Το Tokyo Drift είναι το καλύτερο Fast & Furious

***

Το 2006 το Fast & Furious franchise ήταν ένα βήμα από το να πάει straight σε DVD. Οι παραγωγοί δεν είχαν ιστορία, δεν είχαν πρωταγωνιστές, δεν είχαν σκηνοθέτη βεληνεκούς του John Singleton. Όμως συνέβη κάτι παράξενο.

Αν και παραμένει η λιγότερο εμπορικά πετυχημένη ταινία του franchise, αν και αγνοήθηκε από την κριτική της εποχής, το Tokyo Drift κράτησε τη σειρά ζωντανή. Για να συμβεί αυτό χρειάστηκε να έρθει σε αυτήν ένας χαρακτήρας από μια no-budget ανεξάρτητη ταινία του Σάντανς, να συμφωνήσει για μια εμφάνιση δευτερολέπτων ο Vin Diesel (με αντάλλαγμα τα δικαιώματα για το Riddick), και ένας τυχαίος άνθρωπος να πάει φυλακή στο Τόκιο, στη θέση του σκηνοθέτη Justin Lin.

«Το drifting δεν έχει να κάνει με δύναμη»

Ακόμα και για μια ταινία που διαφέρει εμφανέστατα από αυτές που προηγήθηκαν στο franchise, το Tokyo Drift είναι υποτιμημένο ως προς το πόσα πράγματα κάνει διαφορετικά. Δεν αλλάζουν μόνο οι χαρακτήρες εδώ (με ένα μάτσο εφήβους μπλεγμένους με τα χαμηλά κλιμάκια της γιακούζα αντί για undercover αστυνομικούς και παρανόμους με χρυσή καρδιά), ούτε μόνο το σκηνικό (καθώς μεταφερόμαστε στο Τόκιο), ούτε το είδος της κούρσας (με το drifting να αντικαθιστά τις κλασικές κόντρες των 10”).

Όλα αυτά θα αρκούσαν δηλαδή για να διαφέρει επαρκώς η ταινία, αλλά θα μπορούσαν να είναι απλώς κοσμητικές αλλαγές- και δεν είναι. Το Tokyo Drift δεν επιχειρεί καθόλου να αντιγράψει ή να προσαρμόσει στοιχεία των δύο προηγούμενων ταινιών- αν μη τι άλλο, δανείζεται περισσότερα από τη δομή του Karate Kid παρά από του Point Break. Ακόμα σημαντικότερα, αφήνει στην άκρη τη δύναμη και την ζωώδη ορμή (του Dom, του Brian, των αμαξιών των 10”), και ποντάρει στη φινέτσα.

Οι σκηνές κούρσας στο Tokyo Drift δεν έχουν να κάνουν με πίεση, αλλά με αποσυμπίεση. Σε σημεία, νιώθεις πως βλέπεις αμάξια να εκτελούν χορογραφίες μπαλέτου, σε συγχρονισμό το ένα με το άλλο, και με τον χώρο που ορίζεται γύρω τους. Ο Justin Lin εξάλλου, όπως διαπιστώσουμε και σε αυτή την ταινία αλλά και σύντομα σε επόμενες του franchise, διαθέτει μια εκπληκτική αντίληψη του χώρου, καταφέρνοντας να εκμεταλλευτεί κάθε γωνία και κάθε κούρμπα, χαρτογραφώντας τη δράση και τη χορογραφία των μεταλλικών του οχημάτων με τρόπο πανέμορφα αρμονικό.

«Το drifting προήλθε από παιδιά της εργατικής τάξης που ζούσαν στα βουνά της Ιαπωνίας σε δρόμους με πολύ αέρα. Επιχειρούσαν να ανακαλύψουν τον γρηγορότερο τρόπο να κατεβαίνουν αυτούς τους δρόμους. Οπτικά, αυτό είναι καθηλωτικό να το παρατηρείς», λέει ο Lin. Στην ωραιότερη σκηνή της ταινίας, η Neela παίρνει το τιμόνι (και το χειρόφρενο) πηγαίνοντας βόλτα στα βουνά τον Sean. Είναι σα να βλέπεις ένα ζευγάρι να έχει πάρει τη βάρκα και να αφήνει το ρεύμα να την παρασύρει μέσα σε κάποιο τούνελ της αγάπης- αλλά συμβαίνει σε απότομες στροφές μιας πλαγιάς. Καθώς τα αυτοκίνητα χορεύουν, οι στροφές παύουν να μοιάζουν απότομες.

Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να σκεφτεί κανείς το Tokyo Drift, κανείς εκ των οποίων δεν παραπέμπει στους προκατόχους του. Είναι ένα γουέστερν, αλλά με αυτοκίνητα, αλλά στο Τόκιο. Ο Lin συμπεριλαμβάνει τις ταινίες του είδους στις απευθείας επιρροές για την ταινία, κάτι που γίνεται πιο εμφανές αν διαβάσουμε τις drifting κόντρες σαν παλιομοδίτικες γουέστερν μονομαχίες. Από εκείνες που σιωπηλοί ήρωες διαβάζουν ο ένας τον άλλον με τα μάτια και επιτίθενται, όχι με ωμή με δύναμη αλλά με αποστομωτική ακρίβεια.

«Στο πρωτότυπο σενάριο για την ταινία ο Sean κερδίζει την μεγάλη κούρσα ενεργοποιώντας ένα κρυμμένο nitro και προσπερνώντας με φόρα τον κακό», θυμάται ο Lin, ο οποίος γενικότερα είχε προβλήματα με το αρχικό σενάριο, που θα δούμε παρακάτω. «Αλλά οποιοσδήποτε γνωρίζει το παραμικρό για το drifting θα είχε πεθάνει στα γέλια με αυτό. Απλά δε βγάζει κανένα νόημα. Δεν μπορείς να κερδίσεις με αυτό τον τρόπο. Το drifting δεν έχει να κάνει με τη δύναμη».

Όμως εκτός των γουέστερν, το Tokyo Drift παραπέμπει ακόμα εντονότερα σε ένα άλλο είδος, ακόμα και στα χολιγουντιανά αποπαίδια του. Το σινεμά πολεμικών τεχνών, από το Drunken Master με τον Jackie Chan μέχρι το Karate Kid, ρίχνει τη σκιά του τόσο πάνω από τη δομή της ιστορίας του Tokyo Drift μέχρι και την αισθητική της κίνησής του. Ίσως από το επίπεδο των αναφορών ως το επίπεδο της εκτέλεσης η ταινία να ήταν τόσο μακριά από αυτό που θα περίμενε κανείς μπαίνοντας στην αίθουσα (και τι θα περίμενε; βασικά μια ξεπατικωσούρα της πρώτης ταινίας, με χειρότερους ηθοποιούς και παρεμφερή δράση), κι αυτό να συνετέλεσε στην αρχική της φήμη ως χειρότερης του franchise.

Στο πέρασμα των χρόνων έχει επανεκτιμηθεί ως η προφανώς καλύτερη (ή δεύτερη καλύτερη, έστω), με πολύ κόσμο να την υπερασπίζεται. Από τον Christopher Nolan, που παραδέχεται πως «έχω soft spot για το Tokyo Drift, και για τις εκδοχές του Justin Lin που καθώς γίνονται πιο μεγάλες και πιο τρελές εξελίσσονται σε κάτι άλλο, αλλά κάτι άλλο κάπως διασκεδαστικό». Μέχρι τον Roger Ebert, που όπως θα δούμε παρακάτω ήταν στο πλευρό του Lin από την πρώτη στιγμή. «Εδώ ο Lin παίρνει ένα αναγνωρισμένο franchise και το κάνει απρόσμενα φρέσκο και συναρπαστικό. Η ταινία δεν είναι ακριβώς Shogun όταν αναφερόμαστε στο θέμα ενός Αμερικάνου στην Ιαπωνία, αλλά είναι πιο παρατηρητική από ό,τι περιμέναμε, και χρησιμοποιεί τις γιαπωνέζικες τοποθεσίας για να κάνει την ιστορία κάτι περισσότερο από απλώς γρήγορα αυτοκίνητα», γράφει στην ορίτζιναλ κριτική του.

Όχι πως υπάρχει κανένα πρόβλημα με τα απλώς γρήγορα αυτοκίνητα. Στην κατά Justin Lin απόδοσή τους, μπορούν να μοιάζουν με μονομάχους που κινούνται με ακρίβεια, ή με βάρκες που τις ελέγχει το ρεύμα, ή με χορευτές σε απόλυτη αρμονία. Είναι ποίηση, κρυμμένη κάπου στα βάθη του πιθανώς λιγότερο ποιητικού franchise που μπορείς να συναντήσεις.

«Είναι προσβλητικό και ξεπερασμένο, και δεν έχω καμία πρόθεση να το κάνω»

To 2 Fast 2 Furious μπορεί να μην άρεσε όμως τα είχε πάρει υπερβολικά καλά για να μην επιχειρηθεί ένα ακόμα σίκουελ, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Στην πραγματικότητα το Tokyo Drift ξεκίνησε να γράφεται έχοντας κατά νου τον Vin Diesel. Ο σεναριογράφος Chris Morgan, που θα έγραφε σχεδόν όλη την μετέπειτα σειρά, συμμετείχε σε ένα σεναριακό open call- βασικά η παραγωγή αναζητούσε φρέσκες ιδέες επειδή σε αυτό το σημείο, γιατί όχι;

O Justin Lin ποζάρει με φανς σε προβολή του Star Trek Beyond του. (Επίσης υποτιμημένο, αλλά αυτά είναι για κάποια άλλη στιγμή.)

«Ουσιαστικά η ιδέα μου ήταν το Tokyo Drift, αλλά ήταν με τον Vin, και ο χαρακτήρας του έπρεπε να πάει και να μάθει drifting. Και υπήρχε ένας φόνος που έπρεπε να διαλευκάνει», λέει ο Morgan. Στο μεταξύ ο Justin Lin έχει προσεγγιστεί από τη Universal για τη δουλειά, αλλά το σενάριο που υπήρχε ήδη εκεί τον εξόργισε. Όταν τον ρώτησαν πώς του φάνηκε, εκείνος είπε ξεκάθαρα πως «νομίζω πως είναι προσβλητικό και ξεπερασμένο, και δεν έχω καμία πρόθεση να το κάνω».

«Θα ξεφορτωνόμουν όλα τα γκονγκ και τους ναούς και τους Βούδες και τα οπτικά γκαγκ για το πώς ο λευκός τύπος είναι ψηλότερος από όλους τους Ασιάτες», απάντησε στην επικεφαλής της Universal, Stacey Snider, όταν εκείνη τον ρώτησε «απλά πες μας τι θα έκανες διαφορετικά». Δούλεψε κι ο ίδιος πάνω στο σενάριο σε μεγάλο βαθμό, βάζοντας στην ταινία πολλά στοιχεία που ο ίδιος ήθελε, σε μια διαρκή πάλη με το στούντιο. «Με προσλάβατε για να κάνω έναν συγκεκριμένο τύπο ταινίας, αν δεν θέλετε να κάνω αυτή την ταινία ξεφορτωθείτε με».

Τελικά έκανε τον τύπο ταινίας που ήθελε, και δουλεύοντας τελικά πάνω σε ένα σενάριο που τον ικανοποιούσε- κι ας μην είχε μέσα τον Dom όπως αρχικά ήθελε ο Morgan. Είχε όμως μέσα τον Sung Kang, τον οποίον ο Lin ήθελε με μανία να φέρει μετά τη συνεργασία τους στο ανεξάρτητο Better Luck Tomorrow. Είχε τον θρυλικό Sonny Chiba στο ρόλο του θείου από τη γιακούζα, μιας και όπως λέει ο σκηνοθέτης, «ήταν πολύ σημαντικό για εμάς να φέρουμε στο ρόλο του Kamata κάποιον που έχει αυτή την εμβληματική αξία, αλλά επίσης μια παρουσία και δύναμη ως ηθοποιός».

(Κάποιος έπρεπε να έχει παρουσία και δύναμη, γιατί ο πρωταγωνιστής Lucas Black σίγουρα δεν.)

Όσο για το αυτοκινηστικό μέρος, οι παραγωγοί απευθύνθηκαν σε διεθνώς γνωστούς επαγγελματίες του drifting, από την Ιαπωνία κι όχι μόνο. Φιλμάροντας στα βουνά λίγο έξω από το Τόκιο, οι Nobushige Kumakubo και Tsuchiya (εκ των επαγγελματιών) οδήγησαν οι ίδιοι αυτοκίνητα προκειμένου να χορογραφήσουν μια drift σεκάνς. Ότι φαίνεται έμπειρη η δράση, είπαμε, φαίνεται.

Για τα ίδια τα αμάξια, η παραγωγή θέλοντας να ανανεώσει το καστ αυτοκινήτων και να μην επαναφέρει κανένα από αυτά που βλέπουμε στις δύο πρώτες ταινίες, διεξήγαγε open call. Ναι, και για το σενάριο και για τα αμάξια. Το Tokyo Drift είναι λαϊκή απαίτηση, πώς να το κάνουμε. Εκεί, αμέτρητοι ιδιοκτήτες custom αυτοκινήτων παρουσίασαν τα καμάρια τους, δίνοντας υλικό και έμπνευση.

Η πιο απίθανη ιστορία πάντως συμβαίνει κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων στο Τόκιο. Εκεί, επειδή η παραγωγή δε μπορούσε να εξασφαλίσει άδεια γυρίσματος κι ο Lin ήθελε πάρα πολύ να γυρίσει στη Shibuya (γιατί μπλοκμπάστερ στο Τόκιο χωρίς σκηνή δράσης στη Shibuya είναι μάλλον παράνομο), προχώρησαν χύμα. «Οι αστυνομικοί είναι τόσο ευγενικοί, τους παίρνει δέκα λεπτά να έρθουν να διώξουν», λέει ο Lin.

Υπήρχε λοιπόν εκεί στο γύρισμα ένας τύπος που είχε προσλάβει η παραγωγή, ο Lin δεν ήταν σίγουρος τι έκανε εκεί. «Νόμιζα πως είπε ότι είναι εγώ», θυμάται. Πριν μπλέξουμε σε κάποια σουρεάλ doppelganger κατάσταση, φάνηκε ο ρόλος του «δεν-με-ξέρεις-αλλά-είμαι-εσύ» μυστηριώδους τυπάκου. Ύστερα από ένα γύρισμα στην μονίμως γεμάτη κόσμο Shibuya, όταν τελικά έγινε η παρέμβαση της αστυνομίας, ο μυστήριος παραδόθηκε λέγοντας «εγώ είμαι ο σκηνοθέτης». Η δουλειά του ήταν, κυριολεκτικά, να περάσει μια νύχτα στη φυλακή στη θέση του Justin Lin.

Η ταινία τελικά ολοκληρώθηκε και κυκλοφόρησε στα σινεμά απογοητεύοντας την κριτική της εποχής και μη βάζοντας φωτιά στο box office, όπως ήταν λογικό χάρη στην απουσία των βασικών χαρακτήρων. Ακόμα κι έτσι έκανε $160 εκατομμύρια στα ταμεία, σχεδόν 100 εκ των οποίων εκτός Αμερικής. Αυτό που μοιάζει με απογοήτευση είναι στην πραγματικότητα μια συνεχιζόμενη ελπίδα για ένα franchise που άκοπα καταφέρνει να κάνει γκελ στο παγκόσμιο box office.

Το Tokyo Drift, σχεδιαστικά μιλώντας, ήταν κάτι σαν αυτά τα τζούφια σίκουελ που βγαίνουν κατευθείαν στο βίντεο και κοιτάς την αφίσα να δεις αν παίζει κανένας από το ορίτζιναλ καστ αλλά τη νοικιάζει έτσι κι αλλιώς όταν πάει στα εβδομαδιαία- αλλά με τη διαφορά πως βγήκε στα σινεμά, πήγε αξιοπρεπώς στα ταμεία, και ήταν τόσο εντυπωσιακή σκηνοθετικά που επαναπροσδιόρισε το πώς αυτό το franchise θα αντιμετώπιζε στο μέλλον τα οχήματα και τον χώρο που αυτά καταλαμβάνου.

Α, και ο Vin Diesel; Εκεί ήταν κι αυτός, τελικά. Ύστερα από τις απογοητευτικές αντιδράσεις στα πρώτα test screenings, η Universal του ζήτησε να εμφανιστεί έστω ως cameo σε μια σκηνή κι εκείνος το δέχτηκε με αντάλλαγμα τα δικαιώματα του Riddick. Το Chronicles of Riddick είχε κυκλοφορήσει πρόσφατα αποτυγχάνοντας να κάνει τη μετάβαση σε μεγάλο franchise, κι ο Vin Diesel ήθελε -πολύ απλά- να το πάρει πάνω του. Το τίμημα ήταν η εμφάνιση ενός λεπτού σε μια σειρά ταινιών που νόμιζε πως είχε αφήσει πίσω του. Η ειρωνεία ήταν πώς χάρη στον ενθουσιασμό που γέννησε αυτή η μία σύντομη εμφάνιση, οι πάντες στην Universal φαίνεται πώς το πήραν απόφαση να ενώσουν ξανά την ομάδα. Αλλά για αυτό θα πούμε περισσότερα την επόμενη βδομάδα.

Han: Ήρωας κατά λάθος

Πριν κλείσουμε με το Tokyo Drift αξίζει να πάμε λίγο ακόμα πιο πίσω και στην ιστορία του πώς γεννήθηκε ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας της ταινίας. Ένας χαρακτήρας τόσο αγαπητός στο κοινό που υποχρέωσε το franchise να μετατοπίσει και μπουρδουκλώσει το timeline του σε ανεξήγητο βαθμό, προκειμένου να μπορέσει να επιστρέψει για μελλοντικές ταινίες, παρότι τον βλέπουμε εδώ να πεθαίνει.

Ο Han του Sung Kang στην πραγματικότητα εμφανίζεται πρώτη φορά σε μια ανεξάρτητη ταινία του 2002 με μπάτζετ κάτω από $250,000, χρηματοδοτούμενη από άξουαλ πιστωτικές κάρτες- εκ των οποίων 10,000 προήλθαν από τον MC Hammer τον οποίο ο Justin Lin είχε γνωρίσει τυχαία και του είχε ζητήσει χρηματικό συμπλήρωμα για την παραγωγή, που ήταν στο όριο του να ακυρωθεί. Το Better Luck Tomorrow είναι μια κατά τόπους σκληρή και αιχμηρή, κατά εξάρσεις καλογυρισμένη, ταινία ενηλικίωσης μιας παρέας ασιατικής καταγωγής αγοριών στην Αμερική του 21ου αιώνα. Εκεί που όπου η ηθική συνέπεια δεν επιβραβεύεται, στέλνοντας τους ήρωες προς μια σκοτεινή τροχιά.

Ο Roger Ebert, η πρώτη σημαντική φωνή του industry που στήριξε σθεναρά τον Justin Lin, έγραψε για την ταινία μετά το Σάντανς του 2002 πως είναι «μια ενοχλητική και επιδέξιας αφήγησης παραβολή για το να μεγαλώνεις στην Αμερική του σήμερα. Αυτά τα παιδιά χρησιμοποιούν τα χρήματα ως απόδειξη επιτυχίας, είναι βαθιά ανήθικα, και προβάλλουν μια υγιή κοινωνική συμπεριφορά. Βρίσκονται καθοδόν προς τις δουλειές στις Enron του αύριο, στην κυρίαρχη κουλτούρα της εταιρικής απληστίας. Ο Lin επικεντρώνεται σε μια ένα εθνικό γκρουπ που κατά κανόνα επαινείται για την εργατικότητά τους, κάτι που βαθαίνει την ειρωνεία, και ίσως επίσης αποκαλύπτει κάποια οργή ως προς τον τρόπο με τον οποίο η λευκή Αμερική χαμογελάει πατροναριστικά στους επιτυχημένους ασιατικής καταγωγής πολίτες της».

Στο Σάντανς εκείνο είχε συμβεί και μια από τις διασημότερες στιγμές της καριέρας του Ebert. Όταν ένας άντρας κατηγόρησε, μετά την προβολή, τον Lin για «άδειο» σινεμά διερωτώμενος γιατί ήθελε να φέρει στην οθόνη τόσο αρνητικά πορτρέτα ασιατικής καταγωγής χαρακτήρων, ο Ebert εξερράγη. «Αυτό που βρίσκω προσβλητικό και συγκαταβατικό στη δήλωσή σου είναι ότι κανείς δε θα έλεγε σε ένα μάτσο λευκούς σκηνοθέτες “πώς το έκανες αυτό στους ανθρώπους σου;”. Οι ασιάτες αμερικάνοι έχουν δικαίωμα να είναι ό,τι διάολο θέλουν να είναι». Δε θα ήταν υπερβολή το να πούμε πως η τεράστια στήριξη του Ebert απέναντι σε αυτή την ταινία τη βοήθησε να φτάσει σε πολύ περισσότερα μάτια από ό,τι θα έφτανε αλλιώς, και ως εκ τούτου βοήθησε την καριέρα του Lin να φτάσει εκεί που έφτασε μετά.

Ο Han του Sung Kang ξεχωρίζει με ευκολία ανάμεσα σε αυτό το γκρουπ νεαρών του Better Luck Tomorrow. «Προέρχομαι από μια μικρή πόλη της Τζόρτζια», λέει ο Sung Kang στο Entertainment Weekly, μιλώντας μαζί με τον Lin για την πολυετή διαδρομή του Han. «Φτάνοντας στο Λος Άντζελες, δεν καταλάβαινα πώς μπορούσε ένας ασιάτης αμερικάνος τύπος να περπατάει με τέτοιο ύφος». Το βρήκε κατευθείαν όμως. Κι ο Lin θυμάται πως, επειδή ακριβώς το Better Luck Tomorrow ήταν μια «ταινία πιστωτικής κάρτας», το κάστινγκ γινόταν μέχρι τελευταία στιγμή. Είχε βρει ηθοποιό για το ρόλο του Han, το κάστινγκ ήταν έτοιμο να κλείσει και ξαφνικά μπήκε ο Sung και πέτυχε ακριβώς τον τόνο που ήθελε ο σκηνοθέτης- ενός χαρακτήρα που «ζει τη ζωή του, με τα καλά και τα κακά, και πάντα είναι ικανός να επιστρέψει».

«Ουάο, τι θα είχε συμβεί αν είχε κίνηση; Θα είχαμε χάσει ο ένας τον άλλον», μονολογεί.

Ευτυχώς όχι μόνο δεν έχασαν ο ένας τον άλλον, αλλά βρίσκονται ακόμα μέχρι σήμερα, το πρόσφατο F9, όπου ο Han επέστρεψε στο franchise. Είναι, αν υπάρχει αμφιβολία, ο ίδιος χαρακτήρας με το Better Luck Tomorrow. «Όσο έγραφα και ανέπτυσα το πρότζεκτ, ένας χαρακτήρας άρχισε να έρχεται στη ζωή», θυμάται ο Lin για τις πρώτες του μέρες στο Tokyo Drift. «Και όσο περισσότερο τον ανέπτυσα, τόσο περισσότερο άρχισα να επιστρέφω στον Han». Παράλληλα θυμόταν πολύ κόσμο που μετά το Better Luck Tomorrow τον ρώταγε τι απέγιναν τελικά όλοι αυτοί οι χαρακτήρες ώσπου τελικά ένωσε τις τελείες: «Ε, πρέπει να είναι απλά ο Sung ως Han». Τόσο απλά.

Έτσι ο breakout χαρακτήρας από μια ανεξάρτητη ταινία «πιστωτικής κάρτας» έγινε κι ο breakout χαρακτήρας του Tokyo Drift– κι από εκεί, θα συμφωνήσουν πολλοί, ο breakout χαρακτήρας ίσως και όλου του franchise. «Μεγαλώνοντας, υπήρχαν πάντα αυτοί οι χαρακτήρες που έμπαιναν κι έβγαιναν από τη ζωή μου κι ήταν πάντα εκεί την σωστή στιγμή. Απλά υπάρχοντας», λέει ο Lin προσπαθώντας να εξηγήσει την πεμπτουσία αυτού του τόσο αγαπητού στο κοινό ήρωα.

«Υπάρχουν πάντα αλληλεπιδράσεις με ανθρώπους όπου ο κώδικας δεν είναι τόσο πολύ μαύρο και άσπρο, όμως την ίδια στιγμή, πάντα ένιωθα πως θα ήταν στην σωστή πλευρά ανά πάσα στιγμή. Νιώθω πως αυτή ήταν πάντα η έμπνευση για τον Han, ότι δεν είναι εκεί για να σου πει τι εκπροσωπεί, αλλά απλώς υπάρχει. Έχει μια ισορροπία αυτός ο χαρακτήρας».

Υπερβολικά αλήτης για να είναι σεβάσμιος, αλλά υπερβολικά σεβάσμιος για να είναι villain, ο Han κέρδισε το κοινό- είτε μιλάμε για το κοινό στις μικρές αίθουσες του Σάντανς για το Better Luck Tomorrow, είτε μιλάμε για το κοινό αμέτρητων μούλτιπλεξ ανά την υφήλιο για τα Fast & Furious. Και μπορεί στη θέση του μανιώδους καπνίσματος της πρώτης ταινίας τώρα να τον βλέπουμε να μασουλάει δίχως σταματημό (αναμφίβολα, από τους κορυφαίους eaters της μεγάλης οθόνης, εξάλλου κατά παραδοχή του είχε ως έμπνευση τον μάστερ του είδους, Brad Pitt), όμως μην έχετε αμφιβολία. Είναι ο ίδιος χαρακτήρας. Είναι γραμμένος ως ο ίδιος χαρακτήρας, και είναι παιγμένος ως ο ίδιος χαρακτήρας. Από μια ανεξάρτητη ταινία του 2002, σε παγκόσμιο σλόγκαν με δικό του χάσταγκ το 2021; Ο Han έχει οπωσδήποτε καταφέρει ένα κάποιο ταξίδι.

«Έχουμε ακόμα στιγμές όπου κάνουμε κάτι τρελό στο σετ και κοιτάζω τον Sung και αρχίζουμε να γελάμε», παραδέχεται ο Justin Lin. «Επειδή οτιδήποτε μόλις συνέβη πιθανότατα κόστισε περισσότερο από όλο το πρώτο φιλμ που κάναμε μαζί».

***

Στο επόμενο: Η παρέα ξανά μαζί καθώς το Fast & Furious εκτοξεύει το franchise οριστικά και αμετάκλητα.