Στο 10o και τελευταίο επεισόδιο της 4ης σεζόν, η Άρυα κι ο Hound έχουν μια απρόσμενη συνάντηση, ο Τζον βρίσκει τον Μανς Ρέιντερ έξω από το Τείχος, η Σέρσεϊ έχει μια έντονη διαφωνία με τον Τάιγουιν (και μια έντονη συνάντηση με τον Τζέιμι), η Ντενέρις παίρνει μια δύσκολη απόφαση και η κρίσιμη ώρα φτάνει για τον Τύριον. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “The Children”.

Κάθε Τρίτη βράδυ μέσα από τα κανάλια Novacinema προβάλλονται τα καινούρια επεισόδια της σειράς, λιγότερες από 48 ώρες μετά την πρεμιέρα στην Αμερική και το ΗΒΟ. Και κάθε Τρίτη αργά το βράδυ, θα είμαστε εδώ για να τα σχολιάζουμε, περιμένοντας τα δικά σας σχόλια.

ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΣΠΟΪΛΕΡΣ. Όποιος κάνει σπόιλερ να ξέρει πως τον κρίνουν ακόμα κι οι Λάνιστερς.

***

Μπορούμε απλά χωρίς αναστολές και περιττό μπλα μπλα να βγούμε και να πούμε τι επεισοδιάρα ήταν αυτή; Μπορούμε, δικό μας είναι το σάιτ:

Τι επεισοδιάρα ήταν αυτή!

Ξέρω ήδη πως υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες απόψεις, πολλές εκ των οποίων πηγάζουν από την απουσία κάποιας βασικής εξέλιξης του βιβλίου από το τέλος, αλλά αυτό εμένα ως θεατή δεν πρέπει να με απασχολεί. Αυτό που είδα ολοκληρώνει ιδανικά μια φανταστική σεζόν, φέρνοντας σε τέλος οτιδήποτε με απασχόλησε στη διάρκειά της.

Με κεντρικό ιστό μάλιστα την ιδέα πως όλα συμβαίνουν καθώς αμαρτίες γονέων παιδεύουν τέκνα, το ταιριαστού τίτλου “The Children” εξερευνά πολύ περισσότερες πτυχές της ιδέας του legacy από την κυριολεκτική του έννοια, που αφορά στη σύντομη εμφάνιση των επονομαζόμενων ‘Children’, κάτι που υποθέτω θα αναπτυχθεί περισσότερο στην επόμενη σεζόν. Το επεισόδιο ήταν η συνήθης συλλογή σκηνών καθώς η αφήγηση μεταπηδούσε από τη μια τοποθεσία στην άλλη, όμως ο ιστός, ισχυρότατος, ήταν εκεί, κάνοντας τα πάντα να μοιάζουν σα να έχουν σπάνια σύνδεση: Όπου κι αν μας πήγαινε η δράση, βλέπαμε παιδιά ή ‘παιδιά’ να υποφέρουν από εγκλήματα και αποφάσεις γονέων ή ‘γονέων’, με τη σχέση ανάμεσα στις γενιές να αποτελεί κομβική θεματική.

Είδαμε την αλαζονική μητέρα των δράκων και τα ανυπάκουα παιδιά της, το σεβασμό που ένας αυτοαποκαλούμενος βασιλιάς επιδεικνύει στον γιο ενός μεγάλου άντρα, την καθυστερημένη επανάσταση των βασανισμένων παιδιών ενός απολυταρχικού πατέρα που ποτέ δεν τα είδε ως συνεχιστές του παρά ως εργαλεία, το πλέον μοναχικό ταξίδι μιας μικρής απόβλητης που απορρίπτει όλες τις πατρικές και μητρικές φιγούρες. Κλείνοντας το ένα μακρύ ιστό πλοκής μετά τον άλλον, με κατά βάση εντυπωσιακούς ή/και σοκαριστικούς τρόπους, το επεισόδιο αναρωτήθηκε φωναχτά τι είναι αυτό που καθορίζει την κληρονομιά, τα όσα η μία γενιά μεταφέρει στην επόμενη, και πότε αυτό είναι βάρος, πότε είναι καταδίκη, και πότε μπορεί να είναι σωτηρία.

Εκτός από άκρως ικανοποιητικό, δραματικά καθηλωτικό φινάλε μιας λίγο-πολύ φανταστικής σεζόν, το συγκεκριμένο επεισόδιο είναι το τρίτο σε ένα σερί επεισοδίων που όμοιας δύναμης δεν έχει ξαναδεί η σειρά. Από το crowd pleasing επεισόδιο της τρομερής έντασης και του σοκ της μονομαχίας Βουνού και Όμπερυν, στο αυτοτελές, σκοτεινό, συναισθηματικό, επιβλητικό μπλοκμπάστερ της πολιορκίας του Τείχους, κι από εκεί σε ένα φινάλε-απόγειο του τι μπορείς να πετύχεις μέσα από την τύπου σπονδυλωτής ταινίας φόρμα που έχει επιλέξει το “Game of Thrones” για τον εαυτό του. Οι τρεις τελευταίες ώρες της 4ης σεζόν, μέσα από το πόσο διαφορετικά σπουδαίες ήταν, αποτέλεσαν ουσιαστικά ένα level up σε βαθμό που η σειρά δεν έχει ξανακάνει.

Είναι η πρώτη φορά που μπαίνω ειλικρινά στον πειρασμό να διαβάσω τι γίνεται παρακάτω. Φυσικά δε θα το κάνω, αλλά και μόνο ότι υπάρχει η σκέψη, ύστερα από 4 χρόνια, λέει πολλά για το πόσο μεγάλωσε δημιουργικά το show φέτος. Πολύ απλά, σχεδόν δεν υπάρχει κάτι που είναι πια αδιάφορο, όπως και σχεδόν δεν υπήρχε επεισόδιο που να μην έχει κάτι ουσιαστικό να συνεισφέρει στο μύθο. Να ευχηθούμε πάντα τέτοια, και να προχωρήσουμε στα ουσιαστικά τώρα.

I come in peace

To επεισόδιο ξεκινά ακριβώς από εκεί που τελείωσε το προηγούμενο, φροντίζοντας πάρα πολύ γρήγορα να με διαψεύσει που έστω νόμισα ότι θα μπορούσε η ιστορία του Τζον να κλείσει με το περασμένο cliffhanger για φέτος. Ο Τζον περπατά ψύχραιμος, με έναν τρόπο που αποπνέει θάνατο και πίκρα και οργή, ανάμεσα σε παγωμένα πτώματα. Βρίσκει τον Μανς Ρέιντερ, μόνος, άοπλος, με μόνο χαρτί τη διάθεσή του για συμφωνία.

Πιθανώς έχει φτάσει εκεί με σκοπό να τον σκοτώσει, όπως ο Μανς λίγο αργότερα υποπτεύεται, όμως τελικά οι δυο άντρες θα βρεθούν στην ίδια πλευρά της μάχης. Αυτό που μεσολαβεί είναι καταρχάς μια από τις δυνατότερες σκηνές της σεζόν:

Πρώτα, πίνουν στη μνήμη της Ύγκριτ. Σημείο στο οποίο κάθε σοβαρός θεατής της σειράς ύψωσε επίσης τη μπύρα που κρατούσε προς την οθόνη. Έπειτα, μοιράζονται μια στιγμή για τους περήφανους άντρες που έχασαν. O περήφανος γίγαντας, τελευταίος του γένους του, από τη μία πλευρά, θυμάται ο Μανς με τρόπο που θα μπορούσε να μιλάει για μια πληγή στο σώμα του. “Ο Γκρεν ήταν από φάρμα,” απαντά ο Τζον. Τσουγκρίζουν και πίνουν στη μνήμη τους. Dust to dust– αυτό που τελικά μετράει.

Η στιγμή είναι ανατριχιαστική, ένα πρώιμο ρέκβιεμ για όσο θανατικό και όσο πόνο πρόκειται να ακολουθήσει.

Ο Τζον κι ο Μανς ρίχνουν γέφυρες επικοινωνίας. Ο Τζον επίσης τσεκάρει ένα μαχαίρι. Δεν έχουνμε στα αλήθεια τρόπο να ξέρουμε σίγουρα τι θα έκανε αν δεν διέκοπτε τη στιγμή η άφιξη του -ΣΑΡΠΡΑΑΑΑΗΖ!- Στάνις, ο οποίος χάρη στη γενναιόδωρη χορηγία που τσίμπησε από το Μπράαβος έχει τώρα τον ωραιότατα στοιχισμένο του στρατό παρέα. Τι σου είναι το μάρκετινγκ ε.

Αφού ο Τζον πει στον Στάνις ποιος είναι, το αμέσως επόμενο πράγμα που κάνει είναι να σώσει ουσιαστικά τον Μανς, μιλώντας υπέρ της ακεραιότητάς του. Σχηματίζεται, ή είναι ιδέα μου;, μια αναπάντεχη συμμαχία. Ο Μανς, του οποίου τα wildlings θέλουν απλά να περάσουν το Τείχος για να προστατευθούν. Ο Τζον, του οποίου η Φρουρά ελέγχει το πέρασμα. Ο Στάνις κι ο στρατός του, και η Μελισάνδρη, η οποία ξεκάθαρα αλληλοτσεκάρεται με τον Τζον καθώς εκείνος καίει το πτώμα της Ύγκριτ- επειδή εκεί, πέρα από το Τείχος, δε μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος τι θα συμβεί στους νεκρούς.

Φαντάσου τώρα αν όλο αυτό το παρεάκι είχε σαν στόχο να κατέβει προς King’s Landing. Και φαντάσου ας πούμε να είχε συμβεί κάτι στο King’s Landing που θα αδυνάτιζε τις άμυνές του.

OH. OH WAIT.

Father’s Day

Τα πράγματα εξαρχής δεν πήγαιναν καλά για τον Τάιγουιν. Η Σέρσεϊ επιτέλους έκανε το ξέσπασμά της, λέγοντάς του πως δε θα παντρευτεί το Λόρας και δε πα να χτυπιέται ο γέρος, θα τον καταστρέψει του λέει. Πώς, μου-α-κα-κα απαντά βασικά αυτός, και τότε η Σέρσεϊ παίρνει το πιο ανατριχιαστικά παγωμένο και ψύχραιμα εκδικητικό της βλέμμα καθώς διαπιστώνει πως ο Τάιγουιν είτε δεν ξέρει είτε εθελοτυφλεί μπροστά στην αλήθεια που όλες οι κίτρινες φυλλάδες του Γουέστερος διατυμπανίζουν εδώ και χρόνια. Πως αγαπά τον αδερφό της με, ας πούμε, διάφορους τρόπους.

Η Σέρσεϊ αρνείται, επιτέλους, να υποκύψει στις διαταγές του πατέρα της (λίγο αφού έχει διατάξει το ιατρικό της τιμ να κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει τη ζωή / μεταμορφώσει σε Κάτι τον Βουνό), αφήνοντάς τον σύξυλο και πηγαίνοντας να πει στον Τζέιμι πως θέλει να τα φτιάξουνε. Awww και επίσης ewww.

Αν η επανάσταση της Σέρσεϊ ήταν το πρώτο χτύπημα κατά της αόριστής αίσθησης ισχύος του Τάιγουιν, η επανάσταση του Τζέιμι (πολύ πιθανά επηρεασμένος εκείνος από τις ενέργειες της αδερφής του) θα οδηγούσε σε πολύ πιο δυσάρεστα μονοπάτια. Ο Τζέιμι αποφασίζει να απελευθερώσει τον Τύριον με τη βοήθεια του Βάρυς, σε μια πρακτική ένδειξη ανυπακοής προς τον πατέρα του.

Ο Τύριον, ένα βήμα από την ελευθερία, κάνει πρώτα μια παράκαμψη. Πάει να βρει τον πατέρα του, και αντ’αυτού αντικρύζει την Σέι στο κρεβάτι του. Σε μια πράξη ζήλειας, πόνου και εκδίκησης, την πνίγει με τα κοσμήματά της, κρατώντας τα ακόμα κι όταν εκείνη είχε προ πολλού ξεψυχήσει. Και, πιο αποφασισμένος από ποτέ, αρπάζει ένα τόξο και αναζητά τον πατέρα του.

Τον βρίσκει, ω δικαιοσύνη της δικαιοσύνης, στην τουαλέτα να παίζει με το iPad, και τον σημαδεύει. Ο Τάιγουιν, μη έχοντας μάθει το παραμικρό από τη μέρα που πέρασε, συνεχίζει να κοιτά τον γιο του σαν ανεπιθύμητο τέρας. Όμως είναι η μια-παραπάνω-από-το-ανεκτό προσφώνηση της Σέι ως ‘πόρνης’ που διατάζει το χέρι του Τύριον να πυροβολήσει όχι μία, αλλά δύο φορές. Το τέρας εκδικείται τον αηδιασμένο δημιουργό του, αφήνοντάς τον νεκρό στην άλλη αίθουσα του θρόνου.

Η Σέρσεϊ ψυχολογικά, ο Τζέιμι στρατηγικά, ο Τύριον σωματικά. Τα τρία παιδιά του Τάιγουιν Λάνιστερ, δίχως να έχουν επίγνωση ή συναίσθηση πως λειτουργούσαν σαν αλυσίδα, εκτέλεσαν ένα άψογο, αθέλητο σχέδιο εκτέλεσης του πιο εξοργιστικά σνομπ πατέρα-δυνάστη του Γουέστερος. Οι αμαρτίες αυτού του πατέρα βασάνισαν αρκετά αυτά τα παιδιά. Ή και όχι, γιατί Τζορτζ Ρο Ρο είναι αυτός.

Όμως, σε κάθε περίπτωση. Την ίδια στιγμή, και οι τρεις τους, είπαν με διαφορετικό τρόπο, “αρκετά”. Και επαναστάτησαν.

Έξοδος Κινδύνου

Στην πλάτη της πιο σοκαριστικής (όσο και εξεδράτων πανηγυρισμών-μετά-το-σοκ) σκηνής του επεισοδίου, ήρθε και η αστειότερη. Ο Τύριον, με χέρια δολοφόνου πια, ακολουθεί την αρχική διαδρομή του σχεδίου απόδρασης, βρίσκει τον Βάρυς, ο οποίος και τον φυγαδεύει προς κατεύθυνση άγνωστη, σε ένα πλοίο που είναι έτοιμο να μπαρκάρει.

“Τι έκανες;”, τον ρωτά και ο Τύριον δεν απαντά. Ο Βάρυς ετοιμάζεται να επιστρέψει, και τότε ακούει τις καμπάνες που σημαίνουν τον θάνατο του Τάιγουιν. Ήξερε-δεν ήξερε τι ακριβώς έχει συμβεί, ο Βάρυς σίγουρα υποψιάστηκε πως ο Τύριον μόλις είχε διαπράξει κάτι πολύ σοβαρό, και σε μια στιγμή εκπληκτικού χιούμορ, απλά στρίβει αμίλητος και κάθεται ανάμεσα στις κούτες που θα μεταφέρει το καράβι.

“Εντάξει παίδες, εγώ την κάνω.”

How to train your dragon

Και στην άλλη άκρη του κεντρικού άξονα Βορράς – King’s Landing – Δράκοι, η Ντενέρις φτάνει στο σημείο που όλη η σεζόν έδειχνε πως θα φτάσει: Στο να έρθει αντιμέτωπη με τα μωρά της.

Ο Ντρόγκον, ένας από τους δράκους της, έκαψε ζωντανή την κόρη ενός αθώου πολίτη, αφήνοντας στη Ντενέρις τη δύσκολη απόφαση για τις δικές της ’κόρες’. Σαν το σχολείο που έπαιζαν ξύλο τα παιδιάκια στο προαύλιο και μετά πήγαινε ο ένας γονιός στον άλλο σε φάση “μάζεψε το μούλικό σου”, απλά με περισσότερη φωτιά και βασιλική έπαρση.

BY THE WAY, συγγνώμη, έχουμε αγγίξει ποτέ το θέμα του ονόματος; Ντρόγκον; Είναι ένας δράκος που λέγεται Ντρόγκον; Είναι όπως ο Έλληνας μπασκετμπολίστας που λέγεται Ελληνιάδης; Ή ένας άνθρωπος που λέγεται, ξερωγώ, Βαγγέλης Άθρωπορ; Πώς λένε τους άλλους δύο δράκους; Ντρέικο και Δρακουλίνη;

Τελοσπάντων, η ουσία είναι πως η Ντάνι, που ήδη έχει μαζέψει μπόλικες φορές τα μούτρα της από το πάτωμα ως αποτέλεσμα των ‘απελευθερωτικών’ της διαδικασιών (τελευταία από τις οποίες, τώρα που ένας σκλάβος της ζήτησε να τον αφήσει να επιλέξει τη σκλαβιά του), πήρε τη δύσκολη απόφαση. Και αντί να τσακωθεί με τον άλλο γονιό στο γραφείο του διεθυθυντή, πήγε σπίτι, και έβαλε τα κωλόπαιδά της τιμωρία στο δωμάτιό τους μέχρι να μάθουν πως στο διάλειμμα δεν καίμε τις μούρες των συμμαθητών μας, δηλαδή FFS.

Τα δύο δρακάκια που αλυσίδωσε στο μπουντρούμι κάτι μου λέει πως δε θα την αγαπάνε πάρα πολύ όταν ανοίξει ξανά την πόρτα– όσο για τον Βαγγέλη που λέγαμε παραπάνω, αγνοείται το πού βρίσκεται. Ο μικρός επαναστατεί απέναντι στη μητέρα του. Εφηβεία, bitches!

Δε, δεεεεε. Αυτό δε θα τελειώσει καθόλου καλά.

Σκελετοί στη ντουλάπα

Το πιο απροσδόκητα κουλ κομμάτι του επεισοδίου ήρθε στην ιστορία του Μπραν. Όταν εμφανίστηκε ο Μπραν στην οθόνη, η αντίδραση ήταν “αν κάποιος θέλει να πάει τουαλέτα τώρα είναι η ευκαιρία.” Σηκώθηκα να πάω στην κουζίνα για μπύρα, αλλά επέστρεψα γρήγορα όταν άκουσα ένα επιφώνημα θαυμασμού. Μπήκα, και είδα τους νεαρούς Avengers του Μπραν να κοιτάζουν το δέντρο από το “Fountain” του Αρονόφσκι.

Προς στιγμήν αναρωτηθήκαμε τι ακριβώς συμβαίνει: “Φτάσανε!” – “Πού;” – “Εκεί που πηγαίνανε!” – “Θύμησέ μου πού πηγαίνανε;” – “…στο σημείο του Γουέστερος με το εντυπωσιακό δέντρο…;” – “Αν έφταναν άλλη ώρα της μέρας και ήταν σκοτάδι και δεν είχε το πορτοκαλί περίγραμμα το δέντρο θα το προσπερνούσαν;”

Τελοσπάντων! Έφτασαν! Άμεσα θα καταλαβαίναμε πού, γιατί από το χιόνι άρχισαν να ξεπροβάλλουν τσουπ τσουπ ο ένας μετά τον άλλον οι σκελετοί που ξέμειναν από το εργαστήρι του Χαριχάουζεν, πολεμώντας τους νεαρούς μας ήρωες σε μια από τις διασκεδαστικότερες σκηνές μάχης που έχει κάνει ποτέ η σειρά. (Εντάξει, όσο διασκεδαστική μπορεί να είναι μια μάχη όπου πεθαίνει ο γιος του Λίαμ Νίσον από το “Love Actually” τελοσπάντων. Μην κολλάμε.)

Η ομάδα δραπετεύει με νύχια και με δόντια μόνο μετά την παρέμβαση μιας μεταλλαγμένης που πετάει μπάλες φωτιές από τα χέρια της και η οποία μοιάζει να ζει στην απομόνωση μερικούς αιώνες- “μας λένε παιδιά οι πρώτοι άνθρωποι παρότι εμείς ήμασταν εδώ πριν από αυτούς”, εξηγεί στον Μπραν, σε μια εξήγηση που περιέχει ακριβώς 0% εξήγησης μέσα της.

Ο Μπραν μιλάει τότε με έναν σεβάσμιο κύριο που του λέει ότι δε θα περπατήσει ξανά. ΜΑ ΘΑ ΠΕΤΑΞΕΙ, ΟΚ. Τι; Ε; Θα περιμένεις την επόμενη σεζόν, κορόιδο!

Ωστόσο δεν με πειράζει γιατί, είπαμε, σκελετοί Χαριχάουζεν. Έπος!

Σκυλίσια μέρα

Να κλείσουμε όπως έκλεισε και η σεζόν και επίσης με την αγαπημένη μου μάχη στην ιστορία των μαχών(*) δηλαδή το χαρούμενο τρίγωνο Άρυας-Μπριένς-Σκύλου; Ας κλείσουμε.

(*υπερβολή ΤΜ)

Σε ένα συνδυασμό έντασης, αγωνίας και κωμικού timing, τα ζευγαράκια Άρυα-Σκύλος και Μπριέν-Πόντρικ συναντιούνται στα βράχια, 10 μίλια από την πόλη. Ύστερα από έναν απολαυστικό σίτκομ διάλογο καταλαβαίνουν οι πάντες ποιους έχουν απέναντί τους και προφανώς βγαίνουν τα σπαθιά. Στην παρέα μου όλοι φώναζαν ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΜΑΛΩΝΕΤΕ αλλά τελοσπάντων όποιος έχει διαβάσει και πέντε υπερηρωικά κόμικς τα συγχωρεί κάτι τέτοια, αν δεν υπήρχαν παρεξηγήσεις δε θα βλέπαμε μάχες μεταξύ κουλ ατόμων ποτέ.

Το ενδιαφέρον στην φοβερή μάχη Σκύλου και Μπριέν, Υπέρ Προστάσίας Άρυα, το έχει η ίδια η αντίδραση της Άρυα, η οποία παρουσιάζει τρομερή αδιαφορία απέναντι στην επιβίωση ή μη των προστατών και wannabe προστατών της. Είναι ένα κορίτσι που βαρέθηκε τους (απόντες) γονείς και υψώνει άμυνα απέναντι σε όλους της. Στη Μπριέν που θέλει να τη σώσει για να εκπληρώσει την υπόσχεσή της, και στον Σκύλο που θέλει να την προστατέψει εν μέρει για να βγάλει χρήμα κι εν μέρει επειδή όντως θέλει να την προστατέψει.

Η Άρυα αφήνει το Σκύλο να πεθάνει, ύστερα από την πτώση θανάτου στην οποία τον ωθεί η Μπριέν, δεν την ενδιαφέρει να απαλύνει τον πόνο του, βουτάει και τα λεφτά του και φεύγει, έχοντας πρώτα κρυφτεί από την Μπριέν. Όλοι οι συγγενείς της έχουν πεθάνει (όπως σημειώνεται λίγο νωρίτερα σε ένα κομμάτι διαλόγου εξίσου αστείο όσο και αληθινά τραγικό), οπότε αυτό που της μένει είναι ο εαυτός της.

Χρησιμοποιώντας το κέρμα που της έδωσε ο Human Target δύο σεζόν πίσω, αγοράζει τη θέση της σε ένα πλοίο που αναχωρεί για το Μπράαβος.

Η Άρυα -και ο Τζον Σνόου, και ο Τύριον Λάνιστερ, και ο Ντρόγκον, και η Σέρσεϊ Λάνιστερ- έφυγε από το σπίτι. Τι περιμένει εκεί έξω;

Αυτή η σειρά μόλις ωρίμασε.

***

Μη βιάζεστε, δεν τελειώσαμε για φέτος. Έχουμε κουβεντούλα.

(Ο γνωστός κανόνας: Αυτά τα κείμενα γράφονται ύστερα από την παρακολούθηση του κάθε επεισοδίου και δε λαμβάνουν υπόψη καθόλου ό,τι συμβαίνει στα βιβλία. Συνεπώς, οτιδήποτε υπάρχει παρακάτω στα βιβλία θεωρείται SPOILER και δεν θα δημοσιεύεται.)

Το “Game of Thrones” προβάλλεται κάθε Τρίτη βράδυ μέσα από τα κανάλια Novacinema λιγότερες από 48 ώρες μετά την πρεμιέρα των επεισοδίων στην Αμερική.