“George Clooney, θα κατέβαινες για Πρόεδρος;”
- 4 ΣΕΠ 2017
Καθώς ο Matt Damon περνούσε πίσω από τον George Clooney στη συνέντευξη τύπου για την πρεμιέρα της ταινίας ‘Suburbicon’, προσποιήθηκε παιχνιδιάρικα πως θα του κλώτσαγε την καρέκλα για τον ρίξει κάτω. Γέλασαν κι οι δύο, όμως αυτά τα δύο μέλη της παρέας του Ocean ετούτη τη φορά, πέρα από την περιστασιακή πλάκα, έμοιαζαν πιο σοβαρά από ποτέ.
“Μοιάζει να ήσουν θυμωμένος όταν έκανες την ταινία,” ακούγεται ένα σχόλιο. Στο ‘Suburbicon’, ο Clooney σκηνοθετεί ένα παλιό, αχρησιμοποίητο σενάριο των Coen για ένα ζευγάρι λευκών σε ένα τέλειο προάστιο (Julianne Moore, Matt Damon) που μπλέκονται σε ένα σερί γελοίων, ανούσιων εγκλημάτων, την ώρα που στο παραδίπλα σπίτι, μια οικογένεια μαύρων γειτόνων λιντσάρεται με αυξανόμενης έντασης συρράξεις από τους ρατσιστές κατοίκους. “Χρειάζονται δυο χρόνια για να κάνεις μια ταινία, οπότε μέχρι να βγει κανονικά έχει περάσει αυτό που αρχικά σε εκνεύριζε,” απαντά ο Clooney.
“Αν πας όμως στη χώρα μας σήμερα, ανάλογα από ποια πλευρά θα κάτσεις, είναι όσο πιο νευριασμένη έχει υπάρξει. Υπάρχει ένα μαύρο σύννεφο. Ήθελα να είναι αισιόδοξη η ταινία η τελική νότα, πιστεύω πολύ στη νέα γενιά, αλλά ο κόσμος είναι θυμωμένος. Πολλοί από εμάς. Απέναντι στους εαυτούς μας, στη χώρα, στον κόσμο. Αυτό το φιλμ τα αντικατοπτρίζει αυτά. Είναι δίκαιο να πεις ότι είναι μια θυμωμένη ταινία. Και γινόταν όλο και πιο θυμωμένη όσο τη γυρίζαμε,” παραδέχεται.
Σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης, μοιάζει γλυκός και σίγουρος ταυτόχρονα, θυμωμένος αλλά και διδακτικός. Προεδρικός, σχεδόν. Ακόμα κι όταν μιλάει για τα εντελώς βασικά, όπως το πώς γεννήθηκε η ταινία. “Έβλεπα πολλές ομιλίες του Trump όσο έκανε την καμπάνια του, για χτισίματα φραχτών και για δαιμονοποίηση μεινοτήτων και άρχισα να κοιτάω άλλες στιγμές στην ιστορία μας όταν έχουμε πέσει ξανά σε τέτοιες ρητορικές.” Έτσι βρήκε ένα περιστατικό του 1957 την πόλη Λέβιταουν, όπου συνέβη ένα αληθινό τέτοιο περιστατικό: η οικογένεια των Myers δέχθηκε απειλές και βία από τους γείτονές του σε ένα προάστιο, ώστε να τους υποχρεώσουν να φύγουν.
Ο Clooney πήρε ένα παλιό σενάριο των Coen από τα ‘80s και το συνδύασε με αυτή την ιστορία. Το σενάριο είχε αλλάξει μορφή, κάποτε ήταν μια ιστορία από την οπτική του παιδιού με τίτλο ‘What Jack Saw’ και δεν είχε καν τους Myers μέσα. “Μόνο αυτούς τους δύο βλάκες να σκοτώνονται,” λέει ο Clooney και δείχνει γελώντας τον Damon και την Moore, δεξιά του και αριστερά του. Και συνδύασε τις δύο ιστορίες. “Βάζοντας αυτή την παρανοϊκή οικογένεια στο μέσο αυτής της ιστορίας… ή μάλλον βάζοντας τους Myers στο μέσο αυτής της παράνοιας, μοιάζει κάπως συνεπές το να έχεις μια ταινία που κοιτάζει στη λάθος πλευρά,” εξηγεί, αναφερόμενος στο γεγονός πως οι Myers εμφανίζονται απλώς σε διάσπαρτες σκηνές όλο και μεγαλύτερης σοβαρότητας και κινδύνου, την ώρα που το στόρι εστιάζει στις σαχλές περιπέτειες των λευκών πρωταγωνιστών. “Δεν φανταζόμασταν όταν γυρνάγαμε αυτές τις σκηνές διαφυλετικής εξέγερσης πως θα γινόταν σήμερα το Σάρλοτσβιλ, αυτά είναι θέματα που δεν φεύγουν ποτέ από τη χώρα μας,” ομολογεί ο Clooney.
“Όταν μιλάμε για το ‘Make America Great Again’, όλοι υποθέτουν τα ‘50s του Αϊζενχάουερ, γιατί τότε όλα ήταν καλά. Άμα ήσουν λευκός και στρέιτ.”, τονίζει. “Για τους υπόλοιπους δεν ήταν και τόσο σπουδαία. Είναι διασκεδαστικό να σηκώνεις την κουρτίνα και να κοιτάς κάποια αληθινά προβλήματα που η αυτή δεν έχει ακόμα αντιμετωπίσει ευθέως.” Ένα από αυτά, είναι αγώνας για ατομικά δικαιώματα όπως εκφράστηκε κυρίως μέσα από τα ‘70s, και που πολλοί θέλουν να προσποιούνται πως είναι κάτι που έχει κλείσει. “Φυσικά αυτό δεν ισχύει,” λέει με σταθερή φωνή (σαν στα όρια της σύγχυσης αλλά χωρίς ποτέ να φτάνει εκεί) o Clooney, “και κάθε λίγα χρόνια διαπιστώνουμε ξανά ότι έχουμε δρόμο ακόμα ώστε να λύσουμε το προπατορικό μας αμάρτημα της σκλαβιάς.”
Όπως ήταν αναμενόμενο, και κάπως αναγκαίο κιόλας, τα πάντα επέστρεψαν πάλι στον Trump, τον οποίο κανείς δεν είδε να έρχεται- η ταινία η ίδια μοιάζει κιόλας σε σημείο με πικρή αντίδραση στην τωρινή Αμερική, με την ζοφερή κοινωνική αλήθεια να παρεμβάλλεται ανάμεσα σε χιτσκοκικά-γυρισμένα-ως-σλάπστικ εγκλήματα μεταξύ ανόητων λευκών. “Όχι, δεν ξέραμε ότι έρχεται ο Trump, αυτό ήταν έκπληξη για πολλούς ανθρώπους. Τα προάστια είναι μεγάλο μέρος της εικόνας μας για τη μεσαία τάξη, στο πώς μπορούν όλοι να έχουν ένα μέρος του ονείρου. Αν είσαι λευκός!”, υπογραμμίζει ξανά. “Αυτή δεν είναι λοιπόν μια ταινία για τον Trump, είναι μια ταινία για την υπενθύμιση πως ποτέ δε λύσαμε τα προβλήματά μας με το ρατισμό. Ακόμα προσπαθούμε. Είναι μεγάλο μέρος της ιστορίας μας και θα είναι για πολύ καιρό.”
Εμβαθύνοντας σε αυτή την ιδέα, ο Clooney μιλάει για τέρατα της διπλανής πόρτας, με αφορμή ένα μικρό κομμάτι ιστορίας. Σε μια σκηνή της ταινίας, οι κάτοικοι του Suburbicon έχουν μαζευτεί έξω από σπίτι των Myers και διαβάζουν μια αίτηση προκειμένου οι νέοι τους, μαύροι γείτονες να φύγουν. Τα φρικτά πράγματα που ακούγονται, είναι αληθινά. Όχι με την έννοια της ακριβούς σάτιρας, είναι όντως αληθινά. Είναι το αληθινό petition από το 1957, ο Clooney λέει πως δεν το έγραψαν για την ταινία, το βρήκαν έτοιμο. “Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πως είναι ρατσιστές. Το θέμα με τα τέρατα είναι πως δεν είναι άνθρωποι που στρίβουν το μουστάκι τους και απλά γίνονται κακοί. Γίνονται μέσα από μια σειρά πολύ ηλίθιων πράξεων.”
“Οι ήρωες της ταινίας κάνουν λάθος σε κάθε μία ευκαιρία που έχουν για να πάρουν μια απόφαση,” λέει γελώντας και κοιτώντας τους πρωταγωνιστές του. “Τα τέρατα δημιουργούνται και τα βλέπουμε στην πορεία της ταινίας.” Η αλήθεια είναι πως ο Matt Damon ας πούμε (“μίστερ ντίμον” όπως τον αποκαλούσε Ιταλός δημοσιογράφος, το οποίο υιοθετώ στο εξής) μαζί με το ‘Downsizing’ μοιάζει σε αυτό το Φεστιβάλ να ολοκληρώνει κάποιους είδους art project πάνω στις παράλληλες υπάρξεις και διαδρομές του middle American. “Μου είπε ο Alexander Payne ότι με θέλει για το ‘Downsizing’ γιατί δε μοιάζω με κινηματογραφικό αστέρα, αλλά είμαι σαν ένας νορμάλ Αμερικάνος,” εξηγεί.
(Λίγο αργότερα ο συνθέτης της ταινίας, και φίλος του σάιτ Alexandre Desplat, μιλώντας για κάτι άσχετο, έκλεισε μια απάντησή του γυρνώντας προς τον Damon. “Α, και ήθελα να πω στον Matt… it’s OK, μοιάζεις με movie star”, είπε κάνοντάς του φιλικό πατ πατ στην πλάτη. “Ναι, ήμουν και sexiest man alive!” αποκρίνεται ο Damon. “…μία φορα”, τον κόβει ο Clooney, σε μια σκηνή διαλόγου που έμοιαζε κατευθείαν μέσα από κάποιο ‘Ocean’s’. Και τώρα να, θέλω ‘Ocean’s Fourteen’ με τον Desplat να προστίθεται στο καστ.)
Από τη δημιουργία τεράτων η κουβέντα εύκολα μεταφέρθηκε στο θέμα των ημερών στις ΗΠΑ, το γκρέμισμα των συμβόλων μίσους του Νότου, από σημαίες μέχρι αγάλματα στρατηγών. Η Julianne Moore έκανε την αρχή δηλώνοντας απερίφραστα πως “τα αγάλματα πρέπει να αφαιρεθούν”, για να επαυξήσει ο Clooney προσφέροντας ένα παράδειγμα από τα παιδικά του χρόνια. Όταν ήταν παιδί στο Κεντάκι, θυμάται τις αναπαραστάσεις τους εμφυλίου που γίνονταν, όλοι θα έχουμε πετύχει κάποτε σε μια σειρά ή ταινία, είναι πάντοτε κομμάτι του φολκλόρ. Τους ρώταγαν ποιους θέλουν να παίξουν. Ο Clooney πάντα λέει διάλεγε τους επαναστάτες- μην γελιόμαστε, αν δεν ξέρεις πολλά, πάντα ακούγεται αυτό πιο κουλ. “Δεν μαθαίναμε όμως την ιστορία, το πλαίσιο, σε τι ήταν αυτοί ενάντια,” εξηγεί.
“Αν θες τη σημαία του Νότου να τη φορέσεις στη μπλούζα σου ή να την απλώσεις σπίτι σου τότε κάντο, καλή τύχη με τους γείτονές σου. Αλλά σε δημόσια κτίρια δε μπορείς να το κάνεις και πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό το πράγμα,” έκλεισε με τρόπο που δεν άφηνε περιθώριο να αμφισβητήσεις για το αν αυτή ήταν μια ισχυρή δήλωση που ήθελε οπωσδήποτε να ακουστεί. Με τέτοιο τρόπο το τόνισε μάλιστα, που σχεδόν ήταν υποχρεωτική η ερώτηση που ακολούθησε: “Θα ήθελες να είσαι ο επόμενος Πρόεδρος;”
“Αν θα ήθελα να είμαι Πρόεδρος; Α, πολύ διασκεδαστικό ακούγεται,” απάντησε σαρκαστικά. Ο Matt Damon πετάχτηκε τότε για να λήξει τη διαδικασία: “Μπορώ απλά να πω ότι θα ήθελα οποιονδήποτε να είναι ο επόμενος Πρόεδρος; Αυτή τη στιγμή, παρακαλώ,” είπε κάνοντας όλη την αίθουσα να γελάσει.
Ε, πάντως ο Clooney δεν είπε όχι.
ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ: