήμουν 6-7 ετών, τον παρακολουθούσα σε όλη τη διάρκεια του Batman ’66, και στη συνέχεια τον Danny DeVito στην ταινία του Tim Burton. Οπότε το να γίνω μέρος αυτού του canon ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση, αλλά ήταν τόσο καλά σχεδιασμένη η κάθοδός του στην τρέλα και την ψυχοπάθεια, που μέχρι το τέλος του, ήμουν εξαντλημένος.
Η αφαίρεση του μακιγιάζ στο τέλος κάθε ημέρας ήταν χρήσιμο. Όσο η διαδικασία του μακιγιάζ ήταν βοηθητική για να μπω στον χαρακτήρα, τόσο το ντεμακιγιάζ ήταν ανακούφιση μετά από 15 ώρες. Ήταν σαν να ξαναγεννιέμαι. Ήταν πραγματικά σημαντικό.
Είχα γίνει γκρινιάρης επειδή η σειρά είναι τόσο σκοτεινή και εκείνος τόσο ανελέητα σκληρός – το λέω με αγάπη και όχι με κριτική διάθεση – οπότε ναι, μέχρι να τελειώσει είχα μαυρίσει λίγο. Χάρηκα όταν τελείωσα. Κατά τη διάρκεια της ταινίας είχα γίνει άπληστος. Έλεγα, δεν μπορούμε να κάνουμε περισσότερα; Μέχρι το τέλος των οκτώ ωρών ένιωθα ότι μου ήταν αρκετό.
Αλλά ναι, παρακολουθούσα ταινίες της Pixar. Πήγαινα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου και έβαζα το Finding Nemo για να συνέλθω Ορκίζομαι στη ζωή μου, έπρεπε να βλέπω παρακολουθώ ανάλαφρα πράγματα! Δεν έβλεπα τίποτα σκοτεινό. Ειλικρινά, το Finding Nemo είναι η απάντηση.
Το The Penguin προβάλλεται από τις 20/9 αποκλειστικά στο Vodafone TV.
