Game of Thrones, “What Is Dead May Never Die”: Απόλυτη Δύναμη

Στο τρίτο επεισόδιο, ο Τύριον συνεχίζει τα παιχνίδια δύναμης, ένας αδερφός προδίδει τον άλλον, οι δύο αγαπημένες μας γυναίκες παίρνουν ρεπό και πραγματικά κάποιος επιτέλους πρέπει να φτιάξει ένα tumblr με τίτλο “Ξυπνήματα του Μπραν”. Ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο “What Is Dead May Never Die”.

Αν σε επίπεδο πλοκής ήταν ήδη σαφές ότι η σεζόν θα περιστραφεί κατά κύριο λόγο γύρω από τα παιχνίδια ισχύος των υποψήφιων βασιλέων, θεματικά είναι ταιριαστό πως εκείνη η ιδέα που αρχίζει να σχηματίζεται αφορά την ισχύ: Ποιος την έχει, πότε, και κυρίως γιατί. Η Σέρσεϊ για παράδειγμα υποστηρίζει πως η ισχύς, η δύναμη, είναι κάτι που απλώς υπάρχει, είναι κάτι που το έχεις ή δεν το έχεις.

(Ήταν μια από τις πιο δυνατές σκηνές της πρεμιέρας της σεζόν, με την επίδειξη δύναμης να συμβαίνει ως απάντηση στην ιδέα πως “η γνώση είναι δύναμη” που διατυπώθηκε από τον Μπέιλις.)

Όμως αυτός ο αυτόφωτος χαρακτήρας της ισχύος αρχίζει να αποδεικνύεται απλοϊκός όταν ο Τύριον χρησιμοποιεί τεχνικές πολυδοκιμασμένες για να διαχειριστεί τους αυλικούς γύρω του στην συνεχιζόμενη προσπάθειά του να ελέγξει (και υποσκάψει) τον έλεγχο του Τζόφρι και της μητέρας του. Το τέχνασμα του Τύριον είναι κάτι που έχουμε δει ένα σωρό φορές σε κατασκοπικού τύπου ιστορίες, και στο μυαλό μου παραμένει κάτι το αλάνθαστο: Σπρώχνεις διαφορετικές πληροφορίες σε διαφορετικούς ανθρώπους, και βλέπεις ποιος είναι εκείνος που σε πρόδωσε, απλά ελέγχοντας ποια από τις ψευδείς πληροφορίες μεταφέρθηκε.

Ο Τύριον συνεχίζει να είναι ό,τι πιο κοντινό έχει η σειρά σε πρωταγωνιστή, και πλέον (ως ένα μετρημένο και ισχυρό με τη βάση της πανουργίας) αντίπαλο δέος των αχώνευτων Λάνιστερ.

Άλλου είδους δύναμη είναι αυτή που υποχρεώνει τον Θίον να διαπράξει μια προδοσία, απέναντι στον αδερφό του: Είναι η δύναμη που πάντα ασκεί πάνω σε κάποιον η πατρική φιγούρα ή, στην προκειμένη περίπτωση, η απεγνωσμένη θέληση για επανάκτησή μίας. Ο Μπάλον απορρίπτει τον Θίον κατ’επανάληψη, και με όσο πιο σαφείς τρόπους είναι δυνατόν να το κάνει. Αυτό που εισπράττει, αναπάτεχα (ή όχι και τόσο) είναι κάτι σαν υποταγή.

Αλλά για πόσο;

Την ίδια ώρα σε διάφορα άλλα μέρη συμβαίνουν διάφορα πράγματα. Ξέρω, καταπληκτική περιγραφή, αλλά ως ένα ακόμα επεισόδιο που κατά βάση ‘προετοιμάζει πράγματα’, δεν υπήρχε ιδιαίτερη συνοχή ανάμεσα στις σκηνές. Υποθέτει κανείς πως σύντομα αυτό θα αλλάξει. Αλλά για την ώρα οι χαρακτήρες είναι τόσο διασκοπρισμένοι που περνάνε μέχρι και ολόκληρα επεισόδια που δεν εμφανίζονται καθόλου βασικοί παίχτες, όπως εδώ η Καλίσι και η κομπανία του Στάνις.

Ποιοι εμφανίστηκαν όμως; Πάμε, όπως συνήθως, ανά περιοχή.

Kings Landing

Ξεκινάμε σταθερά από τη βάση των Λάνιστερς, όπου σε αυτό το επεισόδιο έκλεψε την παράσταση το σχέδιο του Τύριο που αναφέραμε και παραπάνω. Λέει σε 3 διαφορετικούς ανθρώπους το σχέδιό του να παντρέψει την Πριγκίπισα Μυρσέλα με 3 διαφορετικούς πρίγκιπες – και τους ορκίζει να το κρατήσουν μυστικό. Από όλους είναι ο Πάισελ που το μαρτυρά στην Σέρσεϊ, και για τον κόπο του κερδίζει ένα ταξιδάκι στα μπουντρούμια.

Ο Τύριον το παίζει ωραίο το όλο παιχνίδι αλλά αρχίζω και φοβάμαι όλο και περισσότερο, γιατί σε κάθε επεισόδιο χώνεται όλο και πιο πολύ στις υποθέσεις της Σέρσεϊ και του μανιακού διαλόσπορου.

Άλλα δύο αξιοσημείωτα: Ότι πάλι ο Τύριον, προσπαθεί να βάλει την Σέι στα κόλπα του παλατιού, και έτσι βρίσκεται να είναι μαία της Σάνσα, η οποία -και αυτό είναι το δεύτερο σημείο- περνάει ένα ακόμα επεισόδιο με την πλάτη μεταφορικά κολλημένη στον τοίχο. Φαίνεται πως κάθε δεύτερη σκηνή της στη σειρά είναι απλά εκεί ώστε κάποιος Λάνιστερ να τη φέρει σε δύσκολη θέση σχετικά με τον μελλοντικό γάμο της με τον Τζόφρι. Κι εκείνη δεν έχει άλλη αντίδραση εκτός από τη σιωπηλή, ανέκφραστη, αμυντική αποδοχή.

Αλλά για πόσο;

Κάπου στη διαδρομή

Στο γνωστό μας εσωτερικό spin-off, η φρουρά του μίνι-Ηρώδη συνεχίζει να αναζητά μετά μανίας τον Γκέντρι, και αυτή τη φορά το απόσπασμα της Άρια δεν θα σταθεί τυχερό. Όχι μόνο στη μάχη σκοτώνεται ο Γιόρεν, αλλά και πιάνονται αιχμάλωτοι που πρόκειται να σταλούν σε κάτι που λέγεται Χάρενχαλ, που υποτίθεται είναι ένα “εφιαλτικό μέρος” (υποθέταμε πως δε θα τους έστελναν και διακοπές στις Μπαχάμες), μια εξέλιξη που με κάνει να συνειοδητοποιώ πόσο εύκολα θα έβλεπα μια πραγματική spin-off σειρά μόνο για την Άρια Σταρκ.

Αλλά πίσω στα όσα ακολούθησαν τη μάχη, δηλαδή στην επιμονή της φρουράς να μάθει ποιος είναι ο Γκέντρι. Η Άρια τους ξεγελά δείχνοντας έναν από τους νεκρούς, ο οποίος by the way παίζεται από έναν ηθοποιό που λέγεται Έρως Βλάχος και δεν σας κάνω καθόλου πλάκα.

Όλα αυτά όμως με κάνουν να σκεφτώ κάτα πόσο έχει νόημα γενικότερα να υφίσταται μια τέτοια πλοκή: Η φρουρά προσπαθεί να σκοτώσει κάθε πιθανό μπάσταρδο, αλλά σε μια εποχή όπου κανείς ούτως ή άλλως δε μπορεί να ελέγξει τέτοια πράγματα, ποιο το νόημα; Αν σκοτώσει τον Γκέντρι, θα βγω εγώ ο Θοδωρής και θα πω ότι επίσης είμαι μπάσταρδο του Βασιλιά. Ή θα πω ότι εγώ είμαι στην πραγματικότητα ο Γκέντρι – με την ίδια ευκολία που η Άρια είπε ότι ο Γκέντρι ήταν ο Ένας Κάποιος Έρως Βλάχος. Τι με εμποδίζει; Τι εμποδίζει αυτήν; Γιατί το ψειρίζω τόσο πολύ;

Stormlands

Καινούρια τοποθεσία, επειδή είναι σαφές πως δεν είχαμε ήδη αρκετές και ήταν κάπως περιορισμένη η γεωγραφία της σειράς. Όμως υπάρχει πολύ ζουμί εδώ καθώς γνωρίζουμε την τελευταία φουρνιά (εκτός αν ξεχνάω κάτι) χαρακτήρων για φέτος – και έχουν πολύ ζουμί.

Υπάρχει ο Βασιλιάς Ρένλι, ο οποίος ναι, κι αυτός θεωρεί εαυτό βασιλιά. Τώρα που γυρίζει, παιδιά. Η Κέτιλιν Σταρκ φτάνει στην αρένα και βασικά πείθει τον Ρένλι να ετοιμάσει το στρατό του για να επιτεθεί στους Λάνιστερς, την ώρα που στην αρένα αυτή έχουμε μια ευχάριστη έκπληξη: Δύο ιππότες μάχονται, ο ένας από τους δύο είναι ο Λόρας αδερφός της γυναίκας του βασιλιά – και χάνει από τον άλλον ιππότη, που σηκώνει το κράνος και βλέπουμε ότι είναι ιπότισσα στην πραγματικότητα, η φανταστική Μπριέν. Και δεν λέω “φανταστική” επειδή ξέρω κάτι για τον χαρακτήρα, αλλά επειδή η όλη της παρουσία, η εισαγωγή, η φλόγα που μοιάζει να κουβαλάει και η θέληση να γίνει ιππότης, κάπως σε συνεπαίρνουν παρόλο που δεν έχει ακόμα ιδιαίτερο screen time.

Μια ακόμα φανταστική εισαγωγή χαρακτήρα; Η Μάργκερι, η γυναίκα του βασιλιά, η οποία έχει δύο πράγματα υπέρ της. Πρώτον, είναι η Νάταλι Ντόρμερ, που θυμόμαστε από το “Tudors”. Δεύτερον, η πρώτη της ουσιαστική πράξη στη σειρά είναι να παραδεχτεί σα να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα πως γνωρίζει ότι ο Ρένλι είναι γκέι (α ναι) και πως εντάξει μωρέ, άμα δεν γίνεται η δουλειά, μπορεί να φωνάξει τον αδερφό της τον Λόρας για να πάρει τα πάνω του ο Ρένλι (α ναι ξανά) και μετά ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.

Πρώτον, wow. Δεύτερον, ‘κάτι παίζει εδώ’.

Φανταστική εισαγωγή ενός ολόκληρου setting, όπως και να έχει.

Iron Islands

Μιλώντας για φανταστικές εισαγωγές χαρακτήρων, η Γιάρα νομίζω πήρε το χρυσό την περασμένη βδομάδα, και τώρα η κατάσταση σοβαρεύει. Μπαμπάς και κόρη Γκρέιτζοϊ θέτουν στον Θίον το δίλημμα: Ή με εμάς ή με τους Σταρκ. Συμμαχία δεν έχει. Ωραία, επειδή τι χρειαζόμασταν; Ακόμα έναν στρατό με ξεχωριστά συμφέροντα.

Σε κάθε περίπτωση, ο Θίον παθαίνει αυτό το πράγμα που παθαίνουν όλοι οι άντρες ήρωες τηλεοπτικών σειρών όπου θυμούνται σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο πόσο τους έχει λείψει ο μπαμπάς τους όταν ήταν σε ευαίσθητη ηλικία και τώρα που είναι 30ρηδες κάνουν κάθε πιθανή βλακεία για να αναπληρώσουν το κενό, την ώρα που ο εν λόγω πατέρας τους φέρεται όλο και χειρότερα.

(Δε θέλω εδώ να ονομάσω τους χειρότερους offenders, αλλά ένα “Lost” θα το πετάξω εκεί έξω να υπάρχει.)

Έτσι ο Θίον, σε μια απόφαση που θα έκανε τον Τζακ Σέπαρντ περήφανο, όχι απλά συμφωνεί να συμμαχήσει με τους Γκρέιτζοϊ, αλλά καίει και το γράμμα που έγραφε προειδοποιώντας τον Ρομπ. Άουτς.

Πέρα από το Τείχος

Αυτό την προηγούμενη βδομάδα μας έδωσε ανατριχιαστικό cliffhanger όμως εδώ απλά όλοι τα μαζεύουν και φεύγουν με την απλή δικαιολόγηση ότι “ε να μωρέ, τι να τον κάνουμε, έτσι είναι ο Κράστερ”. Αδύναμο.

Winterfell

Και κλείνουμε με μια ακόμα σκηνή όπου ο Μπραν ξυπνάει. Νομίζω ότι πλέον μπορούμε να φτιάξουμε ένα ωραίο photostory με μπόλικες από δαύτες, αναζητώντας τις διαφορές.

Ξυπνώντας ο Μπράν, εξηγεί στον Σεβάσμιο Γέρονα πως φτάνει πια, αυτά τα πράγματα δεν είναι απλά όνειρα, δηλαδή πλέον νιώθει σα να είναι το ζώο που ονειρεύεται.

Μπραν; Είσαι. Το έχουν καταλάβει κι οι πέτρες.

(Διευκρινίζω πως δεν έχω γνώση του τι γίνεται στα βιβλία και μπορεί οι ‘προβλέψεις’ να είναι πανηγυρικά λάθος, αλλά όπως πάντα, κρίνουμε βάσει αυτού που βλέπουμε και μόνο. Αν κάποιος έχει διαβάσει το βιβλίο και γνωρίζει την αλήθεια ή μη της παραπάνω -ή όποιας- πρότασης, ας μην το χαλάσει για τους υπόλοιπους.)

Όμως ο Γέρων δε το δέχεται αυτό, και θυμίζει πως η μαγεία δεν υπάρχει πια στον κόσμο, πέθαναν κι οι δράκοι, πάπαλα. Κάτι που με κάνει να αναρωτηθώ, παρότι στην πραγματικότητα αυτή η απορία στεκόταν μπροστά μας από την πρώτη στιγμή της σειράς, ‘γιατί’. Γιατί υπήρχε κάποτε η μαγεία, και τα πλάσματα, και ό,τι άλλο μας προκύψει στην πορεία – και τι ήταν αυτό που τα έκανε να εξαλειφθούν. Κι αν όντως υπήρχε κάποιο Συμβάν Μηδέν, τότε γιατί άρχισαν ξανά να κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους. Και έχουν ατζέντα όλα αυτά τα μαγικά πλάσματα στις πολύ πεζές και ανθρώπινες διαμάχες των ανθρώπων τύπου ‘ποιος θα βασιλέψει’; Ή μήπως θα φτάσει η στιγμή που απλά οι δράκοι θα έχουν ισχυροποιηθεί τόσο, που σε κάποια φάση γύρω στην 5η σεζόν η Καλίσι απλά θα φτάσει στο Kings Landing και θα πει “Κάφτε τους όλους. Και φέρτε μου μια κούπα νερό κάποιος.”

Απορίες, όσο περιμένουμε τα πιο σημαντικά να έρθουν σε αυτή τη 2η σεζόν.