Φεστιβάλ Βενετίας, Μέρα 1: Ο κυνισμός δε θα περάσει
- 1 ΣΕΠ 2016
Χτες έγραφα ότι η Βενετία έχει κάτι το εφιαλτικό αλλά δεν είχα νιώσει το πόσο εφιαλτικό μιλάμε μέχρι να προσπαθήσω να βγάλω άκρη με τον καφέ.
Το να μην βρίσκεις κρύο καφέ να πιεις σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία, ενώ είναι ακόμα Αύγουστος, με ξεπερνάει. Περπατάς δύο λεπτά και ιδρώνεις σα διάολος, έχει και υγρασία (επειδή όπως είπαμε, το Λίντο είναι βασικά θάλασσα που έτυχε να ξεπηδήσει μια λουρίδα γης), έχει ήλιο, και ζητάς ένα καφέ και το μόνο που υπάρχει οπουδήποτε είναι εσπρέσο ζεστός.
Πέρασα δύο λεπτά εξηγώντας σε μια μπαρίστα τι θέλω να κάνω. Ζήτησα τον εσπρέσο και μετά κατά σειρά α) ένα πλαστικό ποτήρι (δεν καταλάβαινε τι το ήθελα, μου έδειχε διάφορα και ρώταγε αν μου κάνουν), β) πάγο (έψαχνε για ώρα μέχρι να βρει) και γ) καλαμάκι (δεν είχε, βρήκα από παραδιπλανό μπαρ). Έριξα τον εσπρέσο μες στον πάγο και πήγα να περιμένω στην ουρά για το ‘La La Land’. Οι ντόπιοι δημοσιογράφοι με κοίταγαν σα να κράταγα μαραμένες μαργαρίτες.
Επίσης στο σούπερ μάρκετ προσπαθούσαμε 5 λεπτά να εξηγήσουμε σε έναν υπάλληλο ότι ψάχνουμε φίλτρα για τον καφέ φίλτρου, κι αυτός δεν μπορούσε να καταλάβει τι άλλο θα μπορούσαμε να εννοούμε εκτός από τις κάψουλες για την εσπρεσιέρα.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
EMMA KAI EMMA
Μία στη συνέντευξη τύπου, προσπαθώντας να κρύψει πίσω από ένα χαμόγελο τον πανικό της για το λεφούσι δημοσιογράφων που έτρεξαν να της ζητήσουν αυτόγραφα, και μία το ίδιο απόγευμα στην είσοδο του ξενοδοχείου Excelsior, από όπου βγήκε για να κατευθυνθεί προς το κόκκινο χαλί της πρεμιέρας.
Δεν υπάρχει πιο αυθεντικά χολιγουντιανή στιγμή από έναν αστραφτερά ντυμένο σταρ την ώρα που σκύβει για να μπει στο πίσω κάθισμα μιας λιμουζίνας.
Ο SAM MENDES ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ
“Μου αρέσει όταν προσπαθείς να συναντάς μια ταινία με όσο λιγότερη πληροφορία,” εξήγησε ο Sam Mendes του ‘Skyfall’ μιλώντας για το ρόλο του ως Πρόεδρος της φετινής κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ. “Δεν ξέρω ποια είναι τα κριτήριά μου για το τι είναι εξαιρετικό. Θα ξέρω όταν το δω.”
Στην καρδιά μου μίλησε αυτή η ατάκα. Όταν πήγα στη συνέντευξη τύπου της κριτικής επιτροπής είχα μόλις δει το ‘La La Land’ για το οποίο είχα αποφύγει να δω το παραμικρό κλιπάκι ή γενικά οτιδήποτε πέραν της εκπληκτικής αφίσας. Και ναι, επίσης δεν ξέρω ποια είναι τα κριτήρια της εξαιρετικής ταινίας, αλλά εδώ ξέραμε όλοι πως είχαμε μπροστά μας μία.
Εντωμεταξύ στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε τη Gemma Arterton, μέλος της κριτικής επιτροπής και γενικότερα Καλύτερη Από Εμάς Ύπαρξη, την ώρα της ίδιας αυτής συνέντευξης τύπου.
Είχε πλάκα να εξετάζεις τα μέλη της επιτροπής από τα πίσω καθίσματα. Πχ. ο Joshua Oppenheimer, του συνταρακτικού ‘Look of Silence’, έκατσε δίπλα στη Nina Hoss με τη λογική που εμείς στο σχολικό βρίσκαμε τους φίλους μας για να μιλάμε στη διαδρομή. Όλο πίτσι-πίτσι ήταν, μια χαρά περνάγανε.
Η Arterton αντιθέτως δεν πολυμιλούσε. (Γιατί υποπτεύομαι ότι δε μιλάει καν την ίδια γλώσσα με όλους εμάς τους υπόλοιπους.) Παρά, όποτε οποιοδήποτε άλλο μέλος της επιτροπής σηκωνόταν για να χαιρετήσει τον κόσμο κατά τη διάρκεια της παρουσίασής τους, εκείνη τους εξέταζε από πάνω μέχρι κάτω. “Ώστε έτσι είναι οι απλοί άνθρωποι,” σα να σκεφτόταν.
ΟΙ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΙ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ
Όταν ήρθε η ώρα να εξηγήσει η Emma Stone τι θα ήθελε να αφήσει αυτή η ταινία στους νέους θεατές, έκανε αναφορά στον Conan O’Brien. “Όταν ο Conan άφησε το ‘Tonight Show’ έκανε στο τέλος ένα μονόλογο, όπου ζητούσε να αφήσουν πίσω τον κυνισμό. Ότι ο κυνισμός είναι το πιο άσχημο πράγμα.”
Το ότι η Stone έκανε από το πουθενά αναφορά σε ένα από τα αγαπημένα μου στιγμιότυπα της πρόσφατης αμερικάνικης τηλεόρασης, ώστε να εξηγήσει τον ρόλο και το στόχο μιας ταινίας που ξεκινά από τις απαρχές του μιούζικαλ για να φτάσει ως το σήμερα, κάνει το ‘La La Land’ ακόμα πιο αγαπημένο.
Η ταινία by the way είναι εκπληκτική, τα γράψαμε και αναλυτικότερα χθες.
ΤΟ ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΜΑΣ ‘GAME OF THRONES’ NEWSLETTER
Στο σημερινό πρόγραμμα είχαμε την εμφάνιση δύο ηθοποιών από το ‘Game of Thrones’, κι οι δύο στην ίδια ταινία. Στο μέτριο ‘Prevenge’ της Alice Lowe παίζει η Kate Dickie (η Lysa Arryn) και η Gemma Whelan (η Yara της καρδιάς μας). Κι οι δύο εντελώς on brand. Την πιο εντυπωσιακή σκηνή έχει η Whelan που μεταξύ άλλων έχει την ευκαιρία να γρονθοκοπήσει και μια έγκυο φορώντας γάντια του μποξ, οπότε ναι.
Μιλώντας για έγκυο. Το ‘Prevenge’ μπλέκει μια εγκυμοσύνη και ένα παιχνίδι εκδίκησης (η πρωταγωνίστρια ακούει το μωρό, απλά δεχτείτε το) ενώ το ‘The Light Between Oceans’ που είδα αμέσως μετά, είναι για ένα ζευγάρι που μεγαλώνει, βασικά, ένα κλεμμένο μωρό. Ε και δω καμιά κοιλιά εγκυμοσύνης το πρωί στο ‘Arrival’, με την Amy Adams και τους εξωγήινους.
ΕΔΩ, ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
Η EMMA STONE ΚΙ Ο DAMIEN CHAZELLE ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥΝ
Μερικές ακόμα εκτός context ατάκες από τη συνέντευξη τύπου του ‘La La Land’:
Chazelle: “Τώρα πια περισσότερο από ποτέ χρειαζόμαστε ελπίδα και ρομάντσο στην οθόνη και τα μιούζικαλ το πετυχαίνουν αυτό, ως γλώσσα των ονείρων μας. Το συναίσθημα καταργεί τους κανόνες της πραγματικότητας. Αυτό είναι οι ταινίες.”
Stone: “Το να ξεσπώ σε τραγούδι ήταν πάντα το όνειρό μου.”
Chazelle: “Υπάρχει κάτι στην ταινία για τη μοναχικότητα του Λος Άντζελες. Για τα κενά πάρτι, για τη celebrity culture. Δεν αισθάνεσαι πως είναι αληθινό μέρος. Υπάρχει όμως κάτι ποιητικό σε ανθρώπους που τα ρισκάρουν όλα για το όνειρό τους. Από σάτιρα η ταινία έγινε love letter. Γι’αυτό η ταινία έπρεπε να είναι σαν όνειρο. Η ώρα της μέρας που γυρνάγαμε ήταν 6 ως 7, που είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν πρέπει να κάνεις 6λεπτα χορευτικά νούμερα.”
Stone: “Με τον Damien μιλήσαμε για δικές μου εμπειρίες σε οντισιόν, πηγαίνω από τα 15. Έχω ντροπιαστικές ιστορίες κι εγώ, αλλά αυτό που θαυμάζω στη Mia (ο χαρακτήρας της) είναι ότι σε αντίθεση με εκείνη, εγώ δεν έκανε ποτέ κάτι δικό μου. Δεν ήμουν γενναία όσο εκείνη. Νιώθω σύνδεση μαζί της, αλλά δεν έζησα ποτέ κάτι εξίσου συντριπτικό.”
Chazelle: “Όχι πως δεν υπάρχουν κυνικές στιγμές, αλλά η ταινία δεν είναι κυνισμός, είναι ελπίδα. Το πώς δουλεύεις για να πετύχεις κάτι. Η σημερινή γενικά έχει τόσο κυνισμό, ψάχνει τα άσχημα, αποδομεί τα πάντα.”
Chazelle: “Η μουσική θα οδηγεί ό,τι κάνω πάντα ακόμα κι αν δεν είναι για μουζική. Ακόμα και στα μη μουσικά κομμάτια της ταινίας μιλάγαμε με την Emma για τους ρυθμούς της ομιλίας της.”
Stone: “Αν θες να μάθεις στα αλήθεια κάποιον, πήγαινέ τον για ballroom dancing.”
Chazelle: “Τα μιούζικα σε χαροποιούν αλλά το τραγούδι τελειώνει. Πάντα έβρισκα κάτι τραγικό στην επιστροφή στην κανονική ζωή.”
Chazelle: “Πολλά μπορεί να συμβούν μετά το ‘και ζήσαν αυτοί καλά’. Αλλά όταν μοιράζεσαι μια ανάμνηση με κάποιον, αυτό είναι για πάντα.”
ARRIVALS
Σήμερα βλέπουμε το ‘Arrival’ του Denis Villeneuve, ο οποίος επίσης θα απουσιάζει από το Φεστιβάλ όπως κι ο Ryan Gosling σήμερα, επειδή γυρίζουν αυτή τη στιγμή το σίκουελ του ‘Blade Runner’. Το μόνο που μπορούν να κάνουν για να ξεπληρώσουν τη Βενετία για αυτό το μίνι φιάσκο είναι να φέρουν εδώ του χρόνου την ταινία για παγκόσμια πρεμιέρα. Τον Jared Leto δε χρειάζεται να τον έχουν μαζί τους.
Παραπάνω το βασανισμένο πρόγραμμα της 2ης μέρας, περιλαμβάνει Amy Adams, Alicia Vikander, Michael Fassbender και Jeremy Renner.
ΠΑΛΙ ΜΕΙΝΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ
Ο Jerzy Skolimowski είναι από τους σημαντικότερους ευρωπαίους σκηνοθέτες αυτή τη στιγμή και κάθε ευκαιρία να τον χαζέψουμε για λίγο από κοντά είναι καλή. Στη φετινή Βενετία βρέθηκε υποπτεύομαι καταρχήν για να μιλήσει σε μια αίθουσα γεμάτη δημοσιογράφους φορώντας γυαλιά ηλίου (pulling it off) αλλά κι επίσης για να παραλάβει τιμητικό βραβείο από το Φεστιβάλ για το σύνολο της καριέρας του.
Ο σκηνοθέτης του ‘Essential Killing’ (MORE LIKE ESSENTIAL VIEWING AMIRITE) που γύρισε με χρήση ψηφιακών μέσων την περσινή του ταινία (το διασκεδαστικό ‘11 Minutes’) δήλωσε:
“Είναι καλό που οι άνθρωποι θέλουν να βλέπουν οτιδήποτε σε κάποια οθόνη. Είτε είναι ένα smartphone είτε είναι μια μεγάλη αίθουσα στο Πανόραμα. Η μία οδηγεί στην άλλη. Οι νέοι που δημιουργούν με τη μικρή οθόνη θα θέλουν μετά τη μεγάλη. Αλλά κι οι μεγάλοι θα θελήσουν να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία των μικρών μέσων.”
Εξαιρετικός, αλλά αυτό που με πονάει είναι ότι για μια ακόμα φορά δεν απαντήθηκε ένα από τα μεγάλα ερωτήματα του ‘10s κινηματογράφου, τι δουλειά είχε ο Skolimowski να ανακρίνει τη Scarlett Johansson σε εκείνη την αξέχαστη σκηνή του πρώτου ‘Avengers’.
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ
Θυμάστε που έγραφα ότι το ‘’Light Between Oceans’ θα μπορούσε να είναι απλώς ο Fassbender κι η Vikander να κοιτάζονται για 2 ώρες και δε θα είχα πρόβλημα; Ε, εγώ φταίω. Δε φταίει κάνας άλλος, εγώ φταίω.
Ή μάλλον όχι, κάτσε, ΦΤΑΙΕΙ κάποιος ο άλλος, o Derek Cianfrance που έχει γυρίσει ένα εκπληκτικό μισάωρο κινηματογράφου (την πρώτη πράξη του ‘Place Beyond the Pines’) κι έκτοτε παραδίδει μαθήματα του πώς να μη δομήσεις ένα δράμα.
Το ‘The Light Between Oceans’ δεν είναι απλά μια ενδιαφέρουσα ιστορία που χαραμίζει κάθε δραματική της υπόσταση (είναι για ένα ζευγάρι που βρίσκει σε μια βάρκα, ένα μωρό κι έναν νεκρό στρατιώτη, και εν συνεχεία κρατά το μωρό και το μεγαλώνει σαν δικό του) πετώντας τη μία υπερδραματική δήλωση μετά την άλλη, πάνω στην άλλη, δίπλα στην άλλη, χωρίς την παραμικρή συνέχεια αφήγησης και κρεσέντου, αλλά καταφέρνει και κάτι ακόμα πιο απίστευτο: Ο Cianfrance κάνει τους Fassbender (με τη φωνή του Batman, για κάποιο λόγο) και την Vikander (Αλίκη Βουγιουκλάκη) όχι απλά να παίζουν άσχημα, αλλά να μην έχουν καν χημεία στην οθόνη.
Και τώρα, 5 βαρετά πράγματα που έκανα σήμερα που ήταν και πάλι λιγότερο βαρετά από το ‘The Light Between Oceans’:
*Περίμενα έξω από το σινεμά μέχρι να αρχίσει το ‘The Light Between Oceans’.
*Έκανα sign in έντεκα διαφορετικές φορές στο προβληματικό wi-fi του Φεστιβάλ.
*Πέρασα στον υπολογιστή 220 φωτογραφίες που πήρα σήμερα προσπαθώντας να ξεσκαρτάρω και να κρατήσω καμιά δεκαριά.
*Στο σούπερ μάρκετ, προσπαθούσα επί ένα δίλεπτο να διαλέξω ποια από όλες τις μάρκες προσούτο θα αγοράσω.
*Έβαλα τα πράγμα τα του σούπερ μάρκετ στο ψυγείο και το ντουλάπι και μετά έπλυνα και μερικά πιάτα.
*Όταν τελείωσε η ταινία ακούστηκε ένα παλαμάκι.
Το PopCode θα γράφει καθημερινά από τη Βενετία μέχρι και το τέλος του Φεστιβάλ, στις 10 Σεπτεμβρίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ