Φεστιβάλ Βενετίας, Μέρα 7: Και την ημέρα, ο Malick έπλασε το σύμπαν
- 7 ΣΕΠ 2016
Δεν κατάφερα ποτέ να μπω στην ψυχολογία των ανθρώπων που γιουχάρουν σε μια πρεμιέρα. Γενικότερα δηλαδή μου φαίνεται παράξενο. Εκτός αν κάτι με προσβάλει βαθιά σε επίπεδο ιδεολογικό για πράγματα αδιαπραγμάτευτα (ρατσιστικά, ομοφοβικά), το να σηκωθώ μετά το τέλος ενός έργου τέχνης και να αρχίσω να κάνω με το στόμα μου ήχους αποδοκιμασίας, μου φαίνεται… να πω απάνθρωπο; Μπορεί να είναι τέρας δηλαδή αυτό που είδαμε μόλις, αλλά ξερωγώ ο άλλος ο άνθρωπος έχει κάτσει κι έχει δημιουργήσει κάτι, έχει φτιάξει με τα χέρια του κάτι που πριν από αυτόν δεν υπήρχε. Ποιος είμαι εγώ που θα σηκωθώ να γιουχάρω;
Δεν ξέρω, ίσως αγαπώ υπερβολικά τον Anton Ego (δείτε btw τη λίστα της Ιωσηφίνας για τις ταινίες της Pixar, εκ των οποίων το ‘Ratatouille’ ήταν πάντα η αγαπημένη μου, εν μέρει και λόγω αυτού του τελικού μονολόγου του Ego), αλλά πάντα έβρισκα μεγάλη αλήθεια στα λόγια του από το τέλος του ‘Ratatouille’. Και σε επέκταση του όλου ‘σεβάσου λίγο τον δημιουργό’ concept, πάντα η γιούχα μου φαινόταν κάτι το αληθινά παράξενο.
Τα λέω όλα αυτά γιατί και την μεγαλύτερη φόλα του κόσμου να δω, δε θα γιουχάρω ποτέ. Αν δε μου αρέσει θα αποχωρήσω σιωπηλά ή ξερωγώ κράζοντας κατ’ιδίαν με τους φίλους μου. Ή και με ξένους, γιατί όχι, έτσι γνωρίζεις κόσμο. Σήμερα είδα μια ταινία που ήταν το αντι-εγώ. Δεν ήταν ακριβώς κακή ταινία (μάλλον), ήταν απλά λες κι είχε φτιαχτεί με προσοχή ώστε κάθε της στοιχείο να με αφήνει αδιάφορο. Κοίταζα την οθόνη και το μυαλό μου δεν κατέγραφε ό,τι έβλεπα. Ήταν σα να τρώω κρύο άψητο χτεσινό κοτόπουλο. Αλλά επειδή ήμουν και στην επίσημη πρεμιέρα κιόλας, δε σηκώθηκα καν να φύγω, κοίταζα για δυο ώρες την οθόνη και σκεφτόμουν το ταβάνι και τα συναρπαστικά του patterns. Στο τέλος χειροκρότησα και λίγο γιατί ένας άνθρωπος είχε φτιάξει ένα πράγμα και ήταν μες στην αίθουσα, και εκείνη τη χρονική στιγμή ήταν πιο χρήσιμος στην ύπαρξη από ό,τι εγώ, γιατί είχε φτιάξει κάτι κι εγώ απλά το κοίταγα, οπότε μπράβο του.
(Η ταινία ήταν το ‘Une Vie’, για αρχειακούς λόγους.)
Τα λέω όλα αυτά επειδή σήμερα το απόγευμα είδαμε σε παγκόσμια πρεμιέρα το ‘Voyage of Time’ του Terrence Malick. Θυμίζουμε πως το ‘Tree of Life’ του Terrence Malick, μια από τις σπουδαιότερες ταινίες του σύγχρονου σινεμά, είχε κάνει πρεμιέρα στις Κάννες ‘υπό γιούχα’ που τελικά ήταν τρεις άνθρωποι, επειδή πάντα τόσοι δεν είναι; Ο Malick είναι ένας δημιουργός που αδιαφορεί για το παιχνίδι της δημοσιότητας, κάνει πράγματα επειδή θέλει να τα κάνει όπως θέλει να τα κάνει, κάνει πάντα ταινίες που δε υπακούν στην παραμικρή στουντιακή ή βραβειακή επιταγή, δεν εξαργυρώνει ποτέ το παραμικρό, γυρίζει ταινίες για να προσπαθήσει να πει κάτι ή να σπρώξει λίγο πιο πέρα τα όρια του μέσου. Ο Terrence Malick είναι 73 ετών και γύρισε φέτος ένα 90λεπτο ντοκιμαντέρ δίχως πρόσωπα, μόνο με εικόνες, για τη γέννηση και την ιστορία της ύπαρξης.
Όταν τελείωσε η ταινία η αίθουσα παρέδωσε το πιο μεστό χειροκρότημα που έχω πετύχει ως τώρα στο Φεστιβάλ. Αλλά ένας τύπος μπροστά μου γιούχαρε. Τρεις φορές κιόλας. Το ντοκιμαντέρ του Terrence Malick. Για τη δημιουργία του σύμπαντος. Μάλλον για να σιγουρευτεί πως, στη μεγάλη συμπαντική εικόνα των πραγμάτων, η γιούχα του δε θα πήγε χαμένη.
ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Έκανα βόλτα στον κεντρικό δρόμο λίγο πιο εκεί από όπου μένουμε, και στο δρόμο πέτυχα παλιές αφίσες του Φεστιβάλ. Ένας πολύ ωραίος τρόπος να στολίζεις μερικά άσχημα ή αδιάφορα σημεία της οποιαδήποτε πόλης.
H AMY ADAMS ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ
“Έχω φαντασιώσεις εκδίκησης. Έρχονται για λίγο και μετά φεύγουν. Η εκδίκηση πιστεύω δεν κάνει τίποτα καλύτερο. Μόνο η σκέψη της με κάνει να νιώθω καλύτερα.”
Η Amy Adams μιλώντας για την ιστορία εκδίκησης στην καρδιά του ‘Nocturnal Animals’ του Tom Ford.
ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΦΡΙΚΤΗ ΒΙΑ
Το φετινό Φεστιβάλ έχει αποκαλύψει διάφορα περίεργα μοτίβα που επανέρχονται διαρκώς στις ταινίες του προγράμματος με τον ένα τρόπο ή τον άλλον, και θα μιλήσουμε για όλα αυτά στο Μεγάλ Συγκεντρωτικό Ποστ της ερχόμενης Δευτέρας, αλλά εδώ θέλω να αναφέρω μόνο ένα από αυτά. Σήμερα είδαμε τη 2η ταινία όπου αναφέρεται το φονικό περιστατικό της προβολής του ‘Dark Knight Rises’ του 2012 στην Ωρόρα, όταν δολοφόνος James Holmes άνοιξε πυρ και σκότωσε εν ψυχρώ θεατές.
Το ‘Dark Night’ του Tim Sutton εμπνέεται από το εν λόγω περιστατικό, το οποίο αναφέρεται φευγαλέα σε μια τηλεόραση που παίζει ειδήσεις, και παρουσιάζει την συνηθισμένα μέρα μιας ομάδας παιδιών προτού καταλήξουν σε μια αίθουσα όπου πρόκειται να συμβεί ένα παρόμοιο φονικό περιστατικό. Η βία ποτέ δεν ξεσπά στην οθόνη, παρά ο Sutton απλώς τριγυρίζει το περιστατικό, που προηγουμένως είχε αναφερθεί στη φετινή Βενετία και στο πολύ ενδιαφέρον ‘American Anarchist’ για το οποίο μιλήσαμε σε προηγούμενη εκπομπή μας.
Περιττό να πω ότι το να βλέπεις μια ταινία για αυτό το θέμα μέσα σε μια αίθουσα σινεμά είναι τουλάχιστον άβολη εμπειρία. Κι αν και η προσέγγιση του Sutton εν τέλει δε μου είπε τίποτα (αποπολιτικοποιεί τα πάντα χωρίς να είμαι σίγουρος αν συνεισφέρει κάτι ως οπτική), ως κοινωνία πάντα χρειαζόμαστε τέτοιες άβολες εμπειρίες, σαν διαρκείς υπενθυμίσεις για την πραγματικότητά μας.
Η GEMMA ARTERTON ΜΑΣ ΚΡΙΝΕΙ
Δεν πόσταρε κάτι καινούριο σήμερα η Gemma, πιθανώς επειδή σήμερα έκανε πρεμιέρα για το διαγωνιστικό το ‘Bad Batch’ οπότε η κριτική επιτροπή έπαθε λογικά συλλογικό σοκ κι ο Sam Mendes προσπαθεί ακόμα να τους συνεφέρει. Οπότε να μια προ λίγων ημερών σέλφι της από το Φεστιβάλ Βενετίας.
ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΡΕΤΡΟΣΠΕΚΤΙΒΑ
Άστο, ας μην πάρει διανομή καμία ταινία του Malick, δεν είναι όλα τα πράγματα εμπορικά στον κόσμο, τι να κάνουμε. Αλλά για το θεό, ας διοργανώσει κάποιο Φεστιβάλ στην Ελλάδα μια ρετροσπεκτίβα στην καριέρα του. Ο Terrence Malick είναι ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή σκηνοθέτες, πολλοί θα έλεγαν ότι είναι κι ο σπουδαιότερος, και οι μισές του ταινίες δεν έχουν παιχτεί σε σινεμά στην Ελλάδα. Δεν είναι τίποτα τρομερό. 8 ταινίες έχει ο άνθρωπος. Κρίμα είναι. Αυτά τα έργα είναι τόσο μεγαλόπνοα (ακόμα κι αυτά που δεν είναι ιδιαίτερα καλές ταινίες) που είναι κρίμα να μην έχουμε την ευκαιρία έστω μία φορά να τα δούμε όλα στη μεγάλη οθόνη.
Αλλιώς ας παίξει απλώς κάποιος σε κάποια αίθουσα το ‘New World’. Τι άλλο να κάνω πια, λεφτά να βάλω; Να ικετέψω; Να πάρω στο κυνήγι έναν-έναν αυτούς που γιουχάρουν;
SUKI
Δεν κυνηγώ ποτέ υπογραφές από διάσημους γιατί μου φαίνεται κάτι τρομερά αγχωτικό, αλλά με διασκέδαζε τρομερά η σκέψη του να έχω κάτσει στο Φεστιβάλ Βενετίας για 10 μέρες και να έχουν περάσει από μπροστά μου ένα σωρό διάσημοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες και πολυβραβευμένοι δημιουργοί με Όσκαρ, με Λιοντάρια, με Φοίνικες, και εγώ να έχω ζητήσει υπογραφή μόνο από τη Suki Waterhouse, το 24χρονο μοντέλο-ηθοποιό-φίλη της Cara Delevingne, που πρωταγωνιστεί στο ‘Bad Batch’, τη νέα Αγαπημένη Μου Ταινία Που Μισούν Όλοι.
Οπότε φυσικά και το έκανα.
(Για το ‘Bad Batch’ θα μιλήσουμε σε ξεχωριστό κείμενο γιατί του αξίζει.)
KI ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΛΙ
Σήμερα πατήσαμε κόκκινο χαλί!
Well, πατήσαμε κάποιο κόκκινο χαλί.
ΟΚ, εντάξει, τίποτα δεν κάναμε, είχαμε εισιτήρια για επίσημη πρεμιέρα μιας ταινίας ώστε να πατήσουμε το κόκκινο χαλί αλλά εκείνη την ώρα άνοιξαν οι ουρανοί και μη σας τα πολυλογώ βρεθήκαμε μπούγιο, βρεμένοι όλοι, με κάτι πλαστικά ποτήρια καφέ στο χέρι, να μπαίνουμε στην αίθουσα από την πλαϊνή πόρτα.
Πάρτε μια Suki Waterhouse από το κόκκινο χαλί αργότερα την ίδια μέρα για να σβήσει λίγο η θλίψη.
Κατά τα άλλα ο άνεμος κόντεψε να μας πάρει (RIP Abbas Kiarostami), ακόμα φυσάει διαολεμένα, βρέχει, χαμός. Ευτυχώς για το Φεστιβάλ το κομμάτι με τους πολλούς μεγάλους σταρ έχει περάσει. Έχει απομείνει όμως μια Natalie Portman, έτσι για το σβήσιμο. Αύριο αυτά.
Το PopCode θα γράφει καθημερινά από τη Βενετία μέχρι και το τέλος του Φεστιβάλ, στις 10 Σεπτεμβρίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ