Στο 8o επεισόδιο της 4ης σεζόν, η Σάνσα παίρνει μια μεγάλη απόφαση σχετικά με τον Μπέιλις, η Μισαντέι έχει απορίες, ο Σερ Τζόρα κάτι μας κρύβει, και η μοίρα του Τύριον αποφασίζεται με την πραγματοποίηση της μεγάλης μάχης του Όμπερυν εναντίον του Βουνού. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “The Mountain and the Viper”.

Κάθε Τρίτη βράδυ μέσα από τα κανάλια Novacinema προβάλλονται τα καινούρια επεισόδια της σειράς, λιγότερες από 48 ώρες μετά την πρεμιέρα στην Αμερική και το ΗΒΟ. Και κάθε Τρίτη αργά το βράδυ, θα είμαστε εδώ για να τα σχολιάζουμε, περιμένοντας τα δικά σας σχόλια.

ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΣΠΟΪΛΕΡΣ. Όποιος κάνει σπόιλερ να ξέρει πως τον κρίνουν ακόμα κι οι Λάνιστερς.

***

Να ένας τρόπος να αποζημιώσεις το αφιονισμένο κοινό για την απουσία μιας βδομάδας. Ευχαριστούμε “Game of Thrones” που μας σκέφτεσαι– με τεράστιας σημασίας εξελίξεις σε τουλάχιστον τρεις βασικές ιστορίες της σειράς, και ένα φινάλε που χτυπάει με άνεση το τοπ-5 από τις #στιγμούλες που έχουμε δει ποτέ σε αυτήν, ο πήχυς έχει ξεκάθαρα ανέβει θεόρατα ενόψει του κατά παράδοση μαγικού 9ου επεισοδίου.

Αλλά θα απορήσουμε αργότερα για το τι στα κομμάτια μπορεί να συμβεί στα επόμενα 2 επεισόδια που να μπορεί να ξεπεράσει τα διάσπαρτα σοκ ετούτου.

Πάμε να πιάσουμε μία μία τις εξελιξεις.

Hello. My name is Oberyn Martell. You killed my sister. PREPARE TO DIE.

Συγγνώμη αλλά δε μπορώ να περιμένω ως το τέλος για αυτό. Στο τέλος ενός επεισοδίου έτσι κι αλλιώς γεμάτου με δυνατές στιγμές, ήρθε κι η πιο πολυαναμενόμενη. Η επίσκεψη στο King’s Landing ξεκινά με μια από αυτές τις τέλειες χαλαρές κουβεντούλες του Τύριον με τον Τζέιμι στο κελί, αυτή τη φορά καθώς κουβεντιάζουν για τον ξάδερφο Όρσον και τα σκαθάρια του.

Ας μην αφήσουμε αυτή τη στιγμή να πάει χαμένη μπροστά στις φωτοβολίδες που ακολούθησαν, γιατί είναι μια αληθινά φανταστική στιγμή σκιαγράφησης χαρακτήρα. Ο Τύριον μιλάει στον Τζέιμι για τον ξάδερφο Όρσον, που δε μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα λόγω σωματικών δυσλειτουργιών, οπότε πέρναε το χρόνο του λιώνοντας σκαθάρια. Είναι προοικονομία για το λιώσιμο του Όμπερυν στα χέρια του Βουνού; Είναι σχόλιο για το πώς οι πάντες γύρω του λιώνουν τους υπόλοιπους πάντες στην παραμικρή ευκαιρία; Ακόμα κι ο ξάδερφος Όρσον πέρναγε το χρόνο του σκοτώνοντας. Ο Τύριον λέει αυτή την ιστορία σε έναν χαρακτήρα που θεωρεί αυτή τη στιγμή πολύ κοντά του, όμως κι εκείνος λιώνει σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται. Είναι τέλειος συμβολισμός: Ο Τύριον δεν κατανοεί αυτό τον κόσμο βίας, τον κόσμο που ο Όρσον λιώνει τα σκαθάρια.

Μπορεί εδώ ο Μάρτιν να μας προετοιμάζει για την έξοδο του Τύριον από τα εγκόσμια; Απλά δεν μπορώ να το διανοηθώ, ακόμα και δεδομένης της μετέπειτα εξέλιξης της μάχης. Σε κάθε περίπτωση, σίγουρα υπογράμμιζε την αδυναμία του να ταιριάξει δίπλα στην δίψα των γύρω του -συγγενών του και μη- για αίμα και εξουσία.

Ποια θα είναι τώρα η μοίρα του; Διάβολε δε ξέρω, αλλά ελπίζω να βρεθεί κάποιος τρόπος.

Γιατί το βασικό σχέδιο σωτηρίας του ας πούμε πως, εχμ, πατάχθηκε.

Τα βρήκε βουνό ο Όμπερυν δηλαδή.

Λάνιστερς και τα μυαλά στα πατώματα, φωνάζουν από τις εξέδρες οι οπαδοί.

Του έκανε τη μούρη κρέας του Όμπερυν ο Κλιγκέιν, σα να λέμε.

Σπαταλήθηκε πάρα πολλή φαιά ουσία για αυτό το σχέδιο, υπό μία έννοια.

Θα μπορούσα να συνεχίσω. (“Θα μπορούσε όντως να συνεχίσει,” φωνάζουν οι διπλανοί καθώς γράφω.) Αλλά ας μην το κάνω. Γιατί πρέπει να μιλήσουμε για την ουσία του πράγματος.

Για το ζουμί ρε παιδί μου.

Ο Όμπερυν, έξαλλος και αλαζόνας όσο πάντοτε, ετοιμάζεται για τη μάχη του πιστεύοντας, ή μάλλον

γνωρίζοντας!, πως θα κερδίσει. Είναι απλά όντως καλύτερος, και το δείχνει στον αγωνιστικό χώρο. Πέρα από τους γραφικούς πανηγυρισμούς και τις επιδείξεις, το θέλει πιο πολύ, είναι καλύτερα προετοιμασμένος, και καταφέρνει όντως να ξαπλώσει τον αντίπαλο στο παρκέ.

Εκεί είναι που μπαίνει το αγνό του κίνητρο. Ο Όμπερυν δε νοιάζεται να κερδίσει τη μάχη, όσο το να ακούσει το Βουνό να παραδέχεται, να ομολογεί όσα έκανε, πριν του πάρει τη ζωή. Και έτσι πραγματοποιεί έναν λεγόμενο #Ιωαννίδη, επαναλαμβάνοντας τον τελικό του Τελ Αβίβ, όταν ο Ολυμπιακός είχε ξαπλωμένη τη Μπανταλόνα αλλά αντί να την αποτελειώσει της επέτρεψε να σηκωθεί και να τον αποτελειώσει εκείνη. (Τουλάχιστον ο Όμπερυν είχε λόγο που δεν παρέδιδε το θανατερό χτύπημα, ο Ιωαννίδης τι δικαιολογία είχε;)

Ο Όμπερυν επιμένει να ζητά την ομολογία, και απλά ξέρεις πως θα συμβεί κάποια ανατροπή. Αρχικά πίστεψα πως θα αποκεφάλιζε από το πουθενά τον Τάιγουιν, έτσι όπως προκαλούσε το Βουνό να πει ποιος είχε δώσει τη διαταγή για το μακελειό. Αλλά μέχρι να το εκλογικεύσω μέσα μου (ότι παραείναι άκυρο να πεθάνει τώρα ο Τάιγουιν), το φόκους είχε ήδη μεταφερθεί ξανά στην αρένα, και τον Όμπερυν που συνέχισε να μην αποτελειώνει τον ετοιμοθάνατο αντίπαλό του.

Ε, και τότε απλά το ήξερες. Ο Κορνίλιους “Βουνό” Τόμσον θα σηκωνόταν, θα κάρφωνε το ένα τρίποντο μετά το άλλο στο καλάθι (κι όταν λέω τρίποντο εννοώ δάχτυλο, κι όταν λέω καλάθι εννοώ κόγχη ματιού) και πάρτο νοκ άουτ τον Όμπερυν.

Η δε σκηνή που το Βουνό όντως ομολογεί, διαλύοντας το κεφάλι του Όμπερυν, στην πιο εξωφρενικά, απολαυστικά καρτουνίστικη απεικόνιση του “ΒΓΑΛΕ ΠΙΑ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ ΝΤΕ, ΜΟΥ ΤΑ ΕΠΡΗΞΕΣ” συναισθήματος, είναι απόλυτο τηλεοπτικό χαϊλάιτ της σεζόν, των ‘10s, της σειράς, άλλων σειρών, κλπ.

Ο Τζορτζ Μάρτιν συνεχίζει την τρανή παράδοση της τιμωρίας χαρακτήρων που αποζητούν δικαιοσύνη (ο Όμπερυν θυμίζω πάλεψε για την τιμή της οικογένειάς του, όχι για τον Τύριον), θυμίζοντάς μας με κάθε παραμικρή ευκαιρία πως ναι, είναι αυτός ένας κόσμος όπου οι πάντες χρησιμοποιούν όση ικανότητα έχουν, για να λιώνουν σκαθάρια.

Ένα σκαθαράκι λιγότερο. Και ο Τύριον;

ΚΑΙ Ο ΤΥΡΙΟΝ;

I caught a mole!

Στο μεταξύ, στην παράλληλη σειρά της Καλίσι είχαμε μια τεράστια αποκάλυψη, και δεν εννοώ καν την Μισαντέι.

(H οποία κοίταξε τον Γκρη Σκουλήκη που την κοίταγε και άρχισε να αναρωτιέται αν παίζει να παίξει τίποτα μεταξύ τους.)

Αναφέρομαι στον Σερ Τζόρα, ο οποίος λίγο αφού είχε πάρει ένα ενθαρρυντικό ‘πατπατ’ στην πλάτη από την Ντενέρις, είδε τα πάντα να γκρεμίζονται μπροστά του, όταν φτάνει ένα γράμμα που του συγχωρεί τα πάντα με αντάλλαγμμα την κατασκοπεία του. Ο βασιλιάς Μπομπ ήταν βλέπετε αρκετά μπροστά, και μπορούσε να δει ένα μέλλον όπου η Καλίσι θα γινόταν αληθινή απειλή για το βασίλειο.

Ο Τζόρα όπως τον έκοψα ήλπιζε πως αυτά θα μείνουν θαμμένα στο παρελθόν επειδή εντάξει, πάει ο βασιλιάς, στο μεταξύ ερωτεύτηκε και την Καλίσι, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά. Η Ντενέρις φυσικά δεν το πήρε έτσι ακριβώς το ζήτημα, και τον εξόρισε μη επιτρέποντάς του να της πει κιχ.

Η αλήθεια είναι πως δεν το είδα με τίποτα να έρχεται όλο αυτό. Μυρίζει retcon η φάση, δε ξέρω κατά πόσο το είχε σχεδιασμένο ο Ρ.Ρ. από την αρχή– ωστόσο δεν έχει και πολλή σημασία. Για να το κάνει τώρα, κάτι θα έχει στο νου του, πιθανώς έναν μελλοντικό σύμμαχο της Καλίσι όπου εν τέλει καταλήξει ο ατιμασμένος Τζόρα. Και αυτή θα είναι η πράξη της εξιλέωσής του. Αν και δε ξέρω κατά πόσο αυτό το έπος πιστεύει σε τέτοιες έννοιες. Ίσως απλά ο Ρ.Ρ. να αρχίζει να βαριέται και να ψάχνει διαφορετικούς τρόπους να γκρεμίζει τους ήρωές του δίχως να τους σκοτώνει.

Μάρτυρας εγκλήματος

Ομολογώ πάντως ότι το μεγαλύτερο σοκ του επεισοδίου μου ήρθε από το Βέιλ. Εκεί ο Μπέιλις συναντά κάποιους, δεν κατάλαβα ακριβώς, γέροντες; ευγενείς; άρχοντες; του Βέιλ για να τους εξηγήσει τα γεγονότα του θανάτου της Λάισα. Εκείνοι δεν τον πολυπιστεύουν επειδή duh, κι έτσι ΤΑΝ ΤΑΑΑΑΝ εμφανίζουν από το πουθενά την μάρτυρα-έκπληξη Σάνσα για να τους πει τι είδε.

Εκείνη ξεκινά να λέει την αλήθεια και να τον καρφώνει, και ξαφνικά, εντελώς κινηματογραφικά, σκάει την ανατροπή στη μέση της ιστορίας, πως όλα τα ψέμματα του Μπέιλις είχαν σκοπό να τη σώσουν και πως του χρωστάει επειδή την έσωσε από την κόλαση του King’s Landing, και πως η Λάισα βούτηξε μόνη της από ζήλια επειδή νόμισε (αχεμ χεμ) πως ο Μπέιλις την φίλησε (χεμ χεμ).

Ο Μπέιλις αθωώνεται από κάθε υποψία κι έτσι εξασφαλίζει και τη στήριξη, όχι για τον ίδιο, για τον Ρόμπιν βεβαίως βεβαίως. Στην τελευταία σκηνή του στόρι, η Σάνσα Σταρκ εμφανίζεται μαυροντυμένη και αποφασισμένη και με βλέμμα που κόβει. Κάτι σίγουρα έστριψε μέσα της, και ως δηλωμένος φαν του χαρακτήρα (καθώς με τεράστιο ενδιαφέρον παρατηρώ τον τρόπο με τον οποίο υπομένει το ένα δυσάρεστο μετά το άλλο, σε μια παντελώς αλλιώτικη εκδοχή του δυνατού γυναικείου χαρακτήρα), θέλω πολύ να δω πού θα καταλήξει.

Υιέ μου, υιέ μου

Στο μεταξύ εκεί στα Βόρεια ο στρατός του Ρους Μπόλτον σφαγιάζει άπαντες και κατακτά το Μόουτ ύστερα από την πετυχημένη επιχείρηση του Ράμσεϊ με αιχμή του δόρατος τον Θίον που νομίζει πως είναι ο Ρηκ που υποδύεται τον Θίον.

Ugh, νιώθω λες και όλο αυτό το πράγμα το συνέλαβε ο εγκέφαλος του Μπεν Λάινους.

Τελοσπάντων, ο Μπόλτον βασικά κάνει κουμάντο στον Βορρά και από την τρελή χαρά κάνει επισήμως γιο του τον Ράμσεϊ Σνόου, πλέον Ράμσεϊ Μπόλτον. Τις ευχές μας.

Στην αρχή,

Η Υγκρίτ εντοπίζει την Γκίλι και το μωρό σε μια εισβολή του στρατού του Στυρ σε ένα χωριό, και κρύβει την παρουσία της από τους υπόλοιπους, χαρίζοντάς τους τη ζωή. Στο Τείχος φτάνει σύντομα η πληροφορία, αλλά κάπως καταφέρνουν όλοι να κάνουν τον Σαμ να πιστέψει πως μπορεί να είναι ακόμα ζωντανή. Δε ξέρω αν το πιστεύουν κι οι ίδιοι, αλλά αν μπορεί να κοιμάται τα βράδια ο Σάμγουελ, μπράβο τους.

***

ΣΕ ΑΛΛΑ ΝΕΑ, το επόμενο επεισόδιο είναι το 9ο, και πάντα στο 9ο γίνεται ο πανικός ο ίδιος, και το επόμενο έχει τίτλο “The Watchers on the Wall”. Ότι δηλαδή θα γίνει επιτέλους κάτι όντως συναρπαστικό εκεί πάνω; Αμήν.

Μετά από αυτό το επεισόδιο δεν τολμώ καν να φανταστώ τι θα δούμε στη συνέχεια, κάτι που βρίσκω φανταστικό. Αρκεί να μην έχει να κάνει με τον Τύριον γιατί ΟΥΑΙ.

Ως τότε, κουβεντούλα.

(Ο γνωστός κανόνας: Αυτά τα κείμενα γράφονται ύστερα από την παρακολούθηση του κάθε επεισοδίου και δε λαμβάνουν υπόψη καθόλου ό,τι συμβαίνει στα βιβλία. Συνεπώς, οτιδήποτε υπάρχει παρακάτω στα βιβλία θεωρείται SPOILER και δεν θα δημοσιεύεται.)

Το “Game of Thrones” προβάλλεται κάθε Τρίτη βράδυ μέσα από τα κανάλια Novacinema λιγότερες από 48 ώρες μετά την πρεμιέρα των επεισοδίων στην Αμερική.