Game of Thrones, “And Now His Watch Is Ended”: The roof is on fire

Στο 4ο επεισόδιο της 3ης σεζόν, η Καλίσι. Η Καλίσι. Η Καλίσι. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “And Now His Watch Is Ended”.

Ναι, το λες και εμφατικό το κλείσιμο του επεισοδίου. Εδώ είναι που θα θέλαμε να γράψουμε κάτι του στυλ ‘η τελευταία σκηνή δε θα πρέπει να μας αποσπάσει από το γεγονός πως έχουμε το πρωτο φετινό αληθινά εξαιρετικό από την αρχή ως το τέλος επεισόδιο’ αλλά ποιον θα κοροϊδεύαμε; Αυτό το φινάλε φυσικά και θα μας αποσπάσει από το οτιδήποτε άλλο συνέβη πριν και υποπτεύεται κανείς από ό,τι άλλο συμβεί σχετικά άμεσα μετά.

Επρόκειτο για μια από αυτές τις απολαυστικές στιγμές θριάμβου που η σειρά κάνει καλύτερα από σχεδόν οποιαδήποτε άλλη, για τον ίδιο λόγο που πέρσι δούλεψε τόσο καλά το επεισόδιο “Blackwater”. Επειδή αρνείται να είναι προφανές στο λόγο, την εξέλιξη, και τους θριάμβους ή τις αποτυχίες των ηρώων του, το “Game of Thrones” ποντάρει περισσότερα στις μεμονωμένες εκρήξεις.

Έτσι, δε θα δεις ποτέ ας πούμε τον Τύριον να εξομολογείται σε κάποιον ότι “η ταπείνωσε που δέχτηκα δε θα περάσει αμάσητη” όμως στη διαδρομή των επόμενων επεισοδίων τον βλέπεις ξεκάθαρα να εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση. Το γνωρίζεις, το ζεις λίγο-λίγο, θα νιώσεις μεγαλύτερη ηδονή όταν φτάσει- θα είναι κάτι που θα έχει κερδηθεί σκηνή προς σκηνή, δε θα έχει τηλεγραφηθεί με κάθε λεπτομέρεια.

Αυτό λοιπόν συνέβη και με την Καλίσι εδώ, μια στιγμή θριάμβου για μια wannabe βασίλισσα που δεν πούλησε ρετρο-φεμινιστική μαγκιά σε κάθε σκηνή που την έπαιρνε παρά περίμενε τη στιγμή που θα μιλούσε με πράξεις, και που αυτές οι πράξεις θα είχαν τη μέγιστη δυνατή απόδοση στο σχέδιό της. Έτσι, ό,τι έχει τραβήξει και έχει ποστεί και ακούσει, όλα συγκεντρώνονται σαν σε γροθιά σε αυτή την απίστευτη τελική σεκάνς, σε αυτό τον παρατεταμένο φλογερό θρίαμβο υπομονής, στρατηγικής και ψυχραιμίας.

Θα το θέσω αλλιώς: Στη διάρκεια της σκηνής θέλησα να σηκωθώ και να χειροκροτήσω με ένα τόσο στιβαρό slow clap την Καλίσι, αντάξιο εκείνου που είχα ρίξει για τον κόουτς Τέιλορ στο τέλος της πρώτης σεζόν του “Friday Night Lights”. Και ο κόουτς Τέιλορ δεν είναι κανάς τυχαίος.

Μετά από αυτή τη δικαιολογήμένα μακρά εισαγωγή, πάμε να δούμε τι είδαμε, από πρόσωπο σε πρόσωπο.

Ο Τύριον Λάνιστερ

O Τύριον αρχίζει να ψαχουλεύει ορισμένα πράγματα προφανώς όντας μη ικανοποιημένος με τη θέση στην οποία τοποθετείται στο ιεραρχικό τοτέμ ισχύος των Λάνιστερ. Το θέσαμε κάπως κομψά, να τους εκδικηθεί θέλει τους διαολεμένους- ή έστω να αποκτήσει το (πολύ) πάνω χέρι σε οποιοδήποτε πάρε-δώσε χρειαστεί να έχει στο μέλλον. Καλά σκέφτεται, γι’αυτό τον αγαπάμε εξάλλου.

Τα συζητάει λοιπόν με τον Βάρυς αυτά τα ζητήματα, ο οποίος για να περάσει το point του περί υπομονής και σχεδιασμού εκδίκησης, προχωρά σε μια επίδειξη που θα έκανε τον Μπεν Λάινους του “Lost” (κι εκείνη τη φορά που είχε κουβαλήσει ένα κουνέλι στο βουνό μες στην τσάντα του) να τον πει αχρειάστα εφετζή. Λέει λοιπόν στον Τύριον την ιστορία για το πώς έγινε ευνούχος από έναν μάγο, κι έπειτα προχωρά στην αποκάλυψη του ακριβώς εκείνου μάγου κλειδαμπαρωμένου μέσα σε ένα κουτί. ΟΚ. Δε θέλουμε να ξέρουμε περισσότερα, το πιάσαμε, ας προχωρήσουμε στο παρασύνθημα.

Το οποίο αφορά τον Βάρυς και μαι συζήτηση περί στρατηγικής και γάμων με τη Λαίδη Ολεάννα στους βασιλικούς κήπους. Της λέει αυτό που κι οι στραβοί έχουν προσέξει, πως ο Λιτλφίνγκερ θέλει τη Σάνσα, και πως θα είναι λάθος να τον αφήσουν να αποκτήσει τέτοια ισχύ εφόσον είναι σαφέστατα ικανός στους πολιτικούς ελιγμούς.

Μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίον αυτή η σεζόν εξελίσσεται εν πολλοίς ‘για’ τη Σάνσα, αλλά δε μου αρέσει που η ίδια είναι απλώς στο περιθώριο των εξελίξεων. Τελοσπάντων, έχουμε δρόμο ακόμα, αλλά είναι σαφές πως ένα από τα κεντρικά storylines του κύκλου αφορά αυτήν και τη δύναμή της ως ισχυρό πιόνι στο παιχνίδι του στέμματος.

Η Σάνσα

Μιλώντας γι’αυτήν, ας πούμε πως κι η Μάργκερι έχει τη δική της ιδέα για το ποιος θα μπορούσε να είναι ο γαμπρός της. Σε μια απογευματινή βόλτα των δυο τους που ορκίζομαι πως έκανε την οθόνη της τηλεόρασής μου να φυτρώσει πράσινο και το σαλόνι μου να γίνει άνοιξη, η Μάργκερι αποκαλύπτει στη Σάνσα πως πολύ την πάει και να γίνουνε φίλες και όχι μισό, ακόμα καλύτερα να γίνουν αδερφές! Ναι, ναι, αυτό να γίνουν, να παντρευτείς τον Σερ Λόρας, της λέει, και τότε θα είμαστε αδερφούλες!

Η Σάνσα είναι ομολογουμένως λίγο χαμένο το κοριτσάκι, και λογικό γιατί έχει τραβήξει τα πάνδεινα δυο σεζόν τώρα, αλλά βλέποντας αυτό το κομμάτι διαλόγου ήθελα να φωνάξω “ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΤΑ ΠΟΥΛΑΣ ΑΥΤΑ”. Είπαμε. Όλοι θέλουν ένα κομμάτι της Σάνσα για τον εαυτό τους.

Ο Τζον Σνόου, ο Ρομπ Σταρκ, ο Στάνις, η Μελισσάνδρα

Ένας τίμιος αριθμός βασικών χαρακτήρων δεν εμφανίστηκαν αυτή τη βδομάδα, αλλά το επεισόδιο ήταν τόσο δυνατό που δεν το προσέξαμε καν.

Πού βρίσκονται μερικοί ακόμα χαρακτήρες

Ο Θίον: Την προηγούμενη βδομάδα έγραφα: “Αρχίζω να πιστεύω πως τον Θίον τον άφησαν απλώς να το σκάσει για να σπάσουν πλάκα.” Μετά τη μπλόφα αυτού του επεισοδίου, όπου ο σωτήρας του βασικά τον επιστρέφει πίσω στο μπουντρούμι, είμαι ακόμα πιο σίγουρος. Σαδιστικό.

Ο Μπραν: Συνεχίζει να βλέπει κάτι όνειρα.

O Τζέιμι κι η Μπριέν: Υπάρχει η φανταστική σκηνή ‘μάχης’ όπου οι άντρες του Λοκ δουλεύουν τον μονόχειρα πλέον Τζέιμι επειδή δε μπορεί να πολεμήσει σωστά με το σπαθί. Σε αυτό το σημείο ο Τζέιμι έχει φάει τόσο ξύλο και τόση κακοποίηση που έχω φτάσει να ξεχάσω γιατί τον μισούσαμε στην αρχή.

Επίσης η δυναμική των δύο χαρακτήρων με συναρπάζει. Σπάνια δύο τόσο φαινομενικά αταίριαστοι χαρακτήρες έχουν χτίσει ένα τόσο αποτελεσματικό δίδυμο. Αργότερα στο επεισόδιο η Μπριέν (που νωρίτερα είχε προσπαθήσει να τον υπερασπιστεί όσο μπορούσε) τον κράζει που σκέφτεται να πεθάνει, αποκαλώντας τον λούζερ και άλλα τέτοια. Είναι πολύ πειστική, εγώ θα την άκουγα.

H Ντάνι

Και το καλό για το τέλος. Η Ντάνι προχωρά ώστε φαινομενικά να εκπληρώσει το δικό της μισό της συμφωνίας του προηγούμενου επεισοδίου. Αυτό φυσικά δε συνέβη ποτέ στην πραγματικότητα και ούτε είχε ποτέ πρόθεση η Ντάνι να υπακούσει στους όρους που επέβαλε ο κακός που ξεπήδησε από κάποιο επεισόδιο του “Φλας Γκόρντον”.

Αντ’αυτού του καίει την πόλη, παίρνει πίσω το δράκο της, του κλέβει το στρατό, τον καίει ζωντανό και βαδίζει προς το AWESOME.

Τώρα, όλο αυτό δεν ακούγεται σαν κάτι το οποίο καλά και ντε θα επικροτούσαμε, αλλά υπάρχουν παράγοντες. Αυτό που λέγαμε στην αρχή ας πούμε, πως αυτή η στιγμή έρχεται σαν έκφραση καταπιεσμένης εκδικητικότητας. Ή το γεγονός πως η πρώτη πράξη της Καλίσι ως αφέντρας του στρατού των Χιλιάδων Κεν, είναι να τους δώσει την ελευθερία τους. Στην πραγματικότητα είναι άνθρωπος του λαού και θα γίνει η καλύτερη βασίλισσα του κόσμου.

Αυτή λοιπόν ήταν η στιγμή του θριάμβου μέσα σε 5 βήματα- πριν προλάβεις να χωνέψεις και να θαυμάσεις και να χειροκροτήσεις το ένα, σου ερχόταν κατευθείαν το επόμενο. Σαν τη Μπαρτσελόνα στον χθεσινό ημιτελικό με τη Μπάγερν θα μπορούσε να πει κανείς, τα γκολ της Καλίσι έρχονταν με σιγουριά και ορμή (και όπως και της Μπάγερν έτσι και της Καλίσι είπαμε, μερικά ήταν οφσάιντ, αλλά εντάξει, το slow clap δεν της το αρνείσαι).

Έτσι λοιπόν,

αποκάλυψε αυτό που τόσο πολύ διψάγαμε από την πρώτη στιγμή να αποκαλυφθεί, πως δηλαδή φυσικά και καταλαβαίνει κάθε μία προσβλητική λέξη όλα αυτά τα επεισόδια, κι απλά φορτώνει οργή.

DRACARYS, MOTHERFUCKER.

Καθώς καίγεται η Ασταπορ, ο Ντέιβιντ Καρούζο βρίσκεται σε μια γωνιά του καρτουνίστικου σύμπαντος στο οποίο ζει, γονατισμένος μπροστά στην οθόνη, να κλαίει καθώς προσκυνά και μουρμουράει το Πιστεύω.

Κάτσε, ΤΩΡΑ είναι το καλό. Επειδή όλα αυτά δεν έφταναν, η Ντάνι απελευθερώνει τους σκλάβους κι από πάνω. Αλλά τους λέει, ακολουθήστε στη μάχη όπως και νά’χει. Ως εκλεύθεροι στρατιώτες. Ναι, μάλιστα, βεβαίως.

Εμπφ, τι να πω, καλή τύχη σε όποιον βρεθεί μπροστά της.

Και καλή τύχη στα επόμενα 2-3 επεισόδια καθώς θα προσπαθήσουν να ανταποκριθούν στα στάνταρ αυτού εδώ.

(Ο γνωστός κανόνας: Αυτά τα κείμενα γράφονται ύστερα από την παρακολούθηση του κάθε επεισοδίου και δε λαμβάνουν υπόψη καθόλου ό,τι συμβαίνει στα βιβλία. Συνεπώς, οτιδήποτε υπάρχει παρακάτω στα βιβλία θεωρείται SPOILER και δεν θα δημοσιεύεται.)

ETA: O lord o commander που τον φάγανε μπαμπέσικα

Επειδή εσείς το ζητήσατε, παίρνουμε μια στιγμή σιωπής για τον lord commander που έφυγε από κοντά μας άδικα και άδοξα, σα γουρούνι στο σακί μια κρύα νύχτα του χειμώνα. Ο δαίμονας του τυπογραφείου άφησε εκτός κειμένου τον τελικό μας αποχαιρετισμό για τη γέρικη αρκούδα που τόσο θαυμάζουμε, που μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου όταν πήγε να επέμβει στο μικρό εκδικητικό μακελειό που στήθηκε εις βάρος του Κράστερ (θαυμάσιο παλικάρι). Ο σκύλος έφαγε τις σημειώσεις μας που ανάμεσα σε μουτζούρες και τριγωνάκια ήταν σαφέστατες στη λοιδωρία κατά του Σάμγουελ που για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων, απλώς κοιτώντας όταν οι σύντροφοί του σκότωναν τον commander.

H σκηνή είναι μια θαυμάσια επίδειξη του τι μπορείς να πετύχεις απλά προβοκάροντας τον άλλον. Ο Καρλ, ο Ραστ και η λοιπή συνομοταξία τσιγκλάνε τον Κράστερ προσβάλλοντας τον ίδιο, το φαϊ του, τον σκύλο του, τη μάνα του (μπορεί να ήταν κομμένη αυτή η σκηνή) πρακτικά περιμένοντας πότε θα αντιδράσει. Όταν αρπάζει το τσεκούρι του δε θα αργήσει να γευτεί μια λεπίδα στο λαιμό του, λίγες στιγμές πριν ο διοικητής νιώσει μία στην πλάτη του, ξεψυχώντας λίγες στιγμές αργότερα, έχοντας στριμώξει τον δολοφόνο του στη γωνία. Μαχητής μέχρι τέλους ο αρκούδος. Αλλά πισώπλατα μαχαιρωμένος; Αδικαιολόητο.

Η σειρά προβάλλεται κάθε Τρίτη βράδυ από το novacinema. Μπες στο παιχνίδι.