‘Fantastic Beasts’: 6 πράγματα που μας άρεσαν και 4 που θα βελτιώναμε

Μετά από τρία χρόνια αναμονής, το ‘Fantastic Beasts and Where to Find Them’ επιτέλους έφτασε. Απανταχού μάγοι και Μαγκλ προμηθευτήκαμε ραβδιά και ποπ κορν και ετοιμαστήκαμε να ξαναμπούμε στον γνώριμο κόσμο της J.K. Rowling, αυτή τη φορά μαζί με την τεράστια αλλαγή σκηνικού που έφερε το ταξίδι του Newt Scamander στη Νέα Υόρκη των ’20s. Το αποτέλεσμα είναι μια διασκεδαστική ταινία για όλη την οικογένεια και μια παρέα πολλά υποσχόμενη για το μέλλον του ‘Fantastic Beasts’ ταινιών. Αφού ευχηθείς μαζί μας να γίνουν πραγματικότητα τα άλλα 7 spin-offs που θα θέλαμε να δούμε από τη Rowling, δες παρακάτω τι κέρδισε τις εντυπώσεις μας και τι ελπίζουμε να βελτιωθεί στο μέλλον.

THUMBS UP

Ο ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΤΩΝ GENRES

Πόσες φορές έχεις δει ταινία που προσπαθούσε να κάνει δέκα πράγματα ταυτόχρονα και τελικά δεν έκανε σωστά κανένα από αυτά; Η Rowling είχε μάθει τους αναγνώστες της στο πετυχημένο πάντρεμα χιούμορ, περιπέτειας και δράματος με μπόλικες horror πινελιές και εδώ κινείται στην ίδια λογική. Χωρίς να χάνει το κωμικό στοιχείο – από slapstick μέχρι μαύρο χιούμορ, κυρίως από τον χαρισματικό Dan Fogler – το ‘Fantastic Beasts’ κρατάει σωστές ισορροπίες μεταξύ ενός δράματος για τη διαφορετικότητα και αρκετών υπο-πλοκών που φλερτάρουν με τον αυθεντικό τρόμο. Όσα σχετίζονται με τη Mary Lou Barebone, την ιερή της αποστολή εναντίον των μαγισσών και τον υιοθετημένο γιο της, Credence – ένας ταραγμένος Ezra Miller – μοιάζουν να έχουν βγει από μεταφορά γοτθικού λογοτεχνήματος για την αποτρόπαιη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Δύσκολος ο γάμος των genres, αλλά η Rowling ξέρει ακόμα τι κάνει.

ΤΑ ΕΦΕ

Δε θα σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για το είδος υπό εξαφάνιση που λέγεται πρακτικά εφέ, αλλά αν δε μπορείς να είσαι ‘Rise of the Planet of the Apes’, ας είσαι ‘Fantastic Beasts’. Η συγκεκριμένη ταινία θέλει να εξαρτάται από τον θαυμασμό που σου προκαλούν τα φανταστικά της πλάσματα και όσα ακόμη κρύβονται στη μαγική βαλίτσα του Newt Scamander, οπότε το λιγότερο που είχε να δώσει ήταν τα ρέστα της στο CGI. Σε αντίθεση με το ‘Rise’ κιόλας, όλα τα μαγικά πλάσματα της ταινίας είναι μια μίξη αληθινού και φανταστικού και άρα πιο δύσκολα να αποδοθούν χωρίς μια καλοφτιαγμένη ξεπατικωσούρα, οπότε σίγουρα έπεσε πολλή δουλειά. Δεν ήταν όμως μόνο τα πλάσματα και το περιβάλλον τους που τα πήγαν καλά. Από τη σχεδόν εφιαλτική σεκάνς του Newt και της Tina στο Υπουργείο Μαγείας μέχρι τις κλασικές σκηνές ιπτάμενων αντικειμένων που έχεις μάθει να περιμένεις από οτιδήποτε Χάρι Πότερ, τα εφέ είναι σχεδόν αψεγάδιαστα.

ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Για λόγους που δεν οφείλονται στον ίδιο τον σχεδιασμό των χαρακτήρων και που θα δούμε παρακάτω, οι βασικοί χαρακτήρες της ταινίας δεν έχουν την ευκαιρία να αναπτυχθούν όσο θα μπορούσαν. Όλοι τους όμως γίνονται γρήγορα συμπαθείς και μπορείς να φανταστείς γιατί θα μπορούσες να περάσεις καλά μαζί τους στις υπόλοιπες τέσσερις ταινίες. Ο Eddie Redmayne ερμηνεύει με ζεστό τρόπο τον αμήχανο, μοναχικό Newt και στις επόμενες ταινίες που θα μάθουμε περισσότερα για τον χαρακτήρα του και θα έχει πιο πολλά να κάνει από το να χαμογελάει στραβά, μάλλον θα μετατραπεί αβίαστα σε de facto πρωταγωνιστή/πλοηγό του σύμπαντος. Συνοδεύεται από τον απολαυστικό Fogler και μαζί κάνουν ένα ταιριαστό δίδυμο που υποπτεύομαι θα θυμίσει σε αρκετούς τον αρχετυπικό συνδυασμό αμήχανου Χάρι/αστείου Ρον, αλλά οι διαφορές τους είναι τόσες ώστε να μη μοιάζουν ξεσηκωμένοι. H Tina και η Queenie, οι δύο αδερφές που βρίσκονται μπλεγμένες στις περιπέτειες του παραπάνω διδύμου – και στα ρομαντικά τους δίχτυα πολύ αναμενόμενα – έχουν τις δικές τους ευδιάκριτες προσωπικότητες που θα μπορούσαν να εξελιχθούν με πολύ γούστο στην πορεία του νέου franchise.

WORLDBUILDING

Η αλλαγή σκηνικού από το περιβάλλον που έχεις συνηθίσει να βλέπεις στις ταινίες Χάρι Πότερ είναι αρκετά απότομη. Δε βγαίνεις μόνο από την ασφάλεια του Χόγκουαρτς, του Λονδίνου και της αγγλικής επαρχίας που είχες μάθει να χαζεύεις μέχρι πριν 5 χρόνια, αλλά βγαίνεις και από τα πιο σύγχρονα πλαίσια της ζωής του Χάρι. Η ίδια η κοινότητα των μάγων της Αμερικής των ‘20s όμως, όσο προλάβαμε να τη δούμε μέσα σε 2 και κάτι ώρες, έχει φτιαχτεί με προσοχή. Η δημιουργία του MACUSA (Magical Congress of the United States of America) για παράδειγμα, έχει άμεση σχέση με τις ιστορικές δίκες μαγισσών του Salem. Λόγω του τραυματικού αυτού ιστορικού προηγούμενου, το Υπουργείο έχει επιβάλλει πολύ διακριτά – και πολύ πιο αυστηρά σε σχέση με τα ευρωπαϊκά – όρια μεταξύ μάγων και Μαγκλ (ή Άμαγων σωστότερα όπως ονομάζονται στην Αμερική). Ταυτόχρονα οι φυλετικές διακρίσεις της εποχής δε φαίνεται να έχουν θέση στη μαγική κοινότητα, αφού η ηγετική προσωπικότητα είναι και γυναίκα και μαύρη. Τώρα αν θα προτιμούσες τη φυλάκιση στο Αζκαμπάν παρέα με τους Παράφρονες να σου ρουφάνε την ψυχούλα ή την καταδίκη σε θάνατο στα γρήγορα όπως το έχουν οι Γιάνκηδες, είναι άλλο θέμα.

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΛΕ

Τα βιβλία της Ρόουλινγκ είχαν πάντοτε κάτι να πουν υπέρ της διαφορετικότητας και εναντίον της μισαλλοδοξίας, άλλοτε με πολύ ευθείες αναφορές όπως τις ομοιότητες μεταξύ Ναζιστών και Θανατοφάγων και άλλοτε με πιο υπόγειο τρόπο όπως τον λυκανθρωπισμό του Ρέμους Λούπιν και τον παραγκωνισμό του από τη μαγική κοινότητα ως αλληγορία για τον ιό του AIDS. Δεν είναι τυχαίο ότι έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που διαβάζουν Χάρι Πότερ επιδεικνύουν μεγαλύτερη αποδοχή σε στιγματισμένες κοινότητες, όπως αυτές των μεταναστών, των προσφύγων και των ομοφυλόφιλων. Στο ‘Fantastic Beasts’ η καταπίεση της μαγείας μπορεί να μετατραπεί πολύ κυριολεκτικά σε ένα δολοφονικό σύννεφο που καταστρέφει και αυτόν που υφίσταται την καταπίεση και το περιβάλλον του. Η αλληγορία δεν είναι λεπτή και δε χρειάζεται να είναι.

GELLERT GRINDELWALD

Ότι ο Johnny Depp θα έπαιζε τον Grindelwald, τον άσπονδο εχθρό του Dumbledore, έχει γίνει γνωστό κάμποσες μέρες τώρα. Μάλιστα κάποιοι από μας, με το breaking του νέου, είχαμε σκεφτεί ότι θα ήταν καλύτερα να μας το είχαν κρατήσει για έκπληξη. Δε θα προδώσουμε τις λεπτομέρειες, αλλά τελικά το cameo του ηθοποιού ήταν από τα highlight της ταινίας.

THUMBS DOWN

ΡΥΘΜΟΣ

Σε άλλα σημεία η ταινία παίρνει τον χρόνο της για να σου δείξει όλα όσα κρύβει η βαλίτσα του Newt και σε άλλα σημεία σου πετάει δέκα καντάρια πλοκή. Για να σε πάει αμέσως μετά σε ακόμα λίγο fun χαλάρωμα, πριν σου πετάξει άλλα δέκα καντάρια πλοκή και exposition. Έχει τον Newt και τα ζώα του, έχεις τον Graves (Colin Farrell) και τις μυστήριες συναντήσεις του, έχεις τη Barebone και τον προσηλυτισμό της, έχεις τον εκδότη Jon Voight και τον γιο του να κάνουν πράγματα γιατί κάνουν πράγματα, έχει γενικώς το νου σου σε χίλιες και μία καταστάσεις. Πρόβλημα στο ύφος δεν υπάρχει όπως λέγαμε και νωρίτερα με το πάντρεμα των ειδών από τη Rowling, αλλά χρειαζόταν σίγουρα καλύτερο άπλωμα στον χρόνο που αφιερώθηκε στην κάθε υποπλοκή. Μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον μία σεκάνς που θα μπορούσε να αφαιρεθεί χωρίς να αλλάξει τίποτα σοβαρό στην εξέλιξη της υπόθεσης. Αντίθετα θα άφηνε περισσότερο χρόνο για την ανάπτυξη των χαρακτήρων που μέχρι το τέλος της ταινίας έμεινε αρκετά εισαγωγική και πολύ μακριά από την αντίστοιχη του ορίτζιναλ τρίο Χάρι, Ρον και Ερμιόνης.

ΤΑ ‘BEASTS’ ΔΕ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ

Επειδή όλες αυτές οι υποπλοκές που λέγαμε παραπάνω δεν ολοκληρώνονται με τρόπο καθοριστικό, το πρώτο ‘Fantastic Beasts’ μοιάζει περισσότερο με το καλημέρα σας ενός καινούριου franchise παρά με ολοκληρωμένη ιδέα. Η ταινία είναι η πρώτη από πέντε κι αυτό εξ ορισμού σημαίνει εισαγωγή, αλλά αυτό δεν πρέπει ποτέ να αποκλείει τη στέρεη παρουσία μιας ταινίας. Σίγουρα δεν πρέπει να σημαίνει ότι οι χαρακτήρες της θα αιωρούνται. Παρ’ όλα αυτά, όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους έχεις με κάποιον περίεργο τρόπο ήδη την αίσθηση ότι το επόμενο θα είναι και καλύτερο.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ WONDER, ΟΕΟ;

Είναι κυρίως – μόνο βασικά – σε ό,τι έχει να κάνει με τον Newt και τον κόσμο που έχει φτιάξει για τα ζώα του. Το συναίσθημα που νιώσαμε όταν το 2001 οι πρωτοετείς του Χόγκουαρτς έμπαιναν για πρώτη φορά στη Μεγάλη Αίθουσα δε μπορεί να επαναληφθεί, αλλά το ‘Fantastic Beasts’ θα είχε πολλά να κερδίσει από κάποια εφευρετικά κόνσεπτ εδώ κι εκεί, που θα του χάριζαν τον wow παράγοντα. Εκτός της βαλίτσας του Newt.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ ΣΤΑ ‘20S

Το worldbuilding της κοινότητας των μάγων μπορεί να είναι καλοφτιαγμένο, αλλά δε μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το σκηνικό της Νέας Υόρκης. Τα Roaring ‘20s της πόλης δεν αντηχούν καθόλου στην ταινία, με τις περισσότερες τοποθεσίες να μοιάζουν φτιαγμένες αρκετά μηχανικά και χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση. Η μεταφορά μας εκτός Χόγκουαρτς και Αγγλίας ήταν μεγάλη ευκαιρία για τον wow παράγοντα που λέγαμε πιο πάνω, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι απλά ok.

***

Το δικό μας ραντεβού για το ‘Fantastic Beasts and Where to Find Them 2’ έχει ήδη κλείσει για το 2018. Το δικό σου;