Flesh and Bone, η σειρά που θα λατρέψεις κάνει πιρουέτες

Δυο γιγαντόσωμα Wookies (το ένα, εγώ, τριχωτό-το άλλο, ο Δημητρόπουλος, μουσάτο και Jesus Christ μακρυμάλλικο) συζητάνε για τις αγαπημένες τους σειρές με φόντο το party γενεθλίων του ONEMAN. Συνήθως τα γούστα τους διαφέρουν. Αυτή τη φορά, όταν ο ένας από τους δυο λέει την λέξη ‘Flesh’, ο άλλος συμπληρώνει αμέσως ‘and Bone’.

Και μετά ξεσπούν σε δάκρυα χαράς (στο περίπου). Όχι, δεν υπάρχει κανένας λόγος το Flesh and Bone, η ιστορία μιας μπαλαρίνας από το Pitchburg που έρχεται στη Νέα Υόρκη και γίνεται από το πουθενά η κορυφαία του American Ballet Company, να είναι το ένοχο μυστικό σου.

Απλώς, όπως και να το δεις, είναι κομμάτι ‘αναπάντεχο’ μια -μη ηδονοβλεπτική- σειρά για μπαλαρίνες (όχι, εδώ δεν υπάρχουν λεσβιακά τύπου Kunis-Portman) να αρέσει τόσο πολύ σε δυο τέτοιους τύπους. Μισό να σου εξηγήσω γιατί συμβαίνει αυτό.

Μιλάμε για μια σειρά (ξεκίνησε ως κανονική. Στην πορεία, λόγω υψηλού κόστος, έγινε limited με 8 μόλις επεισόδια) φτιαγμένη από μια -βραβευμένη με Emmy για τη δουλειά της στο Breaking Bad- σεναριογράφο. Η οποία, επιπλέον, υπήρξε η ίδια πρώην χορεύτρια. Άρα γνωρίζει, από πρώτο χέρι, πόσο ‘βάναυσος’ και μη αγγελικός είναι ο κόσμος που περιγράφει.

Επιπλέον, έτσι για μερικές εκατοντάδες δόσεις extra ρεαλισμού, οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές είναι χορευτές, των οποίων το πρώτο μακροβούτι στην υποκριτική γίνεται εδώ.

Ξεκινώντας από την ταλαντούχα 27χρονη πρωταγωνίστρια Sarah Hay (η οποία έχει σώμα κανονικής γυναίκας-μπόνους το πλούσιο στήθος), την οποίαν ανακάλυψαν μετά από έρευνα σε όλο τον κόσμο ως soloist στο Dresden Semperoper Ballett στη Γερμανία.

Και η οποία βρέθηκε, εξαιτίας του ρόλου της, να είναι υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα (μια από τις δυο υποψηφιότητες της σειράς, μαζί με μια ακόμη ως Best Television Limited Series or Motion Picture Made for Television.

Συνεχίζοντας με την Ουκρανή πρώην prima ballerina Irina Dvorovenko που υποδύεται την τραυματισμένη prima της οποίας την θέση η πρωταγωνίστρια γλυκοκοιτάζει και τον Sascha Radetsky του American Ballet Theatre ως τον ερωτύλο χορευτή (υπάρχουν δυο είδη αντρών σε αυτό το κόσμο-οι πολύ gay ή οι πολύ ερωτύλοι).

Καθώς επίσης την Raychel Diane Weiner, principal ballerina του Ballet Arizona, με το υπέροχο πρόσωπο, το αγορίστικο κούρεμα και τα πολλά τατού (δεν ήξερα όντως ότι ‘επιτρέπεται’ να έχει τόσα μια μπαλαρίνα).

Εκείνη που, στα κιτάπια μου, αποτελεί -στο ρόλο του πλουσιοκόριτσου που δουλεύει επίσης ως στρίπερ- την τρίτη στη σειρά ‘αποκάλυψη’ της σειράς.

Μετά δηλαδή την πρωταγωνίστρια, που εννοείται πως κρύβει ένα τρομερό μυστικό και η οποία μοιάζει εύθραυστη σαν νεογέννητο πουλί και τον καταξιωμένο Βρετανό Ben Daniels ως τον μεγαλομανή/χαρισματικό/αδίστακτο artistic director του μπαλέτου.

Το πιο σημαντικό όμως πλεονέκτημα αυτής της ‘πίσσα black’ σειράς, αυτό που την κάνει να διαφέρει εντελώς από π.χ. το Black Swan (το έβαλα στο lead για να καταλάβεις απλώς για ποιον κόσμο μιλάμε-αν και η πρωταγωνίστρια εδώ υπήρξε μέρος του μπαλέτου της ταινίας) είναι η γυναικεία ευαισθησία και οπτική από την οποία είναι φτιαγμένη.

Κάτι που διαπιστώνεις ήδη από το πρώτο επεισόδιο όταν η πρωταγωνίστρια, την πρώτη νύχτα που φτάνει στη Νέα Υόρκη, επιλέγει να κοιμηθεί κάτω από μια ‘πανοπλία’ από βιβλία (τα μόνα υπάρχοντα που έχει φέρει μαζί) καθώς μόνο έτσι νοιώθει ασφαλής.

Κάτι που είναι ακόμη περισσότερο εμφανές στη σκηνή που -SPOILER- o artistic director την διατάσσει σχεδόν να περάσει μια νύχτα με τον πλούσιο επενδυτή του θιάσου. Τον βλέπουμε να την γδύνει (μένει γυμνή, εκτός από τη γραβάτα του στους ώμους της, και τα ‘fuck me shoes’ που της αγόρασε), στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα σέξι σε όλο αυτό. Σου σπάει η καρδιά να την βλέπεις, ένα βήμα από τον βιασμό (τον οποίο, ωστόσο, γλιτώνει-δεν θα σου πω πως).

Όπως δεν υπάρχει τίποτα σέξι στον πρώτο -SPOILER- χορό της στο strip club. Όταν δηλαδή σαν υπνωτισμένη ανεβαίνει στον στύλο. Το μοναδικό μέρος στο οποίο εκείνη έχει τον έλεγχο του σώματός της.

Μιλάμε για πλοκές που, κανονικά, στα χέρια κάποιου λιγότερου ικανού, θα μπορούσαν να είναι γραφικές ή να θυμίζουν τις ερωτικές ταινίες με την Alyssa Milano και την Κari Wuhrer από τα νιάτα μας. Επίσης το βρίσκω απίστευτο ότι μια τόσο καλοφτιαγμένη σειρά μας έρχεται από ένα δίκτυο, τo Starz, που μέχρι τώρα το είχαμε συνδέσει με μάτσο πράγματα όπως το Spartacus και το Black Sails. Είναι όμως αλήθεια.

Συνολικά το Flesh and Bone, όπως έχει τονιστεί σε διάφορες κριτικές, είναι ένα βουτηγμένο στο ρεαλισμό παραμύθι, με την πριγκίπισσα να ξεφεύγει από τον ένα ‘δράκο’ για να πέσει στα νύχια του άλλου. Να νοιώθει απελπισμένη και μόνη (όχι, οι υπόλοιπες χορεύτριες δεν την ‘καλωσορίζουν’) και να ψάχνει για ένα ιππότη για να την σώσει. Όλα αυτά μέχρι που συνειδητοποιεί την πραγματική δύναμή της.

Ένα ‘το χρυσόψαρο που κάποιος έριξε στην δεξαμενή με τους πεινασμένους καρχαρίες’ παραμύθι που περιλαμβάνει, όπως είπαμε και στην εισαγωγή, αίμα, ιδρώτα, γυμνή σάρκα και πολλά ακόμη που είναι κρίμα να μην δεις επειδή το concept σου ακούγεται πολύ γυναικεία. Αυτά και, φυσικά, May the Force be with you.