Game of Thrones, ‘The Long Night’: Return of the King
- 29 ΑΠΡ 2019
Στο 3o επεισόδιο της 8ης σεζόν, οι δυνάμεις των ζωντανών στήνουν το τελευταίο ανάχωμα απέναντι στο στρατό των νεκρών, στη μάχη του Winterfell. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “The Long Night”.
***
Πριν μερικά χρόνια ήταν πάλι Πάσχα όταν αναστήθηκε ο Jon Snow, ο καιρός πέρασε και φτάνουμε στο φετινό Πάσχα όταν όχι μόνο δεν αναστήθηκαν ξανά οι νεκροί, αλλά ακόμα κι οι αναστημένοι νεκροί συνάντησαν τον τελειωτικό τους, δίχως επιστροφή θάνατο. Έτσι είναι αυτά, Stark δίνει, Stark παίρνει. Ενδιαφέρον επίσης που το ΗΒΟ συνεχίζει να προγραμματίζει αυτά τα ζωής και θανάτου events του γύρω από το ορθόδοξο Πάσχα, έτσι για να μην καθόμαστε.
H προσμονή για τη μάχη του Winterfell ήταν τόσο μεγάλη που η σειρά μπόρεσε να βγάλει ως πρόλογο όχι μόνο ένα αλλά δύο ολόκληρα επεισόδια επανενώσεων και επανατοποθετήσεων χαρακτήρων στο οχυρό- το δεύτερο εκ των οποίων ήταν ένα από τα αγαπημένα μου της σειράς, οπότε καλά έκαναν κιόλας. Όμως όλα έχτιζαν προς αυτό το σημείο, αυτή τη νυχτερινή μάχη ζωντανών και νεκρών μες στη βαθιά νύχτα του Βορρά.
Καταρχάς δυο λόγια για την Επιλογή που έκανε η σειρά σε αυτό το σημείο, να τοποθετήσει τη μάχη μες στην κατάμαυρη νύχτα. Οι επιλογές για φωτισμό δεν ήταν πάρα πολλές ούτε η σειρά ήταν ποτέ τρομερά εφευρετική στο πώς φωτίζει τη νύχτα της, το οποίο παρουσιάζει εξαρχής βασικό πρόβλημα, όμως το κυρίαρχο εύρημα απέδωσε: Μαζί με το στρατό των νεκρών, ο Night King σαρώνει τη νύχτα με ένα παγωμένο νέφος το οποίο αφενός δίνει οπτικά στοιχεία στο κάδρο πέραν του άδειου μαύρου background, αλλά και προσδίδει στη μάχη έναν απροσδιόριστα Αποκαλυπτικό χαρακτήρα.
Γνωρίζουμε σε κάθε στάδιο της εξέλιξης του επεισοδίου πως ό,τι παρακολουθούμε έχει λιγοστή σημασία για διάφορους λόγους (θα επεκταθούμε) όμως με διάφορους τρόπους το οπτικό κομμάτι αντιστέκεται στην ακινησία κι αυτός είναι ένας πρώτος τρόπος με τον οποίο το πετυχαίνει. Ο Miguel Sapochnik έχει δείξει ξανά στο παρελθόν πως έχει τα εχέγγυα για να εξελιχθεί σε παραπάνω από έναν απλό στρατιώτη της τηλεοπτικής σκηνοθεσίας και εδώ τα καταφέρνει ξανά. Προσεγγίζει το -συγγνώμη για αυτό- δραματικά βαλτωμένο υλικό με μια οπτική αμεσότητα που ακροβατεί σε στιγμές ανάμεσα σε videogame αισθητική και σε βουβό σινεμά τρόμου, παίρνοντας μια σειρά από γεγονότα αμφιβόλου βαρύτητας και κάνοντας τα πάντα να μοιάζουν με καθηλωτικό, μετα-Αποκαλυπτικό θέατρο σκιών. Ανυπομονώ να δω τι θα κάνει μετά το τέλος της σειράς και ειλικρινά εύχομαι να μην σκηνοθετεί απλώς την όποια Marvel ταινία γίνει άμεσα διαθέσιμη σε αυτόν.
Οι τρεις αδιαπραγμάτευτοι MVP του επεισοδίου ήταν ο Sapochnik, ο Ramin Djawadi που για μια ακόμα έδωσε το κάτι παραπάνω στη μουσική σύνθεση, ντύνοντας με ένα score λυρικού τρόμου τις στιγμές κλιμάκωσης του επεισοδίου, και -φυσικά!- η Arya. Για αυτή την τριάδα και μόνο το ‘Long Night’ μπαίνει με άνεση στο Hall of Fame και λυπάμαι αν είμαι εύκολος αλλά έτσι είναι κάποιες φορές, κάποια πράγματα απλώς πατάνε τα σωστά κουμπιά μας και τι να κάνουμε, άνθρωποι είμαστε.
Πάμε όμως να τα πάρουμε όλα με τη σειρά ακολουθώντας το επεισόδιο μέσα από τη διαδρομή νεκρών που άφησε πίσω του, όπως θα ήταν και το μόνο σωστό να κάνουμε. Άπειρες οι εικασίες για το ποιοί θα άφηναν την τελευταία του -παγωμένη ή μη- ανάσα στη μάχη του Winterfell, και τολμώ να πω ότι η τελική καταγραφή είναι μικρότερη του αναμενόμενου. Σε κάθε περίπτωση, είχαμε μπόλικα πτώματα οπότε ας το πιάσουμε από την αρχή.
Dothraki + Unsullied
Ας το πιάσουμε από την αρχή, ναι. Τρομερή ιδέα. Σαν το πλάνο της Dany. Καταπληκτικός σχεδιασμός μάχης! Είναι σχεδόν σα να είχε τον στρατηγικό της υπεύθυνο κλεισμένο στο κελάρι κατά τη διάρκεια της μάχης. Α ΝΑΙ. Λοιπόν, η κεντρική ιδέα είναι πως έχουμε δύο τεράστιους στρατούς και μπορούμε απλά να τους χαραμίσουμε σε κοντινή μάχη ενώ υπάρχουν διαθέσιμοι δύο τεράστιοι δράκοι που μπορούν να βάλουν φωτιά στα πάντα; Ωραίο.
Επίσης, κάπου παραδίπλα, στην μεγάλη ιτιά εκεί στην κεντρική πλατεία του χωριού, απέναντι από το καφενείο, έχουν αφήσει τον Bran μαζί με τον Theon και καμιά ντουζίνα κομπάρσους ενώ είναι κυριολεκτικά το σημαντικό κομμάτι της όλης μάχης. Ειλικρινά τι περίμεναν ότι θα συνέβαινε; Ίσως να πήγαιναν μερικοί Ντοθράκοι εκεί για να βοηθήσουν την κατάσταση αντί να γίνουν όλοι στάχτη και οδοντογλυφίδες για τους νεκρούς χωρίς κανέναν απολύτως λόγο στα πρώτα λεπτά της μάχης;
Είμαι έξαλλος.
Οι αντίπαλοι στρατοί λοιπόν εκεί στην αρχή περιμένουν ο ένας τον άλλον και από το σκοτάδι εμφανίζεται το παλιό μας γνωστό σημείο πλοκής με ονοματεπώνυμο, η Melisandre McGuffin της γνωστής οικογενείας. Ικανή την έχω να περίμενε εκεί σε κάποιο παγωμένο λοφάκι σκεπασμένη με χιόνι μέχρι να φτάσουν επιτέλους οι νεκροί στο Winterfell. Λουμπάγκο θα πάθαινε. Τελοσπάντων, εμφανίζεται λοιπόν, κάνει ένα ομολογουμένως πολύ εντυπωσιακό κόλπο ανάβοντας όλα τα σπαθιά των Dothraki και τους στέλνει με ασφάλεια στον αφανισμό τους. Αν είναι να αποδεκατιστείς χωρίς κανέναν απολύτως λόγο τουλάχιστον κάντο εντυπωσιακά, έτσι λέγανε πάντα στο Essos.
Πέρα από την όποια αφηγηματική ένσταση πάντως αυτό ήταν όντως το πρώτο αληθινά εντυπωσιακό σημείο του επεισοδίου, με το φλεγόμενο βέλος να κατευθύνεται στο απόλυτο σκοτάδι μες στη νύχτα και σταδιακά, εν μέσω νεκρικής σιγής, να σβήνει, φυτίλι-φυτίλι. Οι Dothraki μας αποχαιρέτησαν αλλά το επεισόδιο είναι ήδη σε φάση street magician: “Λίγα από όσα θα δεις έχουν αληθινή σημασία αλλά διάολε θα σε εντυπωσιάσω ενώ πίνεις το ποτάκι σου”.
Στη φρικτή θέα του εξαφανισμένου της στρατού, η Daenerys κοιτάει τον Jon στον πυργίσκο. “O Night King έρχεται”, της λέει εκείνος. “Οι νεκροί είναι ήδη εδώ”, της απαντά εκείνη. Έχουν ήδη γίνει ζευγαράκι που μιλά μεταξύ του μόνο με tag lines, ΠΟΛΥ ΚΙΟΥΤ.
Edd
Η μάχη δεν έχει αρχίσει στα αλήθεια όμως μέχρι να πεθάνει ο πρώτος χαρακτήρας που αναγνωρίζουμε και ξέρουμε να τον φωνάξουμε με το όνομά του στο δρόμο, και για πολλούς από εμάς αυτός ήταν ο Edd. Λέω για πολλούς γιατί είμαι σίγουρος ότι αρκετοί δεν θα τον θυμόντουσαν καλά από το προηγούμενο επεισόδιο όταν και εμφανέστατα τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά.
Αυτός ο ηρωικός θάνατος συμβαίνει λοιπόν κατά το ουσιαστικό ξέσπασμα της μάχης, όταν μετά τον αποδεκατισμό των Dothraki, οι συμμαχικές δυνάμεις υποχωρούν πίσω προς το κάστρο αλλά όχι πριν αρχίσουν οι πρώτες μάχες σώμα με παγωμένο σώμα. Είναι εκεί που ο Sam φλερτάρει για πρώτη φορά με το θάνατο, τι έχει γλιτώσει πια αυτό το παιδί, τον σώζει ο Edd, ο παλιόφιλός του από το προηγούμενο επεισόδιο, κι είναι εκείνος που τρώει το κρυστάλλινο μαχαίρι στην καρδιά. Ο Edd πεθαίνει κι έτσι ξέρουμε πως τα πράγματα είναι πλέον πάρα πολύ επικίνδυνα.
Στο μεταξύ το παγωμένο νέφος έχει πέσει πάνω από το Winterfell κάνοντας τα πάντα να μοιάζουν με στάχτη παγωμένης φλόγας. Το μοντάζ σε αυτές τις πρώτες σκηνές παραείναι σπασμωδικό μην αφήνοντας καμία μάχη να ζήσει στα αλήθεια, αλλά το ευρύτερο effect είναι ικανά πανικόβλητο- και όμορφο.
Ενώ πέφτει το νέφος και ο Edd θυσιάζεται για τον Sam, συμβαίνουν παράλληλα κάποια άλλα πράγματα. Α, για παράδειγμα, βγαίνουν από το γκαράζ οι δράκοι. Α ΝΑΙ. Οι δύο δράκοι ρίχνουν φλόγες προς τη γενικότερη κατεύθυνση της μάχης κάνοντάς μας να σκεφτούμε πόσο πιο χρήσιμοι θα ήταν όταν όλοι οι εχθροί ήταν συγκεντρωμένοι σε ένα σημείο και δεν ήταν μπλεγμένοι με δικούς μας στρατιώτες, αλλά τώρα τι τα θες, πάμε παρακάτω. Μέσα σε αυτό το σκηνικό Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι συμμαχικές δυνάμεις υποχωρούν πετυχημένα -ας πούμε- προς το κάστρο. Η Dany προσπαθεί να ανάψει τη φλόγα στο ξύλινο τείχωμα που βρίσκεται κατασκευασμένο γύρω από το φρούριο αλλά μες στο νέφος δε βλέπει τίποτα, οπότε η Melisandre καλείται ξανά στο καθήκον.
Οι Άσπιλοι -όσοι έχουν μείνει τελοσπάντων- την προστατεύουν μέχρι να φτάσει στον φτάχτη κι εκεί κάνει αυτό που μπορώ μόνο να περιγράψω ως ‘δοκιμασία φωτιάς στο ‘Survivor’,’ αυτό που παίχτες επιχειρούν ξανά και ξανά και βγάλουν φωτιά από τη σπίθα της τσακμακόπετρας, κι εκεί που νομίζεις πως δε θα τα καταφέρουν βγαινει η πρώτη φλογίτσα και ξαφνικά πριν το καταλάβει ο σπάγγος έχει καεί κι η δοκιμασία έχει τελειώσει.
Πιο πέρα, ο Bran κάνει warg μέσα σε ένα κοπάδι από κοράκια ακολουθώντας τον Night King που στο μεταξύ έχει ξεπαρκάρει κι εκείνος τον δράκου του. Αυτό γίνεται για κάποιον λόγο υποθέτω αλλά ειλικρινά, από το μπαλκόνι να με κρεμάσεις, δε θα μπορέσω να τον σκεφτώ. ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ, ο Bran ως κοράκι ακολουθεί τον Night King για το υπόλοιπο επεισόδιο μέχρι να έρθει η ώρα να τα πούνε πρόσωπο με πρόσωπο. Υποθέτω βαριόταν ο άμοιρος κάτω από το δέντρο, ήθελε να συντονιστεί λίγο στο κανάλι με τη δράση.
Beric
Οι νεκροί όχι μόνο καταφέρνουν σταδιακά να περάσουν το φλεγόμενο ανάχωμα έξω από το κάστρο, αλλά αρχίζουν να ξυπνάνε και μέσα στην κρύπτη, εκεί που ως γνωστόν Θα Ήταν Όλοι Ασφαλείς. Εδώ η πιο αποτελεσματική αφηγηματική απόφαση ήταν μια πρώτη εστιάση στην Arya που αργότερα θα έδινε το τελικό kill shot, και πολύ σωστά περάσαμε αρκετή ώρα νωρίτερα μόνο μαζί της.
Ακόμα σημαντικότερα, επειδή σε ένα τόσο χαοτικής δράσης μακελειό, η εστίαση σε μία κατάσταση, σε ένα χαρακτήρα, είναι πάντα αποτελεσματική. Το επεισόδιο δε μοιάζει πάντα να έχει συναίσθηση πόσο μικρά (σε σχέση με τη μεγάλη εικόνα) είναι τα περισσότερα πράγματα με τα οποία ασχολείται, αλλά τέτοιες παρενθετικές σκηνές αγωνίας σίγουρα βοηθούν κι είναι απολύτως απαραίτητες.
H Arya λοιπόν βρίσκεται αποκλεισμένη κάτω στα μπουντρούμια καθώς οι νεκροί αρχίζουν σιγά να βολτάρουν ένας ένας. Μικρότερου βεληνεκούς αγωνία, αλλά προσωπικά περισσότερο αφοσιωμένος ένιωσα στις σταγόνες αίμα που έσταζαν στο πάτωμα όταν η Arya κρυβόταν κάτω από το τραπέζι, παρά σε οποιαδήποτε μάχη σώμα με σώμα έξω στο προαύλιο. Η Arya δραπετεύει στο τσακ, έχοντας τελικά ορδές νεκρών να την κυνηγούν από πάντου, με την κάμερα να έχει κολλήσει πάνω της και στο πίσω μέρος της εικόνας τις ορδές να πολλαπλασιάζονται.
Τελικά η Arya θα βρεθεί με Hound και Beric. Ο πρώτος έχει σχεδόν παραιτηθεί από τη μάχη νιώθωντας κι εκείνος πως τίποτα δεν έχει σημασία, αλλά αναζωπυρώντεται το ενδιαφέρον και η σπίθα μέσα του όταν βλέπει την Arya. ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ. Ο δε Beric, που κάποτε βρισκόταν στη λίστα της Arya (επειδή άνθρωποι είμαστε και όλα αλλάζουν, όλα μετακινούνται, τίποτα δεν μένει ακίνητο σαν πέτρα), θυσιάζεται για να προλάβει εκείνη να προχωρήσει με ασφάλεια στο μεγάλο σαλόνι. Εκπλήρωσε τον σκοπό του και μπορεί επιτέλους να πεθάνει, λέει η έτερη πιστή του Lord of Light, η Melisandre πριν θυμίσει στην Arya τι πρέπει να κάνει.
Έχεις σκοτώσει πολλούς της λέει, από τα είπαμε πριν μερικούς κύκλους. Πράσινα μάτια, καφέ μάτια, μενεξεδιά μάτια. “Και μερικά… μπλε μάτια… 😉 ” συμπληρώνει πριν η Arya καταλάβει τι είναι αυτό που πρέπει να κάνει.
Lyanna
Δε ξέρω τι ώρα της μέρας είναι όταν το διαβάζετε αυτό (και ειλικρινά σας ευχαριστώ, είστε υπέροχοι, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχω λόγια) αλλά τελοσπάντων ό,τι είναι αυτό που πίνετε αναλόγως της ώρας, υψώστε ένα ποτήρι στην ανάμνηση της θρυλικής Lyanna Mormont, που πέθανε ηρωικά σκοτώνοντας έναν παγωμένο γίγαντα. Είθε όλοι μας να μπορέσουμε στη διάρκεια της ζωής μας να υπάρξουμε τόσο κουλ.
Ser Jorah
Μες στο χαμό της μάχης ακολουθούν διάφορες σκηνές των οποίων το στρατηγικό μεγαλείο είμαστε πολύ μικροί για να μπορέσουν να πιάσουμε στο στόμα και στο πληκτρολόγιό μας αλλά αν πρέπει να συνοψίσουμε θα λέγαμε τελοσπάντων πως [ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ] και το χαριτωμένο βασιλικό δίδυμο με τους δράκους όχι μόνο δεν καταφέρνουν να ξεφορτωθούν τον αντίπαλο στρατό κι όχι μόνο δεν βαράνε τον Night King στο ψαχνό, αλλά καταφέρνουν κι οι δύο να ξεμείνουν στο έδαφος χωρίς δράκους. Πραγματικά μπράβο. Τέτοιο κοουτσάρισμα είχαμε να δούμε από όταν η Τσέλσι του Ρανιέρι είχε μείνει με προβάδισμα και παίχτη παραπάνω απέναντι στη Μονακό και κατάφερε να αποκλειστεί.
Κάτω στο υπόγειο στο μεταξύ η Sansa κι ο Tyrion μοιράζονται μια σειρά από δραματικές “καλά τα καταφέραμε ως εδώ παλιόφιλε” στιγμές που… δεν… καταλήγουν πουθενά…; Ορκίζομαι, είναι μερικά σημεία που το επεισόδιο μοιάζει να είναι φτιαγμένο για να υποστηρίξει 5-6 διαφορετικά φινάλε κανένα εκ των οποίων δεν έρχεται επειδή το μόνο πράγμα που έχει σημασία συμβαίνει σε ένα παραδίπλα σκηνικό.
Όπως και νά΄χει! Όλος αυτός πανικός έχει ως αποτέλεσμα την Dany και τον Jon απομονωμένους στο έδαφος, με δύο διαφορετικές εξελίξεις αμφότερες ικανοποιητικές ομολογώ, με τον τρόπο τους. Η μεν Dany περικυκλώνεται από νεκρούς κι ο Jorah τρέχει για να την προστατέψει, δίνοντας τη ζωή του ώστε εκείνη να μείνει ζωντανή. Είναι ίσως ο πιο αναμενόμενος θάνατος που είχε να δώσει η σειρά στην τελευταία της σεζόν, και πραγματοποιήθηκε μέχρι τελευταίου προβλέψιμου κάδρου αλλά πρώτον, όλες οι σκηνές των δυο τους μες στο αχνοφωτισμένο σκοτάδι ήταν πραγματικά όμορφες και δεύτερον, αλήθεια, αν κάτι πρόκειται να είναι τόσο αναμενόμενο, όφειλε να είναι αυτό. Δεν υπάρχει κυριολεκτικά κανένα άλλο αποδεκτό φινάλε για τον Jorah.
(Ο Drogon στο μεταξύ καταφέρνει να ξεφύγει τινάοντας μερικούς νεκρούς από πάνω του, όπως τινάζεις τη μπλούζα μετά από κούρεμα για να φύγουν από πάνω ό,τι τρίχες έφτασαν εκεί πάνω).
Στο μεταξύ ο Jon ζει το δικό του adventure, τρέχοντας ανάμεσα σε ορδές νεκρών σκοτώνοντας ό,τι βρει μπροστά του, κυνηγώντας αρχικά τον Night King και στην πορεία ξεμένοντας παγιδευμένος σε μια γωνιά από τον Viserion και τις παγωμένες του φλόγες. Στη διάρκεια του κυνηγητού του ο Jon το σκέφτεται να βοηθήσει τον Sam, ο οποίος φαινομενικά ξεσκιζόταν από νεκρούς για κανά πεντάλεπτο αλλά υποθέτω είναι ζωντανός ακόμα γιατί αλλιώς θα τον βλέπαμε να πεθαίνει; Τελοσπάντων, περίεργο αυτό αλλά από την άλλη μου άρεσε σαν δραματικό σταυροδρόμι για τον Jon, όπως μου άρεσε και το ότι δεν στάθηκε να βοηθήσει- αν μη τι άλλο επειδή αυτή η επιλογή του υπογράμμισε σε πόσο δεινή κατάσταση βρισκόταν και πόσο ζωτικής σημασίας ήταν να εντοπιστεί ο Night King.
Λάτρεψα όμως τις σεκάνς όπου ήταν παγιδευμένος στα γκρεμίσματα με την μπλε φλόγα να βαράει ανεξέλεγκτα- όπως και τη στιγμή που τελικά, απεγνωσμένος, παραδομένος, σηκώθηκε μπροστά στον Viserion με ένα “κι ό,τι θέλει ας γίνει, δε μπορώ άλλο” στυλ που δεν φαίνεται πολύ στην ερμηνεία του Harrington εκείνη τη στιγμή αλλά το ένιωσα παρόλαυτά.
Theon
Οι πάντες λοιπόν είναι σε διάφορα στάδια αδιεξόδου, έχουν πει τα αντίο τους, έχουν κοιτάξει τους νεκρούς τους δράκους στα μάτια, κι η τελευταία πράξη είναι έτοιμη να παιχτεί. Κάτω από το δέντρο, ο Theon έχει απομείνει τελευταία ζωντανή γραμμή προστασίας του Bran όταν ο Night King καταφθάνει υπό το creepy πιάνο του Ramin Djawadi και καδραρισμένος σε απίστευτης ομορφιάς, αργά, επιβλητικά βουβά πλάνα του Miguel Sapochnik. Δε νιώθεις πως έχει καταφθάσει απλώς ένας εχθρός, αλλά και κάτι αναπόφευκτο.
Αναπόφευκτος εν προκειμένω είναι ο θάνατος του καλού φίλου Theon, με τον Bran να έχει μόλις επιστρέψει από τη βόλτα του με τα κοράκια για να του πει ένα γλυκό αντίο, “αντίο τίμιε Theon, ήσουν καλός”. Συγχώρεση και λόγχη, έτσι πάνε αυτά. Αντίο Theon. Είχες την πιο απρόσμενα μακρά διαδρομή χαρακτήρα στη σειρά.
Και τώρα, ο Night King βρίσκεται μόνος απέναντι στον Bran, έτοιμος να πιάσει το σπαθί του, σβήνοντας εκείνον και τις αναμνήσεις του από τον χάρτη, την ώρα που ο στρατός του αποτελειώνει ό,τι έμεινε από χαρακτήρες στα credits αρχής της σειράς.
Night King
Η Arya όμως με το μικρό της σπαθί όμως έχει εντελώς διαφορετική άποψη, βγαίνοντας στον αιφνιδιασμό από το πουθενά, από το σκοτάδι, πηδώντας πάνω στον Night King. Κι όχι μόνο βγαίνει στον αιφνιδιασμό, αλλά έχοντας πηδήξει για το κάρφωμα, αλλάζει και χέρια στον αέρα σα να μη συμβαίνει τίποτα: Ο Night King της πιάνει το χέρι, το μαχαίρι πέφτει, η Arya το πιάνει με το ελεύθερο χέρι και καρφώνει τον Night King μια και καλή, στη λήξη, παίρνοντας το τρόπαιο μέσα από τα χέρια του. Και το έκανε τελείως μόνη της, σαν άλλος Drogba του Westeros, όταν οι πάντες έμοιαζαν παραδομένοι και νικημένοι, πήρε φόρα στο κόρνερ, πήδηξε, και φώναξε “άστο, θα το κάνω μόνη μου”.
Το επεισόδιο κατάφερε σε αυτό το σημείο να μου αποσπάσει τη μία αντίδραση που δεν είχε πάρει ως εκείνο το σημείο και που με κάθε ειλικρίνεια δε φανταζόμουν πως θα ήταν δυνατόν να μου αποσπάσει, ύστερα από τόση σκέψη που είχε πέσει πάνω στο Πώς Θα Εξελιχθούν Όλα τις προηγούμενες μέρες: Όταν η Arya πήδηξε μέσα από το σκοτάδι σκοτώνοντας τον Night King, πολύ απλά άνοιξα το στόμα, ένιωσα το σαγόνι μου να πέφτει προς το πάτωμα, και το στόμα μου να αποκτά το σχήμα ενός θριαμβευτικού χαμόγελοι.
Δηλαδή το ξέραμε ότι θα πεθάνει ο Night King παίρνοντας μαζί του (ΤΡΟΜΕΡΑ ΒΟΛΙΚΑ) όλο του τον στρατό, αλλά έτσι; Από αυτό τον χαρακτήρα, με αυτό τον τρόπο, με μια τέτοια κίνηση, σκηνοθετημένο με τόσο καθηλωτικά πανέμορφο τρόπο από τον καλύτερο σκηνοθέτη της σειράς; Άνθρωπος είμαι, πανηγύρισα.
Melisandre
Και κάπως έτσι, μετά τον Beric, κι η έτερη μυστικιστική παρουσία του Φωτός εκπλήρωσε τον λόγο της ύπαρξής της. Έχοντας ανάψει τα σπαθιά που μας έκαναν να βλέπουμε μες στο σκοτάδι στο πρώτο δεκάλεπτο του επεισοδίου αλλά, κυριότερα, παραδίδοντας στην Arya το κυριότερο κομμάτι οδηγιών που έκριναν τον αγώνα, σαν τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς που δίνει οδηγίες στον Διαμαντίδη στο κρίσιμο τελευταίο τάιμ άουτ, η Melisandre μπορεί επιτέλους να αναπαυθεί.
Καθώς ο ήλιος είναι έτοιμος να ανατείλει, η αγαπημένη μάγισσα βγάζει το φυλαχτό από το λαιμό της, επιστρέφει στη φυσική της ηλικία και περπατά στο χιόνι μερικά βήματα πριν πεθάνει. Όλα αυτά υπό το βλέμμα του Davos, το κατεξοχήν βλέμμα υπό το οποίο συμβαίνουν τα περισσότερα πράγματα στη διάρκεια των φετινών επεισοδίων. Άρχοντας ο Davos, ο καλύτερους του χωριού είναι.
Όσο για τους υπόλοιπους; Αν δεν αναφέρθηκε το όνομά τους στους μεσότιτλους αυτού του κειμένου, μάλλον τα κατάφεραν και θα ζήσουν για να δουν κι εκείνη την ερχόμενη ανατολή. Οι δυνάμεις των νεκρών νικήθηκαν, ο Sapochnik θριάμβευσε, και τώρα μπορούμε επιτέλους να ασχοληθούμε με τις σοβαρές απειλές αυτού του κόσμου, τη Cersei Lannister.
Ανυπομονούμε.
* Το ‘Game of Thrones’ προβάλλεται κάθε Κυριακή στη Nova ταυτόχρονα με την Αμερική, και κάθε Δευτέρα Prime Time στις 22.00 στο Novacinema1HD. Για τα πάντα γύρω από το ‘Game of Thrones’, επισκέψου την ειδικά διαμορφωμένη μας σελίδα.
** Το απόλυτο κουίζ του Game of Thrones είναι εδώ και το έχει ετοιμάσει το Oneman, πάτα εδώ και δείξε μας τι ξέρεις.
ΚΙ ΑΛΛΟ GAME OF THRONES: