Ένα χρόνο μετά, το φινάλε του ‘Game of Thrones’ παραμένει εξοργιστικό

Ο κόσμος είχε φυσικά έναν πάπυρο δραματικών γεγονότων και ειδήσεων που βίωνε παγκοσμίως, προφανώς όλα πιο σημαντικά από το #firstworldproblem του τέλους μιας τηλεοπτικής σειράς. Από αυτά ακριβώς προσπαθούμε να ξεφύγουμε τις περισσότερες φορές που καταφεύγουμε στη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη. Το ‘Game of Thrones’ ήταν εξαρχής αφοσιωμένο στον ρεαλισμό των πολιτικών καταστάσεων που το είχαν εμπνεύσει και την ανθρώπινη διάσταση σε αυτές, ήταν όμως πάντα και μια σειρά με δράκους, μαγικές φωτιές και παγωμένα ζόμπι. Άρα ήταν και βολική απόδραση.

Τον Μάιο του 2019 όμως, μετά από μία κουτσουρεμένη, άνευρη σεζόν με άτακτες κορυφώσεις που μας είχε προειδοποιήσει σχεδόν από την αρχή της ότι ο David Benioff και o D.B. Weiss ανυπομονούσαν και εκείνοι να αποδράσουν από τη δική τους πραγματικότητα, αυτή που τους είχε ταλαιπωρήσει κατά τα δικά τους λεγόμενα από τα δύσκολα γυρίσματα του ‘Game of Thrones’ για δέκα σχεδόν χρόνια, ένας δράκος έκαψε μια καρέκλα, ένας απολυμένος υπάλληλος έκανε κουμάντο σε κρατικά συμβούλια, και ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας της σειράς, το πρόσωπο του show εδώ και χρόνια, τιμωρήθηκε όπως πολλές πριν από αυτή στη μυθοπλασία. Διαταραγμένη και ανίκανη να ελέγξει τη δύναμή της.

Ο θάνατος της Daenerys – η διαδρομή που ακολούθησε η σειρά για να μας οδηγήσει εκεί κυρίως – εξακολουθεί να είναι το μεγαλύτερο αγκάθι για τους φαν της σειράς αλλά δεν είναι το μοναδικό. Ήταν απλώς το τελειωτικό χτύπημα από μια σειρά που υπήρξε διαχρονικά ασυνεπής με την ανάλυση των γυναικείων χαρακτήρων του George R.R. Martin. Ήθελε να υπερηφανεύεται για τις διαστάσεις τους, αλλά ήθελε να μπορεί και να ξεφορτώνεται τις τελευταίες για χάρη πιο συμβατικών απεικονίσεων. Φάνηκε το ίδιο ασυνεπής και στην απόδοση της Daenerys.

Εκτός από τη δίψα για ένα σπίτι που σταδιακά της στέρησε μέσα στις σεζόν, μία βάση που ονειρεύεται στα βιβλία και που θα μπορούσε επιτέλους να αποκαλεί δική της μετά από τόσα χρόνια στην περιπλάνηση, το ‘Iron Throne’ και ολόκληρο το δεύτερο μισό της 8ης σεζόν κατήργησαν την εικόνα της καλοπροαίρετης, εμψυχωτικής ηγέτιδας των σκληρών αποφάσεων. Θέλησαν να σβήσουν όλες τις φορές που οι πιο ωμές της στιγμές συνοδεύονταν από επευφημίες και τυμπανοκρουσίες του σάουντρακ.

«Όπου πηγαίνει, οι κακοί πεθαίνουν και εμείς τη χειροκροτάμε» τόνισε αποποιούμενη κάθε ευθύνη η σειρά, κουνώντας το δάχτυλο στο κοινό γιατί χα!, τόσο καιρό είχαμε καταλάβει λάθος. Ήταν ένα άψητο ‘gotcha moment’ που δεν θα μπορούσε να είχε κερδίσει ποτέ το show, γιατί ως τότε αποζητούσε με όλη τη σημειολογική του γλώσσα να κατανοούμε και να επικροτούμε τις δύσκολες αποφάσεις της μελλοντικής βασίλισσας.

Η επιλογή του Bran για βασιλιάς ήταν επίσης μία από τις λιγότερο δημοφιλείς αποφάσεις του φινάλε, αλλά δεν χρειαζόταν να καταλήξει ως τέτοια.

Η ίδια η ιδέα δεν είναι εγγενώς κακή. Είναι καταρχάς τόσο ταιριαστή ως επιλογή ενός συγγραφέα σαν τον Martin. Το ‘A Song of Ice and Fire’ δίνει μεγάλη σημασία στην ιστορία. Στα λάθη της που παριστάνουμε ότι δεν θυμόμαστε και στους ανθρώπους που την κρατούν ζωντανή. Για τον Martin, η καταγραφή της ιστορίας με μικρό ή κεφαλαίο -ι και οι φύλακες ιστοριών όπως ο ίδιος είναι ανεκτίμητης αξίας για την ανθρωπότητα. Φυσικά και θα επέλεγε μια ζωντανή εγκυκλοπαίδεια για την ισχυρότερη θέση του Westeros.

Βγάζοντας τελείως όμως αυτή την ανάγνωση από την εξίσωση, και αντιμετωπίζοντας για λίγο τη σειρά ως κάτι αυτόνομο όπως έγινε στην πορεία της, υπάρχει και πάλι ενδιαφέρον στην επιλογή ενός χαρακτήρα όπως διαμορφώθηκε ο Bran στους τελευταίους κύκλους. Δεν νιώθει πια όπως παλιά. Είχε απωλέσει τους συναισθηματικούς του δεσμούς και όσα τον έκαναν τον Bran των προηγούμενων σεζόν. Εάν η σειρά στήριζε ως μήνυμα πως έτσι καταστρεπτικά όπως λειτουργεί η ανθρωπότητα, μόνο μία τέτοια αδιάβλητη, αποκομμένη από τις γήινες ανάγκες φιγούρα θα μπορούσε να φέρει την αληθινή πρόοδο, τότε θα μιλούσαμε μεν για ένα πλήρως νιχιλιστικό φινάλε, αλλά θα μιλούσαμε και για μία άποψη. Μία θέση.

Μια θέση που αν χτιζόταν σωστά σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου η μεγαλύτερη τηλεοπτική παραγωγή όλων των εποχών δεν είχε γίνει βαρυγκομώντας από τους showrunners της, θα ήταν αυτό που εν τέλει πίστευε η σειρά. Θα πίστευε σε κάτι.

Γιατί το πρόβλημα τελικά ήταν πως το ‘Game of Thrones’ έμεινε άδειο. Γι’ αυτό και εδώ και ένα χρόνο, μέχρι να βρεθεί η αφορμή της επετείου του τέλους, το show είχε σχεδόν εντελώς εξαφανιστεί από τη δημόσια συζήτηση.

Εκτός από κάποιες σκόρπιες καλές στιγμές όπως η στέψη της Sansa ή η υπόσχεση μιας νέας περιπέτειας για την Arya – και πάντοτε το σάουντρακ του Ramin Djawadi! – ήταν ένα μάτσο σπασμωδικών κινήσεων, γραμμένων για να οδηγήσουν σε ένα συγκεκριμένο φινάλε που ειπώθηκε κρυφά κάποτε σε ένα δωμάτιο, χωρίς καμία φιλοσοφία για να τις πάει ως εκεί. Με βάση μια τέτοια συνθήκη, όλες οι απίστευτες ευκολίες που χρησιμοποίησε η σειρά στην εκπνοή της, από τους στόλους που εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν, μέχρι τις αλλόκοτες, προσβλητικές ενίοτε στρατηγικές μάχης που κι οι άσχετοι καταλαβαίναμε ότι κάπου έχασκαν, ήταν αναπόφευκτες. Και το ‘Iron Throne’, τόσο αποστασιοποιημένο ως επεισόδιο από μια παλαιότερη, ψυχογραφική αφήγηση που στις καλύτερες στιγμές της έβρισκε την ουσία στη δύναμη των χαρακτήρων, απλώς σφράγισε το κενό.

Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ‘Game of Thrones’ θα μείνει στην ιστορία ως ένα αναμφισβήτητο φαινόμενο.

Είναι σύμφωνα με κάθε είδους μέτρηση, βραβεία, νούμερα, παγκόσμιο εύρος, η πιο επιτυχημένη σειρά της τηλεόρασης ως τώρα. Αντίθετα όμως με προηγούμενα αμφιλεγόμενα φινάλε που στην πορεία δικαιώθηκαν ή επαναπροσδιόρισαν έστω την αντίληψή μας για τις σειρές τους, η ιστορία δεν θα θυμηθεί ποτέ το τέλος του με αγάπη.