Game of Thrones, ‘The Iron Throne’: Watch the throne
- 20 ΜΑΙ 2019
Στο 6o επεισόδιο της 8ης σεζόν, την επόμενη μέρα της κατάκτησης του King’s Landing, η μοίρα των χαρακτήρων αποκαλύπτεται. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “The Iron Throne”.
***
Τελικά, ύστερα από όλο αυτό τον καιρό, ο Drogon είχε την μόνη σωστή πολιτική σκέψη.
Κι ο Sam φυσικά, αλλά ο κόσμος δεν ήταν ακόμα έτοιμος για τη δημοκρατία- το οποίο το βρήκα έξυπνο, για να είμαι ειλικρινής, παρόλο που από την πρώτη στιγμή πίστευα πως το φινάλε της σειράς θα αποτελούσε τη μετάβαση από τη μοναρχία στη δημοκρατία. Τελικά δεν συνέβη αυτό, αλλά δεν έμειναν τα πράγματα κι όπως ακριβώς ήταν. Κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από αυτό; Ίσως, αλλά αυτό σημαίνει πως ο συμβιβασμός είναι πετυχημένος.
Πετυχημένος, στην προκειμένη περίπτωση, θα πει πως η σειρά έκλεισε με μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση περί πολύ σταδιακής μετακίνησης προς… κάπου. Όχι μπροστά, όχι πίσω, αλλά μετακίνηση παρόλαυτά.
Στο παθιασμένο (αν και άσχημα γραμμένο, αλλά τελοσπάντων) λόγο του Tyrion προς το συμβούλιο των αρχηγών, η κεντρική τοποθέτηση είναι πως η βασική στάση και φιλοσοφία της Daenerys ήταν κατά βάση σωστή. Ναι στην απελευθέρωση, ναι στο σπάσιμο του τροχού. Αλλά ο Tyrion, και γενικότερα η σειρά μέσω αυτού και μέσω των τελευταίων της εικόνων, καταλήγει στην ιδέα πως η αλλαγή δε μπορεί ποτέ να έρθει από εκείνους που έχουν τραυματιστεί ανεπανόρθωτα από τον κόσμο που επιχειρούν να αλλάξουν. Το βάρος θα πέφτει πάντα στους επόμενους, και γι’αυτό η ίδια η αλλαγή είναι κάτι δύσκολα πραγματοποιήσιμο στην πράξη, και γι’αυτο ποτέ δεν έρχεται στην αγνή της μορφή που οποιοιδήποτε την έχουν οραματιστεί.
Προτρέχω, αλλά μιας και οι ίδιοι οι Benioff και Weiss τρέχουν τόσο ατσούμπαλα εδώ και κάποιες σεζόν για να φτάσουν σε αυτό το προαποφασισμένο (και κονσεπτικά εξαιρετικά ταιριαστό, θα πω) φινάλε, ας θεωρηθεί αυτό το recap ως ένας ύστατος φόρος τιμής στην δημιουργική τους σχιζοφρένεια.
Πάμε να τα πιάσουμε, για τελευταία φορά, απ’την αρχή.
***
Το επεισόδιο, σκηνοθετημένο από τους δύο showrunners, ανοίγει στα γκρεμίσματα της Πομπηίας με τον Jon Snow να περπατάει σε κάτι κομμένες σκηνές από το επεισόδιο του Miguel Sapochnik από την προηγούμενη εβδομάδα, βλέποντας γύρω του νεκρούς και αποκαϊδια. Στα υπόγεια, ο Tyrion βρίσκει τα πτώματα των δυο αδερφιών του αγκαλιασμένα- μια ακόμα ένδειξη προχειράτζας το γεγονός ότι δυο βήματα πιο πέρα το δάπεδο είναι καθαρό από συντρίμμια, λες κι απλά έτυχε ο Jaime κι η Cersei να κάτσουν στο λάθος σημείο ενώ πέφταν μερικοί σοβάδες, και όχι ότι γκρεμίστηκε ολόκληρο το παλάτι στα κεφάλια τους.
Τελοσπάντων, το κλίμα είναι βαρύ για τα ηρωικά μας σιωπηλά παλικάρια, ο Grey Worm εκτελεί άμαχους μες στη μέση του δρόμου, η Daenerys (που παρουσιάζεται με το ξεκαρδιστικό πλάνο με τα φτερά του δράκου πίσω της) συγκεντρώνει τα στρατεύματα και ξαφνικά αποφασίζει πως έχει λίγη ακόμα “απελευθέρωση” να κάνει, γενικά ζόρικα τα πράγματα. Μια που το ανέφερα, η φάση με το στρατό της είναι καταπληκτική, από επεισόδιο σε επεισόδιο οι μάχιμοι αυξομειώνονται αναλόγως των αναγκών, τη μία νομίζεις πως έχουν εξαφανιστεί οι Dothraki και την επόμενη ξεκοιλιάζουν αμάχους Κινγκσλαντίσιους, τη μία ο στρατός είναι αποδεκατισμένος και την άλλη έχουν αναπαραχθεί με CGI μέχρι όπου φτάνει το μάτι. Είναι πραγματικά ο τρομερότερος στρατός που είδε ποτέ το Westeros: μπορεί να παίρνει ό,τι μορφή και μέγεθος χρειάζονται ανά πάσα στιγμή!
Μπροστά λοιπόν στον στρατό της, ο Tyrion κάνει το θαρραλέο βήμα αποδοχής της αποτυχίας του, πετάει την κονκάρδα-χεράκι του στα σκαλιά, αποκηρύσσει τη Daenerys και με συνοπτικές διαδικασίες φυλακίζεται για εσχάτη προδοσία.
Ο Jon, που σε όλη αυτή τη διαδικασία κοιτάει σιωπηλά με αυτό το γνώριμό του “προσπαθώ να θυμηθώ τι έχω ξεχάσει” βλέμμα, τα λέει και με τον Tyrion και με την Arya, και λίγο-πολύ καταλήγουν κι οι δύο σε ένα κοινό συμπέρασμα. “Είδαμε τα τελευταία επεισόδια και καταλήξαμε πως η Daenerys είναι τελικά ο Χίτλερ”, του λένε, εκλιπαρώντας τον να τη σταματήσει όσο είναι ακόμα καιρός. Όπως συμβαίνει εδώ και κάποιο διάστημα στη σειρά, η τακτική “ένας χαρακτήρας προτείνει κάτι ακραίο σε κάποιον άλλον και στην επόμενη σκηνή εκείνος ακολουθεί άμεσα την ιδέα χωρίς να χρειαστεί καν ενδιάμεση σεκάνς” λειτουργεί και τώρα.
Κι έτσι φτάνουμε στο κομβικό σημείο του επεισοδίου και σοκαριστική στιγμή στην οποία υποθέτω έχτιζε όλη η σειρά (ξέρω, αυτό το “υποθέτω” κάνει πολύ σοβαρό κουβάλημα), με τον Jon και τη Dany μπροστά στον Iron Throne, με το παλάτι κυριολεκτικά συντρίμμια. Ο Jon την παρακαλά για μια τελευταία φορά να συνέλθει, εκείνη ανένδοτη θέλει να συνεχίσει το ‘σπάσιμο του τροχού’ ό,τι κι αν αυτό σημαίνει, οπότε ο Jon τη φιλάει για μια τελευταία φορά και την καρφώνει αφήνοντάς τη νεκρή, μπροστά στον πολυπόθητο θρόνο, μέσα στο αίμα της.
Συνεχίζοντας έτσι, τελικά, την θλιβερή παράδοση των γυναικών ηρωίδων που οφείλουν -πρωτίστως, παρά να αποτελούν συνεπείς, ουσιαστικούς χαρακτήρες- να εκπροσωπούν κάτι δραματικά συμβολικό, και συνήθως να τρελαίνονται ή να πεθαίνουν (ή, φυσικά, και τα δύο) ως μάθημα-πάθημα, ως μέρος κάποιου τρανού αλληγορικού κηρύγματος. Οι ιστορίες, η κάθε μία από μόνη της, δεν είναι ανάξιες επειδή υπηρετούν αυτό το κλισέ (υποθέτω κάποιοι τροχοί απλά δεν πρόκειται να σπάσουν), αλλά κάποια στιγμή θα αναρωτηθεί δικαιολογημένα κανείς, ως πότε.
Τελοσπάντων, ο Drogon, που παρακολουθεί το όλο σκηνικό, και είναι δράκος και δεν τον νοιάζουν όλα αυτά, έχει τη μόνη καλή ιδέα που είχε άνθρωπος (ή πλάσμα, γενικότερα) όλη τη σεζόν: Αφού κοιτάει τον Jon σιχτιρισμένος, φτύνει φωτιά και λιώνει τον θρόνο. Κυριολεκτικά η μόνη σωστή, εφαρμοσμένη πολιτική σκέψη που είδαμε στο επεισόδιο. Ο Drogon είναι εκείνος που συμφωνούσε μαζί μου όταν έλεγα τόσο καιρό πως πρέπει να έρθει η δημοκρατία στο Westeros και, σε μια διασκεδαστικά προφανή συμβολική κίνηση, βλέποντας το άψυχο κορμί της Μητέρας του, έριξε ένα “βρε δε μπα να χαθείτε όλοι σας” σε μορφή φωτιάς, πήρε τη Daenerys μαζί του, και πέταξε για μακριά. Είναι η τελευταία φορά που θα τον δούμε στη σειρά- υπάρχει αργότερα η υπόνοια πως ίσως ο Bran μπορέσει να τον βρει, και ενδεχομένως τον ελέγξει, αλλά προσωπικά μου αρέσει σαν τελευταία δρακονότα αυτή η ιδέα αβεβαιότητας. Πως κάπου, εκεί έξω, σε αυτό τον επικίνδυνο κόσμο, υπάρχει ένας δράκος, ή περισσότεροι, και πως κάπως, κάποτε, κάπου, όλα αυτά θα συμβούν ξανά.
Μιλώντας για Bran όμως, ας περάσουμε στο δεύτερο μέρος του επεισοδίου- μια ακόμα περίπτωση της φετινής σεζόν όπου δύο εμφανώς διαφορετικά μεταξύ τους επεισόδια κόλλησαν για να γίνουν ένα. (Αν ήμουν μάνατζερ των πρωταγωνιστών της σειράς θα ήμουν ειλικρινά έξαλλος με το ΗΒΟ. Μας κοροϊδεύουν μες στα μούτρα μας για να είναι χαμηλότερο το rate επεισοδίων και άρα μισθών;;).
***
Βδομάδες έχουν περάσει, επειδή έχει μεγαλώσει το μούσι του Tyrion.
Ο πάλαι ποτέ σοφός νάνος σύρεται μπροστά στο συμβούλιο των διαφόρων αρχόντων που έχουν απομείνει αριστερά και δεξιά στο ακέφαλο Westeros, σε αυτό που ουσιαστικά θα αποτελέσει έναν μακρύ επίλογο στη λογική των καρτών τίτλων τέλους, που μας ενημερώνουν “Η Claire πέθανε 7 χρόνια μετά. Ο James δεν ξαναπαντρεύτηκε ποτέ. Έζησε ως τα 93 του, συνεχίζοντας να δίνει διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο.”
Οι Άσπιλοι διατηρούν ακόμα τον έλεγχο του King’s Landing όμως παραμένει το πρόβλημα πως κανείς δεν κάνει κουμάντο στο Westeros και δεν μοιάζει να επίκειται άμεσα ειρήνη ανάμεσα σε όλες τις πλευρές. Όπως λοιπόν έγινε και τότε με την ναυμαχία του Blackwater, έτσι και σήμερα το φίδι από την τρύπα θα βγάλει ο Tyrion, τον οποίον περιέργως ακούνε όλοι και περιμένουν τη γνώμη του για να αποφασίσουν ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση.
Αφού ο Sam προτείνει βασικά εκδημοκρατισμό της περιοχής προς γενική διασκέδαση όλων (πραγματικά, το βρήκα αστείο και συνεπές, ότι η πρόοδος δεν ήρθε τελικά τόσο έξαφνα), η παρέα καταλήγει σε μια ενδιάμεση συμφωνία, πως οι βασιλιάδες πλέον θα εκλέγονται- αν όχι από το λαό, τουλάχιστον από τους ενδιάμεσους άρχοντες. Κάτι είναι κι αυτό, υποθέτω;
Σηκώνονται διάφοροι να μιλήσουν, όπως ο Edmure, τον οποίο η Sansa διακόπτει με ένα ψύχραιμο “ψιτ, θείο, έγινε, καταλάβαμε, κάτσε λίγο τώρα”. Ο Tyrion λοιπόν ξεφεύγει σε έναν μονόλογο που μοιάζει να έχει ξεφύγει από το “Lady in the Water” του Shyamalan, μιλώντας για την Αξία Της Ιστορίας, και το πώς αυτό που χρειάζεται ο κόσμος είναι Μια Καλή Ιστορία (οκ, συγγραφείς, ηρεμήστε λίγο τώρα σαν τον θείο Edmure), και γι’αυτό προτείνει για βασιλιά τον Bran τον Σπασμένο.
Αν μη τι άλλο δεν το είδα να έρχεται, αλλά ξέρετε ποιος το είχε δει να έρχεται;
Σωστά, σωστά.
Ναι, ναι.
Ω, ναι.
Αυτός:
—–.—–
Ο Bran ο Σπασμένος αυτοπροσώπως.
“Αλλιώς δε θα είχα έρθει ως εδώ”, είπε ο Bran με αυτό το ημι-χαμόγελο, ημι-πρόσωπο που κάνω όταν δεν βλέπω καλά τι λέει η οθόνη, τιμώντας έτσι όλους εμάς τους θρυλικούς τεμπέληδες που πάμε κάπου μόνο όταν έχουν απολύτως συγκεκριμένο λόγο, αλλιώς απλά αράζουμε στον καναπέ μας πίνοντας καφέ και χαζεύοντας το twitter.
Με τη σύμφωνη γνώμη όλων των αρχηγών λοιπόν, ο Bran στέφεται βασιλιάς, με μόνο αστερίσκο την Sansa η οποία χρησιμοποιεί τη στιγμή σύγχυσης για να αποσπάσει ένα φανταστικό αποτέλεσμα με αντάλλαγμα τη θετική της ψήφο, δηλαδή την ανεξαρτησία του Βορρά. Συγγνώμη που είπα πριν ότι ο Drogon είχε τη μόνη σαφή πολιτική στάση στο επεισόδιο, κι η Sansa σαφέστατη ήταν. Μες στο ευρύτερα αμήχανο “…τι, δηλαδή το κάνουμε όντως τώρα αυτό;” κλίμα, οι πάντες συμφωνούν με τα πάντα, και με μπόνους συμβιβασμό την απελευθέρωση του Jon Snow. Θρίαμβος!
Απελευθέρωση όμως, με κόστος. Προκειμένου να αποφευχθεί ο πόλεμος των Άσπιλων με τα 6 Βασίλεια του Westeros συν το Winterfell, ο Jon μπορεί να μην εκτελέστηκε, όμως οφείλει να υπηρετήσει το υπόλοιπο της ζωής του εκεί από όπου ξεκίνησε, από το τείχος, στην αναγεννημένη Night’s Watch. Όπως και πάρα πολλά από τα επιμέρους στοιχεία της κατάληξης του επεισοδίου και της σειράς, κι αυτό το λάτρεψα. Βρίσκω φανταστική την ιδέα πως τελικά τίποτα δεν είχε σημασία, ούτε το αίμα του Jon, ούτε η σειρά διαδοχής για έναν λιωμένο θρόνο-παλιοσίδερα. Στο τέλος, βρέθηκε πίσω εκεί από όπου ξεκίνησε, με τον ίδιο ακριβώς λουκ και τον ίδιο ακριβώς παλιόφιλο (και τον Ghost, αλλά και τον Tormund, αναλόγως του σημείου εκκίνησης που θεωρεί καθένας), εξόριστος, στον χειμώνα.
Πίσω στο Westeros, διάφοροι χαρακτήρες παίρνουν τον δικό τους επίλογο, οριστικό ή μη. H Brienne ανανεώνει την wikipedia του Jaime. Ο Sam παρουσιάζει στον Tyrion μια γραπτή εκδοχή της σειράς, με τίτλο “A Song of Ice and Fire”, το οποίο είναι το πιο αδιανόητα cheesy πράγμα που θα μπορούσε να έχει συμβεί. Οι Άσπιλοι σαλπάρουν για Naath, όπου θα ξεκινήσουν τη δική τους δυναστεία υπό νέο λάβαρο. Ο Tyrion είναι ΞΑΝΑ δεξί χέρι του βασιλιά, επειδή αυτή είναι η ευχή και η κατάρα που τον έχει βρει. Ο Bran είναι στη διαδικασία προσλήψεων για το υπουργικό του συμβούλιο, το οποίο περιλαμβάνει πλην των προαναφερθέντων ηρώων, και τον Bronn αλλά και τον Davos. Η τελευταία τους σκηνή παίζει σαν ένα μικρό σίτκομ ως περίπου αισιόδοξη ματιά προς το μέλλον: Ο Davos αποκαλεί τον Bronn “άρχοντα των τίτλων” κι εκείνος τον λέει βασικά “grammar nazi” πριν αρχίσουν όλοι να διαφωνούν για το πόσο μεγάλη προτεραιότητα είναι η αναστήλωση των οίκων ανοχής του King’s Landing. Σχεδόν ένιωθες το theme κλεισίματος του ‘Seinfeld’ να παίζει. (Αλλά στους τίτλους τέλους ενός πολύ κακού επεισοδίου ‘Seinfeld’- προσωπικά δεν βρίσκω καθόλου διασκεδαστική τη συνεχιζόμενη ύπαρξη του Bronn).
***
Με το Westeros να έχει μπει λίγο ως πολύ στην νέα του εποχή, μέχρι φυσικά να ξανασυμβεί κάτι αντίστοιχο επειδή Ιστορία είναι αυτή, σπιράλ κάνει, η σειρά αφιερώνει τις τελευταίες της σιωπηλές στιγμές στην τριάδα των ηρωικών Stark, καθείς εκ των οποίων διαγράφει ένα άλλο μονοπάτι. Σε ένα όχι τρομερά περίτεχνο αλλά συγκινητικό κάπως μοντάζ, ακολουθούμε τα τρία πολύπαθα αδέρφια στα πρώτα βήματα της νέας τους πορείας.
Η Sansa, έχοντας αποσπάσει πετυχημένα τον Βορρά από τον κεντρικό έλεγχο του στέμματος, σε μια πρώτη υποψία αποσχιστικών κινημάτων, στέφεται βασίλισσα και οδηγεί τον τόπο μπροστά. Η Arya, έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή της και το νόημά της ενδεχομένως στον τόπο αυτό, αποφασίζει να δει τι βρίσκεται πέρα από το Westeros. Κι ο Jon κλείνει τη σειρά, ξεκινώντας μια αποστολή έξω -και πάλι- από το τείχος, μαζί τους άγριους και τον Tormund.
Κάτι παλιό, κάτι νέο, και κάτι παλιό αλλά με νέα ματιά. Ένας επίλογος πάνω στην ίδια την διαδικασία του να προχωράς παρακάτω, ακόμα κι αν αυτό δεν σημαίνει πάντα αυτό που περιμένεις ή που σχεδιάζεις.
Όλα αυτά μαζί, σε ένα φινάλε που όπως και το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων χρόνων της σειράς ήταν άτσαλο και αρκετά πιο σχηματικό από όσο θα ήθελα, όμως σε τελική ανάλυση, καθαρά σε επίπεδο ιδεών, είναι συνεπές προς τον κόσμο και τους χαρακτήρες που γέννησαν αρχικά τη σειρά. Το αύριο είναι ένας διαρκής αγώνας που άλλοτε σε πάει πίσω, άλλοτε σε πάει μπροστά, και πάντα υπενθυμίζει πως το να σπάσεις τον τροχό είναι μια βίαιη διαδικασία δίχως κανένα καθαρό ή αποφασιστικό αποτέλεσμα.
Φαίνεται πεντακάθαρα πια ότι οι Benioff και Weiss λειτουργούσαν τόσο καιρό έχοντας ως αναγκαστικό σημείο προσγείωσης αυτό το φινάλε, αλλά δεν είχαν ούτε την απόλυτη ικανότητα, ούτε την αναγκαία ίσως διάθεση, ώστε να ενώσουν ικανοποιητικά όλες τις τελείες. Είναι εκ των υστέρων εμφανές πως αυτό το φινάλε είχε προϋπάρξει της σειράς την οποία ολοκλήρωσε κι αυτό είναι, well, περίεργο και άτσαλο. Τα προβλήματα δομής, ανάπτυξης χαρακτήρων, και πάνω από όλα ρυθμού, πλήγωσαν ανεπανόρθωτα τη σειρά στην τελική της ευθεία, κι αυτή η αλήθεια με κάποιο παράδοξο τρόπο συνυπάρχει με την αληθινή αξία της τελικής δήλωσης. Υπό μία έννοια, όλη αυτή η περίπλοκη, άτσαλη κατάσταση έβγαλε ευνοημένο και τον ίδιο τον Martin- αν πράγματι αυτό ήταν το φινάλε στο οποίο στόχευε, και το οποίο μάλλον εδώ και πολύ καιρό δεν ήξερε πια πώς να προσεγγίσει, τότε η τηλεοπτική διασκευή έβγαλε το φίδι από την τρύπα, με όσο άγαρμπο τρόπο κι αν το έκανε. Μπορεί, απλά, να μην υπήρχε άλλος τρόπος.
Κάποιες φορές για να πάμε παρακάτω, πρέπει ένας Drogon απλώς να βάλει φωτιά στον θρόνο.
***
* Το ‘Game of Thrones’ προβάλλεται κάθε Κυριακή στη Nova ταυτόχρονα με την Αμερική, και κάθε Δευτέρα Prime Time στις 22.00 στο Novacinema1HD.
** Για τα πάντα γύρω από το ‘Game of Thrones’, επισκέψου την ειδικά διαμορφωμένη μας σελίδα.
*** Το απόλυτο κουίζ του Game of Thrones είναι εδώ και το έχει ετοιμάσει το Oneman, πάτα εδώ και δείξε μας τι ξέρεις.
ΚΙ ΑΛΛΟ GAME OF THRONES: