Game of Thrones, “Mhysa”: Η κόρη μου η σοσιαλίστρια

Στο τελευταίο επεισόδιο της 3ης σεζόν αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες του Red Wedding, οι χαρακτήρες προετοιμάζονται για το ρόλο τους στην επόμενη σεζόν, ο Σάμγουελ γίνεται ο ήρωας που πάντα περιμέναμε (lol, όχι) και η Καλίσι ζει συναυλιακές στιγμές. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “Mhysa”.

Χωρίς περαιτέρω σάλτσες πάμε κατευθείαν στο ζουμί γιατί έχουμε πολλές ιστορίες αυτή τη βδομάδα, σε ένα επεισόδιο που ξεπέρασε τη μία ώρα και είχε πάρα πολύ χάρτη να καλύψει ώστε να μιλήσει για όλες τις συνέπειες του Red Wedding, αφήνοντάς μας παράλληλα με μερικά ικανά cliffhangers για τη συνέχεια.

Επιστροφή στο King’s Landing

Σημειώσαμε την απουσία του Lannister Central την προηγούμενη βδομάδα σε ένα επεισόδιο που κρινόταν στην επιρροή τους αλλά απέφυγε να δείξει την οποιαδήποτε παρουσία τους, οπότε βγάζει νόημα εδώ πολλές ιστορίες της ‘επόμενης μέρας’ να λαμβάνουν χώρα στη βασιλική αυλή.

Πρώτον και κύριον, έχουμε τον… κοντό. Ο οποίος πάνω που έχει αρχίσει να βρίσκει σημεία επαφής με τη Σάνσα (που περιστρέφονται κυρίως γύρω από την κοινή τους επιθυμία να ρεζιλέψουν αυτούς που τους χλευάζουν, όχι ό,τι βαθύτερο τελοσπάντων, αλλά είναι μια αρχή) μαθαίνει πως βασικά η οικογένειά του ευθύνεται για το περαιτέρω ξεκλήρισμα της δικής της. Να κάτι να έχουμε να συζητάμε στο Κυριακάτικο τραπέζι!

Το βλέμμα της στο τέλος τα λέει όλα- υποθέτω έρχεται το σημείο όπου δε μπορείς να ανεχτείς να κοιτάς τον άλλον, ακόμα κι αν ξέρεις πως δε φταίει. Ο Τύριον βρίσκεται σε ένα ενδιαφέρον σημείο σαν χαρακτήρας: Μοιάζει να μην ανήκει απολύτως πουθενά. Μόνη πιστή σύμμαχός του παραμένει η Σέι, που αρνείται να φύγει μακριά του ακόμα κι ύστερα από την προσφορά που λαμβάνει.

Το στάτους του αυτό υπογραμμίζεται ύστερα από έναν ακόμα ‘εγκάρδιο’ διάλογο με τον πατέρα του, ο οποίος σαν απόδειξη της πίστης του και της δέσμευσής του σε οτιδήποτε Λάννιστερ, του παραδίδει το τελειωτικό επιχείρημα: “Αγαπώ τόσο πολύ την οικογένειά μου,” του λέει, “που όταν γεννήθηκες δε σε σκότωσα όπως ήταν το πρώτο μου ένστικτο, αλλά σε μεγάλωσα σαν έναν από εμάς επειδή ήσουν ένας από εμάς.” Εχμ, πόσο γλυκό εκ μέρους σου…;

Πέρα από πλάκα, αυτό το πολύ σκληρό πράγμα να πεις στο παιδί σου βγάζει ένα μικρό νόημα σαν δήλωση αγάπης από τον Τάιγουιν. Είναι ίσως ό,τι πιο συναισθηματικό έχει πει/πρόκειται να πει ποτέ του. Κρίνοντας με τα Λάννιστερ δεδομένα, ήταν σχεδόν συγκινητικό. Εξακολουθεί βέβαια να είναι λόγος για τον οποίον θα βγούμε στην Ομόνοια να πανηγυρίσουμε όταν με το καλό φάει κι αυτός το κεφάλι του. Κωλο-Λάννιστερς.

Η πιο απολαυστική σκηνή του επεισοδίου ήρθε αμέσως πριν, όταν ο μικρός σχιζοφρενής Τζόφρι ξέφυγε σε ένα παραλήρημα (ύστερα από ένα ακόμα πάτημα του κάλου του από τον Τύριον) σχετικά με το πώς αυτός είναι ο βασιλιάς και να το βουλώσουν όλοι και μέσα στο ξέσπασμα πήρε η μπάλα και τον Τάιγουιν (“ο πατέρας μου πήρε το King’s Landing όσο εσύ κρυβόσουν”) κάτι που γενικά δεν είναι το πιο σοφό πράγμα να πεις στον ισχυρότερο άνδρα του Γουέστερος.

Ο Τάιγουιν μέσα από μια κάλμα που ορκίζεσαι πως τον είδες να βγάζει χαλαρούς καπνούς από τα αυτιά, γύρισε και βασικά είπε στην Σέρσεϊ να στείλει τον βασιλιά για ύπνο. “Μα δεν είμαι κουρασμένος!” – “Ύπνο.” Σχεδόν μπορώ να το ακούσω. Απόλαυση.

Πόσο παράξενο λοιπόν που όλη αυτή η ενδο-οικογενειακή φαγούρα, το θανατικό, τα παγωμένα βλέμματα, οι σκληρές αλήθειες, τα ψέμματα, όλα αυτά κατέληξαν με την πιο ζεστή σκηνή όλης της σεζόν για το King’s Landing: Την επιστροφή του Τζέιμι Λάννιστερ, που με το που πάτησε το πόδι του στο κάστρο έψαξε και βρήκε κατευθείαν τη Σέρσεϊ.

Δώστε του ένα δυνατό χειροκρότημα! (Και μετά κλείστε την πόρτα γιατί ew.)

Η μάγισσα κι ο μούτσος

Ας συνεχίσουμε με τους άλλους βασικούς (;) χαρακτήρες που δεν είδαμε την προηγούμενη βδομάδα, δηλαδή τη μάγισσα που σέρνει καράβια και τον ‘βασιλιά’ στον οποίον ανήκουν. Ο Στάννις διατάζει το θάνατο του Σερ Ντάβος όταν εκείνος απελευθερώνει το Γκέντρι.

(Η συζήτηση για τον Γκέντρι είχε ως εξής. Μελισσάνδρη: “Να, πέθανε ο Ρομπ Σταρκ! Τα μάγια μου πιάνουν!” Ντάβος: “Είστε όλοι ηλίθιοι; Στον πόλεμο οι βασιλιάδες συνήθως πεθαίνουν. Δεν ήταν μάγια, ήταν απλά πόλεμος.” Στάννις: “α μπλρ μπλρ μπλρ” *κίνηση με δάχτυλα πάνω στα χείλια του σαν μωρό*)

Τελοσπάντων, ο Ντάβος διαφωνεί τόσο εντόνως με την απόφαση για θυσία του Γκέντρι (που θα είχε ως αποτέλεσμα να πεθάνουν αυτομάτως όλοι οι βασιλιάδες, ξερωγώ) που τον απελευθερώνει στη θάλασσα παρότι δεν ξέρει ούτε κουπί να κάνει ούτε να κολυμπάει. Καλά θα πάει αυτό. Ο Στάννις τρελαίνεται με την ανυπακοή και διατάζει τη θανάτωση του πάλαι ποτέ δεξιού του χεριού.

Όμως ο Ντάβος παίζει το τελευταίο του χαρτί (κυριολεκτικά, χαχ) την ώρα που τον παίρνουν οι φρουροί. Παρουσιάζει έναν πάπυρο με τα νέα από το Τείχος, πιθανώς μια περίληψη του περσινού φινάλε που έλεγε πως έρχονται τα παγωμένα ζόμπι; Κάτι τέτοιο, δεν ξέρω.

Η ουσία είναι πως η Μελισσάνδρη το καίει και στη φωτιά βλέπει την αλήθεια, και ξαφνικά είναι σε φάση “α ναι, ωχ, άκυρα όλα, λοιπόν, νέο σχέδιο! δε μας νοιάζει τίποτα από ό,τι συμβαίνει με τους βασιλιάδες κι όλα αυτά τα σαχλά, ο Βορράς είναι το θέμα.” Αυτό που λέμε δηλαδή κι εμείς τόσο καιρό.

Ο Ντάβος όχι μόνο σώζει τη ζωή του, αλλά πλέον θα κληθεί να συμμαχήσει με τη μάγισσα σε αυτή τη νέου ενδιαφέροντος μάχη που θα δώσει η τριάδα με τον πολύ πιο απειλητικό εχθρό που έρχεται από ψηλά.

Κάτι τρέχει με τον Θίον

Να το τραβήξουμε λίγο ακόμα; Τρίτος σερί χαρακτήρας που δεν εμφανίστηκε την περασμένη βδομάδα. Λοιπόν, τα πράγματα με τον Θίον έχουν ως εξής. Μαθαίνουμε πως ο βασανιστής του είναι ο Ράμσεϊ Σνόου, ο οποίος είναι ο μπάσταρδος γιος του Ρους Μπόλτον, με αποστολή να πάρει πισω το κάστρο των Γκρέτζοϊ; Κάτι τέτοιο.

Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πως οτιδήποτε από την παραπάνω παράγραφο μας ενδιαφέρει έστω στο ελάχιστον ώστε να δικαιολογεί μια σεζόν διάσπαρτη με φρικτές σκηνές βασανισμού ενός φρικτά αδιάφορου χαρακτήρα.

Στο τέλος οι Γκρεϋτζόηδες λαμβάνουν ένα κουτάκι που έχει μέσα κάτι ακόμα πιο φρικιαστικό από το κεφάλι της Γκουίνεθ Πάλτροου. Και η Γιάρα (θυμάστε την αδερφή του Θίον; που τον χλέυαζε;) δεν υπακούει τις διαταγές του πατέρα της και παίρνει αεροπλάνα και βαπόρια για να πάει να σώσει τον Θίον. Ξαφνικό ενδιαφέρον!

Not.

Πάμε τώρα στα κομμάτια που όλοι περιμέναμε. Οι Σταρκς! Όσο έχουν απομείνει μερικοί δηλαδή.

Σταρκς, η Άρυα

Μπορούμε να έχουμε ένα spin-off με την Άρυα και τον Σκύλο; Από τη στιγμή που η σειρά τους έφερε μαζί σε αυτό το παράδοξο road movie ήταν εμφανές πως το δέσιμό τους θα ερχόταν αργά ή γρήγορα και η σχέση τους θα μεταβαλλόταν από ‘απαγωγή’ σε’απρόσμενο συνεταιρισμό’. Τουλάχιστον έτσι μοιάζει να εξελίσσεται τώρα, με την Άρυα σχεδόν να μην έχει άλλη οικογένεια να περιμένει και, απομένοντας δίχως σκοπό, να παραμένει δίπλα στον Hound άλλος άνθρωπος πλέον.

Το κενό της βλέμμα όταν σκοτώνει για πρώτη της φορά δείχνει πως δε θα είναι κι η τελευταία. Κάτι έχει πεθάνει μέσα της και περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον να δω πού θα πάει ως χαρακτήρας.

(Ο Μάρτιν μοιάζει να γουστάρει πολύ αυτά τα αταίραστα ζευγαρώματα outsider χαρακτήρων, από τον Τζέιμι και την Μπριέν μέχρι, ας πούμε, τον Τύριον και τη Σάνσα. Αν μη τι άλλο αυτή ήταν η κυρίαρχη θεματική που διέτρεχε τη σεζόν.)

Σταρκς, ο Μπραν

Τι μου άρεσε εδώ: Όταν ο Μπραν έλεγε την ιστορία για ένα μέλος της Night’s Watch που σκότωσε καλεσμένο κάτω από τη στέγη του και πώς ήταν αμαρτία που δεν μπορεί να συγχωρεθεί. *κλείσιμο ματιού, κόψιμο σκηνή στον Φρέι, προοικονομία, κλπ*

Κατά τα άλλα, το παρεάκι του Μπραν συνεχίζει τη διαδρομή προς το Τείχος, και φτάνει με τη βοήθεια του Σάμγουελ τον οποίον πετυχαίνουν τυχαία στο δρόμο. Εκείνος όχι μόνο τους δείχνει το πέρασμα, αλλά τους δίνει και τα υπόλοιπα μαγικά μαχαίρια που σκοτώνουν τα παγωμένα ζόμπι που κατεβαίνουν προς τα μέρη μας.

Συνεχίζοντας την πιο απροσδόκητα ηρωική διαδρομή της σεζόν (που ξεκίνησε ως συνδυασμός κωμικού και τρομακτικού στο περσινό cliffhanger), ο Σάμγουελ καταφέρνει επιτέλους να φτάσει στο Castle Black και να ειδοποιήσει για την έλευση των White Walkers, πληροφορία που άμεσα διαδίδεται με τα κοράκια παντού. Του πήρε μια σεζόν αλλά τα κατάφερε, πάμε όλοι μαζί ένα χειροκρότημα για τον Σάμγουελ! (Τζέιμι, όχι εσύ.)

Σταρκς, ο Σνόου

ΟΚ, δεν πήρε και πολύ αυτό. Η Υγκριτ βρίσκει τον Τζον, εκείνος είναι σε φάση “έλα, αφού έπρεπε να το κάνω, δε βλέπεις, βασανίζομαι” εκείνη είναι έξαλλη, εκείνος χαλαρός “αφού δε θα με πληγώσεις με αυτό το βέλος, άσε με” ε και γενικά θα έπρεπε πλέον όλοι να ξέρουμε πως αυτή δεν είναι μια ατάκα που λες σε εξοργισμένο άνθρωπο που σε αγαπάει και τον πρόδωσες, οπότε προφανώς τι συμβαίνει;

Ναι, η Υγκριτ στέλνει 3-4 βέλη προς την ευρύτερη κατεύθυνση του Τζον Σνόου, ο οποίος διάβολε, αν είναι δυνατόν, αλλά όντως δε ξέρει τίποτα. Φυσικά καμία από τις βολές δεν είναι θανατηφόρα (είπαμε, αγάπη κάτω απ’όλα) με αποτέλεσμα ο Τζον μόλις και μετά βίας να φτάσει ζωντανός στο Castle Black, όπου ο Σαμ καταλαβαίνει ποιος είναι και τον σώζει.

Πραγματικά, ένα χειροκρότημα για τον Σάμγουελ. (Τζέιμι, κι εσύ.)

Slave diving

Τι άλλο έχουμε; Α, ναι, την Καλίσι. Που απελευθέρωσε τους σκλάβους του Γιουνκάι και έληξε τη σεζόν με ένα κλίμα ελπίδας/χαράς/ψυχικής ανάτασης και τους πρώην σκλάβους να τη σηκώνουν στα χέρια τους σα να ήταν frontman σε stage diving.

Την αποκαλούν “μητέρα” όσο συμβαίνει αυτό, σε ένα κλείσιμο αγνών προθέσεων όμως τονικά τόσο αταίριαστο με ό,τι είχε προηγηθεί που περισσότερο με έκανε να μονολογήσω “τι, αυτό;;” παρά να χαρώ.

Σε κάθε περίπτωση: Χορταστικό, συμπαθές-αν-και-όχι-εκρηκτικό φινάλε που κλασικά καθάρισε το χώρο ύστερα από το τυπικό μακελειό ένατου επεισοδίου, τοποθετώντας χαρακτήρες στα σημεία τους για τη συνέχεια. Κλείνοντας μια σεζόν που έχω την εντύπωση πως διασκέδασε με μεγαλύτερη συνέπεια από την προηγούμενη: Μπορεί να μην είχαμε εδώ έναν κεντρικό αφηγηματικό ιστό όπως ήταν η σύγκρουση των βασιλέων, όμως θεματικά είχαμε μια αίσθηση κρεσέντου που δεν υπήρχε απαραιτήτως τα προηγούμενα χρόνια (μέχρι που ήρθε, ξαφνικά). Το δέσιμο διάσπαρτων χαρακτήρων και ιστοριών ήταν, πιστεύω, δοσμένο με πολύ ικανό τρόπο, με εξέχον παράδειγμα το πώς το μεγάλο γεγονός του 9ου επεισοδίου βλέπει τον τραγικό του χαρακτήρα να μεγιστοποιείται μέσα από τη χρήση παράλληλων ιστοριών.

Κοινώς, μπορεί να μην είχαμε βασική πλοκή, όμως είχαμε μια αίσθηση θεματικής συνέχειας και δραματουργικής κορύφωσης. Ακόμα και στις διαδρομές τους, πολλοί από αυτούς τους χαρακτήρες μου μοιάζουν αληθινά ενδιαφέροντες, και μια εικόνα αρχίζει να σχηματίζεται μες στο χάος. Δεν ξέρω σε τι βαθμό αυτό οφείλεται στον Μάρτιν ή στους showrunners της σειράς, όμως καθαρά σαν τηλεόραση, η 3η σεζόν είναι πιο ικανό δείγμα από την δομικά αβέβαιη 2η.

Από όσο μπορώ να καταλάβω υπάρχει ένα ζήτημα με το πού θα πάει τώρα η σειρά ως προς τη μεταφορά των επόμενων βιβλίων (απομένει μέρος του 3ου αλλά αρκετοί μοιάζουν να πιστεύουν πως θα χρειαστεί να μπούμε και στα λημέρια των παράλληλης δράσης 4ου/5ου από την ερχόμενη κιόλας σεζόν). Όπως και νά’χει, θα περιμένουμε τη συνέχεια με μεγάλο ενδιαφέρον. Στα μάτια αυτού του θεατή, το αληθινό έπος της Φωτιάς και του Πάγου μόλις τώρα αρχίζει: Με την Καλίσι να έχει στρατό, τους Walkers να κατεβαίνουν και το Γουέστερος να το ξέρει, και το βασιλικό ντόμινο που ξεκινά το King’s Landing να έχει περάσει από το αιματηρό του στάδιο.

(Ο γνωστός κανόνας: Αυτά τα κείμενα γράφονται ύστερα από την παρακολούθηση του κάθε επεισοδίου και δε λαμβάνουν υπόψη καθόλου ό,τι συμβαίνει στα βιβλία. Συνεπώς, οτιδήποτε υπάρχει παρακάτω στα βιβλία θεωρείται SPOILER και δεν θα δημοσιεύεται.)

*Το “Game of Thrones” προβάλλεται κάθε Τρίτη από το novacinema.