Φεστιβάλ Βενετίας, Μέρα 3: Η μέρα των ζωντανών νεκρών
Ο Nicolas Winding Refn κι ο Dario Argento παρουσίασαν τη restored εκδοχή του Argento για το κλασικό αριστούργημα ‘Dawn of the Dead’. Ή αλλιώς, πώς το Λίντο βάφτηκε κόκκινο.
- 3 ΣΕΠ 2016
Σε ποιον δεν έχει τύχει να περπατάει χαλαρά στο γλυκό αεράκι μιας καλοκαιρινής νύχτας, να συζητά για τα φλας που αστράφτουν πιο πίσω (“μάθατε το twist ε; ήρθε κι ο Colin Firth σήμερα για την πρεμιέρα του Tom Ford!”), να απολαμβάνει το aperol spritz του ρε αδερφέ, κι εκεί δίπλα του όπως κοντοστέκεται για να ατενίσει τη βενετσιάνικη νύχτα και την πανέμορφα κατακόκκινη, κυβική αίθουσα Sala Giardino, να γυρνάει και να αντικρίζει ένα φρικιαστικό μωρό ζόμπι μες στην κούνια του.
Πραγματικά πήγε να μου πέσει το κινητό από το χέρι. Ποιος παράτησε ένα ζόμπι μωρό δίπλα στην καφετέρια; Ξαφνικά η κατακόκκινη Sala Giardino παρέπεμπε εντελώς αλλού κι αυτό ήταν και το point κιόλας. Σε λιγότερο από 3 ώρες, ακριβώς τα μεσάνυχτα, σε αυτή την αίθουσα επρόκειτο να παρουσιαστεί το restoration της εκδοχής του Dario Argento για το ‘Dawn of the Dead’ του George Romero.
Ο Argento, που ως φαν του ‘Night of the Living Dead’ συνεισέφερε στη δημιουργία αυτού του κλασικού σίκουελ, γράφοντάς το μαζί με τον Romero, διατηρούσε εξαρχής τον έλεγχο του μοντάζ για όλες τις μη αγγλόφωνες περιοχές διανομής. Η εκδοχή του είναι κυρίως γνωστή για την εκτενή χρήση της μουσικής των Goblin, αλλά και για τον πολύ πιο κοφτό του ρυθμό, δίχως πολλά-πολλά επεξηγηματικά στοιχεία. Η ταινία, γνωστή και ως ‘Zombi’ στην Ιταλία (πολύ πιο κουλ), είναι κλασική σε κάθε περίπτωση, όμως η εκδοχή του Argento έχει ένα παραπάνω ενδιαφέρον για τους φανς.
Αυτή η εκδοχή λοιπόν παρουσιάστηκε σε restoration στη φετινή Βενετία, όχι μόνο από τον θρυλικό Dario Argento, αλλά με παρέα τον Nicolas Winding Refn, τον σκηνοθέτη του ‘Drive’ και του φετινού ‘Neon Demon’. Να θυμίσουμε σε αυτό το σημείο ότι το ‘Neon Demon’ θα το δούμε στις Νύχτες Πρεμιέρας και είναι η φανταστική φετινή ταινία που πολύς κόσμος περιγράφει και ως ‘ο Dario Argento σκηνοθετεί το ‘America’s Next Top Model’.’ Οπότε καταλαβαίνετε γιατί το παρεάκι των Argento/Refn θα μπορούσε να εξιτάρει τον καθένα από εμάς.
Η περιοχή του Φεστιβάλ λοιπόν άρχισε σταδιακά να έχει ζόμπι μωρά και επιτόπου σημεία μετατροπής ανθρώπων σε ζόμπι, ενώ μέσα στο Giardino τα φώτα έγιναν κι εκεί κόκκινα καθώς ο Refn μιλούσε με θαυμασμό για τον Argento (ο οποίος btw συμβουλεύει όλους τους φανς του τρόμου να κοιτούν πλέον προς Ασία γιατί από εκεί έρχονται πια οι μόνες εκπλήξεις) και την εκδοχή του για την ταινία.
REFN ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ARGENTO
Μερικές επιλογές από λόγια του Refn για τον μεγάλο Argento.
Για την επίδραση της ταινίας:
“Το ‘Dawn of the Dead’ είναι trendsetting για την ποπ κουλτούρα. Φτιάχτηκε ως ένα φιλμ αλλά εξελίχθηκε σε κάτι μεγαλύτερο. Μίλησε για την corporate Αμερική και εμπορικά καθόρισε μια ολόκληρη κουλτούρα και την εμμονή γύρω από το θάνατο. Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ στο φιλμ είναι ότι δεν είναι απλά μια ταινία, αλλά μια εμπειρία. Είναι σημαντικό η τέχνη πάντα να παραμένει επικίνδυνη. Τo ‘Dawn’ έχει πολλές αρετές αλλά σημαντικότερη για μένα είναι ότι παραμένει μια επικίνδυνη ταινία. Και δεν έχει γίνει από τότε ταινία σαν αυτή. Υπάρχει εμμονή με τη βία, ένας φετιχισμός της βίας. Οι ταινίες μιλούν για το πώς σκοτώνουμε. Έχει ενδιαφέρον στη ανθρώπινη εξέλιξη. Είναι το πιο ισχυρό μανιφέστο εδώ και δεκαετίες”.
Για την ύπαρξη δύο εξαιρετικών εκδοχών:
“Στην εκδοχή του Argento υπάρχουν πράγματα εμμονικά, δικά του. Μια ταινία είναι πάντα του σκηνοθέτη, αλλά εδώ ήταν αρμονική η συνεργασία με τον παραγωγό. Είναι μια ενιαία φωνή, αλλά οι τελικές φετιχιστικές εμμονές που μένουν, είναι διαφορετικές. Είναι σαν τη μαμά και το μπαμπά σου που σε μεγαλώνουν μαζί, αλλά ο καθένας μόνος του σε μεγαλώνει διαφορετικά. Απολαμβάνω και τις δύο εκδοχές απόλυτα. Είναι σαν ένα τέλειο double feature”.
Για την βαρύτητα των ταινιών είδους:
“Το ενδιαφέρον στις ταινίες είδους είναι ότι μπορείς να πάρεις το στοιχείο αυτό και να το βάλεις σε οποιοδήποτε φιλμ. Να κάνεις μια διασκεδαστική ταινία που μπορεί να έχει διεισδυτικές ιδέες. Το ενδιαφέρον με τα ζόμπι είναι ότι το τέρας δεν είναι όπως συνήθως καθορίζουμε το κακό, αλλά είναι καθρέφτης μας, πάνω στην ιδέα της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης. Το σούπερ μάρκετ εκπροσωπεί το μέλλον της κατανάλωσης, και τελικά κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό που καταναλώνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Καταναλώνουμε ΓΙΑ να καταναλώνουμε. Αρκεί να κοιτάξεις το πώς μιλάμε για την παγκόσμια πολιτική, την παγκόσμια οικονομία, ακόμα και τη διασκέδαση. Η κύρια ασχολία μας είναι πώς θα καταναλώσουμε ακόμα περισσότερο. Είναι κάτι που έχει κυριαρχήσει τόσο πολύ που έχει αρχίσει να τρώει τον εαυτό του. Ζούμε σε μια κουλτούρα αυτή τη στιγμή όπου το entertainment είναι σαν σούπερ μάρκετ. Καθορίζονται τα πάντα σαν μετοχές και κρίνονται αποκλειστικά βάσει εμπορικού αποτελέσματος. Πάντα μέτραγε αυτό βέβαια, αλλά τώρα απόλυτα. Βγαίνει μια ταινία και κοιτάμε ποια είναι η εμπορική της αξία και όχι το νόημα, κοιτάμε τι αντιπροσωπεύει ως εμπορική αξία. Δεν μπορείς να αφήσεις τον κόσμο να σκέφτεται πολύ γιατί θα σταματήσει να καταναλώνει”.
Η αξία του κινδύνου:
“Αυτό που μπορεί να κάνει η τέχνη είναι να αντιδρά στο σύστημα. Όταν ένα έργο γίνεται επικίνδυνο. Το να είσαι καλός είναι ευχάριστο αλλά δεν είναι ενδιαφέρον. Η δημιουργικότητα δεν έχει πάντα το ρόλο του να μας ευχαριστεί, αλλά και του να μας ωθεί σε μια αντίδραση. Στο σημερινό κόσμο η διασκέδαση έχει τελειοποιηθεί, και την ίδια ώρα η ψηφιακή επανάσταση έχει φτιάξει ένα νέο ολόκληρο καμβά έκφρασης. Το αποτέλεσμα είναι αυτά μαζί να είναι περισσότερο εκπροσώπηση του ποιος είσαι, παρά του τι κάνεις. Πάντα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο κίνδυνος είναι πολύ κουλ”.
Για τους σκηνοθέτες που τον σημάδεψαν:
“Με πολλούς τρόπους είμαι μια νεότερη εκδοχή του Argento, κάτι που με χαροποιεί. [σσ. Αυτό ήρθε ύστερα από μια μακράς διαρκείας εξύμνηση του Refn από τον ίδιο τον Argento.] Είναι μοναδικός. Η μοναδικότητα είναι το στοιχείο που σου δίνει ο θεός και είναι αποκλειστικά δικό σου. Η ιδέα πως ζεις το φετίχ σου χάρη στο μέσο σου είναι κάτι που με εμπνέει. Μου θυμίζει κάτι που μου είχε πει ο Kazan. Ήταν ο πρώτος μεγάλος σκηνοθέτης που γνώρισα ποτέ. Τρώγαμε παγωτό μια φορά τη Στοκχόλμη μαζί και του ζήτησα μια συμβουλή. Και η συμβουλή του ήταν, “κάντο με τον τρόπο σου”. Αυτό είναι όλο, τον ρώτησα; Μου εξήγησε πως αυτό ακριβώς εννοείς, πως δεν υπάρχει συμβουλή. Κάνε αυτό που θες, όπως θες. Πολλοί δημιουργοί έχουν καταφέρει να κάνουν σινεμά με τον τρόπο τους παρότι είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο μέσο. Κι ο Dario ήταν πάντα από αυτούς. Ήταν πάντα επικύνδυνος και είναι ακόμα, και αυτό με συναρπάζει”.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΓΡΑΦΟ
Επειδή το Φεστιβάλ πραγματοποιείται σχεδόν όλο σε έναν εντελώς συγκεκριμένο και περιορισμένο χώρο, όποιοι άνθρωποι βρίσκονται για πολλή ώρα σε αυτό είναι αναμενόμενο ότι από ένα σημείο και μετά θα αρχίσουν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον. Ας πούμε έχω έρθει μούρη με μούρη με το μισό αγγλόφωνο τουίτερ μου.
Ακόμα πιο σημαντικά, έχω έρθει μούρη με μούρη με τον Sam Mendes, ο οποίος είναι πρόεδρος της κριτικής επιτροπής. (Μια ταινία μαζί με την επιτροπή δεν έχω δει ακόμα, όλα ανάποδα τα επιλέγω, τι στα κομμάτια.) Γενικά η φάση στο Φεστιβάλ είναι πως κόσμος κυκλοφορεί κρατώντας στο χέρι ένα πρόγραμμα ή ένα μπλοκάκι, το οποίο γεμίζει με υπογραφές από τους διάσημους που πετυχαίνει είτε μπροστά του, είτε στο κόκκινο χαλί, είτε έξω από ξενοδοχεία, μέσα σε αίθουσες, ή γενικά οπουδήποτε.
Όταν λέω οπουδήποτε, το εννοώ.
Οπουδήποτε.
AMY ADAMS, ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΗ
Χτες την είδαμε για το ‘Arrival’, σήμερα για το ‘Nocturnal Animals’ του Tom Ford. Άψογη και στα δύο. Θα μου φανεί πολύ περίεργο που αύριο θα πάω στις συνεντεύξεις τύπου ή/και μπροστά στο κόκκινο χαλί και δε θα είναι εκεί η Amy Adams. Κυρίως επειδή έχεις τις καλύτερες αντιδράσεις όταν μιλούν οι άλλοι.
Εδώ μια ομαδική φωτό, στα δεξιά ο Tom Ford (που είναι ξεκάθαρα από τους ανθρώπους που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις ότι είδες καλύτερη ταινία από ό,τι όντως είδες), αριστερά του η Adams, και μετά ο Jake Gyllenhaal κι ο Aaron Taylor-Johnson.
Ορίστε κι ένας κοντινός Jake:
Τελοσπάντων, για να τιμήσουμε το Φεστιβαλικό Έτος Amy Adams θα έχουμε κάθε μέρα κι από μία ατάκα της από το προηγούμενο διημέρο.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ
Σήμερα το πρωί είδαμε το ‘Nocturnal Animals’ του Tom Ford, η ιστορία μιας γκαλερίστας (Amy Adams) η οποία λαμβάνει το αντίτυπο ενός βιβλίου που έγραψε ο πρώην άντρας της, η ιστορία, ο τίτλος και η αφιέρωση του οποίου την κάνουν να πιστέψει πως πρόκειται για κάποιου είδους απειλή ενάντια στη ζωή της. Η ταινία εξελίσσεται ταυτόχρονα σε διάφορα επίπεδα: η ζωή της πρωταγωνίστριας (το πιο Tom Ford κομμάτι του έργου, από τις ελαφρά over the top ερμηνείες ως την ίδιο το μειδίαμα προς τον κόσμο της μοντέρνας τέχνης), η ιστορία του βιβλίου (σαν θρίλερ που πετυχαίνεις 3 το βράδυ τετάρτης στο Star, τότε παλιά που είχαμε Star), αλλά και το παρελθόν των χαρακτήρων (φαντάζομαι τη Lorelai Gilmore να το βλέπει αυτό το κομμάτι της ταινίας και να πετάει ποπ κορν στην οθόνη). Δεν μου κλίκαρε απολύτως τίποτα αλλά θα το βρει το κοινό της. Επίσης οι πάντες που εμπλέκονται στο φιλμ είναι καρα-συμπαθείς οπότε μακάρι να πάει καλά.
Και σημαντικό: Έχει τους καλύτερους τίτλους αρχής που έχουμε δει τελευταία.
Το απόγευμα ήταν η πρεμιέρα του ‘Frantz’ του François Ozon, o οποίος είναι ο Γάλλος σκηνοθέτης που έχεις δει περισσότερες ταινίες του από όσες νομίζεις. Τις προάλλες είχαμε εδώ μια συζήτηση για το σινεμά του Ozon, το οποίο είναι τέρμα άνισο αλλά στηρίχθηκε η άποψη (όχι ομόφωνα) πως δεν έχει κάνει βαρετή ταινία. Με θυμάμαι να βαριέμαι σε κάποια (ήταν το ‘Angel’; μοιάζει βαρετό αυτό αλλά μου φαίνεται δεν το είδα καν. Ήταν το ‘Ο Χρόνος που Απομένει’; Μάλλον ήταν ‘Ο Χρόνος που Απομένει’) αλλά συμφώνησα με το ευρύτερο point γιατί ο Ozon ακόμα κι όταν είναι βαρετός καταφέρνει υπό μία έννοια να μην είναι. Είναι ενδιαφέρων σε προσέγγιση, σε σύνολο, σε ιδέες. Είναι καλό που υπάρχει.
Και τελοσπάντων θέλω να καταλήξω ότι σήμερα είδαμε το ‘Frantz’, μια κατά βάση ασπρόμαυρη ταινία εποχής Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, για έναν Γάλλο στρατιώτη που μετά τον πόλεμο επισκέπτεται μια οικογένεια που έχει χάσει τον γιο της, για να τους πει ιστορίες της φιλίας του με εκείνον, και αυτή η ταινία δεν ήταν βαρετή ούτε στιγμή παρόλο που τα πάντα είναι γνώριμα. Στιβαρό δράμα εποχής που ξέρει τι θέλει να πει και πώς, και με 2-3 ενδιαφέρουσες ίσα-ίσα ανατροπούλες, που όμως πετυχαίνουν στην περαιτέρω ανάπτυξη κάποιου διαχρονικού νοήματος περί ανθρώπινης σύνδεσης, συγχώρεσης και ανοχής.
Και τώρα ας κλείσουμε με την επική τελευταία σκηνή της ταινίας του ‘The Guest’ γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε, όλοι αυτό σκεφτόμαστε διαβάζοντας την υπόθεση του ‘Frantz’.
Το PopCode θα γράφει καθημερινά από τη Βενετία μέχρι και το τέλος του Φεστιβάλ, στις 10 Σεπτεμβρίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
