Game of Thrones, ‘Hardhome’: The Wildling Dead

Στο 8o επεισόδιο της 5ης σεζόν, ο Τύριον κι η Ντενέρις κάθονται και τα λένε, ο Σερ Τζόρα δεν το βάζει κάτω, η Σέρσεϊ μετανιώνει την ώρα και τη στιγμή που άνοιξε το κλουβί του Σπουργίτη, και ο Τζον Σνόου με τον Τόρμουντ έρχονται αντιμέτωποι με τους wildlings και όχι μόνο. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “Hardhome”.

Κάθε Δευτέρα βράδυ μέσα από τα κανάλια Novacinema προβάλλονται τα καινούρια επεισόδια της σειράς σε prime time, καθώς και στις 4 τα χαράματα ταυτόχρονα με την πρεμιέρα στην Αμερική και το ΗΒΟ. Και κάθε Δευτέρα αργά το βράδυ, θα είμαστε εδώ για να συζητάμε, περιμένοντας τα δικά σας σχόλια.

ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΣΠΟΪΛΕΡΣ. Όποιος κάνει σπόιλερ να ξέρει πως τον κρίνουν ακόμα κι οι Λάνιστερς.

***

“Οι πρόγονοί μου θα με έφτυναν αν συμμαχούσα με ένα Κοράκι. Γάμησέ το, είναι νεκροί.”

Κι εδώ έγκειται όλη η ουσία εκφρασμένη ιδανικά από την Κάρσι, εκ των ηγετών των wildlings, προσφέροντας την φυλή της σε συμμαχία με τον Τζον Σνόου και παραθέτοντας σε μια γραμμή την πεμπτουσία όλων αυτών που παρακολουθούμε σε αυτή τη σειρά.

Φτάνοντας πίσω στο έξοχο περσινό φινάλε, “The Children”, μα κι ακόμα παλιότερα, στις ίδιες τις ρίζες της σειράς, στα αθώα ξεκινήματά της, ήταν πάντα σαφές πως στην καρδιά της, πίσω από δολοπλοκίες, πίσω από μάχες, πολιορκίες, δράκους και παγωμένα ζόμπι, αυτή ήταν μια επική ιστορία για τη γενιά που έμεινε πίσω, σε έναν κόσμο ρημαγμένο από εκείνους που ήρθαν πριν, και τις σκληρές επιλογές που απαιτούνται για να δομηθεί κάτι νέο, κάτι καλύτερο.

Περισσότερο από κάθε άλλη σεζόν όμως, αυτή η ιδέα διατρέχει περισσότερο την τρέχουσα σεζόν η οποία ομολογουμένως είναι πολύ προβληματική σε σημεία και είχε ανά διαστήματα μεγάλα προβλήματα ρυθμού και ανάπτυξης, όμως όταν καταφέρνει να εστιάζει σε αυτό που θέλει να πει, όπως σε αυτό το σπουδαίο επεισόδιο, παραδίδει μικρά θαύματα. Θαύματα όπως την ανατριχιαστική σεκάνς με τα απομεινάρια του πολιτισμού που υπήρξε πριν, μέσα από τα οποία πλέουν Τύριον και Τζόρα ώστε να φτάσουν στην ελπίδα του αύριο.

Σε διαφορετικά σημεία του Γουέστερος (κι ακόμα παραέξω) ορίζοντα, έχεις χαρακτήρες– έχεις ήρωες, που διαπραγματεύονται την βαριά, επίπονη κληρονομιά με την ελπίδα για το μέλλον. Την Άρυα που σβήνει κυριολεκτικά τα χνάρια του εαυτού της. Την Μπριέν που υπηρετεί έναν όρκο προς έναν οίκο που κινδυνεύει να σβηστεί από προσώπου γης. Την βασιλική οικογένεια του King’s Landing που αποδεκατίζεται από έναν στρατό τιμωρίας και παρελθοντικών αμαρτιών. Τον Τύριον που κυριολεκτικά δολοφόνησε τον “φρικτό” (κατά τα ίδια του τα λόγια) πατέρα του. Τον μικρό Όλλυ που προσπαθεί να καταλάβει γιατί αξίζουν συγχώρεση οι wildlings. Τον Τζον Σνόου που αντιτίθεται σε μια προϋπάρχουσα κόντα και παίρνει μαζί του εκείνους που κάποιοι άλλοι όρισαν ως εχθρούς- όχι ξεχνώντας το παρελθόν, μα λαμβάνοντας υπόψη και σπάζοντας τις δεσμεύσεις που αυτό, σαν φάντασμα/κριτής/δέσμιος, τρία-σε-ένα, επιβάλλει. Την Ντενέρις που αποδέχεται τις υπηρεσίες του Τύριον επειδή καταλαβαίνει πώς κυλάει εδώ και αιώνες ο τροχός.

“Θέλω να σπάσω τον τροχό,” του λέει. Κοινώς, κι εκείνης οι “φρικτοί” πρόγονοι είναι νεκροί. Γάμησέ το, όπως θα έλεγε η Κάρσι.

Κι όσο λαμβάνουν χώρα αυτές οι δηλώσεις ανυποταγής προς το παρελθόν, ένας κυριολεκτικός στρατός νεκρών, το ίδιο το απειλητικό συλλογικό παρελθόν του Γουέστερος, καταφθάνει απειλητικά. Η λύση, λέει ο Τζον Σνόου, είναι είτε να ορθώσουμε ενωμένοι ανάστημα χωρίς τις δεσμεύεις που επέβαλαν οι φρικτοί μας πρόγονοι, είτε να πεθάνουμε χωριστά, ο ένας μετά τον άλλον, υπό την ισοπεδωτική δύναμη του νεκροζώντανου παρελθόντος.

Α, και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ το σαγόνι σου ξύνει το πάτωμα χαζεύοντας το τελευταίο δεκανεπτάλεπτο αγωνίας και δράσης. Είναι επεισόδια σαν αυτό που καταφέρνουν να ανεβάσουν το σύνολο μιας σεζόν σε κάτι παραπάνω από αυτό που είναι τα επιμέρους κομμάτια της. Μετά από αυτή την ευρεία κατάθεση θαυμασμού προς το θεματικά και οπτικά επιβλητικό επεισόδιο που έστησαν οι Μπένιοφ και Βάις, με τον σκηνοθέτη Μιγκέλ Σαπότσνικ, πάμε να δούμε τι συνέβη και στα επιμέρους σημεία του χάρτη.

Άλλη μια συμβουλή

Καταρχάς ας σταματήσουμε μια στιγμή να εκτιμήσουμε την ομορφιά με την οποία ανοίγει το επεισόδιο. Και το γεγονός πως είναι ένα επεισόδιο το οποίο φέρνει μαζί, επιτέλους, τους δύο δημοφιλέστερους χαρακτήρες της σειράς, κι αυτό δεν είναι καν το πιο εντυπωσιακό πράγμα σε αυτό. Δηλαδή μπράβο.

Ο Τύριον λοιπόν στέκεται μπροστά στη Ντενέρις εξηγώντας τι τον έφερε ως εκεί, τις προθέσεις του, τις αμφιβολίες του. Αναρωτιέται αν θα δεχτεί να αναλάβει να τη συμβουλεύει όσο εκείνη αναρωτιέται θα δεχτεί τις συμβουλές του ή αν θα τον αποκεφαλίσει. Ειλικρινά, μοιάζει σαν μια περίτεχνη, χαριτωμένη εκατέρωθεν οντισιόν, δύο ισχυρών προσωπικοτήτων που ξέρουν ακριβώς τι θέλουν ο ένας από τον άλλον κι απλά χορεύουν λίγο άτσαλα μέχρι να βρουν ρυθμό.

Τον οποίον βρίσκουν, στην επόμενη, φανταστική σκηνή τους. Είναι απλά οι δυο τους, σε ένα τραπέζι, μαζί με λίγο κρασί (σίγουρα λιγότερο από όσο θέλει ο Τύριον), συζητώντας περί ηθικής και περί ευρύτερης κοσμοθεωρίας. Δύο έξοχοι χαρακτήρες σε ένα απολαυστικό κομμάτι διαλόγου όπου δε συμβαίνει τίποτα μα συμβαίνουν τα πάντα. Οι συγγραφείς περνούν καταπληκτικά βάζοντας την οπτική της Ντενέρις να συγκρούεται με εκείνη του Τύριον κι οι ηθοποιοί το ίδιο παίζοντάς τη σκηνή. (Προσέξτε την αντίδραση του Ντίνκλέϊτζ όταν η Ντενέρις παίρνει το ποτήρι από το χέρι του Τύριον.)

Φυσικά και θα δουλέψουν μαζί, όπως ο μεγάλος μας άρχοντας κια πάνσοφος μύστης Βάρυς το θέλησε. Η τελική πρόβα ήταν η Ντενέρις να ζητά από τον Τύριον μια συμβουλή για το τι να κάνει με τον Τζόρα. Δεν πρέπει να σκοτώνεις αυτούς που είναι πιστοί σε εσένα, της λέει εκείνος, μα ούτε και να επιβραβεύεις όσους σε πρόδωσαν. Κανένας Σολομώντας. Ο Τζόρα βλέπει, ξανά, την πόρτα της εξόδου, μα επιμένοντας, ζητά από τον προς στιγμήν αφέντη του να τον ξαναπάρει ως μαχητή, ώστε να διεκδικήσει έναν ηρωικό θρίαμβο μπροστά στην Καλίσι, στην αρένα. Ωχ, δε θα πάει καλά αυτό μου φαίνεται.

Όσο για την Ντενέρις και τον Τύριον, εκείνος ουσιαστικά δίνει στρατηγικό υπόβαθρο σε πολλές από τις ενστικτώδεις αποφάσεις εκείνης, ουσιαστικά εξηγώντας γιατί θα κάνουν τόσο ισχυρό δίδυμο. Είμαστε ακόμα στην αρχή αυτής της σύμπραξης, μα θέλω ήδη να δω πολύ περισσότερα. Ειδικά όταν η Ντενέρις υπόσχεται πως δε θέλει να σταματήσει τον τροχό της κυλιόμενης κυριαρχίας, αλλά θέλει να τον καταστρέψει. Ο κόσμος που έφτιαξαν οι φρικτοί γονείς τους, πρέπει να παύσει. Θέλω να το δω αυτό.

Εγώ, η Λάνα

Η Άρυα έχει μπει βαθιά στο νόημα και τώρα έχει αποκτήσει την ταυτότητα (την υπόσταση;) της Λάνα, μιας πωλήτριας στρειδιών στην ντόπια αγορά. Το επεισόδιο έξυπνα ζωντανεύει αυτή την υποθετική διήγηση της εναλλακτικής περσόνας, γεμίζοντάς την με πιστευτές, χειροπιαστές λεπτομέρειες. (Κάποια στιγμή η ‘Λάνα’ συναντά και τη Λάρα, κι εγώ αναρωτιόμουν πού μπορείς να βρίσκεται κι η Λόις.)

Ο Τζάκεν της περιγράφεις τις παραμέτρους της εικονικής αυτής αλήθειας, δίνοντάς της και μια αποστολή: φού μάθει όσα μπροεί για έναν στοιχηματζή στον οποίο πουλάει στρείδια, η ‘Λάνα’ θα γυρίσει στην αγορά και θα τον δηλητηριάσει. “Δεν είναι έτοιμη”, του λέει το Mean Girl του ασπρόμαυρου οίκου, αλλά τι λέμε τώρα, φυσικά και θα είναι, αλλιώς τι βλέπουμε όλη τη σεζόν.

Βασικά δεν έχω ιδέα. Τι βλέπουμε όλη τη σεζόν. Δεν έχω καταλάβει τι γίνεται με την Άρυα. Το οποίο είναι… ενδιαφέρον.

Ασκήσεις πίεσης

Στο King’s Landing δεν είχαμε κάποια αξιοσημείωτη εξέλιξη, πέραν δηλαδή της πληροφορίας ότι όντως ο Τόμεν δεν τρώει το φαϊ του (είχαμε την σχετική απορία την περασμένη βδομάδα). Οι διάσπαρτες σκηνές στο κελί της Σέρσεϊ, μέσω των οποίων επιστρέφουμε διαρκώς στη διάρκεια του επεισοδίου σε αυτή την ιστορία, υπάρχουν απλά για να τονίσουν την ασχήμια και τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Κανείς δεν έχει νέα από τον Τζέιμι, ο Τόμεν δε ξέρει τι να κάνει, τα Σπουργίτια είναι τόσο αποφασισμένα να δουν τη Σέρσεϊ να πληρώνει για την ηθική της αμαρτία που λυγίζουν ακόμα κι αυτήν (πρόσεξε πώς το “το πρόσωπό μου θα είναι το τελευταίο που θα δεις, ΣΚΥΛΑ” γίνεται γρήγορα “μπορώ να σε κάνω πλούσια”), και εν τέλεια ακόμα κι οι δικοί της στρέφονται εναντίον της, βρίσκοντας μάλλον την ιδανική ευκαιρία να ξεκολλήσουν τους Λάνιστερ από το θρόνο.

Δε μπορώ να φανταστώ τη Σέρσεϊ να μένει μπουζουριασμένη για πολύ καιρό ακόμα, οπότε έχω μεγάλη περιέργεια πού θέλει να καταλήξει η σειρά με αυτό το στόρι, τελικά.

Τ’ ομολογώ

Κι αν η Σέρσεϊ ακόμα δεν προτίθεται να ομολογήσει τα ηθικά της παραπτώματα, ο Ρηκ/Θίον επιτέλους κάνει ένα πρώτο βήμα. Όταν η Σάνσα του ορμάει απαιτώντας να μάθει γιατί στα κομμάτια την πρόδωσε τόσο στην ψύχρα, αυτός ο γκασμάς επιτέλους ομολογεί πως δεν ήταν ο Μπραν κι ο Ρίκον τα δύο παιδιά που έκαψε.

Ουφ!

(Ήταν δύο άλλα, εξίσου αθώα παιδιά. ΠΑΡΤΥ!!)

Είναι μια πρώτη ένδειξη πως η Σάνσα ίσως και να καταφέρει να τον ξανατουμπάρει και χρησιμοποιήσει υπέρ της στον επικείμενο πόλεμο, ο οποίος την ίδια ώρα σχεδιάζεται στο μεγάλο σαλόνι των Μπόλτον. Ο μπαμπάς λέει το προφανές, πως αφού δηλαδή είναι σε πολύ καλή αμυντική θέση, έχουν στρατηγικό πλεονέκτημα, και ο χειμώνας θα αφανίσει το στρατό του Στάνις, αρκεί να περιμένουν και να κερδίσουν βγαίνοντας σε αντεπιθέσεις. Ο ψυχωτικός γιος βέβαια την έχει δει Μπαρτσελόνα και λέέι όχι, τι, ποια άμυνα, θα βγούμε να επιτεθούμε πρώτοι, θα του δείξουμε εμείς πώς το κάνουμε εδώ στο Βορρά.

Δεν θα πάει καλά αυτό. Αν και σε αυτό το σημείο προσωπικά ψιλοεύχομαι με κάποιο μαγικό τρόπο να καταστραφούν κι οι δύο στρατοί να ξεμπερδεύουμε.

The walking dead

Έτσι κι αλλιώς όλα αυτά θα αποδειχθούν δευτερεούσης σημασίας, με όλο το σεβασμό απέναντι στον κύριο Στάνις, γιατί ο Τζον Σνόου κι ο Τόρμουντ θεμελίωσαν την αδιανόητη συμμαχία της Φρουράς με τους wildlings, και ακριβώς εκείνη την ώρα έφτασαν τα παλικάρια που χρόνια τώρα αναρωτιόμαστε όλοι πότε επιτέλους θα φτάσουν.

Ε, έφτασαν. Την πιο ενδιαφέρουσα δυνατή χρονική στιγμή.

Αρχικά ο Τζον εξηγεί στους διάφορους ηγέτες την πρότασή του, με τον Τόρμουντ να δεσμεύεται για την πίστη του στο πρόσωπό του (“είναι πιο όμορφος από τις δύο κόρες μου αλλά ξέρει να πολεμάει” ΠΩΣ ΤΑ ΛΕΣ ΔΙΚΕ ΜΟΥ). Όταν τον ρωτάνε πού είναι ο Μανς Ρέιντερ ο Τζον αντί να απαντήσει, εμπφ, δε ξέρω, ας πούμε “α, τον σκότωσε ο Στάνις κι εγώ τον γλίτωσα από τον πόνο” πάει και το παίζει ιστορίας λέγοντας ένα ξερό, περήφανο “πέθανε από το τόξο μου”. Τζον, κάνε μας τη χάρη.

Τελοσπάντων, ο Τόρμουντ εξηγεί λίγο το context για να καταλάβει ο κόσμος τι γίνεται, και πλην ενός απαραίτητου διαφωνούντα, συνάπτεται συμφωνία. Οι wildlings θα πάρουν τα καράβια και θα κατευθυνθούν προς το τείχος όπου θα τους ανοίξει την πόρτα η Φρουρά. Καθώς όμως συμβαίνει αυτό, αρχίζει η πολυαναμενόμενη επέλαση των νεκρών.

Σε αυτό που εξελίσσεται στην πιο αποστομωτική σεκάνς δράσης ίσως και όλης της σειράς (το “Blackwater” κερδίζει σε διάρκεια, μα ετούτο είναι συμπυκνωμένο και αληθινά αγωνιώδες και τρομακτικό μέσα σε 10 λεπτά χτισίματος), οι παγωμένοι νεκροί επιτίθεται πριν η wildlingούπολη αδειάσει τελείως. Ο Τζον βοηθά να ανέβουν όλα τα γυναικόπαιδα στα καράβια και γυρνάει πίσω, κυρίως για να διασώσει το dragonglass.

Εκεί είναι που αρχίζει το πραγματικό γλέντι. Συναντά έναν επιβλητικό White Walker και ενώ ο Εκείνος Που Διαφωνούσε τώρα θυσιάζεται για να προλάβει ο Τζον να πάρει το μαγικό τζάμι από τις φλόγες, ο Walker τον ξεκάνει με ευκολία και επιτίθεται στον Τζον, ο οποίος διασώζεται μόνο και μόνο επειδή ο πάγος δεν σπάει το σπαθί του που είναι φτιαγμένο από το μέταλλο της ασπίδας του Κάπτεν Αμέρικα. Ακολουθεί μια απίστευτης άγριας ομορφιάς μαζική πτώση στρατιωτών από την πλαγιά, προτού σηκωθούν κι αρχίσουν να κυνηγούν ό,τι ζωντανό βρίσκεται μπροστά τους, και μέσα σε όλα ο Γίγαντας που είχε επιβιώσει από την πολιορκία του τείχους πέρυσι, τώρα κι αυτός Σύμμαχος, σκοτώνει νεκρούς (εχμ, καταλάβατε) σα να ήταν έντομα, και μαζί με τον Τζον και τον Τόρμουντ αποδρούν την τελευταία δυνατή στιγμή από το λιμάνι, το οποίο ισοπεδώνεται από το στρατό των νεκρών.

Όλα αυτά συμβαίνουν υπό το άγρυπνο βλέμμα α) του Αρχι-Παγωμένου (για τον οποίο το τελειότερο παρατσούκλι που διάβασα ήταν Coldemort και το υιοθετούμε για αυτά τα recaps και στο μέλλον) και β) το δικό μας, καθώς για σχεδόν όλο αυτό το δεκάλεπτο μου ήταν αδύνατον να κλείσω το στόμα μου χαζεύοντας την οθόνη.

Η τελευταία σκηνή είναι αγνού τρόμου, καθώς ο Coldemort με μια κίνηση μαέστρου διατάζει τη στρατιά των νεκρών του, τώρα ενισχυμένης με τους νεκρούς wildlings, να σηκωθεί και… well, να κοιτάξει επίμονα τα καράβια που αρμενίζουν. ΖΟΡΙΚΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Η ουσία είναι πως φτάσαμε στο σημείο της σεζόν όπου παραδοσιακά συμβαίνουν συνταρακτικά πράγματα και πράγματι, τα συνταρακτικά άρχισαν να συμβαίνουν. Το επόμενο, 9ο επεισόδιο, έχει τίτλο “The Dance of Dragons” και ΟΚ, υποπτεύεται κανείς τι χαμός μπορεί να γίνει κι εκεί. Αλλά το ακόμα σημαντικότερο είναι πως καθώς φτάνουμε προς το τέλος μιας άνισης σεζόν, και ταυτόχρονα στο απόλυτο σημείο καμπής της αφήγησης της σειράς (εκεί όπου μπροστά ατενίζουμε όλοι, αναγνώστες και θεατές, το άγνωστο), το “Game of Thrones” μοιάζει να βρίσκει ξανά το πάτημά του.

Ντενέρις και Τζον Σνόου είχαν πορείες αρκετά αντίθετες- εκείνη ξεκίνησε στις 2 πρώτες σεζόν ως το πιο ορμητικό κι ενδιαφέρον πράγμα της σειράς για να αράξει στη συνέχεια περιμένοντας να τη φτάσουν οι άλλοι, εκείνος ήταν περιφερειακός, σχεδόν υποσημείωση, φτάνοντας μέσα από τις δύο τελευταίες σεζόν να γίνει όχι απλά ένας από τους 2-3 πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες της σειράς, μα και το ηθικό κέντρο βάρους της. (Αυτό, μαζί με το περσινό “The Watchers on the Wall”, είναι πλέον τα 2 αγαπημένα μου επεισόδια ολόκληρης της σειράς και σίγουρα πια δεν είναι τυχαίο πως και τα δύο αφορούν κατά βάση τον Τζον Σνόου.)

Δύο γόνοι μεγάλων οικογενειών, μόνοι στον κόσμο, χαράζουν τις δικές τους διαδρομές, μακριά από αυτό που τους επιτάσσει το όνομα βαρύ σαν ιστορία που κουβαλούν. Και μόνο έτσι, μπορεί να καταφέρουν να δημιουργήσουν κάτι νέο, κάτι ομορφότερο.

Ή απλά, να οδηγηθούν στην καταστροφή.

Όπως και νά’χει, η σειρά μοιάζει να βρίσκεται λίγο πριν το ξεκίνημα της τελικής της πράξης και, ύστερα από καιρό, δε βλέπω την ώρα.

*To Game of Thrones προβάλλεται κάθε Κυριακή στις 04:00 μετά τα μεσάνυχτα, ταυτόχρονα με την Αμερική, στα κανάλια Novacinema, με την prime time προβολή του επεισοδίου κάθε Δευτέρα στις 22.00. Με τον αποκωδικοποιητή εγγραφής NovaBox+ δε χρειάζεται καν να ξενυχτίσεις. Γράψε το επεισόδιο και απόλαυσε το με τον πρωινό σου καφέ.