Game of Thrones, “The North Remembers”: Ο βασιλιάς μένει βασιλιάς

Από σήμερα και κάθε Τετάρτη πρωί (αμέσως μετά την πρεμιέρα στην Ελληνική τηλεόραση) θα σχολιάζουμε εδώ για τις επόμενες 10 εβδομάδες κάθε καινούριο επεισόδιο της σειράς “Game of Thrones”, για την οποία έτσι κι αλλιώς έχουμε μιλήσει κάμποσες φορές στο παρελθόν. Προφανώς ακολουθούν spoilers για το πρώτο επεισόδιο, “The North Remembers”.

Όπως θα έλεγε και ο Μπρους Γουίλις στο “Pulp Fiction”, “Ned is dead, baby. Ned is dead.”

Δεν το λέμε ως πληροφορία αυτό, μιας και προφανώς το θυμόμαστε όλοι πολύ καλά. Όμως όπως κι αν το δεις, ο φίλος και αδερφός -και τόσο καλό παιδί αλλά γκαντέμης- Νεντ Σταρκ ήταν ό,τι κοντινότερο είχε η σειρά σε πρωταγωνιστή, κάτι που σημαίνει πως καθώς μπαίνουμε στον 2ο κύκλο, είμαστε πρώτα και κύρια σε αναζήτηση ενός κεντρικού προσώπου.

Δεν είναι ακόμα σαφές ποιο πρόσωπο θα είναι αυτό (ή αν θα υπάρχει – ή αν θα ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να υπάρχει), όμως σίγουρα δεν είναι τυχαίο το άνοιγμα της σεζόν: Είναι μια σκηνή με τους δύο μάλλον πιο αναγνωρίσιμους χαρακτήρες αυτή τη στιγμή στο σύμπαν του “Game of Thrones”, και κάνει πολύ καλή δουλειά στο να θέσει τον τόνο που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο Γουέστερος.

Η σεζόν ανοίγει με τον μισητό Τζόφρι, βασιλιά πλέον, να βασανίζει και να σκοτώνει κόσμο για τη διασκέδασή του, με τη Σάνσα στο πλευρό του να μιλάει λίγο, να μη σηκώνει το βλέμμα καθόλου, εμφανώς έτοιμη να εκραγεί ή να κλάψει ή να περάσει το στέμμα του Τζόφρι από τον λαιμό του. Ίσως και ταυτόχρονα.

Αν η παρουσία του Τζόφρι και μόνο μας πριζώνει με το καλημέρα (γιατί θυμήσου, κάθε ιστορία είναι όσο καλή είναι ο villain της), η είσοδος του Τύριον μας καλμάρει. Ο λατρεμένος χαρακτήρας του φανταστικού Πίτερ Ντίνκλατζ (βραβευμένου με Έμμυ, μην ξεχνάμε) είναι ίσως ο μοναδικός σε όλη τη χώρα αυτή τη στιγμή, που έχει ακόμα τον τρόπο του με τον εκτός ελέγχου Τζόφρι.

Και αν τα μεταξύ μεθυσιού και παράνοιας εξουσίας παραληρήματα δε μας έπειθαν για το τι είδους σαδιστής ηγέτης θα είναι ο Τζόφρι, το τέλος του επεισοδίου σίγουρα το περνάει το μήνυμα. Εκεί, σε ένα -παρά μία σκηνή- cliffhanger, με συνοπτικές Ηρωδικές τακτικές, οι βασιλική φρουρά σφάζει εν ψυχρώ κάθε πιθανό μπάσταρδο του βασιλιά Ρόμπερτ για να μην έχουμε άλλα.

Προφανώς, όπως υποθέτεις, θα έχουμε -πολλά- άλλα. Ο τίτλος του δεύτερου βιβλίου εξάλλου, είναι “Σύγκρουση Βασιλέων”, κι όχι τυχαία: Όπως σημείωσε και η Κέιτλιν Σταρκ, “υπάρχει ένας βασιλιάς σε κάθε γωνιά”. Και όλοι έρχονται προς τα εμάς. Μάλλον έχει καλό λόγο να ανησυχεί ο Τζόφρι.

Τώρα, όλα τα παραπάνω είναι απλώς το περιτύλιγμα του πρώτου επεισοδίου, ώστε να δοθεί ξεκάθαρα η αίσθηση του τι παίζεται. Δηλαδή ο θρόνος. Για τον οποίον κανείς δε θα διαστάσει να φτάσει όσο μακριά χρειαστεί. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο σκηνές, μεσολάβησαν πολλές που απλώς λειτουργούσαν σαν μικρές εισαγωγές (ή γέφυρες με την πρώτη σεζόν) ώστε να έχουμε μια ιδέα των κυριότερων παιχτών αυτού του Παιχνιδιού.

Δεν ήταν το πιο συναρπαστικό επεισόδιο της σειράς ως τώρα, αλλά από την άλλη αυτή είναι η κατάρα του να διασκευάζεις με τόσο πιστό τρόπο ένα βιβλίο σε σειρά: Κόβοντας την ιστορία σε 10 κομμάτια, είναι αναπόφευκτο πως τα πρώτα δε μπορούν ποτέ να είναι όσο συναρπαστικά θα είναι τα επόμενα.

Κοιτώντας τις ιστορίες ανά περιοχή, είδαμε:

Πέρα από τη θάλασσα

Δρακουλάκια!

ΟΚ, ομολογώ δεν έχω τίποτα πέραν αυτού. Περπάτημα, περπάτημα λίγο ακόμα περπάτημα, μια τζουρίτσα Εμίλια Κλαρκ και τέλος. Οι Καλισι-κοί θα πρέπει να περιμένουν τη συνέχεια μιας και μετά το μεγάλο cliffhanger φινάλε της 1ης σεζόν με τη γέννηση του δράκου, δεν υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο εδώ.

Ντράγκονστοουν

Εδώ έχουμε το πιο ζουμερό κομμάτι, ειδικά όσο αφορά στους νέους χαρακτήρες. Ο Στάνις ήδη από αναφορές στην 1η σεζόν καταλαβαίναμε ότι θα έπαιζε το ρόλο του αργά ή γρήγορα, όμως εδώ έρχεται παρέα με έξτρα twist: Όχι απλά καταφθάνει για να διεκδικήσει το θρόνο, έχοντας την πληροφορία για την αιμομιξία των Λάνιστερ(*), αλλά κουβαλάει μαζί του τον αγαπημένο μου νέο χαρακτήρα, την κοκκινοφορεμένη μάγισσα (;) Μελισάνδρη.

(*Πώς να μη βγει βλαμμένος ο Τζόφρι μετά.)

Καταρχάς, τα πάντα γίνονται πιο cool αν τους προσθέσεις και λίγη μαγεία. (βλέπε μέχρι και το τέλος του “Felicity”, ισχύει 100%.) Επίσης η δεσποινίς είναι τουλάχιστον καθηλωτική. Αλλά συν τοις άλλοις, εδώ παίζει και θρησκευτικό cult και ξέρουμε πόσο καλή τηλεόραση κάνουν πάντα αυτά. (βλέπε μέχρι και την Κέλι στο κλασικό “Μπέβερλι Χιλς” και ΟΚ θα σταματήσω τώρα τις αναφορές σε κολεγιακά δράματα.)

Η κοκκινομάλλα βλέπεις έχει παρασύρει τον Στάνις και τους άντρες του στην λατρεία ενός δικού της θεού, και ταυτόχρονα να απαρνηθούν τους Εφτά Θεούς του Γουέστερος. Τόσο κατάκαρδα το πήρε όλο αυτό ο Κρέσεν που πήγε και ήπιε δηλητήριο προκαλώντας τη Μελισάνδρη να κάνει το ίδιο. Τεράστια ήττα όμως γιατί η δικιά μας δεν μασάει από δηλητήρια και αηδίες.

Και, πραγματικά τώρα, κάπου στο σύμπαν του νου θα πρέπει να υπήρχε ένα καλύτερο σχέδιο για να πειστεί ο Στάνις ότι κάνει λάθος.

(Κάνει λάθος όμως; Εφτά Θεοί ρε παιδιά; Πού ζούμε, στο 100 π.Χ.; Σιγά μην πιστεύουνε και στη Σαϊεντολογία.)

Στον Βορρά

Η ακολουθία του κουτσομπολιού που ξεκίνησε από τον Νεντ Σταρκ και πέρασε από τον Στάνις, φτάνει τώρα στον Ρομπ Σταρκ, ο οποίος κάπως το τρίβει στα μούτρα του φυλακισμένου Τζέιμι Λάνιστερ. Γενικά οι αναφορές σε αιμομιξία σε αυτό το επεισόδιο πήγαιναν κι έρχονταν, λίγο ακόμα και θα πάψει να μας φαίνεται περίεργο.

Βασικά είχαμε συναρπαστικές (not) σκηνές διαλογοεπεξήγησης όπου ο Ρομπ ανέπτυξε το σχέδιό του για να επιτεθεί στους Λάνιστερ, πετυχαίνοντας τις κατάλληλες συμμαχίες. Υποθέτει κανείς πως όλους αυτούς τους υποψήφιους συμμάχους θα τους δούμε σύντομα, όμως ξέρεις τι λέει ο σοφός λαός του Γoυέστερος: “Όπου λαλούν πολλοί βασιλιάδες αργεί να φύγει ο χειμώνας”.

Κινγκς Λάντινγκ

Μιλώντας για βασιλιάδες, εδώ είναι το ζουμί.

Ο Τύριον που λέγαμε και παραπάνω, ανακοινώνει εαυτόν ως σύμβουλος του βασιλιά παρότι η μαμά Σέρσεϊ δεν ενθουσιάστηκε με την ιδέα. Ο Πίτερ Ντίνκλατζ πήρε το επεισόδιο κι έφυγε στη σκηνή όπου απλά ξεφτιλίζει το σόι του για την πλήρη τους ανικανότητα να κρατήσει ζωντανούς ή/και αιχμαλώτους αρκετούς Σταρκ ώστε να μπορούν να τους ανταλλάξουν για τον Τζέιμι.

Σε μια σαφέστατα υγιή ακολουθία ξεσπασμάτων, η Σέρσεϊ κάνει επίδειξη δύναμης στον Λιτλφίνγκερ, απλά και μόνο για να κάνει ένα point. “Η γνώση δεν είναι δύναμη. Η δύναμη είναι δύναμη.” Εντάξει, συζητήσιμο αυτό λίγο, επειδή λίγες στιγμές αργότερα όλοι θυμόμαστε τι συνέβη.

Συνέβη η καλύτερη σκηνή του επεισοδίου, που είναι φυσικά το σκαμπίλι που τρώει ο Τζόφρι όταν κάπως το παρακάνει με την ερώτηση (παραφράζω κάπως εδώ) “και για πές ρε μάνα, πόσο μεγάλα κέρατα έχεις; ε, ε , ε;” Εντάξει, υπερβολικός πιστεύω. Αλλά γιατί έγινε αυτό; Γιατί ο Τζόφρι είχε γνώση των πληροφοριών που είχε στην κατοχή του ο Στάνις σχετικά με (πάμε όλοι μαζί) την αιμομιξία! ΟΚ, τελικά δεν ξέρω αν η γνώση είναι όντως δύναμη, αλλά πάω στοίχημα πως λίγη λιγότερη γνώση για τον Τζόφρι εδώ δε θα την χάλαγε την σιδηρά μητέρα.

Σε κάθε περίπτωση, η όλη φανταστική σκηνή των δυο τους στην εκκλησία έχει ως αποτέλεσμα α) ο Τζόφρι να τα πάρει ακόμα περισσότερο, επειδή ως τώρα ήταν πράος και λογικός ηγέτης και β) να διατάξει τη δολοφονία κάθε μπάσταρδου του Ρόμπερτ. Τι ειρωνία λοιπόν που στην τελευταία σκηνή, ο Γκέντρι και η Άρια το σκάνε μαζί με προορισμό το Τείχος.

Γουίντερφελ

Ο Μπραν κάνει κουμάντο στο Γουίντερφελ, ακόμα δεν μπορεί να περπατήσει, όμως τη νύχτα ονειρεύεται πως είναι ανταρόλυκος που μπορεί να τρέχει ελεύθερα. Την επόμενη μέρα η Νυμφαδώρα Τονκς τον ρωτάει για τα όνειρά του, αλλά εκείνος απλώς χαζεύει τον κόκκινο κομήτη στον ουρανό που λειτουργεί σαν περίπου συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλες τις διάσπαρτες ιστορίες, και που μια κάποια βεβαιότητα την έχουμε πως δεν είναι απλά εκεί για διακόσμηση.

(Αν και, μην παρεξηγηθούμε, τέλειο το visual.)

Οι δοξασίες εκεί στο Γουίντερφελ μιλάνε για συμβολικό ρόλο του κομήτη, ότι σημαίνει τη νίκη μιας εκ των αντιμαχόμενων πλευρών στον πόλεμο. Η Τονκς πιστεύει πως ο κομήτης σημαίνει κάτι άλλο: Πως επέστρεψαν οι δράκοι στην χώρα.

Παιδιά μην τσακώνεστε. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο.

(Το κείμενο αφορά τη σειρά ως αυτό ακριβώς: Τηλεοπτική σειρά. Που θα πει πως τα όσα συμβαίνουν παρακάτω στα βιβλία, θεωρούνται spoilers και δεν θα έχουν θέση ούτε στα κείμενά μας, ούτε στα σχόλια.)