Game of Thrones, “The Old Gods and the New”: Expecto Patronum

Στο έκτο επεισόδιο του “Σπάρτακου”, έχουμε παρολίγον βιασμούς, πολύ σεξ, πολλή βία, αποκεφαλισμούς, πίδακες αίματος και μια γενικευμένη επιθετικότητα. Α, και χαστούκια. Πού τα πας τα χαστούκια. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “The Old Gods and the New”.

Ίσως είναι ιδέα μας, αλλά η σειρά δεν μας έχει συνηθίσει σε ανοίγματα σαν αυτού του επεισοδίου. Συνηθισμένοι να χοροπηδάμε από μέρος σε μέρος, χαρήκαμε πολύ όταν αντ’ αυτού είχαμε ένα επεισόδιο που άνοιγε με μια σκηνή διάρκειας ενός δεκαλέπτου.

Γενικά υπήρχε μια αίσθηση πως πολλά στοιχεία της σεζόν έρχονται σε κάποια κρίσιμη κορύφωση, καθώς αρκετά ήταν τα storylines που ενώθηκαν σε ένα ή που διατηρούσαν κάποια ενδοαναφορικότητα. Το 6ο επεισόδιο, καθώς ήδη βρισκόμαστε περισσότερο κοντά στη λήξη παρά στην αρχή, διαδραματίζεται σε λιγότερες τοποθεσίες από το πολυπολιτισμικό δεύτερο, αλλά προσφέρει περισσότερες στιγμές άξιες ανάμνησης ή παρακολούθησης.

Σίγουρα, καμία γέννηση μαύρου καπνού και κανένας θάνατος Ρένλι, αλλά όμως από την άλλη ένα επεισόδιο συναρπαστικό από την αρχή ως το τέλος.

ΜΠΟΝΟΥΣ. Η πρώτη φορά που κάποιος λέει “όχι” στον Τύριον και ζει για να διηγηθεί την ιστορία. Συναρπαστικό, όχι; Πάμε να τα δούμε όλα, όπως πάντα γεωγραφικά.

King’s Landing

Πάντα, σταθερά υπέροχο να βλέπουμε τον Τζόφρι να τρώει σκαμπίλια (Τύριον αφίσα φτιάχνει κανείς;) όμως αυτή τη φορά τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά. Η φρουρά επιχειρώντας να περάσει μέσα από πλήθη εξαγριωμένου κόσμου, δέχθηκε επίθεση από τον αγανακτισμένο λαουτζίκο, που όπως διαπιστώσαμε στο περασμένο επεισόδιο δεν κάνει ιδιαίτερο διαχωρισμό ανάμεσα στους Λάνιστερ.

Ο Τύριον επιχειρεί να πάρει τον απόλυτο έλεγχο όμως η φρουρά τον παρακούει. Εχμ, ουπς. Τουλάχιστον ο Τζόφρι το έφαγε το σκαμπίλι του.

Από τον άλλη, καημένη Σάνσα. Παρά λίγο να πέσει θύμα βιασμού. Τι αποτέλεσμα έχουν όλα αυτά; Μπόλικα ξεκοιλιάσματα. Κανένα μέτρο. Έτσι μπράβο.

Σφίξανε τα πράγματα στο King’s Landing. Παρόλ’αυτά, όλοι εκεί προσπαθούν να φτάσουν.

Στο Harrenhal

Εδώ έχει αρχίσει να αποκτά μεγάλο ενδιαφέρον το όλο σκηνικό. Ο Μπέιλις όχι μόνο δεν καταλαβαίνει ποια είναι η Άρυα (σου έρχεται η εκδίκηση, αρουραίε), αλλά η Άρυα επίσης καταφέρνει να βουτήξει μια περγαμηνή όπου αναλύονται πολεμικές διαταγές. Ήταν κι οι τελευταίες του κυρίου που τις έδινε, καθώς μετά ανέλαβε δράση ο Jaqen. Εκπληρώνοντας τη δεύτερη ευχή της Άρυα, της τον παραδίδει νεκρό.

Ελπίζουμε η τρίτη ευχή της Άρυα να μην είναι να ελυθερωθεί ο Jaqen από τα δεσμά του λυχναριού..

Westerlands

To πιο ενδιαφέρον εδώ παραμένουν οι συνεχιζόμενες ερωτικές περιπέτειες του Ρομπ– συγγνώμη, δεν γίνεται. Καλωσήρθες πίσω καυτή Ταλίσα, ας το πούμε αυτό, αλλά κατά τα άλλα απλά όχι. Αυτό που όντως είχε ενδιαφέρον; Ο Ρομπ στέλνει να του φέρουν τον Θίον – και μάλιστα ζωντανό ώστε να μπορέσει να απολογηθεί για την προδοσία του.

Μιλώντας για τον Θίον…

Στο Winterfell

Εικάζαμε και την περασμένη βδομάδα πως το Winterfell δε θα ήταν εκστατικό απέναντι στο ενδεχόμενο να του επιτεθεί ο στρατός των Γκρέιτζοϊ – όποιου εξ αυτών δηλαδή. Και όντως. #duh

Ο Θίον μπουκάρει στο Winterfell, το παίρνει υπό τον έλεγχό του, όμως ο Ρόντρικ φτύνει προς τη γενικότερη κατεύθυνσή του και ο Θίον, που όπως έχουμε ξαναπεί δεν είναι καθόλου κομπλεξικός) το παίρνει τόσο προσωπικά που τον αποκεφαλίζει (!) μπροστά στους άντρες του.

Αυτή είναι μια φανταστική εναρκτήρια σκηνή, ιδίως αφού μας δείχνει και αρκετό Μπραν με την παρέα του. Αυτοί αρχικά δηλώνουν πως θα υποταχθούν στα θελήματα του εισβολέα κάτι-σαν-βασιλιά, αλλά στη συνέχεια όχι: Ύστερα από μια σκηνή εντυπωσιακά αχρείαστου γυμνού (*) από την Νυμφαρδόρα Τονκς, ο Μπραν με το γνωστό του παρεάκι αποχωρεί για μέρη άγνωστα.

(*Σοβαρά όμως. Τι σκοπό εξυπηρετούσε η αποπλάνηση του Θίον από την “Τονκς”; Θα μπορούσε να έχει συμβεί το ίδιο και πηγαίνοντας κατευθείαν για τον φρουρό, όχι;)

Ο Θίον πάντως αρχίζει πολύ να μου αρέσει. Την εξερεύνηση του χαρακτήρα του την παίζει αρκετά καλά η σειρά ως τώρα (σε αντίθεση, πχ, τα αληθινά κίνητρα του Ρένλι και του Στάνις όταν στάθηκαν εκεί στη βουνοπλαγιά και αποφάσισαν, “όχι, ΟΚ, ας σκοτωθούμε”).

Πέρα από το τείχος

Ο Τζον Σνόου οδηγεί τη φρουρά του στην κατάληψη ενός σημαντικού πόστου στο δάσος, από το οποίο όμως ξεφεύγει μία γυναίκα, η Υγκριτ. Υποθέτω μπορούμε να το μαντέψουμε όλο το συνακόλουθο στόρι, αλλά για την ώρα έχουμε απλώς απολαυστικό interplay ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες (οι οποίοι ξέμειναν μακριά από τις συμμαχικές γραμμές τους) στη λογική του “έι, μη μου τρίβεσαι!” – “δε σου τρίβομαι, κρυώνω. χιχι”. Η αρχική μπλόφα περί αποκεφαλισμού όλα τα λεφτά παίζοντας έξυπνα με τις προσδοκίες μας μετά το ξαφνικό και βίαιο άνοιγμα του επεισοδίου.

Μια χαρά εκεί στα βουνά ο Τζον Σνόου.

Qarth

Εδώ κλείνει το επεισόδιο και έχουμε κυρίως δύο πράγματα να σχολιάσουμε. Πρώτον, η συνάντηση της Ντάνι με τον βασιλιά των καρυκευμάτων (;)  ή κάτι τέτοιο, όπου απολαύσαμε τον τρόπο με τον οποίον την αγνοεί όταν εκείνη του ζητάει πλοία. Επειδή είδαμε πρόσφατα το “Avengers”, θυμηθήκαμε την αστειότερη σκηνή της ταινίας, εκείνη με τον Χαλκ και τον Λόκι.

Στην ίδια λογική, η Ντάνι εδώ φτάνει σε ένα σημείο να φωνάζει ακατάληπτες εκφράσεις του στυλ “ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ. ΕΙΜΑΙ Η ΝΤΑΝΕΡΙΣ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΩ ΝΑ–” την ώρα που ο βασιλιάς απλά αποχωρούσε άνετος στη σκάλα του. Εντωπσιακό ‘talk to the hand’. Θα ήταν ακόμα εντυπωσιακότερο αν την έκανε ένα με το πάτωμα, αλλά κρίμα θα ήταν αυτό από την άλλη, οπότε ΟΚ, πάσο.

Η δεύτερη σκηνή ενδιαφέροντος είναι φυσικά η τελευταία – η Ντάνι ακολουθεί μια συμφωνία πτωμάτων που την οδηγεί στα ιδιαίτερα διαμερίσματά της. Τα πάντα εκεί νεκρά και διαλυμένα, αλλά ακόμα πιο σημαντικά; Λείπουν οι δράκοι.

ΩΙΜΕ.

Τελευταίο πλάνο του επεισοδίου, μια μυστηριώδης φιγούρα κουβαλάει τους δράκους κι ετοιμάζεται να εισέλθει/σκαρφαλώσει κάποιον ναό; Θα δείξει.

Με λίγα πια επεισόδια να απομένουν, είναι ευχάριστο ότι έχουμε τόσα ερωτήματα και τόσους ήρωες με ωραία ιστορία ήδη έτοιμους. Τα υπόλοιπα, ψήνονται.