Friday Night Lights: H καλύτερη σειρά που δεν είδες ποτέ

Η τηλεοπτική μεταφορά της ομώνυμης ταινίας με τον Billy Bob Thornton έκανε πρεμιέρα πριν 6 χρόνια εν μέσω μέτριων δεικτών θεαματικότητας και ύμνους από τους κριτικούς: Πολλοί φαν του καλού τηλεοπτικού δράματος δεν το είδαν ποτέ γιατί πίστευαν ότι αφορά μόνο το αμερικάνικο φούτμπολ. Πολλοί φαν του αμερικάνικου φούτμπολ δεν το είδαν ποτέ γιατί πίστευαν ότι είναι κάποιο κλασικό νεανικό δράμα.

Οι λίγοι τυχεροί που βρέθηκαν στη μέση, παρακολούθησαν μια από τις καλύτερες σειρές των τελευταίων χρόνων.

Τι είναι

Στην φανταστική πόλη Ντίλον κάπου στο Τέξας, η σχολική ομάδα Dillon Panthers υπό την καθοδήγηση του κόουτς Taylor προσπαθεί να κερδίσει το πολιτειακό πρωτάθλημα για πρώτη φορά ύστερα από χρόνια. Η σειρά εστιάζει τόσο στον Taylor την ώρα της δουλειάς (το πώς ουσιαστικά διδάσκει αθλητισμό και αξίες στους μαθητές/παίχτες του) και της οικογένειας (τα ζόρια που τραβάει με την έφηβη κόρη του μπορούν άνετα να συγκριθούν με εκείνα των αποδυτηρίων), όσο και στο ίδιο το σχολικό περιβάλλον, σε μαθητές, φίλους, γονείς. Το μικρό σύμπαν που χτίζει η σειρά κάνει την πόλη του Ντίλον να μοιάζει παραπάνω αληθινή – δικιά σου.

Ο ρεαλισμός

Η άρνηση για την ευκολία της σταθερής κάμερας, τα φαινομενικά άτεχνα close-ups, είναι μόνο λίγα από τα τεχνικά στοιχεία που υπογραμμίζουν το ρεαλιστικό στοιχείο της σειράς. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις πως βλέπεις ένα ντοκιμαντέρ για μια φτωχή πόλη και το πώς η επιτυχία ή όχι μιας απλής ομάδας επηρεάζει την τοπική οικονομία, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τα διαλυμένα, παραμελημένα σπίτια των μαθητών.

Ξέχνα εδώ τα ανόητα “τηλεοπτικά θαύματα” (τουλάχιστον για το μεγαλύτερο διάστημα – θα επανέλθουμε σε αυτό) που κάνουν κάθε άλλη τέτοιου είδους σειρά να μοιάζει με φαντασίωση. Εδώ θα δεις καριέρες να φτιάχνονται και να τερματίζουν, ελπίδες να καλλιεργούνται αλλά και να γκρεμίζονται, δεσμούς να ισχυροποιούνται αλλά και να φθείρονται.

Το παιχνίδι

Όχι ότι η σειρά είναι όλο λόγια και καθόλου δράση. Το ίδιο το παιχνίδι έχει σταθερή παρουσία, και συχνά παίζει και κάποιο δραματουργικό ρόλο στην εξέλιξη του κάθε επεισοδίου. Όμως κατά βάση μας δίνει απλώς τις πιο πωρωτικές σκηνές της σειράς. Δεν έχει σημασία αν έχει κάποιος επαφή με το συγκεκριμένο σπορ – αν δεν έρθει στιγμή που θα υψώσεις γροθιές στο αέρα φωνάζοντας “TOUCHDOWN!!!!!” τότε καλύτερα γύρνα το σε κέρλινγκ.

Οι χαρακτήρες

Matt Saracen, αγαπημένος QB, και η γιαγιά του στις εξέδρες. Ο Tim Riggins με το προβληματικό σόι του. Η μαζορέτα Lyla με τον μεγαλοπαράγοντα της πόλης πατέρα. Ο Jason Street, ο quarterback-σύμβολο. H Becky με το μικρό της, υπέροχο crush. Και ο αδερφός μου ο Smash! Δεν έχεις εύκολη δουλειά αν πρέπει να διαλέξεις αγαπημένους ήρωες.

Είναι απλά τα πράγματα. Όσο καλή κι αν είναι μια σειρά δε θα μπορούσε να σε κρατήσει αν οι χαρακτήρες και οι δεσμοί τους δεν είχαν κάτι το συναρπαστικό. Η εξερεύνησή τους όμως γίνεται σε αξιοσημείωτο βάθος. Κάθε ένας από τους εφήβους έχει βαθιά μέσα του εκείνες τις μικρές ήττες που σε οδηγούν να θες να κυνηγάς κάτι καλύτερο. Κάποιοι δεν τα καταφέρνουν. Κάποιοι τσακίζονται. (Το τέλος του πιλότου είναι από τα πιο ανατριχιαστικά πράγματα που θα έχεις δει.) Κάποιοι πετυχαίνουν μικρές ή μεγάλες νίκες και τότε είναι που νιώθεις ψυχική ανάταση. Στις προχωρημένες σεζόν, όταν σταδιακά κλείνουν οι ιστορίες κάποιων από τους χαρακτήρες, όλοι αυτοί οι ξεχωριστοί επίλογοι θα σου φέρουν συχνά δάκρυα στα μάτια.

Ο κόουτς και η κυρία κόουτς

Πάνω απ’όλα όμως, μη γελιόμαστε, είναι ο δεσμός του Eric Taylor με τη σύζυγό του, Tami. Υπόδειγμα του πώς πρέπει να γράφονται (και να παίζονται) δύο ενήλικες χαρακτήρες, σε έναν γάμο ευτυχισμένα, με τα φυσικά του προβλήματα, αλλά δίχως αυτές τις γελοίες προστριβές που σκαρφίζονται συνήθως οι βαριεστημένοι σεναριογράφοι κάθε άλλου δράματος για να κάνουν ένα ζευγάρι ενδιαφέρον. Είτε στις δυσκολίες τους είτε στις μεγάλες στιγμές ευτυχίας τους, ο Eric και η Tami είναι πολύ απλά το πιο συναρπαστικό και λατρεμένο ζευγάρι της τηλεόρασης.

Ο κόουτς, ξανά

Όσο καλός είναι ο κύριος Taylor μετά της κυρίας Taylor, είναι ακόμα πιο καθηλωτικός και μόνος του. Όταν οδηγάει ακούγοντας τους αθλητικούς σχολιαστές του ραδιοφώνου. Όταν αντιμετωπίζει στωικά τα εμπόδια και την ανυπακοή. Όταν κερδίζει. Όταν χάνει. Όταν εισπράττει ομαδικό χειροκρότημα θαυμασμού. Όταν αλλάζει για πάντα τη ζωή εφήβων που θα χάνονταν μέσα στο σύστημα και την κοινωνική αδικία. Όταν δεν έχει ιδέα πώς να αντιμετωπίσει την κόρη του. Όταν εμπνέεται, και όταν εμπνέει. Και πάνω απ’όλα, όταν δίνει κάποια από τις χαρακτηριστικές του εμψυχωτικές ομιλίες στους παίχτες του, στα αποδυτήρια, πριν ή μετά τον κάθε αγώνα.

(Όταν στα περσινά Έμμυ ο Kyle Chandler κατάφερε να πάρει μια εντελώς αναπάντεχη νίκη στην κατηγορία του Α’ Ανδρικού Ρόλου εις βάρος υποψηφίων σαν τον Jon Hamm του “Mad Men” ή του Steve Buscemi του “Boardwalk Empire” ή τον Hugh Laurie για το “House”, αμέτρητοι φαν ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και πανηγυρισμούς α λα touchdown, που συνοδεύονταν από το mantra της σειράς και του ίδιου του κόουτς: “Clear Eyes. Full Hearts. Can’t lose.”)

Τα πρακτικά

Η σειρά έχει 5 σεζόν και συνολικά 76 επεισόδια. Η πρώτη σεζόν είναι μεγαλύτερη από τις επόμενες, και ταυτόχρονα η καλύτερη. Είναι αριστούργημα, καθαρά και ξάστερα. Πρόσεξε τώρα: Η 2η σεζόν είναι χάλια, τόσο χάλια που θα προσποιείσαι πως δεν έχει υπάρξει ποτέ, αλλά μη το αφήσεις αυτό να σε αποθαρρύνει, γιατί μετά η σειρά επιστρέφει στο αρχικό της στάνταρ ποιότητας για την υπόλοιπη διαδρομή της.