Έχω 1.629 επεισόδια και μια ζωή για να τα δω

1636, 1632, 1625 (καλά πάμε), 1672 (μην  αγχώνεσαι, απλά μπήκε το Sports Night που είπε ο Δημητρόπουλος και ανέβηκε το σύνολο), 1615 (άντε με τη μαλακία, την αφαίρεσα, αφού δεν πρόκειται να το δω, τι το κρατάω). Τα βράδια, λίγο πριν κοιμηθώ, το άγχος με κυριεύει. Πέρα από διάφορες άλλες φοβίες που με κυνηγάνε (βασικά δεν με κυνηγάνε, εδώ είναι πλέον, με έπιασαν, να τώρα καθόμαστε και τα λέμε), πέρα από τον απολογισμό της ημέρας στη δουλειά, στην τράπεζα και το πορτοφόλι και το πόσο καλός family man είμαι ή τέλος πάντων προσπαθώ να γίνω, σκέφτομαι έναν αριθμό που αλλάζει κάθε μέρα.

Αυτή τη στιγμή που γράφω, είναι 1629. Σε λίγες ώρες που θα έχει τελειώσει το S06E08 του Sons of Anarchy, ο αριθμός θα γίνει 1630. Εκτός και αν προλάβω να τελειώσω τώρα το κείμενο και δω έναν Mad Men (έχουν μείνει ακόμη 64) και ίσως δύο Modern Family (εντάξει, αυτά καταπίνονται εύκολα, σαν cheeseburger από τα McDonald’s).

Ακόμη αναρωτιέσαι, τι είναι  αυτός ο αριθμός; Οκ. Κάτσε να στο  πω πιο απλά:

Ή μέχρι να χαλάσει το iPad, να μην έχω λεφτά να πάρω άλλο ή (ακόμη πιο βέβαιη λύση), το ITV Shows, το app που πέτυχα πριν περίπου δύο χρόνια και κατέβασα (ψάχνοντας έτσι κι αλλιώς κάτι για να οργανώσω –wtf- τις σειρές μου) και από τότε ζω στη σκιά του. Φταίει ότι έχει πολύ ωραίο και εύχρηστο user experience; Ότι έχει ευχάριστο περιβάλλον; Ότι κάθε φορά που είσαι up to date με μια σειρά (έχεις δει όλα τα επεισόδια που έχουν παιχθεί στις ΗΠΑ ή είναι ολοκληρωμένη και την έχεις δει όλη) σου δίνει ένα κόκκινο αστεράκι, σαν παράσημο;

Μπορεί να φταίει, βέβαια, ότι μικρός μου άρεσε να παίζω  μόνος μου και να μιλάω μόνος  μου. Αυτό από όσο γνωρίζω (και  από όσο έχω καταλάβει από  την πορεία μου γενικώς ως άνθρωπος) δεν είναι δείγμα ψυχικής σταθερότητας.

Πίσω στο application.

Μικρή παρένθεση. Τρέχει ψηφοφορία στο ONEMAN για την πιο αγαπημένη σειρά όλων των εποχών. Μπες και ψήφισε τη δική σου αγαπημένη.

Πίσω στο application, τα πράγματα είναι χαοτικά. Αν δει κάποιος τη λίστα με τις σειρές που έχω κρατήσει για να δω, θα πιστέψει ένα από τα παρακάτω;

α) δεν έχω δουλειά, οπότε  έχω πολύ χρόνο για να τα δω όλα  αυτά

β) δεν έχω γυναίκα, οπότε δεν έχω κάποιον με παράπονα επειδή δεν κάνω τίποτα άλλο, πέρα από το να δω το βράδυ έστω ένα επεισόδιο, από κάτι, ό,τι να ναι, λίγο ρε παιδάκι μου, μια τζούρα

γ) δεν έχω παιδί, οπότε δεν έχω μια νέα πραγματικότητα και κίνητρο στη ζωή μου

δ) δεν έχω φίλους

Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Και αν η δουλειά μέχρι στιγμής δεν έχει κινδυνέψει από τον ψυχαναγκασμό μου να δω όλες τις άνω του 7 στο IMDB σειρές που έχουν βγάλει τα αμερικανικά (δεν βλέπω πολύ αγγλική TV) δίκτυα, τα άλλα τρία είναι σε πολύ ρευστή κατάσταση.

Η γυναίκα μου απειλεί  ότι θα με χωρίσει (ή ότι θα μου  σπάσει το iPad, οπότε μιλάμε για γκρεμό και ρέμα όχι μαλακίες), το παιδί μου έχει αρχίσει και καταλαβαίνει ότι πρέπει να με μοιράζεται με το Suits, το Graceland και φυσικά όλα τα μεγάλα τύπου Mad Men, Game of Thrones, Breaking Bad κλπ., ενώ οι φίλοι μου παρότι βλέπουν κι αυτοί σειρές, έχω καταλάβει πως θα κάνουμε παρέα μέχρι τα 40-45. Μετά θα με πάνε μέσα. Σε λευκά δωμάτια.

Ποιο είναι  το πλάνο

Το πλάνο είναι να βλέπω  πάντα ένα μεγάλο (τύπου με 40+ επεισόδια), είτε που έχει ολοκληρωθεί, είτε που συνεχίζεται, ώστε να βρω ένα καλό τέμπο και να βλέπω κάθε δύο μέρες. Να τώρα, που τελείωσε το Breaking Bad, έπιασα το Mad Men που δεν είχα δει καθόλου. Παράλληλα, έχω πάντα κάτι γρήγορο, τύπου Suits, Graceland, Scandal, για να υπάρχει μια entertainment κατάσταση σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Και ενώ θα μπορούσα να ήμουν  μια χαρά με αυτά, θα δω σίγουρα Modern Family, θα δω μια μαλακία έτσι χωρίς λόγο (π.χ. το Revolution παίζει να έχει τις χειρότερες ερμηνείες, που έχουν δει τα μάτια μου, κι όμως το βλέπω) και φυσικά θα δω Vampire Diaries. Τώρα από εκεί και πέρα, γίνονται μάχες. Να ξεκινήσω κάτι παλιό ή να πιάσω κάτι καινούριο; Να δώσω μια ευκαιρία ακόμη στο Under the Dome (προφανώς και όχι) ή να βάλω επιτέλους αυτό το Justified που μου λένε τα καλύτερα; Άγχος, πίεση, ψυχαναγκασμός. Κατάντια.

Τι κάνει το ITV Shows

Η περιγραφή του app είναι πολύ απλή: Διαλέγεις τις σειρές που θες να δεις, αυτό σου βγάζει μια λίστα με τα επεισόδια που έχεις να δεις, σου έχει πρόγραμμα με το πότε παίζεται τι, στα χωρίζει σε THIS WEEK. NEXT WEEK, UPCOMING (σειρές που έχει ανακοινωθεί η έναρξη τους, π.χ. σε ένα μήνα) TO BE ANNOUNCED (σειρές που δεν ξέρουμε πότε θα αρχίσουν ή θα συνεχιστούν), ENDED (σειρές που έχουν ολοκληρωθεί ή κοπεί).

Μετά έχει ένα κουμπί, το Genius και εκεί μπορείς να βρεις άλλες σειρές που σου προτείνει να ακολουθήσεις. Αυτό, εκτός του ότι έχει συχνά bugs και κρασάρει το iPad, είναι και μαύρη τρύπα. Κοιτάς, κοιτάς, κοιτάς, πατάς και accept σε όποια θες και Ο ΑΡΙΘΜΟΣ έξω στην home screen σου, ανεβαίνει. Εσύ (εγώ) κάθε φορά που βλέπεις (βλέπω) ένα επεισόδιο, το πατάς (πατάω) για να το βγάλεις (βγάλω) από τη λίστα.

Πώς τα πάω ως τώρα

Νομίζω, ότι τα 1629 επεισόδια  που έχω να δω, μιλάνε από μόνα τους για την τραγικότητα της  κατάστασης. Φέτος, μάλιστα, προστέθηκαν  αρκετές νέες σειρές, οπότε ο αριθμός  αυξήθηκε, αλλά σύμφωνα με τα πρώτα  επεισόδια και τους πιλότους, τα περισσότερα είναι αστείες περιπτώσεις, που ούτε ο Tyler δεν τα βλέπει που είναι και η δουλειά του. Άρα μία η άλλη μου έχει έρθει η φετινή σεζόν.

Το κακό είναι ότι τελευταία  έχω ρίξει το ρυθμό κατανάλωσης  επεισοδίων και αναγκάζομαι να κάνω περικοπές. Πετάω σειρές ολόκληρες (για παράδειγμα, αποφάσισα ότι  δεν θα δω ποτέ πως τελειώνει ο  Dexter, δεν με νοιάζει), ότι ο Kevin Bacon είναι αστεία κακοβαλμένος στο ρόλο του στο The Following, ενώ κάτι τεραστίων διαστάσεων σειρές (βλέπε Fringe) δεν πειράζει, μπορώ να τις διαβάσω και στη Wikipedia. Έτσι, είναι. Μεγαλώνοντας ωριμάζεις, θέτεις τα όρια σου, βάζεις προτεραιότητες. Έχω καταλάβει και ας μην το παραδέχομαι, ότι δεν πρόκειται να δω και τα 1629 επεισόδια που δείχνει το app, απλά τα έχω εκεί, να τα κοιτάζω, σαν συλλογή από παιχνίδια που δεν θα προλάβω να παίξω, αλλά τα θέλω σαν κακομαθημένο παιδάκι.

Για την ακρίβεια αποκλείεται να δω ΑΥΤΑ τα 1629, αφού κάθε φορά που τρελαίνομαι, πετάω κάτι και βάζω κάτι άλλο, συνήθως καινούριο στη θέση του, βγαίνουν καινούρια, κόβονται σειρές, μερικές είναι μάπα από το πρώτο επεισόδιο και γενικώς υπάρχουν παράμετροι που αλλάζουν διαρκώς τη λίστα των επειδίων). Ο ψυχαναγκασμός άλλωστε, δεν είναι κάτι που σε οδηγεί στην επίτευξη του στόχου σου, αλλά κάτι που απλώς σε κάνει να κινείσαι σε ένα φαύλο κύκλο και ικανοποιείσαι μόνο και με το άγχος του να κάνεις αυτό που “πρέπει”.

Υπό αυτή την έννοια, μια  χαρά πάω. Σκέτη τρέλα.