Φεστιβάλ Βενετίας, Μέρα 8: Διπλή Natalie Portman
- 8 ΣΕΠ 2016
Χαρακτηριστικά σημάδια πως βρίσκεσαι στα τελειώματα ενός Φεστιβάλ:
1, έχει ανοίξει το check-in της πτήσης επιστροφής σου
2, έχεις κάνει check-in της πτήσης επιστροφής σου
3, είσαι στη Βενετία και γράφεις άρθρο για τις Νύχτες Πρεμιέρας
4, έχεις φάει σε μια μέρα 3 μπανάνες για να μην κάνεις καινούρια ψώνια δυο μέρες πριν φύγεις και τρως ό,τι σας έχει απομείνει (εν προκειμένω: ακόμα μία μπανάνα, τρία μισοάδεια σακουλάκια με αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς, υλικά για 4 τοστ, ένα μπουκάλι γάλα)
5, κοιτάς το κινητό σου για να δεις τι φωτογραφίες πήρες σήμερα και το μόνο που βρίσκεις είναι κάτι βαριεστημένες θολές, μακρινές από μια συνέντευξη τύπου, και -για κάποιο λόγο- η είσοδος της αίθουσας που είδες τις περισσότερες ταινίες
6, αύριο αντί να ξυπνήσεις 7 θα ξυπνήσεις 9
7, απόψε αντί να κοιμηθείς 3 θα κοιμηθείς 6
8, κανονίζεις τι θα κάνεις το Σάββατο το βράδυ στην Αθήνα
9, ό,τι ταινίες είδες σήμερα τους έβαλες τρία αστεράκια
(Εδώ γενικά όλες οι ταινίες που είδαμε στο Φεστιβάλ.)
10, είδες το μισό διαγωνιστικό των ταινιών μικρού μήκους
11, και αύριο σκοπεύεις να δεις το υπόλοιπο
12, οι ταινίες που έχουν απομείνει για το διαγωνιστικό είναι μια 4ωρη του Lav Diaz κι ένας Emir “2016” Kusturica
13, αλλά εσύ έχεις προγραμματίσει αντ’αυτών να δεις τη restored κόπια του ‘Seven Samurai’
14, προβολή με την οποία θα έχεις καταφέρει την πρώτη σου χρονιά στη Βενετία να έχεις δει προβολή σε όλες τις αίθουσες του Φεστιβάλ
15, η μπαρίστα στο μπαρ του χώρου Φεστιβάλ σε εξυπηρετεί πλέον λέγοντάς σου σε σπαστά ελληνικά “ευχαριστώ”
16, o καιρός έχει αλλάξει τόσο πολύ που έχει σταματήσει πλέον να σε απασχολεί το ζήτημα του κρύου καφέ.
Νιώθω πως είμαι εδώ μήνες. Κάποιος να έρθει να με πάρει. Βοήθεια.
Η ΑΜΥ ADAMS ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ
“Δε μπορώ να παίξω ένα χαρακτήρα που δε συμπαθώ.”
No shit Amy Adams! Γι’ αυτό ως τώρα την έβλεπα στην οθόνη και φανταζόμουν σκιουράκια να στρώνουν το κρεβάτι σφυρίζοντας κάποιον σκοπό του Alan Menken. Ευτυχώς μάλλον άρχισε να συμπαθεί πιο πληγωμένους και σκοτεινούς χαρακτήρες. Τη φράση είπε μιλώντας για το πώς ο Tom Ford τη βοήθησε να βρει το δρόμο της μέσα στον χαρακτήρα που υποδύεται στο ‘Nocturnal Animals’.
MALICK REDUX
Νομίζω το αγαπημένο μου πράγμα από το θαυματουργό ‘Voyage of Time’ του Terrence Malick ήταν μια φευγαλέα στιγμή στην οποία εμφανίζονται πλάνα από τον ουρανό μια σύγχρονης μητρόπολης. Η ταινία περνά το 95% του χρόνου της ακολουθώντας τη γέννηση και την ωρίμανση του σύμπαντος μέχρι να φτάσει, λίγο πριν το τέλος, στον άνθρωπο. Από τα σπήλαια ως τις πόλεις περνά μια μικρή στιγμή, από το ένα πλάνο στο επόμενο, ίσα για να σου θυμίσει πόσο μικρή υποσημείωση είμαστε στην ιστορία του σύμπαντος.
ΟΜΩΣ. Ταυτόχρονα, η ταινία είναι διανθισμένη με πλάνα δρόμου, γεμάτα κόκκο, από τις καθημερινές στιγμές της ανθρωπότητας του σήμερα. Ίσως είναι ο τρόπος του Malick να μιλήσει με θαυμασμό για τον άνθρωπο, και για το πώς κάτι τόσο απειροστά μικρό στην ευρύτερη ιστορία της ύπαρξης, είναι αυτό που κατάφερε να τη νοηματοδοτήσει. Κάτι σαν αυτό που κάνει και το ίδιο το ‘Voyage of Time’ δηλαδή.
Έγραψα χτες με αφορμή την ταινία κάποια πιο περιφερειακά πράγματα, κυρίως επειδή την είχα μόλις δει και μου ήταν δύσκολο να βάλω λέξεις σε αυτό το πράγμα που έκανε ο Malick. (Τι να πει κι ο Τάσος, που μεταδίδει το Φεστιβάλ για το Jumping Fish, που είδε την ταινία 3 φορές μέσα σε 24 ώρες, σε ό,τι προβολή έγινε.) Στην επίσημη πρεμιέρα το standing ovation δεν είχε τελειωμό. Λογικό, τι άλλο να πεις δηλαδή.
Η GEMMA ARTERTON ΜΑΣ ΚΡΙΝΕΙ
Όχι, εμείς ευχαριστούμε!
Ειλικρινά είμαι πιο περίεργος για το πώς φάνηκε στη Gemma Arterton το ‘Bad Batch’ από ό,τι είμαι για το ποια ταινία θα πάρει το Χρυσό Λιοντάρι.
By the way μιας που το ανέφερα,
ΠΟΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ;
Ίσως το ‘Paradise’, ασπρόμαυρο δράμα Β’ Παγκοσμίου Πολέμου του Κοντσαλόφσκι; Ναι; Δεν ακούγεται σαν κάτι που θα έπαιρνε Χρυσό Λιοντάρι ακόμα και πριν το δούμε; (Δεν το είδα. Ένας ακόμα λόγος που θα το πάρει.)
Ας μην αποκλείουμε και το ‘Voyage of Time’ πάντως. Λόγω της φύσης της ταινίας, που είναι ένα 90λεπτο πειραματικό ‘ντοκιμαντέρ’, πρότζεκτ πάθους ενός από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του κόσμου, καταφέρνει να είναι μια επιλογή που μοιάζει την ίδια στιγμή και θαρραλέα αλλά και ασφαλής. Εγώ αν ήμουν ο Sam Mendes (ή η Gemma Arterton) αυτό θα έκανα πάντως, διαδώστε.
Η GEMMA ARTERΤON ΜΑΣ ΚΡΙΝΕΙ (ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΡΕΑ)
H Gemma μαζί με τη Nina Hoss και την Chiara Mastroianni, λογικά συσκέπτονται για τα βραβεία, συζητούν το ‘Bad Batch’, κλπ.
Τα βραβεία θα δοθούν το Σάββατο το βράδυ, οπότε την Κυριακή η ανταπόκριση από το Φεστιβάλ Βενετίας θα γίνει κατευθείαν από τα Εξάρχεια, για να μιλήσουμε για τα βραβεία και για το σύνολο του φετινού Φεστιβάλ.
YOUR OWN VIRTUAL JESUS
Έγραψα αναλυτικά για την εμπειρία του να βλέπεις την πρώτη μεγάλου μήκους virtual reality ταινία, μήνες πριν την πρεμιέρα της. Είναι το μέλλον; Είναι η κινηματογραφική δυστοπία; Ποιος ξέρει. Είναι το ‘Jesus VR’ και το καταδιασκέδασα.
ΝΑΤΑLIE V. NATALIE
Η Natalie Portman ήρθε σήμερα στο Φεστιβάλ και το Φεστιβάλ την υποδέχτηκε όχι με μία αλλά με δύο ταινίες. Ή, πώς είναι να βλέπεις Natalie Portman με την τσίμπλα στο μάτι το πρωί και με την τσίμπλα στο μάτι το βράδυ (επειδή παλεύεις μην κοιμηθείς από την κούραση και την αϋπνία).
Το ‘Jackie’, από το Διαγωνιστικό, είναι μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα από ό,τι την φανταζόμουν, βιογραφία της Jackie Kennedy αλλά όχι από αυτές τις βαρετές, wikipedia ταινίες που σου λένε τι έγινε πρώτα και τι έγινε μετά και ποιον γνώρισε και με ποιον τα έφτιαξε. Αντιθέτως, η ταινία του Pablo Larrain εστιάζει στις μέρες που ακολουθούν τη δολοφονία του JFK μέχρι και την έξοδο της Jackie από τον Λευκό Οίκο, και μέσα από αυτό το συμπυκνωμένο χρονικό διάστημα, στήνει το πορτρέτο της κεντρικής ηρωίδας αλλά, εξίσου σημαντικά, επιχειρεί να μιλήσει για ιδέες περί κληρονομιάς, δημόσιας εικόνας, και στίγματος στην Ιστορία.
Στο ‘Planetarium’ η Portman παίζει ένα μέντιουμ που βολτάρει μαζί με την αδερφή της (την παίζει η Lily-Rose Depp, που μου άρεσε πολύ εδώ, ήδη πιο συμπαθής ηθοποιός από τον πατέρα της και κατά τα άλλα σοκαριστικά ίδια με τη μητέρα της) μέχρι που ένας τύπος τις βάζει στον κόσμο του θεάματος. Δεκαεφτά ταινίες σε μία, με τον διασκεδαστικό τρόπο.
Γενικά υπήρχε ενδιαφέρον στο να βλέπεις την Portman, μέσα σε ένα διάστημα τόσο λίγων ωρών, να παίζει δύο ακραία διαφορετικούς ρόλους, που όμως κι οι δύο έχουν ως κεντρικό γνώρισμα την τέχνη του να υποδύεσαι για να σε βλέπουν να υποδύεσαι επειδή αυτό είναι που αγοράζει ο κόσμος. Προσωπικά στο ‘Jackie’ βρήκα τα πάντα στην ερμηνεία της εξουθενωτικά βεβιασμένα, κι ακόμα κι αν αυτό ήταν το point, ένιωσα πως υπέσκαπτε την ίδια την ταινία. Σα να έχεις δίκιο και να ουρλιάζεις ξανά και ξανά το point σου. Φυσικά αυτό σημαίνει πως θα κερδίσει Όσκαρ.
Σε κάθε περίπτωση, ένα δυνατό σταρ-φινάλε για το Φεστιβάλ. Αύριο, τελευταία μέρα εδώ, ίσως προσπαθήσω να πάω στη συνέντευξη τύπου του ‘Planetarium’, ελπίζοντας πως εκεί δε θα βρεθεί άνθρωπος να της πει (όπως έγινε σήμερα στο ‘Jackie’) πως είναι ερωτευμένος μαζί της από τότε που την είδε στο ‘Leon’.
Κατά τα άλλα, μιλώντας για το ‘Jackie’ με απολύτως μετρημένα λόγια και υπολογισμένο ενθουσιασμό, ανέλυσε το πώς είναι να στήνεις ένα προσωπείο και να υποδύεσαι την εκδοχή του εαυτού σου που το κοινό θέλει να βλέπει. Η ειρωνεία ήταν εκκωφαντική. Κοιτούσα γύρω μου στο δωμάτιο για να δω αν το διασκέδαζε κανείς άλλος.
Ίσως όντως να ήρθε η ώρα να φύγουμε.
Το PopCode θα γράφει καθημερινά από τη Βενετία μέχρι και το τέλος του Φεστιβάλ, στις 10 Σεπτεμβρίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ