Call Me By Your Name: Στο Όνομα του αγνού, σωματικού αισθησιασμού

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

Να Με Φωνάζεις με τ΄’Ονομά Σου (Call Me By Your Name)

Σκηνοθετεί: Λούκα Γκουαντανίνο

Παίζουν: Τιμοτέ Σαλαμέ, Άρμι Χάμερ, Μάικλ Στούλμπαργκ

Το καλοκαίρι του ‘83 σε μια οικογενειακή βίλα στη βόρεια Ιταλία, ο 17χρονος Έλιο ζει την πρώτη του ερωτική αφύπνιση ύστερα από την άφιξη του Όλιβερ, ενός αμερικάνου ακαδημαϊκού που κάνει το διδακτορικό του ως βοηθός του πατέρα του.

Ο Λούκα Γκουαντανίνο τοποθετεί τους προστατευμένους ήρωές του σε ένα προστατευμένο περιβάλλον εκπληκτικής ομορφιάς μακριά από κάθε έγνοια- σε αυτό το ιταλικό καλοκαίρι δεν υπάρχουν καν οι υπόνοιες ενός εξωτερικού κόσμου σε ταραχή όπως συνέβαινε στο προπέρσινο «Κάτω από τον Ήλιο» του Ιταλού σκηνοθέτη. Σε αυτή την έπαυλη, ένας έφηβος ενηλικιώνεται ανακαλύπτοντας πρωτόγνωρα συναισθήματα που αποδίδονται από τον Γκουαντανίνο μέσα από έναν αγνό, σωματικό αισθησιασμό. Το σινεμά είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό η αισθητική των κινήσεων, και το «Όνομα» μπορεί να μην είναι μια τέλεια ταινία (κοινωνικά είναι τόσο αποκομμένο που θα παρέπεμπε περισσότερο σε φαντασίωση των ανέκαθεν προνομιούχων ηρώων του σκηνοθέτη) όμως είναι γεμάτο χειρονομίες, αγγίγματα, και σκόπιμη χρήση των αποστάσεων ανάμεσα στους δύο κεντρικούς ήρωες. Ο Τιμοτέ Σαλαμέ κι ο Άρμι Χάμερ (χορεύοντας ή μη) ενσαρκώνουν δύο χαρακτήρες άμεσα εμβληματικούς, γεμάτους από την ενέργεια της ανακάλυψης. Είναι χρώματα και συναισθήματα στα χέρια του σκηνοθέτη, ο οποίους τους απλώνει στην οθόνη με κάθε πιθανό τρόπο.

Το σκηνικό είναι έτσι κι αλλιώς πίνακας για τον Γκουαντανίνο. Το αντίτιμο του εισιτηρίου θα άξιζε μόνο και μόνο για να δει κανείς στη μεγάλη οθόνη τον τρόπο που η ταινία κινηματογραφεί τα απομεινάρια του 17ου αιώνα σαν κάτι μεγαλειωδώς ανθρώπινο και σημερινό, σε παραλληλισμό με τους πρωταγωνιστές του φιλμ που ανακαλύπτουν νέες οδούς έκφρασης μέσα σε παραδοσιακά πλαίσια. (Το «Όνομα» είναι, εξάλλου, μια ‘80s ταινία ενηλικίωσης.) Μέσα στο παλιό αρχοντικό, τίποτα ωστόσο δε μοιάζει ρετρό. Ένα ροδάκινο σβήνει τη μηλόπιτα από το σεξουαλικό λεξιλόγιο του σύγχρονου σινεμά (στην ξεκάθαρη σκηνή ανθολογίας της ταινίας), ο πατέρας Μάικλ Στούλμπαργκ παραδίδει έναν μονόλογο που διαπερνά τα έτη, και ο Σούφιαν Στίβενς συντροφεύει ηχητικά το πιο αξέχαστο πλάνο της ταινίας.

Ανθρώπινη Ροή (Human Flow)

Σκηνοθετεί: Άι Γουέι Γουέι

Ντοκιμαντέρ για τη μετανάστευση σε μια εποχή που παγκοσμίως παρατηρείται η μεγαλύτερη ανθρώπινη μετατόπιση από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. O εικαστικός και ακτιβιστής Άι Γουέι Γουέι ταξιδεύει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης εστιάζοντας σε διαφορετικές πτυχές των κοινωνικών συνεπειών της μεταναστευτικής ροής, κι αυτό από μόνο του κάνει τη δουλειά της ενδιαφέρουσα: δεν μιλά για μια στιγμή στο χρόνο, αλλά για το πώς, σε μια εποχή όπου ο κόσμος μας μοιάζει μεγαλύτερος και πιο διαθέσιμος από ποτέ άλλοτε (και το εύρος της ταινίας, όσο και οι εντυπωσιακές της εικόνες το μαρτυρούν όντως αυτό), στην πραγματικότητα φαίνεται πως όλο και περισσότερο, μικραίνει, περισσότερο από ποτέ στην ανθρώπινη Ιστορία. Ο σκηνοθέτης έχει το κακό να θεωρεί τον εαυτό του πρωταγωνιστή σε όλο αυτό, κάτι ομολογουμένως ενοχλητικό, όμως η δύναμη του φιλμ είναι αναμφίβολη.

Τα Αστέρια Δεν Πεθαίνουν στο Λίβερπουλ (Film Stars Don’t Die in Liverpool)

Σκηνοθετεί: Πολ ΜακΓκάιγκαν

Παίζουν: Ανέτ Μπένινγκ, Τζέιμι Μπελ

Βασισμένο στην αυτογραφία του ηθοποιού Πίτερ Τέρνερ, η ταινία στην πραγματικότητα είναι περισσότερο βιογραφία της χολιγουντιανής ντίβας Γκλόρια Γκράχαμ, και των τραγικών τελευταίων της στιγμών στο πλευρό του νεαρού εραστή της. Το υλικό μοιάζει με αρκετά συμβατική βιογραφική παραγωγή, από αυτές που γυρίζονται ποντάροντας σε 2-3 τεχνικές υποψηφιότητες Όσκαρ και μια νίκη για την πρωταγωνίστριά της (η Ανέτ Μπένινγκ είναι πάρα πολύ καλή, παίζοντας τις διαφορετικές πτυχές μιας ντίβας άλλοτε εκκεντρική, άλλοτε ερωτευμένη, άλλοτε σε απόγνωση, άλλοτε σε άρνηση), όμως αφενός αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό αν υπάρχει μια ιστορία σχετικά ενδιαφέρουσα (όπως εδώ, έστω κι αν το φιλμ σκοτεινιάζει πολύ, και πολύ γρήγορα) κι αφετέρου ο σκηνοθέτης Πολ ΜακΓκάιγκαν το κινηματογραφεί με ενδιαφέροντα τρόπο. Από τους υποτιμημένους στυλίστες του αγγλικού σινεμά και τηλεόρασης («Gangster No. 1», «Το Στοίχημα του Σλέβιν», οι δύο πρώτες σεζόν του «Σέρλοκ»), ο ΜακΓκάιγκαν κινηματογραφεί τις τελευταίες στιγμές μιας ιδιόρρυθμης ηθοποιού μέσα από μια σειρά μεταβάσεων από σκηνικό σε σκηνικό, δίχως να κατασταλλάζει σε γραμική αφήγηση, και δίνοντας στην ιστορία την υφή μιας εμπύρετης ανάμνησης από μια στοιχειωμένη κινηματογραφική καριέρα.

Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι: Απελευθέρωση (Fifty Shades Freed)

Σκηνοθετεί: Τζέιμς Φόλεϊ

Παίζουν: Ντακότα Τζόνσον, Τζέιμι Ντόρναν

Ο Γκρέι κι η Αναστάζια παντρεύονται, αλλά το εκδικητικό πρώην αφεντικό της την κυνηγά μανιασμένα προσπαθώντας να την απαγάγει. Είναι ιδιαίτερα ατυχές να κυκλοφορεί αυτή η ταινία μια βδομάδα μετά την πρεμιέρα της «Αόρατης Κλωστής», της πιο απολαυστικής S&M ερωτικής ταινίας της σεζόν- μπροστά σε εκείνο το φιλμ, η ψυχολογία κι ο ερωτισμός των «Πενήντα Αποχρώσεων» μοιάζουν σαν φτηνή μονοχρωμία. Η πρώτη ταινία της σειράς (της Σαμ Τέιλορ-Τζόνσον) είχε εξιλεωτικά στοιχεία, αλλά έκτοτε σταμάτησαν καν να προσπαθούν.

Ημερολόγιο Φόνων (The Limehouse Golem)

Σκηνοθετεί: Χουάν Κάρλος Μεντίνα

Παίζουν: Μπιλ Νάι, Ολίβια Κουκ

Σε μια μικρή βικτωριανή κοινότητα, μια σειρά φόνων αναστατώνει τον κόσμο τόσο πολύ που πιστεύουν πως το μυθικό γκόλεμ πρέπει να ευθύνεται για αυτούς. Μυστήριο εποχής για να κυλάει η ώρα, που βλέποντάς το υποπτεύεσαι όλο και περισσότερο πως κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ο Doctor Who με το TARDIS για να αποκαλύψει τον δολοφόνο. Αυτό δε συμβαίνει, αλλά υπάρχει παρόλαυτά μια σκηνή όπου ο Καρλ Μαρξ αποκεφαλίζει κάποιον με ένα πριόνι, οπότε δεν είναι τελείως χάσιμο χρόνου.

Παίζεται ακόμα

Τα μεσημέρια Κυριακής στο Ιντεάλ θα προβάλλεται το ντοκιμαντέρ «Όλυμπος – Τέσσερα Μονοπάτια Για Να Φτάσεις Τους Θεούς» του Νίκου Ντουρλιού με τις περιπετειες των ορειβατών στα τέσσερα πιο δημοφιλή μονοπάτια του Ολύμπου.

* Οι κριτικές αναδημοσιεύονται από την εφημερίδα Έθνος.