Στο 5o επεισόδιο της 5ης σεζόν, ο Τζον Σνόου παίρνει μια επικίνδυνη απόφαση για το μέλλον της Φρουράς, οι Μπόλτον συστήνουν στη Σάνσα ένα κομμάτι από το παρελθόν της, και ο Τύριον με τον Τζόρα έρχονται αντιμέτωποι με τα συντρίμμια ενός πολιτισμού.

Κάθε Δευτέρα βράδυ μέσα από τα κανάλια Novacinema προβάλλονται τα καινούρια επεισόδια της σειράς σε prime time, καθώς και στις 4 τα χαράματα ταυτόχρονα με την πρεμιέρα στην Αμερική και το ΗΒΟ. Και κάθε Δευτέρα αργά το βράδυ, θα είμαστε εδώ για να συζητάμε, περιμένοντας τα δικά σας σχόλια.

ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΣΠΟΪΛΕΡΣ. Όποιος κάνει σπόιλερ να ξέρει πως τον κρίνουν ακόμα κι οι Λάνιστερς.

***

Κάθε φορά που σκέφτομαι να γκρινιάξω ή να κουραστώ από τον τρόπο με τον οποίο το “Game of Thrones” δομεί τις ιστορίες του, έρχεται ένα επεισόδιο σαν αυτό για να θυμηθώ πόσα πράγματα μπορεί να κάνει σωστά. Αν και όχι μονοθεματικό με τον τρόπο ενός “Blackwater”, το επεισόδιο που έγραψε ο Μπράιαν Κόγκμαν και σκηνοθέτησε μαγευτικά ο Τζέρεμι Ποντέσουα (ένας από τους πιο πολύτιμους σκηνοθέτες του ΗΒΟ, με αξιοσημείωτη καριέρα στο ανεξάρτητο σινεμά) μοιάζει πολύ πιο εστιασμένο από ένα τυχαίο επεισόδιο της σειράς.

Πολύ περισσότερο από μια συνηθισμένη μάχη, είτε σωματική είτε στρατηγική, ανάμεσα σε αντίπαλα στρατόπεδα ή σε συμμάχους που τη φυλάνε ο ένας στον άλλον, το “Kill the Boy” διαπραγματεύτηκε με την ιδέα πως βρισκόμαστε στην αιχμή ενός πολιτισμικού σεισμού. Τα power plays και οι σοκαριστικοί θάνατοι έδωσαν εδώ τη θέση τους σε ιστορίες από το τέλος του κόσμου ή σε ιστορίες από τη γέννηση ενός νέου κόσμου πάνω στα ερείπια του παλιού. Ιστορίες για την παράδοση και το βάρος όσων έχουν έρθει πριν, απέναντι σε σκέψεις για την απελευθέρωση που φέρνει το νέο.

Από την Σάνσα Σταρκ που δεν ξεχνά (δεν την αφήνουν να ξεχάσει, δεν μπορεί ποτέ να ξεχάσει) μέχρι τον Τζον Σνόου που επιχειρεί να σπάσει τα δεσμά της παράδοσης, κι από την Ντενέρις που προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω στην κινούμενη άμμο της μεγάλης μετάβασης μέχρι τον Τύριον και τον Τζόρα που κυριολεκτικά πολεμούν με τα απειλητικά, εφιαλτικά απομεινάρια του παλιού κόσμου υπό τη γλυκιά χρωματική παλέτα της μαγικής ώρας του Γουέστερος, εδώ είχαμε στα χέρια μας ένα επεισόδιο που χειρίστηκε με χάρη την αγωνία και τον φόβο του ανθρώπου μπροστά στη συνειδητοποίηση των εποχών που συγκρούονται.

Πάμε να δούμε τις επιμέρους ιστορίες, που αυτή τη φορά ήταν λίγες και καλές- αν και υποπτεύομαι αυτό εξαρτάται πολύ από τις προσωπικές προτιμήσεις του καθενός, όποιος βαριέται τα 2-3 συγκεκριμένα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν στο επεισόδιο ίσως να δυσκολεύτηκε περισσότερο να το εκιμήσει.

To αμάρτημα της μητρός (των δράκων)

Το επεισόδιο ανοίγει, αναμενόμενα όσο βαριεστημένα, με την Καλίσι η οποία έχει γίνει ξεκάθαρα ο μεγαλύτερος βραχνάς της σειράς αυτή τη στιγμή. Η λευκή κυρία με το βασιλικό αίμα που μένει σώνει και καλά στην πόλη που απελευθέρωσε μέχρι να επέλθει ειρήνη, θα μπορούσε κάλλιστα να λέει πως “ναι, βασικά μένω στη Μερίν για όσο καιρό το ΗΒΟ θα με πληρώνει ενώ περιμένουμε να φτάσουμε στην 7η σεζόν της σειράς”.

Ο Γκρη Σκουλήκης ξυπνάει μετά τη μάχη στο σοκάκι της προηγούμενης βδομάδας (ο Σερ Μπάρισταν όχι) και το πρώτο πράγμα που του έρχεται να κάνει είναι να εξομολογηθεί τον έρωτά του για τη Μισαντέι, το οποίο ΟΚ, το υπόλοιπο σύμπαν το έχει κάνει εδώ και μερικές σεζόν οπότε εύγε, καλωσήρθες στο κλαμπ, Γκρη. Πιο ενδιαφέρον όμως συμβάν με τη Μισαντέι είναι αργότερα, όταν αράζει με την κολλητή της, την Ντενέρις, κι εκείνη έχοντας πλέον αρχίσει να ξεμένει από Έμπειρους Άντρες Πολεμιστές για να συμβουλευτεί, ρωτάει τη γνώμη της πρώην σκλάβας νυν αρχηγό του entourage της.

Η Μισαντέι βασικά της ταρακουνάει το κεφάλι λέγοντάς της πως πρέπει και μπορεί να αποφασίσει ανεπηρέαστη, πως έχει δικές της λύσεις και δε χρειάζεται να ακολουθήσει ούτε τη βίαιη οδό του ΝτΑΑΑριο ούτε την κάτσε/ήρεμα του Μπάρισταν. Προηγουμένως, η Ντενέρις είχε βουτήξει τους ηγέτες των παλιών οικογενειών/τζακιών της Μερίν και τους έσυρε στο δωμάτιο των παιδιών. Εκεί, οι τιμωρημένοι δράκοι της έχουν όρεξη και σουβλίζουν επί τόπου έναν και του ξεκοκαλίζουν τα παϊδάκια όσο η Ντενέρις περιμένει δηλώσεις φόβου και υποταγής από τους υπόλοιπους.

Ο Χιζντάρ, που σε αυτό το σημείο θα έπρεπε κανονικά να θέλει να τη σκοτώσει, πετάει ένα θαρραλέο “All men must die” για να υπάρχει, κάτι που κάνει τη Ντενέρις να τον δει αλλιώς. Και, ύστερα από το ξύπνημα που της προσέφερε η Μισαντέι, αποφασίζει να ακολουθήσει μια άλλη οδό: Θα ανοίξει ξανά τις παλαίστρες όπως της είχε προταθεί παλαιότερα (πριν περίπου 13 αιώνες μου φαίνεται σα να συνέβη αυτό) και, κυρίως, θα παντρευτεί τον Λόρακ.

Οι δράκοι παραμένουν άγρια παιδιά βέβαια, με τον Ντρόγκον να συνεχίζει να λείπει. Περισσότερα σε λίγο για αυτό.

Το αγόρι μέσα του

Ο Τζον Σνόου δεν σκοπεύει να είναι χλιαρός ηγέτης, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Στη μοντέρνα πολιτική θα τον έλεγαν πρόεδρο της μίας θητείας έτσι όπως το πάει- και ο Στάνις ακόμα είναι σε φάση “χρμφ, ΟΚ, ελπίζω να ξέρεις τι κάνεις, έλα αντίο τώρα, cyaaa”. Τι αποφασίζει ο Τζον τόσο τρελό; Να συμμαχήσει με τους Wildlings, βασικά. Ο Μάστερ Έμον είναι εκείνος που του δίνει την τελική ώθηση όταν τον προτρέπει να σκοτώσει το αγόρι μέσα του και να γίνει άντρας.

(Καταπληκτική λεπτομέρεια σε αυτή τη σκηνή. Ο Έμον ακούγεται να μιλάει για τη Ντενέρις, λέγοντας τη φράση “Μια Ταργκάριεν μονάχη στον κόσμο είναι ένα φρικτό πράγμα”. Τη στιγμή που ακούγεται η φράση βλέπουμε στο πίσω μέρος του πλάνου τον Τζον να μπαίνει στο δωμάτιο. ΕΥΓΕ. Οι Μπένιοφ και Βάις είτε σκοπεύουν να αποκαλύψουν κάτι πολύ πολύ σύντομα ή συνεχίζουν να μας τρολάρουν.)

Τελοσπάντων, ο Τζον κάνει συμφωνία με τον Τόρμουντ ο οποίος μοιάζει να μην πολυπιστεύει στα μάτια του και τον εαυτό του όταν συνειδητοποιεί πως πιστεύει (ίσα που συμπαθεί κιόλας) τον Τζον. Συμφωνούν να πάει ο Τζον μαζί του για να στρατεύσει τον διάσπαρτο wildling κόσμο, με στόχο να τους φέρουν όλους από τη μέσα πλευρά του τείχους και να είναι σύμμαχοι εφόσον χρειαστούν οι υπηρεσίες τους.

Αναμενόμενα, ο Τζον δυσκολεύεται να το περάσει αυτό από την ολομέλεια της Φρουράς (μόνο ο Σαμ στέκεται στο πλευρό του), αλλά όλοι θυμούνται τι έπαθε ο τελευταίος που του πήγε ανοιχτά κόντρα οπότε δεν το επιχειρούν. Απλώς είναι οι πάντες στη φάση “UGH ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ;” αλλά μετά απλά διαλύονται ησύχως.

Πριν ο Στάνις με την οικογένεια και τον Ντάβος και τη Μάγισσα πάρουν το κομβόι τους και αποχωρήσουν, κάνει μια επίσκεψη στον Σάμγουελ θέλοντας να μάθει περισσότερα για το πώς σκότωσε έναν Walker. Αφού πρώτα παραμιλά απορώντας για αυτό που βλέπει μπροστά του, “άκου, ο μπαμπάς σου ήταν δυνατός στρατιώτης, ααααχ, θυμάμαι, πολεμήσαμε, είχε κερδίσει τον αδερφό μου κιόλας, λολ τι φάση όμως κοίτα πώς είσαι εσύ αν είναι δυνατόν”, στη συνέχεια περνάει στο ψητό. Αποσπά από τον Σαμ την  πληροφορία που θέλει σχετικά με το τι είναι αυτό που πλήγωσε και σκότωσε τον Walker.

Είναι προφανές πως ο Στάνις έχει συναίσθηση του ευρύτερου κόσμου και των απειλών εκεί έξω- δεν αρκείται στο να μαζέψει ένα στρατό και να επανακτήσει το Γουέστερος. Ξέρει πως πρέπει ο πόλεμός του να γίνει σε πολλά μέτωπα. Ξέρει πως, όσο κι αν σφραγίσει την κυριαρχία του επί του νέου κόσμου, ο παλιός είναι ακόμα κάπου εκεί έξω και από τα συντρίμμια, τα ζόμπι έρχονται για σάρκα.

(Μιλώντας για ζόμπι και σάρκες.)

Μάνα είναι μόνο μία

Η Κέιτλιν Σταρκ μπορεί να έχει φύγει από τη σειρά μα είναι λες και η παρουσία της παραμένει απτή. Σίγουρα έχει να κάνει με τη Μπριέν, η οποία σε κάθε επεισόδιο θα σταθεί για να μας θυμίσει τον όρκο που πήρε απέναντι στην Κέιτλιν, να προστατεύσει τις κόρες της. Σε ένα πανδοχείο λίγο έξω από το Γουίντερφελ, όπου η Μπριέν κι ο Πόντρικ διανυκτερεύουν όσο κάνουν όλο τον κύκλο για να φτάσουν στη Σάνσα, η τίμια πολεμίστρια περνάει κατευθείαν στο παραασύνθημα: Ο όρκος μου απέναντι στην Κέιτλιν δεν σπάει επειδή αυτή είναι νεκρή, οπότε θέλω να δώσεις ένα μήνυμα στη Σάνσα, λέει δίχως να το σκεφτεί δεύτερη φορά.

Στο μεταξύ η Σάνσα έχει τα δικά της θέματα με το παρελθόν και με την ανάμνηση μιας μητέρας που δεν είναι πια εκεί. Όταν η Μυράντα (προσοχή, γράφεται με ‘υ’ οπότε ξέρουμε πως όταν έρθει η άνοιξη στο Γουέστερος η Μυράντα θα ξεσαλώσει στο spring break στις παραλίες του Μπράαβος) της πιάνει ψιλή κουβεντούλα. “Είναι καλό που έχεις κάτι που σου έμαθε η μητέρα σου, για να τη θυμάσαι.” “Θα προτιμούσα να μην έχει πεθάνει,” απαντά ξερά η Σάνσα σκοτώνοντας κάθε ποιητική διάθεση της κουβέντας.

Αλλά έτσι είναι προφανώς, η σχέση μας με το παρελθόν είναι πάντα τέτοια ώστε από τη μία να αισθανόμαστε διαρκώς παγιδευμένοι σε αυτό και από την άλλη να θέλουμε τη σίγουρη αγκαλιά του. Αυτή η αίσθηση αγκαλιάζει όλο το επεισόδιο μα περισσότερο από κάθε άλλη ιστορία, το κάνει σε ετούτη. Η υπηρέτριά της, της θυμίζει πως ο Βορράς θυμάται, και αν ποτέ χρειαστεί κάτι να κάνει σινιάλο. Η ίδια η Σάνσα λίγο αργότερα κοιτάζει τον πύργο από όπου ξεκίνησαν όλα, 5 σεζόν νωρίτερα. Ενώ η συζήτησή της με την Μυράντα Με Ύψιλον την οδηγεί σε ένα κελί όπου σε τραγική κατάσταση βρίσκεται ο Θίον/Ρηκ, ένα πρόσωπο από το παρελθόν που η Σάνσα θα ήταν χαρούμενη αν δεν έβλεπε ξανά.

Λίγο αργότερα, στο άβολο οικογενειακό δείπνο, ο Ράμσεϊ βάζει τον Θίον να απολογηθεί στη Σάνσα και τον υποχρεώνει να παίξει ένα απάνθρωπο θέατρο συμπεριφορών ορμώμενος από τα πιο βαθιά κομπλεξικά του ένστικτα. Όταν σας σφάξει η Σάνσα έναν προς ένα θα είναι υπέροχα, μα τον Ντρόγκον.

Φυσικά αυτό το δείπνο ολοκληρώνεται με τον Ρους να αποκαλύπτει πως η Γουάλντα θα γίνει πάλι μητέρα, κάνοντας τον μικρό ανισόρροπο της οικογένειας να κουτουλάει στους τοίχους από εσωτερικευμένη ζήλια, επειδή ξέρει πως δεν είναι 100% Μπόλτον. Εξαιρέσεις, του τραγουδά ο Ρους για να τον καθησυχάσει και όντως το πετυχαίνει, λέγοντάς του την ιστορία από την πρώτη φορά που τον είδε. Όταν οι δυο τους τα βρίσκουν σαν καλοί ψυχασθενείς που είναι, ο Ρους αποκαλύπτει στον Ράμσεϊ πως ο Στάνις έρχεται προς τα εκεί και πως ήρθε η ώρα να συγκεντρωθούν λίγο για να τον αντιμετωπίσουν.

Όταν. Θα. Σας. Σφάζει. Όλους. Η. Σάνσα.

Εγώ θα βλέπω τη σκηνή ξανά και ξανά. Για την Κέιτλιν ρε γαμώτο, και για τον Βορρά, και για την υπόληψη του Γουίντερφελ, και για το όνομα των Σταρκ.

Μες στα ερείπια σκαλίζω

Και τέλος είχαμε τον καθηλωτικό επίλογο του επεισοδίου που ανέβασε ένα σκαλοπάτι και ό,τι είχε προηγηθεί, βάζοντάς το σε context. Είναι υπό μία έννοια μια σκηνή που περιμέναμε (χωρίς να ξέρουμε ότι την περιμέναμε) από την στιγμή που ξεκίνησε η σειρά. Από την πρώτη φορά που ακολουθήσαμε τα δειλά βήματα των τελευταίων Ταργκάριεν προς το άγνωστο, από τότε που πρωτομάθαμε πως έξω από τα τείχη και πέρα από τη θάλασσα υπάρχει ένας άλλος κόσμος, ένας παλιός κόσμος, ένας κόσμος που κάποτε βασίλευε και που διέπετο από άλλους κανόνες, διαφορετικούς από τους πεζούς κανόνες του King’s Landing. Ένας κόσμος μαγείας, με ζωντανούς νεκρούς και με δράκους που ξερνάνε φλόγες και με τρελούς βασιλιάδες.

Δεν τον είχαμε αντικρύσει ποτέ πραγματικά αυτό τον κόσμο, παρά ακούγαμε για αυτόν μέσα από θρύλους, δοξασίες, και τους λιγοστούς που είχανε επιζήσει ώστε να έχουν μια ιστορία να διηγηθούν.

Ως τώρα.

Καθώς ο Τζόρα συνεχίσει τη θαλάσσια διαδρομή του με τον αιχμάλωτο Τύριον ως δώρο για τη βασίλισσά του, Ντενέρις, κόβει δρόμο από τη Βαλύρια. Πάλαι ποτέ θαυμαστή πρωτεύουσα μιας εξαφανισμένης αυτοκρατορίας, η γκρεμισμένη πόλη του Έσσος στέκει απειλητικά και θλιμμένα την ίδια στιγμή, μα πάντοτε επιβλητικά. Καθώς Τζόρα και Τύριον τη διασχίζουν νιώθουν (και μαζί τους εμείς) κύματα ιστορίας να τους διαπερνούν, και μοιάζει μόνο σαν θαύμα, σαν εικαστική παρέμβαση ή σαν ξύπνημα στον εφιάλτη, η στιγμή που ένας αληθινός, πραγματικός, σα να ξεπετάχτηκε μέσα από ένα βιβλίο παλιών μύθων, δράκος πετάει πάννω από το κεφάλι τους σα να κολυμπά στον ουρανό, κυρίαρχος και πάλι- όπως παλιά.

(“Μια Ταργκάριεν μονάχη στον κόσμο είναι ένα φρικτό πράγμα.”)

Η ανατριχιαστική στιγμή δεν κρατά πολύ, καθώς οι δυο ταξιδιώτες γίνονται θύματα επίθεσης ανθρώπων-ερείπια, θύματα αρρώστιας που τους μετατρέπει σε πέτρα, σε δίχως προσωπικότητα κυνηγούς. Ο Τζόρα καταφέρνει να απωκρούσει την επίθεση και να σώσει τον Τύριον από πνιγμό, όμως ο ίδιος διαπιστώνει πως έχει πληγεί.

Μαγευτικά καδραρισμένη από τον Ποντέσουα, όλη αυτή η τελευταία σεκάνς μοιάζει στα αλήθεια με όνειρο (με τους ονειρικά του χρωματισμένους ορίζοντες αλλά και τις απειλητικές σκοτεινές γωνίες από όπου ξεπηδούν οι -πέτρινοι- μπαμπούλες του εφιάλτη, το όνειρο που είδαμε για μια αυτοκρατορία που δεν υπάρχει πια, προτού ξυπνήσουμε στο διαφορετικό σήμερα.

H μητέρα/πατρίδα παίρνει πολλές μορφές, μα ακόμα και ως κεφάλαιο του παρελθόντος, δεν παύει ποτέ να ρίχνει σκιά στο σήμερα. Είναι σαν τον όρκο της Μπριέν: Ο δεσμός, η υπόσχεση απέναντι σε κάτι, δεν εξαφανίζεται όταν εκείνο πάψει να υφίσταται.

*To Game of Thrones προβάλλεται κάθε Κυριακή στις 04:00 μετά τα μεσάνυχτα, ταυτόχρονα με την Αμερική, στα κανάλια Novacinema, με την prime time προβολή του επεισοδίου κάθε Δευτέρα στις 22.00. Με τον αποκωδικοποιητή εγγραφής NovaBox+ δε χρειάζεται καν να ξενυχτίσεις. Γράψε το επεισόδιο και απόλαυσε το με τον πρωινό σου καφέ.