Game of Thrones, ‘The Queen’s Justice’: Electric Blue

Στο 3o επεισόδιο της 7ης σεζόν, η φωτιά συναντά τον πάγο, υπάρχουν σπίθες, σπάει ο πάγος, γίνονται πραγματάκια. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο ‘The Queen’s Justice’.

Τέλος η αναμονή. O 7ος κύκλος ‘Game of Thrones‘ προβάλλεται αποκλειστικά στη Nova, ταυτόχρονα με την Αμερική, ενώ ο νέος κύκλος και τα παλιά επεισόδια θα είναι διαθέσιμα και μέσω των υπηρεσιών Nova On Demand και Nova GO.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ

Τα πάντα για το ‘Game of Thrones’

***

Ο μεγάλος μου φόβος σε αυτή τη μεγάλη γκαζωτή τελική ευθεία στην οποία μοιάζει να έχει μπει η σειρά, σε συνδυασμό με την προσπέραση των γραπτών του GRRM (του οποίου το χαοτικό άπλωμα στο χάρτη ήταν -τελικά- μια ολόκληρη φιλοσοφία παρά μια απλή διαδικασία πλοκής), ήταν πως όλα θα άρχιζαν να μοιάζουν βολικά και προφανή, κάθε αφηγηματικό ζόρι θα κατέληγε σε fan-favorite ανταπόδοση- πράγματα πλήρως αντιθετικά με τη λογική της σειράς ως τώρα.

Ο ρυθμός συνεχίζει να είναι φρενήρης: δεδομένου του όγκου και του μεγέθους των εξελίξεων, πείθομαι όλο και περισσότερο πως η απόφαση για 2 τελικές σεζόν, λιγότερων μάλιστα επεισοδίων, είναι απευθείας αποτέλεσμα της προσπέρασης στα βιβλία, και όχι απαραίτητα εξάντλησης διαθέσιμου στόρι. Όσα έχουν συμβεί στα πρώτα 3 επεισόδια της σεζόν οριακά γέμιζαν από μόνα τους μια σεζόν σαν, ας πούμε, την 4η.

Γι’αυτό ήταν τόσο απαραίτητο ένα επεισόδιο σαν αυτό. Ένα επεισόδιο όπου απολύτως τίποτα δε μοιάζει να πηγαίνει καλά, όπου οι δυνάμεις του σαδισμού έχουν την τελευταία λέξη, όπου μια ουσιαστική ανατροπή συμβαίνει για πρώτη φορά ύστερα από πολλά ‘βολικά’ επεισόδια, όπου μια πολυαναμενόμενη συνάντηση λαμβάνει το χώρο της να αναπνεύσει, μη μοιάζοντας απλά με την Επόμενη Υποχρεωτική Εξέλιξη.

Ήταν ένα πολύ καλό επεισόδιο: Είχε χιούμορ, απολαυστικές στιγμές χαρακτήρων, κραυγαλέες αποχωρήσεις, ανατροπές, σκηνές ταπείνωσης, σκηνές θριάμβου, σκηνές εκδίκησης, και όλα αυτά δεμένα μεταξύ τους με μια ματιά στο τι είναι αυτό που κάνει κάποιον ή κάποια, ηγέτη. Πάντα το απολαμβάνω όταν η σειρά βρίσκει το χρόνο (ή μήπως πρέπει να πω τη διάθεση) να δέσει τα διάσπαρτα στόρι της με μια ενοποιητική θεματική κι εδώ, ανάμεσα στην οργισμένη, καταστροφική λύσσα της Cersei, τις λαϊκές βλέψεις ενοποίησης της Daenerys, την πρακτική αμεσότητα της Sansa, τον κατατρεγμένο ηρωισμό του Jon Snow και -ας μην προσπεραστεί- την στωική εκδικητικότητα της Olenna, είχαμε ένα επεισόδιο που μέσα στη χορταστική δράση και το απολαυστικό χιούμορ χώρεσε και τη σύγκρουση διαφορετικών προσεγγίσεων και οπτικών στο τι τελικά σημαίνει να κυβερνάς, να κουβαλάς την ευθύνη άλλων ανθρώπων πάνω σου.

Πάμε να τα δούμε όλα, ξεκινώντας φυσικά από τη μεγάλη συνάντηση που η σειρά χτίζει από το πρώτο της επεισόδιο.

CREATURE COMFORT

Ήξερα ότι θα περάσουμε φίνα με αυτό το επεισόδιο από τη στιγμή που ο Jon πάτησε το πόδι του σε Ντραγκονστιανό έδαφος από την πρώτη κιόλας σκηνή. Είπαμε σε άλλη σεζόν πως αυτή η πολυαναμενόμενη συνάντηση μπορεί να συνέβαινε στο φινάλε, αλλά ακόμα κι αν όχι σίγουρα θα κατείχε μια θέση κορύφωσης μες στο επεισόδιο. Εδώ απλά σε ένα τυχαίο επεισόδιο στη μέση της σεζόν, στην πρώτη κιόλας σκηνή, πριν καν προλάβουμε να κάτσουμε με τα πατατάκια μας (ή τα δημητριακά μας, δε ξέρω, ό,τι ώρα το βλέπει καθένας), ο Jon είχε έρθει μούρη με μούρη με τη Daenerys.

Τώρα, αυτή η συνάντηση έχει γίνει αντικείμενο μεγάλων υποθέσεων εκ μέρους των φανς, την προηγούμενη βδομάδα τσακωνόμασταν για το αν οι δυο τους θα έρθουν Πάρα Πολύ Κοντά, εγώ ήμουν εναντίον σε γενικές γραμμές γιατί η Dany είναι η θεία του, αλλά τώρα που τους είδα μαζί δε ξέρω, ποιος είμαι εγώ για να κρίνω, νέοι είναι, ωραίοι, δύσκολη η ζωή στο Westeros, κρίμα να μπαίνουμε εμπόδιο στην ευτυχία νέων ανθρώπων.

Αλλά βιάζομαι λίγο. Για αρχή, η Daenerys τους παίρνει όπλα και πλοία και τους οδηγεί ευγενικά στη σαλονοτραπεζαρία της για να ξεκουραστούν. “Ήταν μεγάλο το ταξίδι” ακούγεται κιόλας και γελάνε και οι πεσμένες δρακοφολίδες του Drogon γιατί είναι πια ξεκάθαρο πως πετάνε όλοι με την Air Westeros, πού τα πουλάνε αυτά; Μεγάλο ταξίδι έκανε ο Σεβάχ, ο Jon Snow έπρεπε να περιμένει να περάσουν οι τίτλοι αρχής.

Το crew του Βορρά οδηγείται προς το κάστρο λοιπόν και στη διαδρομή έχουμε μια από τις αγαπημένες μου ειλικρινά στιγμές που έχω δει στη σειρά: ενώ βαδίζουν αμέριμνοι, πετά χαμηλά από πάνω τους ένας από τους τρεις δράκους κι ο Jon με τον Davos βουτάνε κάτω πιο φοβισμένοι κι από τον Mark Sanchez όταν είδε μπροστά του τον Drayton Florence. Αυτό από μόνο του ήταν αστείο, αλλά η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη: κι οι δυο τους σηκώνονται αργά και διστακτικά κοιτάζοντας αποσβολωμένοι τους δράκους, με αγνή δυσπιστία στο βλέμμα τους. Και συνεχίζουν για αρκετή ώρα να χάσκουν. Τόσο αυτή η στιγμή όσο κι η συνεχιζόμενη δυσκολία ανθρώπων να πιστέψουν τους ισχυρισμούς του Jon περί κατάβασης των νεκρών, δίνουν στη σειρά ένα επιπλέον τόνο γοητείας. Η μαγεία υποτίθεται πως ήταν για γενιές ολόκληρες εξαφανισμένη από αυτό τον κόσμο, και τώρα που επιστρέφει φυσικά αντιμετωπίζεται με καχυποψία και φόβο- ή, στην περίπτωση του Jon και του Davos, με κάτι ανάμεσα σε φόβο και θαυμασμό.

Στις σκηνές που ακολουθούν η Daenerys συναντά τον Jon στην αίθουσα του θρόνου κι είναι εμφανές πως οι Weiss και Benioff περίμεναν πολύ καιρό για να τις γράψουν. Φαίνεται από το πόσο μεστές είναι, όχι μόνο σε επίπεδο exposition (μιας και στο 90% των περιπτώσεων οι διάλογοι σε αυτή τη σειρά έχουν καθαρά λειτουργική σημασία ως προς την πλοκή) αλλά γενικά σε ένταση, σε ανάπτυξη χαρακτήρων, σε χιούμορ, σε ρυθμό.

Το επεισόδιο γενικά ήταν γεμάτο αξιομνημόνευτες χιουμοριστικές στιγμές. Από την παραλία κιόλας, με τον Davos να συστήνεται στη Missandei κι εκείνη να αντιδρά σε φάση “μμμ ναι, κουλ” μέχρι τον Tyrion για άλλη μια φορά να μιλά για το πώς η βασική του ιδιότητα είναι να πίνει, και φυσικά με απόλυτο highlight της φανταστική σκηνή της σύστασης των βασιλέων. “Από εδώ η Daenerys, υπεροχότατη υπερλαμπρότατη, μητέρα των Δράκων, ελθέτω η βασιλεία της, ΑΦΜ τάδε” της Missandei το οποίο ακολουθήθηκε από ένα αμήχανο βλέμμα του Jon προς τον Davos σα να του λέει “ε πες κάτι ρε μαν κι εσύ”.

“Από εδώ ο Jon Snow.”

“…”

“Είναι ο βασιλιάς του Βορρά.”

Κλάμα γενικά.

Το ζουμί έρχεται μετά όμως, στην εξέλιξη του διπόλου Daenerys-Jon. Αρχικά, εκείνη απαιτεί υποταγή επειδή έτσι κάναν παλιά, αλλά ταυτόχρονα ζητά από τον Jon να μην την κρίνει για όσα έκανε ο πατέρας της, το οποίο ΟΚ, κάπου χωλαίνει ως λογική. Ο Jon αρνείται να γονατίσει μπροστά της και ειλικρινά το πιστεύω πως δεν είχε να κάνει ούτε με εγωισμό ούτε τίποτα, απλά ο άνθρωπος ήταν με ένα αγνό “wtf κάτσε να γνωριστούμε λίγο πρώτα” το οποίο εντάξει, δεν είναι και παράλογο.

Αρχικά φαίνεται πως δεν πηγαίνει κάπου όλο αυτό, κάτι που οδηγεί τον Jon να εκφράσει τη φανταστική απορία “είμαι φυλακισμένος εδώ;”

“Όχι ακόμα.”

Σε αυτό το σημείο γίνεται σαφές πως οι δυο τους έχουν όχι απλά διαφορετικά στυλ διακυβέρνησης αλλά και εντελώς διαφορετική ματιά για το τι σημαίνει αυτό στην πράξη. Παρά όμως τη φαινομενική τους κόντρα, είμαι πολύ αισιόδοξος για τις προοπτικές της συμμαχίας. (Δεν εννοώ της ‘συμμαχίας 😉 ’, εννοώ της actual συμμαχίας, σταματήστε άρρωστοι.) Στην καρδιά των βλέψεων και των δύο βρίσκεται ο κόσμος- η Daenerys στάθηκε για 3 σεζόν στη Mereen επειδή είχαν πολύ στόρι να κάψουν οι άλλοι χαρακτήρες της σειράς ήθελε να απελευθερώσει τους σκλάβους, ενώ τώρα αρνείται να κάψει το Westeros για να το κατακτήσει, παρότι θα μπορούσε. Ο Jon δε θέλει καν να είναι βασιλιάς, αλλά το θεωρεί καθήκον από τη στιγμή που επελέγη γι’αυτό, και τώρα θέλει να σώσει τους ανθρώπους που τον επέλεξαν. Η Daenerys έρχεται από τα ξένα, εξορισμένη, ταπεινωμένη, έχοντας περάσει τα πάντα, για να αναδειχθεί σωτήρας του λαού, ο Jon πήγε εθελοντικά στα ξένα, έφερε κοντά αντίπαλες φράξιες για να προστατεύσει αμφότερους από μια κοινή απειλή.

Είναι κι οι δύο ηγέτες που έχουν δει τον κόσμο από τα χαμηλά ως τα ψηλά, εντελώς μακριά από τις αστικές ελίτ και τις κυβερνητικές κλίκες της διαφθοράς και ενός συστήματος διακυβέρνησης που έχει προ πολλού ξεχάσει για τι πολεμάει, για τι θέλει το θρόνο. (#DanyJon2020) Οπότε ναι, έχουν διαφορετικός στυλ και ΠΟΛΥ διαφορετικό ύφος, αλλά ως συμμαχία βγάζουν πολύ γερό νόημα.

Ο Jon συναντιέται με τον Tyrion αργότερα και τα λένε λίγο πιο ήρεμα οι δυο τους (“ε δεν είναι και πολύ λογικό αυτό που μου ζητάς τώρα” – “….έεεεεχεις κάτι reasonable to ask…?” από τις αγαπημένες μου στιχομυθίες του επεισοδίου) κι ο Tyrion λέει μετά στη Dany έναν καλό λόγο για το παλικάρι. Έτσι, όταν εκείνη ατενίζει casually τις πλαγιές του Dragonstone όπως καθένας από εμάς θα έκανε αν είχε τέτοιο κάστρο για σπίτι και καθόλου ρεύμα για να δει Netflix, ο Jon την πλησιάζει και κάπως αρχίζουν οι δυο τους να τα βρίσκουν. Χωρίς να απαιτήσει εκ νέου υποταγή, η Daenerys επιτρέπει στον Jon να κάνει γεώτρηση για dragonglass χρησιμοποιώντας μάλιστα τους άντρες της. Εκείνος φεύγει λίγο απορημένος, λίγο ικανοποιημένος, και σαν λίγο μαλακωμένος κιόλας.

Εκείνης της έχει ήδη καρφωθεί στο μυαλό η απορία τι εννοούσε ο Davos όταν ‘του ξέφυγε’ το ότι ο Jon έφαγε μαχαίρι στην καρδιά για τον λαό του καθώς κι επίσης ότι “έδωσε την ζ–”. Ναι τα έχουμε κάνει κι εμείς αυτά τα καταλάθος ΟΥΨ ΜΟΥ ΞΕΦΥΓΕ ΧΕΧ, δε ξεγελάς κανέναν Ser Davos απλά επειδή μοιάζεις σαν τίμιος γίγαντας.

Όπως και νά’χει, όλα καλά για αμφότερες τις πλευρές. Αν όντως ψήνεται συμμαχία, είναι μια συμμαχία που η Daenerys θα χρειαστεί απεγνωσμένα επειδή κατά τα άλλα ο Tyrion τα έχει κάνει μαντάρα, αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε αργότερα.

Προς το παρόν αφήνουμε το Dragonstone μαζί με τη Melisandre, η οποία μάλλον κατάλαβε πως δε θα ήταν και πάρα πολύ ευχάριστη παρουσία για τους Jon και Davos. Κι έτσι αφού έκανε το κονέ, αφήνει πίσω της το βασιλικό ζεύγος αποχαιρετώντας τον Varys με μια τελευταία προφητεία, έτσι για το δρόμο- πως θα επιστρέψει μια τελευταία φορά στο Westeros για να πεθάνει εκεί, μια μοίρα που θα μοιραστεί κι ο ίδιος ο Varys.

Χλώμιασε ο φίλος, αλλά έτσι είναι αυτά, άμα δε θες να ξέρεις τη μοίρα σου μην πας να πουλήσεις εξυπνάδα στη χαρτορίχτρα.

SIGNS OF LIFE

Στην Oldtown ο Samwell γιάτρεψε πλήρως τον Jorah το οποίο παιδιά συγγνώμη, ειλικρινά πόσα “και μετά έγινε εκείνο!” να δεχτούμε από τη μια σκηνή στην άλλη σε αυτή τη σειρά; Σόρι, δεν το δέχομαι με τίποτα. Υπήρχε αυτή η τρομερά δύσκολη και επικίνδυνη επέμβαση που ήταν απαγορευμένη επειδή #λόγοι και βασικά απαιτούσε από τον κάποιον να ξεκολλήσει το ξεραμένο δέρμα του ασθενή και να πασαλείψει από κάτω μια αλοιφή; Ε, όχι. Ε, σκεφτείτε κάτι πιο δύσκολο. Αυτό… δηλαδή και χωρίς τα απαγορευμένα βιβλία του Sam κι εγώ αυτό θα σκεφτόμουν να κάνω. “Χμ, μήπως να ξύσουμε λίγο τα κακάδια και να απλώσουμε λίγη Bepanthol;” Ιδιοφυία! Το χειρουργικό μου δίπλωμα παρακαλώ!

Τελοσπάντων δεν έχει σημασία γιατί τώρα ο ξινούλης ΑρχιΜάστορας δε θα το παίζει τόσο ιστορίας όταν ο Samwell του ζητά κάτι άλλο που μπορεί να φανεί χρήσιμο, κι επίσης είμαι εντελώς κορόιδο για κάτι τέτοιες απρόσμενες φιλίες όπως του Samwell και του Jorah. Δηλαδή δύο ανθρώπων ακραία διαφορετικών μεταξύ τους, που όμως είναι κι δύο τόσο αδιανόητα αφοσιωμένοι στην αποστολή τους που τίποτα δε θα τους σταματήσει προτού βοηθήσουν. Είναι πολύ ωραίος αντικατοπτρισμός των ‘αφεντικών’ τους. Όπως οι Jon/Dany μοιάζουν αντίθετα όντα που όμως βρίσκουν χώρο σύνδεσης επειδή κατά βάθος θέλουν το ίδιο πράγμα, έτσι ακριβώς συμβαίνει και με αυτούς εδώ.

Θέλω πάρα, πάρα πολύ να συναντηθούν ξανά. Όλοι μαζί, αν γίνεται.

Khaleesi: “Jon Snow!”

Jon Snow: “Samwell!”

Samwell: “Κυρ-Jorah!”

Jorah: “Khaleesi”

Khaleesi: “klisi”

Brad: “Janet!”

Janet: “Doctor Scott!”

WE DON’T DESERVE LOVE

Με τους δύο σημαντικότερους χαρακτήρες της σειράς να βρίσκονται απομονωμένοι στο ίδιο μέρος μπορεί να πίστευε κανείς πως το υπόλοιπο επεισόδιο ίσως χώλαινε αλλά DAMN SON η Cersei σε αυτό το επεισόδιο ήταν *flame emoji*

Ψέμματα, ήταν γιγάντιο flame emoji:

Το επεισόδιο ήταν η μακρά, υπομονετική, φλογισμένη, διαρκής εκδίκησης της Cersei κατά παντός υπευθύνου. Ξεκινά με τον Euron να μπαίνει στην πόλη μοστράροντας τις αιχμάλωτές του, βάζοντάς τες στην ίδια θέση που κάποτε είχε βρεθεί η ίδιο η Cersei πριν τα κάνει όλα στάχτη. Ο Euron επιδεικνύει κι εδώ μπόλικο από τον φωνακλάδικο ματσισμό για τον οποίο μιλάγαμε την προηγούμενη βδομάδα, και είναι όλο στην υπηρεσία της βασιλικής οργής. Είναι αναλώσιμο πιόνι, του το λέει καθαρά κι ο Jaime λίγο αργότερα καθώς οι δυο τους στέκονται στο πλευρό του θρόνου, αλλά ο Euron δεν μασάει. Το ξέρει, το απολαμβάνει, πιθανά πιστεύοντας πως μπορεί να κρατήσει για πάντα κιόλας. Θα τον βρει άσχημα η προσγείωση, αλλά αυτό είναι στο μέλλον.

Για την ώρα, παραδίδει στη Cersei την Ellaria δεμένη χειροπόδαρα, κάτι που για τη βασίλισσα είναι αληθινό αφροδισιακό. Τόσο, που λίγο μετά ορμάει στον Jaime όχι απλά με έναν ‘έλα τελείωνε που θα το συζητήσουμε κιόλας’ τρόπο, αλλά και το επόμενο πρωί έχοντας έναν υπεράνω τόνο απέναντι σε όλους, μην έχοντας πλέον την παραμικρή διάθεση να κρυφτεί από κανέναν. Ανοίγει την πόρτα και ζητάει νέα σεντόνια, “επειδή αυτά έχουν πάρα πολύ ΣΕΞ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ πάνω τους” (όχι actual quote αλλά ξερωγώ; θα μπορούσε).

Ο Jaime είναι οριακά στενάχωρο πόσο πολύ την θέλει, αναγνωρίζοντας την ίδια στιγμή πως ίσως έχει αρχίσει να ξεφεύγει η κατάσταση, κι έχοντας μέσα σε όλα και τον Euron μες στα μούτρα του ως μελλοντικό μνηστήρα. Ναι, δε θα έχει καλή κατάληξη αυτό το τριγωνάκι.

Προς το παρόν, με τον Euron υπεύθυνο για το ναυτικό της και τον Jaime για το πεζικό της (το οποίο… δεν είμαι απόλυτα σίγουρος με ποιον τρόπο αλλά ακούγεται ΣΙΓΟΥΡΑ σαν υπονοούμενο), η Cersei εστιάζει στο επόμενο κομματάκι εκδίκησης, φυσικά απέναντι στην Ellaria.

Κοιτάχτε, πάντα συμπαθούσα τα Φίδια και την όλη Dorne φάση περισσότερο από τον μέσο θεατή της σειράς, αλλά πιστεύω ακόμα κι ο μεγαλύτερος hater θα μουρμούρησε ένα “damn” στη σκηνή του μπουντρουμιού. Η Cersei βασανίζει ψυχολογικά την Ellaria προτού δώσει το φιλί του θανάτου στην τελευταία κόρη που της είχε απομείνει ζωντανή, αφήνοντάς την εκεί, δεμένη στις αλυσίδες για πάντα, καταδικασμένη να δει την κόρη της να πεθαίνει και να λιώνει μπροστά της. Για όνομα του Lord of Light, λίγο έλεος.

Η Indira Varma έχει ένα μάτσο close-ups εδώ παραθέτοντας ένα πρώτης τάξεως δραματικό δακρυσμένο πρόσωπο τρόμου και πανικού, τέλειο αντίβαρο στην υπομονετική, βέβαιη για τον εαυτό της μοχθηρία της Lena Headey που σε αυτό το επεισόδιο, πώς αλλιώς να το πω, δίνει ρέστα. Η τελευταία ματιά μας στο μπουντρούμι με τη μαμά και την κόρη να τεντώνουν τις αλυσίδες προσπαθώντας να φτάσουν η μία την άλλη αλλά να μη μπορούν, τα δύο αιχμάλωτα, μελλοθάνατα Φίδια σε μια πόζα αέναου (αλλά αδύνατου) πλησιάσματος, είναι απλά ανατριχιαστική.

Η Varma by the way λέει πως αυτή ήταν η τελευταία της εμφάνιση στη σειρά, το οποίο μου φαίνεται πολύ δύσκολο στην πράξη. Όποτε κάποιος στρατός γκρεμίσει το King’s Landing, μια ματιά στο υπόγειο δε θα τη ρίξει; Θα μου πεις, εδώ περιμένουμε ακόμα τον Gendry να εμφανιστεί ξανά, στην Ellaria θα κολλήσουμε;

Όπως και νά’χει, απίστευτα δυνατό αντίο για ένα χαρακτήρα (κι ένα storyline γενικότερα θα έλεγα) που ποτέ δεν πρόδιδε τόσο γερή κατάληξη.

PUT YOUR MONEY ON ME

Συνήθως ό,τι αφορά ένα σετ χαρακτήρων το βάζω στο ίδιο section του recap αλλά την κορύφωση του επεισοδίου αξίζει να τη ρίξουμε εδώ μόνη της επειδή στην ουσία αποτελεί ένα πρώτο για φέτος μπλέξιμο πολλών ιστοριών, τοποθεσιών και προσώπων σε μια μακρά πράξη.

Επίσης επειδή αποτέλεσε μια τέλεια μπλόφα σε μια σεζόν που ως τώρα όσο διασκεδαστική ήταν άλλο τόσο ήταν και προβλέψιμη.

Η μπλόφα ξεκινά με την επίσκεψη του Mark Gatiss από το ‘Sherlock’ που επιστρέφει στο ρόλο του ως αφεντικό του ΔΝΤ που έρχεται για να μαζέψει τα χρωστούμενα από τους Lannister. Το πρόβλημά του είναι πως οι Lannisters μοιάζουν περικυκλωμένοι και ψιλοχαμένοι από χέρι σε αυτή τη φάση, όμως -όπως σωστά σημειώνει η Cersei- δεν είναι πως έχει και πολλές επιλογές. Αυτοί οι αντιστασιακοί που έρχονται από Βορρά και Ανατολή δε μοιάζουν και πολύ έτοιμοι να μπουν στο κοινό νόμισμα οπότε η Τράπεζα κάπως είναι αναγκασμένη να ποντάρει ξανά στους Lannisters. Η Cersei του υπόσχεται σε κάθε περίπτωση πως αύριο θα έχει τα λεφτά της η Τράπεζα. Όλα.

Αυτό υποθέτω θα προετοίμασε πολλούς για την ανατροπή της τελευταίας σεκάνς αλλά εγώ έτσι με το μάτι γαρίδα όπως ήμουν μάλλον δεν ήμουν έτοιμος για να πιάνω hints στον αέρα οπότε απόρησα για λίγο “πώς θα τα καταφέρει πάλι η άτιμη” και μετά ξεχάστηκα.

Κάτι που μας οδηγεί στην τελευταία πολυ-σκηνή, με τον στρατό των Άσπιλων να ορμά στο Casterly Rock υπό την τύπου-heist-movie αφήγηση του Tyrion από πάνω να μας καθοδηγεί στην πρώτη μίνι ανατροπή. Πώς ξέρει ένα μυστικό πέρασμα που επιτρέπει στους Grey Worm’s Eleven να κλέψουν το καζίνο από μέσα. Μόνο έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές. Τη μάχη τη βλέπουμε στα πολύ γρήγορα, μέσα από την ματιά του Tyrion κατά κύριο λόγο αλλά γρήγορα αρχίζουμε να ψυλλιαζόμαστε, μαζί με τον Grey Worm, πως κάποιο λάκο έχει η φάβα.

Έξω από τα τείχη του κάστρου βλέπουμε τον στόλο του Euron να βυθίζει την αρμάδα που μετέφερε εκεί τους Άσπιλους, παγιδεύοντάς τους ουσιαστικά στο κάστρο, και με τον περισσότερο στρατό των Lannister απλά να μην είναι εκεί.

Σε μια κλασική λοιπόν εφαρμογή της δομής ‘χαρακτήρας φτάνει σε πόρτα, πάει να την ανοίξει / άλλος χαρακτήρας κάθεται σε καναπέ, ακούει την πόρτα να ξεκλειδώνει / ο πρώτος χαρακτήρας ανοίγει την πόρτα αλλά βρίσκεται σε άλλο διαμέρισμα’, περνάμε στον actual στρατό των Lannisters που υπό την οαθοδήγηση του Jaime κινείται προς το Highgarden.

Εύκολα, δίχως δράμα, σχεδόν ολοκληρωτικά εκτός κάδρου, ο στρατός κατακτά το κάστρο των Tyrell, με τον Jaime να δίνει μια σύντομη εξήγηση πως “έεεεελα μωρέ τώρα με το Casterly Rock, πολύ κακό για το τίποτα, τους το αφήσαμε εκεί να παγιδευτούν, θα πάμε αύριο να το ξαναπάρουμε, κουλ”. Και οι Άσπιλοι παγιδεύτηκαν έτσι, και τα λεφτά των Tyrell θα πάρουν οι Lannisters για να ξεπληρώσουν το ΔΝΤ.

Well. Αυτό το σχέδιο, όντως, βγάζει νόημα. Damn! Επίσης, Tyrion, απολύεσαι.

Ο Jaime φτάνει στην Olenna η οποία αποδέχεται αυτό που πρόκειται να της συμβεί, έχοντας μάλιστα το περιθώριο του αξιοπρεπούς, γρήγορου, ανώδυνου θανάτου με δηλητήριο που της εξασφάλισε ο Jaime επειδή είναι καλός κατά βάθος και συμπαθούσε την Olenna όσο όλοι μας. Όμως του φύλαγε μια τελευταία εκδίκηση κι εκείνη για πάρτη της, αποκαλύπτοντάς του την τελευταία δυνατή στιγμή, αφού είχε ήδη πάρει το δηλητήριο, πως εκείνη ήταν που δολοφόνησε τον Joffrey.

Και κάπως έτσι κλείνει το επεισόδιο με τις δύο φόνισσες των παιδιών Lannister σε πλήρες mood “δώσε μου τώρα να πιω πλάι σου να σκοτωθώ, το δηλητήριο που κράτησες για μένα”. Θα μου λείψει πάρα πολύ η Diana Rigg και η ΥΦΑΡΑ της από τη σειρά.

Μια τελευταία φορά, τα σέβη μου:

 

INFINITE CONTENT

Μιλώντας παραπάνω για ηγέτες που αφήνουν να φανεί περισσότερο από ποτέ, από τι είναι φτιαγμένοι, έχουμε στο Winterfell αυτή τη βδομάδα την αστειότερη establishing σκηνή που έχει κάνει ποτέ η σειρά. Ο Jon έχει αφήσει την Sansa να κάνει κουμάντο και ξέρουμε ότι η Sansa είναι ικανή, οξυδερκής, πρακτική και άμεση ως αφεντικό, επειδή παρακολουθούμε ένα γρήγορο πέρασμα στην αυλή όπου παρατηρεί δύο πράγματα και στέλνει διαταγές σε δύο κομπάρσους. “Μμμμ γιατί δεν έχουμε δέρμα αυτές οι πανοπλίες” “έχετε δίκιο λαίδη Sansa πώς δεν το είχαμε σκεφτεί” “ναι έλα για κανόνισε”. Μισοπερίμενα στην επόμενη σκηνή να αρχίσει να σχολιάζει το πόσο καλά βαμμένοι είναι οι τοίχοι. “Εεε Littlefinger αυτό εδώ σα να θέλει μια περασιά ακόμα, για πιάσε τον κουβά και το νέφτι.”

Αλλά στην ουσία της η σκηνή είναι εκεί για να μας επιβεβαιώσει πως η Sansa και ξέρει πώς, και θέλει επίσης να κάνει κουμάντο. Έχω ακόμα πολλά ερωτηματικά για το πώς θα εξελιχθεί η αδελφική της κόντρα με τον Jon ειδικά με δεδομένο πως εκείνος κάνει τώρα διακοπές στο Dragonstone, όμως στο μεταξύ ο Littlefinger συνεχίζει να φυτιλιάζει τη φάση θυμίζοντας πως έχουμε Cersei από τη μία και ΖΝ από την άλλη και πως εντάξει όλα τα άλλα όμως μήπως να κάνουμε και κάτι για αυτή τη φασούλα.

 

Πριν η Sansa φτάσει σε κάποια ουσιαστική απόφαση ή σκέψη, έχουμε όμως άλλη μια πολυαναμενόμενη επανένωση, με τον Bran. Όμορφη σκηνή: τον κοιτάζει αρκετή ώρα ώστε για μια προσωρινή στιγμή να μου δημιουργηθεί ακόμα κι απορία για το πώς επρόκειτο να αντιδράσει. Τελικά τον αγκαλιάζει δακρυσμένη, προτού πάνε βόλτα κάτω από το πιο όμορφο δέντρο της χιονισμένης αυλής, όπου ο Bran αρχίζει να της μιλάει για τη φάση του.

Ο Bran της μιλά για το πώς πλέον είναι ο Dr. Manhattan, μπορώντας πλέον να δει άπειρες στιγμές ταυτόχρονα, ό,τι συνέβη και θα συμβεί, πετώντας έτσι στο χαλαρό και μια αναφορά για το λευκό της νυφικό της χειρότερης νύχτας της ζωής της. Dude. Νιώσε λίγο. Επειδή έγινες θεός αποκολλημένος από τα ταπεινά γήινα νιωσίματα και δε μπορείς πια να βιώσεις την ύπαρξη ως γραμμική εμπειρία παρά ένα κολάζ από φιξαρισμένες στιγμές, δε σημαίνει πως πρέπει να γίνεις γαϊδούρι κιόλας.

Πάντως πέρα από το κατανοητό σοκ της Sansa απέναντι στην συγκεκριμένη αναφορά, μου αρέσει που η σκηνή αυτή συνεχίζει το κρυφό μοτίβο του επεισοδίου με ηγέτες να έρχονται αντιμέτωποι με μεταφυσικά στοιχεία που δυσκολεύονται να αποδεχθούν- το ίδιο με τη Daenerys και την αναφορά σε στρατό των νεκρών, αλλά και τον Jon αφού αντικρύζει τους δράκους. Έτσι κι η Sansa εδώ με το όλο concept της ύπαρξης του Three-Eyed Raven. Δεν είναι πως δεν πιστεύουν στο μαγικό στοιχείο, όμως μου αρέσει το πώς βιώνουν όλοι και όλες αυτή τη φευγαλέα στιγμή αμφισβήτησης των όσων θεώρησαν ποτέ δεδομένα για τον κόσμο (τους).

Κατά τα άλλα, έχει ενδιαφέρον το πώς ο Bran θα επιλέξει να βοηθήσει (ή όχι) τη Sansa, και με τι είδους πληροφορίες. Θα την καθοδηγήσει; Θα της πει όσα ξέρει για την προέλευση του Jon; Η ύπαρξη του Bran σε αυτό το σημείο μοιάζει με κλεψιά, μοιάζει με συντόμευση διαδρομής προς το φινάλε, γι’αυτό και εδώ και 3 σεζόν κωλυσιεργούμε όσο είναι δυνατόν περισσότερο- όμως βάζοντάς τον πλέον δίπλα σε μια από τις κεντρικές φιγούρες της σκακιέρας του Westeros, υποθέτω πως δε μπορούμε να αποφύγουμε για πολύ ακόμα την ουσία.

Το τέλος είναι όντως κοντά.