Φεστιβάλ Βενετίας, το ΣΚ: O Jon Snow καουμπόης κι η επιστροφή του Mel Gibson

Ζούμε σε μια εποχή που είναι ευκολότερο και αμεσότερο από ποτέ να αποκαλυφθεί το οτιδήποτε στραβό για τον οποιοδήποτε αγαπημένο μας, το οποίο μας οδηγεί σε μια ενδιαφέρουσα εσωτερική διαπραγμάτευση, για το κατά πόσον είναι εφικτό να συνεχίσεις να θαυμάζεις τον [βάλε ένα όνομα, πραγματικά, σχεδόν οποιοδήποτε όνομα], ενώ γνωρίζεις πως δεν είναι ο καλύτερος άνθρωπος.

Κι εδώ είναι που έρχεται η γνωστή “ας διαχωρίζουμε τον άνθρωπο από τον καλλιτέχνη” χορωδία, το οποίο είναι υποθέτω ένα εύκολο πράγμα να λέει κάποιος στον εαυτό του αλλά φυσικά δεν είναι κάτι που έχει αληθινή έννοια, γιατί η τέχνη απλώς αποτελεί προβολή των στοιχείων του όποιου ανθρώπου. Αυτά που έχεις μέσα σου κάνεις ταινία, ποιος θα έρθει μετά να διαχωρίσει τι ακριβώς;

Τα λέω όλα αυτά επειδή ήρθε ο Mel Gibson στη Βενετία σήμερα ο οποίος είναι μέτριος άνθρωπος όσο σπουδαίος σκηνοθέτης, κι αυτά είναι δύο πράγματα που δεν υπάρχουν το ένα ανεξάρτητα του άλλου, αλλά συμπληρωματικά. Οι εμμονές του ανθρώπου Gibson με τη βία και την πίστη είναι οι εμμονές του σκηνοθέτη Gibson με τη βία και την πίστη. Και το ‘Hacksaw Ridge’, για έναν αντιρρησία συνείδησης που κατατάσσεται στο στρατό προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και καταλήγει να βραβεύεται με παράσημο ανδρείας χωρίς να αγγίξει ποτέ του όπλο, αποτελεί μια ακόμα απόλυτη εκπροσώπηση όλων όσων είναι ο Mel Gibson.

Αναλογίσου αυτό: Είναι μια ταινία για έναν άντρα, φυσικά σε μια άλλη εποχή, που για αυτά που πιστεύει, απομονώνεται και ρεζιλεύεται από τους ίδιους τους συμπολεμιστές του. Υπάρχει περίπτωση να μη βλέπει ο Gibson κάτι από τον εαυτό του σε αυτή την αφήγηση; Όταν ρωτήθηκε στη συνέντυξη τύπου τι κρατά από την (αληθινή, by the way) ιστορία του Desmond Doss (τον οποίο υποδύεται ο Andrew Garfield) σε μια λέξη, ο Gibson γέλασε και αποκρίθηκε, “επιβίωση.” Για να συμπληρώσει, “τη χρειάζεσαι στο Χόλιγουντ.”

Το διαβόητο μεθυσμένο περιστατικό του πρακτικά του έσβησε την καριέρα. Η τελευταία ταινία που σκηνοθέτησε ήταν το ‘Apocalypto’, πριν μια δεκαετία. Κάθε λέξη αυτής της φράσης με γεμίζει θλίψη, γιατί ο Gibson είναι ένας αυθεντικός τρελός και κανείς άλλος mainstream σκηνοθέτης δε θα γύριζε ποτέ μια ταινία σαν το ‘Apocalypto’. Είμαι ταυτόχρονα περίεργος όσο και προκαταβολικά κουρασμένος από την κάλυψη που θα λάβει Η Επιστροφή Του Mel Gibson από τα μέσα τους μήνες που θα ακολουθήσουν. Και θα λάβει κάλυψη επειδή, όχι τίποτα άλλο, αλλά είναι καλή ταινία.

Το πρώτο μισό, έστω και άγαρμπα σε σημεία, στήνει τον κεντρικό χαρακτήρα με όλα του τα πιστεύω και το δεύτερο τον κατεβάζει στην κόλαση των πεποιθήσεών του, ανεβάζοντάς τον ψηλά, σε μια στρατηγικής σημασίας κορυφογραμμή όπου το τάγμα του αποδεκατίζεται και μένει πίσω εκείνος για να σώσει όσες ζωές μπορέσει. Μου θύμισε το ‘Schindler’s List’ στον τρόπο που ο ήρωας καταλαμβάνεται από ένα πνεύμα-σωτήρα που τον κάνει περίπου υπεράνθρωπο, και στο τέλος θέλει πάντα να σώσει Έναν Ακόμα. Κάποιος δημοσιογράφος ανέφερε τον παραλληλισμό στη συνέντευξη τύπου. Ακολούθησε μια αμήχανη σιωπή από όλους. Ο σκηνοθέτης προτίμησε να σχολιάσει κάποιο άλλο σκέλος τη ερώτησης.

Ο Gibson πάντως εξακολουθεί να κινηματογραφεί τη βία με τρόπο καθόλου καρτποσταλικό, και την μάχη με τρόπο που μοιάζει σα να παρακολουθείς κάποιον αγώνα, όπως είπε και στη συνέντευξη τύπου. Είναι η μάχη του ‘Braveheart’ με τη βία της αγνής πίστης του ‘Passion of the Christ’ με την πολεμική αμεσότητα του ‘Apocalypto’. Καταλαβαίνει κανείς γιατί ήθελε μετά από όλα αυτά τα χρόνια, να γυρίσει ετούτη την ταινία. Είναι επειδή ο καλλιτέχνης και ο άνθρωπος δεν γίνεται να διαχωριστούν, επειδή ο καλλιτέχνης ΕΙΝΑΙ ο άνθρωπος. Ευτυχώς ή δυστυχώς. Ευτυχώς και δυστυχώς.

ΤΟ ‘GAME OF THRONES’ UPDATE ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

Με μεγάλη απογοήτευση τα πλήθη (δηλαδή εγώ) έμαθαν πως ο Kit Harington δεν επρόκειτο να μας τιμήσει φέτος στο Λίντο παρά τον ρόλο του στην ταινία ‘Brimstone’, το οποίο είναι ένα γουέστερν διεθνούς συν-χρηματοδότητσης γυρισμένο από έναν Ολλανδό σκηνοθέτη ονόματι Martin Koolhoven. H ταινία ξεκινά και η κάρτα τίτλου γράφει κυριολεκτικά, το ορκίζομαι, δεν το βγάζω από το κεφάλι μου, γράφει με κεφαλαία γράμματα, KOOLHOVEN’S BRIMSTONE. Οπότε προφανώς δε θα αναφερθώ ποτέ ξανά σε αυτή την ταινία παρά ω KOOLHOVEN’S BRIMSTONE.

Σε αυτό το φιλμ η Dakota Fanning παίζει μια μουγγή κοπέλα στην Άγρια Δύση που ξεγεννάει μωρά κι όταν χρειάζεται να πάρει μια δύσκολη απόφαση, βλέπει τον νεοφερμένο ιερέα να την κυνηγάει με μανιακή οργή. Τον ιερέα τον παίζει ο Guy Pearce, που είναι καλύτερος από όλο αυτό, και σταδιακά το φιλμ, ακολουθώντας μια αντίστροφη αφήγηση, αρχίζει να αποκαλύπτει ακριβώς τι συμβαίνει και γιατί. Είναι cool concept αλλά κακή ταινία.

Ο Jon Snow παίζει έναν καουμπόη στο 3ο κεφάλαιο.

Επίσης στο 3ο κεφάλαιο, η Carice van Houten, που επίσης δεν ήρθε στο Λίντο.

Το σημαντικότερο όμως GoT update από το 73ο Φεστιβάλ Βενετίας ανήκει στην Sophie Turner (#TeamSansa), η οποία για κάποιο λόγο που ειλικρινά ψάχναμε εδώ αρκετή ώρα να τον βρούμε, ήρθε στο Φεστιβάλ και περπάτησε το κόκκινο χαλί και πήρε και κάποιο made-up βραβείο ‘για τους ρόλους της στο ‘Game of Thrones’ και στο ‘X-Men: Apocalypse’.’ Ναι, τέλεια.

Εδώ Sophie Turner στο κόκκινο χαλί του ‘Hacksaw Ridge’.

Οι ελπίδες μας τώρα όλες στον Jason Momoa που πρωταγωνιστεί στο αυριανό ‘The Bad Batch’, το γνωστό δυστοπικό love story σε μια κοινότητα κανίβαλων, όπου συμπρωταγωνιστεί με Keanu Reeves και Jim Carrey. Μέχρι να τη δω όντως αυτή την ταινία δε θα έχω πειστεί ότι υπάρχει όντως.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΜΟΔΑ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΑΛΙ

Αυτή είναι η Sala Grande, η αίθουσα όπου πραγματοποιούνται οι μεγάλες επίσημες πρεμιέρες τα απογεύματα.

Εδώ βλέπουμε έναν κύριο που παίρνει φωτογραφία αυτό που έχω μόλις πάρει εγώ φωτογραφία.

Κι εδώ είναι το λόμπι έξω από την αίθουσα, όπου βλέπουμε το κόκκινο χαλί από μέσα, και δυο ρεπόρτερ να μεταδίδουν, πιθανότατα, το ίδιο ακριβώς πράγμα που μόλις έγραψα.

ΤΑ ΜΗΛΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

Ευτυχώς εδώ οι μέρες έχουν αρχίσει να χύνονται η μία μες στην άλλη με τρόπο που πλέον δεν διαχωρίζονται όπως όταν είσαι στον κανονικό κόσμο. Το ένα πρωί έρχεται μετά το άλλο, δεν υπάρχουν μέρες στο ημερολόγιο, υπάρχουν μόνο μέρες στο ωρολόγιο. “Η μέρα που έχει τον Mel Gibson”, η μέρα που έχει την Amy Adams, κλπ. Ευτυχώς κιόλας, γιατί έτσι τουλάχιστον δε χρειάζεται να σκέφτομαι πως ξύπνησα στις 7,30 το πρωί Κυριακής για να τρέξω να δω τον James Franco να διασκευάζει Steinbeck.

Το ‘In Dubious Battle’ είναι μια απολαυστικά κακή ταινία, κάτι ανάμεσα σε σχολική παράσταση και φτηνό μιούζικαλ από το οποίο έχεις κόψει όλα τα μουσικά νούμερα.  Ο Franco παίζει τον υποκινητή μιας απεργίας εργατών σε μια φυτεία, με ένα καστ που συμπεριλαμβάνει από Bryan Cranston και Selena Gomez μέχρι Ed Harris και Vincent D’Onofrio. Είναι πολύ κακό με έναν ‘συνέχισε, πες κι άλλα!’ τρόπο. Το ότι ο James Franco περνάει την ‘πρωτοετής κολεγίου’ φάση του στα 38 είναι πραγματικά υπέροχο. Δε βλέπω την ώρα για ό,τι άλλο κάνει μετά. Κι όταν λέω μετά, εννοώ πιθανότατα σε καναδυό βδομάδες.

Η ΑΜΥ ADAMS ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

Έρχομαι από τον κόσμο των οντισιόν. Όταν έπαιρνα ένα ρόλο ήξερα το γιατί. Οπότε όταν μου δίνουν έναν ρόλο κατευθείαν, ρωτάω πάντα γιατί. Αν μου λένε ότι είναι επειδή θέλουν ο χαρακτήρας να είναι συμπαθής, δεν το παίρνω. Ο Denis Villeneuve μου έλεγε ότι με θέλει στο ‘Arrival’ επειδή θέλει να μάθει τι σκέφτομαι.

Η ημερήσια υπενθύμιση ότι η Amy Adams δίνει μια μεγάλη ερμηνεία στο ‘Arrival’, το οποίο είναι εξαιρετικό.

SOMETHING OLD AND SOMETHING NEW

Το Σάββατο είδα διαδοχικά μια Κορεάτικη ταινία του 2016 με μια Αμερικάνικη ταινία του 1931, και αυτό είναι γιατί έχει νόημα να γίνονται Φεστιβάλ.

Το ‘The Age of Shadows’ του Kim Jee-woon είναι η επίσημη πρόταση της Κορέας για τα Όσκαρ και καταλαβαίνεις εύκολα γιατί. Είναι mainstream κατασκοπική περιπέτεια εποχής, από αυτές που τις βλέπεις και τις χορταίνεις και όταν τελειώνουν αναρωτιέσαι πόσα χρόνια ήσουν μέσα σε αυτή την αίθουσα αλλά δε σε πειράζει γιατί πέρασες καλά. Κατάσκοποι, κόντρα κατάσκοποι, κατάσκοποι που δεν είναι καν σίγουροι ποια πλευρά υπηρετούν, κατάσκοποι που έχουν ξεχάσει ποια πλευρά υπηρετούν, τα όρια θολά, η δράση καθόλου. Η Jee-woon (‘I Saw the Devil’, ‘A Tale of Two Sisters’) είναι μάστορας πολλών ειδών, και εδώ καθηλώνει είτε μας βάζει μες στο μυαλό των αντιστασιακών ηρώων του, είτε κινηματογραφεί μια σκηνή δράσης που μοιάζει έναρξη ταινίας πολεμικών τεχνών, είτε μας πετάει για μια ολόκληρη μεσαία πράξη μέσα σε ένα κινούμενο τρένο όπου όλοι κυνηγούν όλους και όλοι υποψιάζονται τους πάντες. Άψογο.

Αμέσως πριν είχα δει σε μια αίθουσα τύπου-Δαναός 2, μια restored κόπια του ‘Brat’, της ταινίας του John Ford από το 1931. Ο Ford μέσα σε 60 λεπτά στήνει μια ρομαντική σκρούμπολ κωμωδία με ταξική συναίσθηση, villains, ήρωες και αντικρουόμενα ρομάντζα, με χρήση κάμερας που σε κάνει να κλαις που δεν ζει σήμερα να πάει το σινεμά δράσης 150 χρόνια μπροστά με τις υπάρχουσες δυνατότητες.

Όλες οι ταινίες που βλέπουμε, εδώ.

Ο SAM MENDES ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

Άλλη μια μέρα, άλλη μια συνάντηση με Sam Mendes. Στην προβολή του KOOLHOVEN’S BRIMSTONE o σκηνοθέτης και πρόεδρος της κριτικής επιτροπής ήρθε πρώτος πρώτος και έκατσε στη μέση της σειράς που είναι κρατημένη για την υπόλοιπη επιτροπή η οποία πιθανότατα άραζε απέξω για καφεδάκι.

Στην εικόνα βλέπουμε τον Sam Mendes, στο τηλέφωνο, πιθανότατα λέγοντας “ε ναι αλλά δε μπορώ να κρατήσω όλη τη σειρά μόνος μου, τελειώνετε”.

Να σημειωθεί πως η κριτική επιτροπή δεν βρίσκεται συχνά στις προβολές αυτές του διαγωνιστικού γιατί μπορούν να δουν τις ταινίες και στο δωμάτιο. Αλλά πιθανότατα ο Sam Mendes θεώρησε πως αλλιώς δεν παίζει να το βλέπανε ολόκληρο.

H GEMMA ARTERTON ΜΑΣ ΚΡΙΝΕΙ

Μιας που μιλήσαμε για κριτική επιτροπή, ας εγκαινιάσουμε μια ακόμα μίνι στήλη στις καθημερινές μας ανταποκρίσεις. Εξέχον μέλλον της επιτροπής είναι, όπως είχαμε πει από την πρώτη μέρα εξάλλου, η αγγλίδα ηθοποιός Gemma Arterton. Ας (μας) κρίνει καθημερινά μέσα από το Instagram της.

Στην παραπάνω εικόνα, (μας) κρίνει από το κόκκινο χαλί του ‘Young Pope’, το οποίο λάτρεψε.

Θα σας πούμε κι εμείς τη γνώμη μας σύντομα, αλλά προσωπικά μετά τη γνώμη της Gemma Arterton δε θα με ένοιαζε η δική μου γνώμη, απλά ειλικρινείς είμαστε τώρα, όποιος διαβάζει ακόμα εδώ κάτω στο κείμενο είναι σαφέστατα πολύ φίλος μου.

Αυτά για σήμερα τελοσπάντων.

Βρέχει έξω αυτή τη στιγμή που σας γράφω. Είναι νύχτα στη Βενετία. Και βρέχει. Αύριο δε θα έχω τι να γράψω. Θα βρέχει πάλι; Η όλη φάση απέχει ένα ποτήρι ουίσκι από το να γίνει μελλοντική ταινία του James Franco. Κλείνω.

Το PopCode θα γράφει καθημερινά από τη Βενετία μέχρι και το τέλος του Φεστιβάλ, στις 10 Σεπτεμβρίου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κάθε χρόνο, το Φεστιβάλ Βενετίας δείχνει προς τα Όσκαρ