Game of Thrones, “Blackwater”: Helms Deep

Στο ένατο επεισόδιο του “Game of Thrones” υπάρχει Η ΜΑΧΗ. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “Blackwater”.

“And now”, για να δανειστούμε τα αθάνατα λόγια των Monty Python, “for something completely different.”

Η σειρά επιτέλους φέρνει σε σύγκρουση μεγάλο μέρος των κυρίως storylines της φετινής της σεζόν, αλλά ακόμα κυριότερα, καταφέρνει επιτέλους να μοιάσει με σειρά. Τηλεοπτική σειρά. Προφανώς σε αυτό βοήθησε η ταυτόχρονη κορύφωση διαφορετικών ιστορίων που εν τέλει μπλέχτηκαν στο δεδομένο σημείο, αλλά δες από την άλλη πόσο πιο απολαυστικό τηλεοπτικό θέαμα είχαμε αυτή τη φορά.

Τώρα, που δεν βλέπαμε τον κάθε χαρακτήρα 5 λεπτά ή και λιγότερα όπως σε κάθε επεισόδιο. Και που δεν ταξιδεύαμε σε 3-4 διαφορετικές, παράλληλες σειρές για να δούμε τι συμβαίνει στην κάθε μία, δίχως να έχουμε αρκετή πλοκή για καμία εξ αυτών. Πόσ αγνή απόλαυση ήταν αυτά τα 45’, που επιτέλους μας παρουσίασαν ένα κεφάλαιο της -τηλεοπτικής- ιστορίας με αρχή, μέση, cliffhanger; Είναι μεγάλος ο πειρασμός απλά να ανακηρύξουμε αυτό ως το καλύτερο επεισόδιο της σειράς ως τώρα (της 2ης σεζόν οπωσδήποτε πάντως) αλλά ας αφήσουμε να περάσει και λίγος χρόνος.

Αυτό λοιπόν που συνέβη ήταν αυτό για το οποίο ο Τύριον μας προετοίμαζε (και τον μικρό βασιλιά Τζόφρι μαζί, αλλά φευ) εδώ και κάμποσο καιρό, δηλαδή την εισβολή του Στάνις προκειμένου να πάρει αυτό που θεωρεί δικό του: τον Θρόνο.

Αυτό που ακολούθησε ήταν μια τηλεοπτική ώρα που ξεχείλιζε από ένταση από την αρχή ως το τέλος, με τρόπο που δεν έχει ξαναπετύχει η σειρά ως σήμερα. Κάθε σκηνή θα μπορούσε να είναι μια συναρπαστική εξέλιξη στην αποστομωτική σκηνή μάχης – μια σκηνή μάχης που μέχρι χθες πίστευα αδιανόητη για τα τηλεοπτικά δεδομένα. Ή θα μπορούσε να είναι μια καθηλωτική σκηνή ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες που επανεξετάζουν όλο τους το είναι υπό το βάρος της πνιγηρής πραγματικότητας. Ή θα μπορούσε να είναι δράση ή εκρήξεις ή βία ή ανατροπές ή σοκ.

Δεν υπήρξε ούτε λεπτό στη διάρκεια του επεισοδίου που να μπόρεσα να αφήσω τον εαυτό μου να πάει κάπου αλλού από αυτό που έβλεπε στην οθόνη.

Μιας και δεν έχουμε τον χάρτη να ταξιδέψουμε αυτή τη βδομάδα για να ξεκινήσουμε από το King’s Landing ως συνήθως, θα αρχίσουμε από τον λόγο που πάντα αρχίζαμε από το King’s Landing, τον Τύριον. (Έβγαλε νόημα αυτή η πρόταση;) Ο οποίος συνεχίζοντας την παράδοση όλης της σεζόν, καταφέρνει κι εδώ να πιάσει κορόιδο όποιον βρήκε απέναντί του. (Εκτός… εκτός… ναι, μισό, θα φτάσουμε κι εκεί.)

Έτσι έχουμε βασικά το μισό στόλο του Στάνις να διαλύεται από αυτό το εντελώς γαμάτο οπτικά υγρό, πράσινο πυρ για το οποίο αν θυμάστε είχε γίνει μπόλικος ντόρος νωρίτερα στη σεζόν (ποιος θα το έχει στην κατοχή του κλπ) και λίγο αργότερα με ένα τρομερό στρατηγικό ρουά ματ, οδηγεί το στρατό του από τα μετόπισθεν του στρατού του Στάνις. Όλα αυτά ενώ στο ενδιάμεσο έχει υποστεί την εγκατάλειψη του στρατεύματος από τον Τζόφρι, τον οποίον φώναξε μέσα η μαμάκα του για να μην πουντιάσει. Οι άντρες ήταν στα όρια της διάλυσης, όμως ο Τύριον τους κράτησε ενωμένους.

Επίσης εγκατέλειψε τη μάχη στο τείχος ο Hound, και μάλιστα με μια εντυπωσιακή έξοδο στα όρια της ηδονής: “Fuck the King”, ήταν τα τελευταία του λόγια προς τον Τζόφρι, και προτού πάει να βρει τη Σάνσα, προτείνοντάς τη να τη φυγαδεύσει προς το Βορρά όπου και σκοπεύει να το σκάσει.

Εκείνη αρνείται (όχι με τρομερή πειστικότητα πάντως πρέπει να παραδεχτούμε), την ώρα που όλο το επεισόδιο την έχει δει να ακροβατεί ανάμεσα στην θέση στην οποία την έχουν υποχρεώσει, και σε μια πιθανή έκρηξη (που καιρό βλέπουμε να έρχεται). Το κερασάκι στην τούρτα θα πρέπει να ήταν το μνημειωδώς εμετικό “φίλα το σπαθί μου” που τη διατάζει ο Τζόφρι προτού βγει να πολεμήσει. Η Σάνσα περνά το υπόλοιπο επεισόδιο κάτι ανάμεσα σε φυλακισμένη και προστατευμένη, στο πλευρό της Σέρσεϊ.

Dude.

Μια Σέρσεϊ πιο καθηλωτική από όσο την έχουμε δει ποτέ: η Λένα Χέντι την παίζει εδώ με τον παραιτημένο κυνισμό στο μάξιμουμ, να αναδύεται από κάθε πιθανώς μεθυσμένη της ανάσα, από κάθε αιχμηρό αλλά και αποστασιοποιημένο βλέμμα. Είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα προκειμένου να αποφύγει αυτό που στο μυαλό της είναι πια βεβαιότητα: πως ο Στάνις θα ρίξει τις πύλες και θα επιχειρήσει να αφανίσει τους Λάνιστερ, να τους αμαυρώσει, να τους ξεσκίσει, να τους βιάσει. Είναι εκπληκτική.

Ακριβώς χάρη σε αυτή την ένταση, είναι που φτάνοντας το επεισόδιο έχεις πιστέψει με κάθε βεβαιότητα πως είναι έτοιμη να κάνει τη θυσία, πως όλα έχουν χαθεί. Διότι, επιστρέφοντας στο πεδίο της μάχης, έχουμε δει μεν τον Τύριον να καθοδηγεί τους άντρες του σε σημαντικές πληγές εναντίον του Στάνις, όμως λίγο μετά πέφτει κι ο ίδιος θύμα ενός τελευταίο κύματος στρατού που δεν είχε προβλέψει. Καθώς σβήνει (και θα επιστρέψουμε σε αυτό, μισό λεπτάκι), βλέπει κάτι που εκείνη τη στιγμή δε μπορούμε με βεβαιότητα να ερμηνεύσουμε τι είναι.

(ΕΤΑ: Για την ακρίβεια ήταν ο Σερ Μάντον που τον μαχαίρωσε τον Τύριον, κάτι που ανεβάζει ακόμα περισσότερο το WTF-όμετρο του επεισοδίου. Ποιος είναι πίσω από αυτό; Απίστευτο. Αναμενόμενο ήταν πως ο Τύριον είχε ενοχλήσει πολύ κόσμο με το γενικότερο ‘είμαι γαμάτος και σας γλεντάω έναν ανά επεισόδιο’ στυλ του.)

Όμως εκεί που περιμένουμε τον Στάνις να εισβάλει με ευκολία, όταν τελικά ανοίγει η μεγάλη πόρτα της αίθουσας του θρόνου (χεχ), αυτός που μπαίνει μέσα γεμάτος καμάρι, σαν παγώνι, δεν είναι ο Στάνις. Είναι ο Τάιγουιν. “Κερδίσαμε”, διακηρύττει.

ΟΚ, αφού το λες.

Σοκ, και φοβερή πάσα για το επόμενο επεισόδιο, το τελευταίο της σεζόν, που υπόψην θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια. Μετά από το χαμό που είδαμε εδώ, δε βλέπω την ώρα. Το επεισόδιο ήταν τόσο καλό, που δεν ασχολήθηκα καν ώστε να μου λείψουν οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Την άλλη βδομάδα, υποθέτω.

Μερικές σημειώσεις για τα διάφορα φανταστικά παραλειπόμενα:

*Μη το καθυστερούμε άλλο: Τύριον! Τι προσπαθούν να υπονοήσουν; Η αντίδρασή μου βλέποντας το επεισόδιο ήταν απόλυτου σοκ, να μιλάω με όποιον ξέρω και βλέπει τη σειρά, να μονολογώ “δε μπορεί να τον σκότωσαν, η σειρά δεν έχει πρωταγωνιστή!!”, αλλά λίγο αργότερα, άρχισα να έχω δεύτερες σκέψεις. Ειδικά για μια σειρά που έχει συνηθίσει να μας δείχνει τους θανάτους με τρομερά εμφατικό τρόπο (Νεντ Σταρκ, Καλ Ντρόγκο, ο αδερφός της Ντάνι κλπ), ο διαφαινόμενος του Τύριον είναι απλά… λίγο πιο κάτω, όπως και να το κάνουμε. Καθόλου επικός. Απλά δε μπορεί να τελειώνει έτσι.

*Καλά, για τον Ντάβος δε το συζητώ καν. Δεν είδαμε ούτε πτώμα. Αποκλείεται να μην τον δούμε πάλι.

(Υπενθυμίζουμε και πάλι, πως αυτά τα κείμενα γράφονται από τη σκοπιά κάποιου που δεν έχει διαβάσει τα βιβλία ή έχει την παραμικρή ιδέα τι γίνεται σε αυτά. Καθώς πολλοί αναγνώστες είναι στην ίδια λογική, όσοι γνωρίζετε μέσω βιβλίων τις απαντήσεις στις παραπάνω εικασίες, θεωρήστε τες ως spoilers. Κάθε σχόλιο που περιλαμβάνει έστω υπαινιγμούς δε θα δημοσιευτεί!)

*Το επεισόδιο να πούμε πως το έχει γράψει ο Τζορτζ Μάρτιν, δημιουργός του όλου έπους. Τα όσα ακούγονονται από τα κουτσομπολιά, λένε πως δυσκολεύτηκε αρκετά να προσαρμόσει το όραμά του από το χαρτί (όπου όλοι οι φίλοι που έχουν διαβάσει το βιβλίο χτυπιούνται πως εκεί είναι πολύ πιο τεραστίων διαστάσεων η μάχη) με την πραγματικότητα του μπάτζετ. Δεν ξέρω πως ήταν στο χαρτί αυτή η μάχη, αλλά το ότι μέσα στο πλαίσιο ενός τηλεοπτικού μπάτζετ καταφέραμε να έχουμε μια υψηλών προδιαγραφών 45λεπτη σκηνή μάχης, στην ουσία, στο μάτια μου είναι τεράστιο κατόρθωμα. Και σεναριακό, και σκηνοθετικό φυσικά.

*Σκηνοθέτης εδώ ήταν ο Νιλ Μάρσαλ, αγαπημένος δημιουργός φανταστικών ταινιών τρόμου. Έχει γυρίσει την “Κάθοδο” (η αγαπημένη μου ταινία τρόμου της τελευταίας 20ετίας), αλλά ακόμα κυριότερα, έχει γυρίσει το “Dog Soldiers” και το “Centurion”, δηλαδή ταινίες ανάμεσα στον τρόμο και τη δράση, γυρισμένες με πάρα πολύ χαμηλό μπάτζετ, αλλά που καθόλου δε δείχνουν το πόσο φτηνές είναι. Ή έστω, δεν υποφέρουν λόγω αυτού. Τρομερή επιλογή, και απόλυτη δικαίωση για το αποτέλεσμα. Ο Μάρσαλ κατάφερε να σκηνοθετήσει ένα μικρό “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών” με το μπάτζετ που ο Πίτερ Τζάκσον θα ξόδευε μόνο στο κέτερινγκ.

*Λατρεύω τους over-acting κομπάρσους. Σε αυτή τη σκηνή η Σέρσεϊ μαθαίνει πως βασικά την κάτσαμε τη βάρκα, αλλά όπως φαίνεται κι από τη γλώσσα του σώματος το αποδέχεται κάπως ψύχραιμα, ΟΚ, πάμε παρακάτω. Οι κομπάρσοι από την άλλη, είναι άλλη ιστορία. Πρόσεξε ειδικά την κυριούλα στα κάτω δεξιά της εικόνας με το ύφος “ΑΜΑΝΑΜΑΝ ΠΑΝΑΪΤΣΑΜ’ ΤΙ ΜΑΣ ΒΡΗΚΕΕΕΕΕ”. Είχα πεθάνει σε αυτή τη σκηνή.

*Στους τίτλους τέλους του επεισοδίου μας αποχαιρετούν οι φοβεροί National, με τον Ματ Μπέρνινγκερ να τραγουδά αυτό τον ύμνο.

Υπερπαραγωγή με τα όλα της το επεισόδιο. Μέχρι και δικό της τραγούδι είχε. Πάντα τέτοια, “Game of Thrones”, πάντα τέτοια.

Η φράση “δε βλέπουμε την ώρα για τη συνέχεια” είναι πολύ λίγη αυτή τη στιγμή.