Watchlist: Η επιστροφή του ‘Get Down’ παίζει τις σωστές νότες
5 επεισόδια από την τηλεοπτική βδομάδα. Οσκαρικό ‘Feud’, ‘Survivor’, ‘iZombie’ και άλλα.
- 11 ΑΠΡ 2017
Κάθε Τρίτη ξεχωρίζουμε τα πιο ενδιαφέροντα επεισόδια της τελευταίας τηλεοπτικής εβδομάδας και γράφουμε λίγα λόγια για αυτά.
Όταν λέμε λόγια εννοούμε φυσικά spoilers. Aκολουθούν spoilers για όλες τις σειρές που αναφέρονται στο άρθρο.
***
THE GET DOWN (1×07, ‘UNFOLD YOUR OWN MYTH’)
Είναι εμφανές πως όσο προχωρά η σειρά τόσο πιο στάνταρ θα γίνεται η αφήγηση. Τα πρώτα επεισόδια, συγχυσμένα όσο κι αν ήταν, έφεραν μια σφραγίδα, ένα ρυθμό, μια αίσθηση αφήγησης που δεν έμοιαζε με τίποτα άλλο στην τηλεόραση, ήταν σαν ένα σόουλ τραγούδι την ώρα που κι εκείνο το ίδιο γεννιόταν. Φυσικά τα επιμέρους δομικά στοιχεία του ‘Get Down’ θα παραμείνουν για πάντα απολύτως δελεαστικά (οι χαρακτήρες, τα χρώματα, οι μουσικές, το κοινωνικό πλαίσιο, η πάλη μεταξύ έμπνευσης, νεότητας και συμβιβασμού) ώστε πάντα να είναι μια σειρά που αγαπώ. Αλλά εκείνα τα πρώτα επεισόδια ήταν πραγματικά το κάτι άλλο.
Όπως και νά’χει είμαι πολύ χαρούμενος για την επιστροφή. Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα πως το Netflix άφησε τον Baz να κρίνει εκείνος το μέγεθος της σεζόν κι αντί για το παραδοσιακό 13άρι που τόσες σειρές έχει βαρύνει, ψυχαναγκαστικά, η 1η σεζόν του ‘Get Down’ φτάνει στα 11 επεισόδια, με το δεύτερο αυτό μέρος να διαθέτει μόλις 5. Στην ουσία είναι και σαν 2η σεζόν, όχι μόνο επειδή η ιστορία ξεκινά από ένα φυσικά διακριτό σημείο (η Mylene κι ο Zeke είναι πλέον σε διαφορετικά μέρη στις ζωές τους, σε κάθε επίπεδο), αλλά κι επειδή είναι εμφανείς και κάποιες νέες στυλιστικές επιλογές- όπως ας πούμε η προσθήκη του animation σε επιλεγμένες σκηνές. Το animation είναι εκεί φυσικά για λόγους μπατζετικούς, ας μη κρυβόμαστε, όμως αισθητικά δεν είναι καμία ιδιαίτερη αποχώρηση, η σειρά έτσι κι αλλιώς λειτουργούσε σε ένα τέτοιο τεταμένο επίπεδο πραγματικότητας που τα χρώματα των κινουμένων σχεδίων ταιριάζουν ακριβώς δίπλα σε σκηνές όπως την εισαγωγή του Shao ή την τελική μάχη της 1ης σεζόν. (By the way οι Get Down Brothers να ηρεμήσουν λίγο με την τεχνική αρτιότητα της χιπ χοπ τους γιατί είμαστε στο 1978 και οριακά μοιάζουν ήδη να έχουν έρθει από το μέλλον τους.)
Κατά τα άλλα ο Dizzee κι ο Thor είναι σούπερ υλικό shipαρίσματος, αλλά την ίδια ώρα ο Zeke δεν περνάει καλά με την επιτυχία της Mylene, κάτι που ήταν αναμενόμενο επειδή έχει συμβεί χιλιάδες φορές σε κάθε παρεμφερή σειρά που έχουμε δει στη ζωή μας. Όσες φορές κι αν το έχουμε δει όμως, το πάθος του όταν την κοίταζε στην οθόνη και το πώς άνοιξε η γη κάτω από τα πόδια του όταν εκείνη τον αποκήρυξε σε ζωντανή σύνδεση, ήταν δυνατή στιγμή. Παράλληλα, η Mylene ακολουθεί τις κατευθύνσεις του πατέρα της σχετικά με τις αναφορές στην εκκλησία, στήνοντας αυτή την ημι-σεζόν ως μια ιστορία που μάλλον θα επικεντρωθεί αρκετά γύρω από αυτή την εσωτερική της πάλη.
Επίσης λάτρεψα τα aesthetics της όλης στιγμής, μέχρι και τα παράσιτα της εικόνας της ‘ζωντανής σύνδεσης’. Απλά πανέμορφη σειρά.
Σκοπεύω να τα απλώσω όσο είναι δυνατόν αυτά τα 5 μόλις επεισόδια, οπότε θα επανέλθουμε σε επόμενη βδομάδα.
*Η 1η σεζόν του ‘The Get Down’ streamάρει στο Netflix.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
‘The Get Down’, η πιο επικολυρική σειρά του καλοκαιριού
FEUD (1×05, ‘AND THE WINNER IS…’)
Αυτό είναι το πιο πολυαναμενόμενο ίσως επεισόδιο όλης της σεζόν ακριβώς λόγω του θρυλικού behind the scenes δράματος που κάθε φαν των Όσκαρ γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά. Το ότι η έχθρα των δύο ηθοποιών είχε φτάσει στο σημείο που η Crawford έπεισε άλλες να παραλάβει αντί εκείνων είναι ένα πράγμα, αλλά το ότι αυτό όντως συνέβη πρόκειται περί real-life δραματικότητας που ξεπερνά τα επίπεδα μηχανορραφιών ακόμα και των καλύτερων ‘Survivor’.
Το επεισόδιο κάνει καλά όσα κάνει καλά και η σειρά και είναι όπως πάντα η Lange που λάμπει, στο πώς παίζει το απόλυτο ψυχολογικό περιτύλιγμα των συναδέλφων της που αφήνει σπίτι. Στην Geraldine Page της Sarah Paulson στήνει μια guilt trip παγίδα από την οποία εκείνη αδυνατεί να ξεφύγει, ενώ απέναντι στον μετωπικό θαυμασμό της Bancroft λιώνει, εξαφανίζεται. (Ως Bancroft πολύ καλή η Serinda Swan του ‘Ballers’, που σύντομα θα βλέπουμε να πρωταγωνιστεί στο ‘Inhumans’ της Marvel.) Κάθε απεικόνιση του high-end δράματος των Όσκαρ του ‘63, με αυτές τις ηθοποιούς και αυτή την παραγωγή δε θα μπορούσε να μην είναι συναρπαστική τηλεόραση.
Ωστόσο όπως και σε όλη τη διάρκεια της σειράς, δε μπορώ παρά να νιώθω πως κάποιου είδους ευκαιρία έχει χαθεί για κάτι στυλιστικά πολύ πιο ακραίο και θεματικά ενδεχομένως πιο τολμηρό. Το κοινωνικό context δεν αγγίζει ποτέ τα επίπεδα, ας πούμε, του ‘The People v. O.J. Simpson’ και παρά τις διάφορες προσπάθειες για αναπαράσταση ακραίας ψυχολογικής έντασης, κάθε επεισόιο της σειράς πάντα με αφήνει με την αίσθηση πως ο αληθινός σκηνοθέτης της θα έπρεπε να είναι ο ίδιος ο Robert Aldrich.
Δεν έχει σημασία πάντως, παραμένει θέατρο αναπαράστασης φτιαγμένο από φίνα υλικά. Η Lange είναι σπουδαία, και το τελικό κάδρο του επεισοδίου, με την Crawford να κάθεται στο κρεβάτι δίπλα από το δεύτερό της Όσκαρ, που δεν είναι δικό της, γράφει πάντα υπέροχα.
*To ‘Feud: Bette and Joan’ προβάλλεται Κυριακή 21.00 στο FOX.
iZombie (3×01, ‘Heaven Just GOT A LITTLE SMOOTHER’)
Θαρραλέα πρεμιέρα για μια από τις πιο άκοπα και συνεπέστατα διασκεδαστικές σειρές της τηλεόρασης, θαρραλέα όχι μόνο επειδή σπάει την ίδια της τη φόρμουλα όσο επειδή βγάζει τη γλώσσα σε έναν από τους παραδοσιακότερους κανόνες του sci-fi/fantasy-σε-πραγματικό-κόσμο, ότι δηλαδή εμείς τα κρατάμε όλα μυστικά και πάμε να δούμε πού θα μας βγάλει. Αυτό πάντα κρατά αυτού του τύπου τις ιστορίες κάπως περιορισμένες. Εξάλλου όπως έχω ξαναγράψει, ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα σε κάθε είδους σειρά είναι η στιγμή που κάτι μαθαίνεται, είτε είναι τότε που τα υπόλοιπα ‘Φιλαράκια’ έμαθαν για τον Chandler και τη Monica είτε είναι τότε που ο Will έμαθε τι κάνει στα αλήθεια η Sydney Bristow. Οπότε σίγουρα βοηθά τη δυναμική της σειράς το ότι οι χαρακτήρες βρίσκονται πλέον στο ίδιο επίπεδο αλήθειας. Δες την παραπάνω φωτό. Είναι σαν τους Scoobies στο σαλόνι της ‘Buffy’.
Κατά τα άλλα η φάση του αμνησιακού Blaine με την αδερφή της Liv είναι από αυτά τα ερωτικά twists για τα οποία ψοφάω, η ατάκα “you should tan and dye” προς τη Liv ήταν *emoji 100*, και απλά έλιωσα στο “I need some aspirin and a new brain” – “Is that so scarecrow? I need a new heart.” του Ravi, ο οποίος καθόλου όμορφα δεν περνάει τώρα με την όλη φάση με τον Blaine. Ας του αφιερώσουμε ένα τραγούδι:
Περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον την υπόλοιπη σεζόν. Η υπόσχεση μιας τύπου Genosha δημιουργίας ενός νησιού ζόμπι, το ενδεχόμενο μιας ανοιχτής κοινωνικής παρουσίας τους, ή ακόμα κι ένας all-out πόλεμος ανθρώπων-ζόμπι κάνει αυτή τη σεζόν ήδη ριζικά διαφορετική από τις προηγούμενες. Απλά ελπίζω να μην σταματήσουμε να βλέπουμε τη Liv να μαγειρεύει λαχταριστά εγκεφαλάκια και να λύνει εγκλήματα. Όχι τίποτα άλλο αλλά είμαι πολύ into cooking τελευταία και θέλω να παίρνω ιδέες.
*Το ‘iZombie’ streamάρει στο Netflix κάθε Πέμπτη.
LEGENDS OF TOMORROW (2×17, ‘ARUBA’)
H φετινή σεζόν του ‘Legends’ παίζει και να ήταν η αγαπημένη μου σεζόν όλων των DC σειρών του CW. Γκρινιάζω για τα συνεχή γράψε-σβήσε στο ‘Flash’ και το πώς τα συνεχή πήγαινε-έλα στο χρόνο αποσπούν από το συναισθηματικό κέντρο βάρους της αφήγησης, όμως οι Legends ζουν και αναπνέουν πάνω συνεχώς σε αυτή την άναρχη ισορροπία του πώς τα πάντα υπάρχουν κάπως, υπήρχαν αλλιώς, θα ξε-υπάρξουν κάπως ακόμα πιο διαφορετικά. Για να το πω αλλιώς, όσο περισσότερο η σειρά αγκαλιάζει την αναρχία της τόσο πιο διασκεδαστική γίνεται, είναι πιο κοντά στο ‘Doctor Who’ από ό,τι στο ‘Flash’.
Και κλείνει τη 2η σεζόν της με proper ‘Doctor Who’ κόλπο κιόλας, πατώντας το μεγάλο reset κουμπί, αλλά όπως πάντα σε αυτά τα reset το ερώτημα είναι αν πετύχαμε κάτι αρκετό ώστε να δικαιολογείται το ταξίδι. Απόλαυσα την ταυτόχρονη ύπαρξη των δύο σετ Legends στο ίδιο πεδίο μάχης, απόλαυσα τη Sara ως ψύχραιμη όσο και ψυχικά αβέβαιη αρχηγό, απόλαυσα τη σκηνή με την αδερφή της όσο και το τελικό της τρικ που έκρινε τη μάχη, απόλαυσα τη μοίρα του Snart και ιδιαίτερα το ρόλο του Mick σε αυτή την πορεία reset-λύτρωσης (οι δυο τους έχουν τόσο καλή χημεία που σχεδόν έχω αποφασίσει να δω όλο το revival του ‘Prison Break’), και επίσης χέι, η τελική σκηνή μάχης είχε κάτι το αποπνικτικά όμορφο καθώς ο Thawne και οι εκδοχές του ξεπάστρευαν ένα-ένα τους Legends.
Το τέλος που βρίσκει τον Rip να φεύγει το στηρίζω επειδή όσο κι αν λατρεύω τον Arthur Darvill η σειρά δούλεψε πολύ-πολύ καλύτερα χωρίς αυτόν σε ρόλο λαμπού ηγέτη, παρά σε ρόλο μπαλαντέρ. Θέλω πολύ να δω τι θα βρουν να τον κάνουν του χρόνου αλλά ως τότε η Sara σε ηγετικό ρόλο μου αρέσει πάρα πολύ. Και το φινάλε είχε δεινόσαυρους στο χαλασμένο σήμερα, οπότε προφανώς δίνω thumbs up. Είμαι περίεργος να δω τι είδος αυτοαναφορικού remix χαρακτήρων και καταστάσεων θα ετοιμάσει για την 3η της σεζόν η σειρά, ειδικά πάνω στη βάση του κόνσεπτ “ουπς, σπάσαμε το Χρόνο”.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
Flash + Supergirl στο μιούζικαλ της σεζόν
SURVIVOR (34×05, ‘VOTE EARLY, VOTE OFTEN’)
Μια γρήγορη σημείωση για τη Sandra: το ότι είναι θρύλος του παιχνιδιού δεν είναι καν συζητήσιμο φυσικά, αλλά θέλω να κρατήσω μια αγαπημένη στιγμή από το -ντεφάκτο- ιστορικό επεισόδιο της πρώτης ever αποχώρησής της. Είναι η στιγμή που σηκώνεται για να πάει να της σβήσει τη φωτιά ο Jeff και οι υπόλοιποι παίχτες αρχίζουν να τη χειροκροτούν. Έχει συμβεί ποτέ ξανά κάτι τέτοιο; Πριν λίγες βδομάδες έγραφα κάπου πως όταν διώξουν τη Sandra θα πρέπει να φύγει με standing ovation, και φυσικά αυτό ακριβώς συνέβη.
Ο Zeke ήταν επιτέλους ο ένας παίχτης που μίλησε λογικά, γιατί κόντευα να τρελαθώ σε αυτή τη σεζόν, ειλικρινά. Ο Zeke από την πρώτη στιγμή της αναπροσαρμογής των tribes έλεγε ξανά και ξανά το απολύτως προφανές. Η Sandra πρέπει να φύγει. Δε με νοιάζει, δεν πα να λέτε, δεν ακούω τίποτα. Είναι η καλύτερη στην ιστορία και είναι παράλογο ότι μετά από 4 tribals ήταν ακόμα εκεί. Απλά αδιανόητο. Μπράβο στον Zeke λοιπόν. Η Sandra ήρθε φέτος στο ‘Survivor’, και το πιστεύω ειλικρινά αυτό, όχι για να κερδίσει (ήξερε πως δε θα ήταν δυνατόν), αλλά για να brand-άρει με αποφασιστικό τρόπο τον εαυτό της ως Queen, επειδή παρότι 2 φορές νικήτρια, ως τώρα δεν είχε λάβει ποτέ το σεβασμό που άξιζε. Όποιος κι αν κερδίσει φέτος (και φοβάμαι θα είναι ο Brad), αυτή είναι η αληθινή θριαμβεύτρια της σεζόν.
***
ΚΑΙ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ
Η 2η σεζόν του ‘Sense8’ είναι πραγματικά το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει. Έρχεται στις 5 Μαϊου στο Netflix. Στις νέες παραλαβές του καναλιού αυτή τη βδομάδα έχουμε ένα original special του Louis C.K. καθώς και την πρεμιέρα της 3ης σεζόν ‘Better Call Saul’ για την οποία θα τα πούμε την επόμενη φορά.
To Amazon παρήγγειλε 2 σεζόν του ‘The Marvelous Mrs. Maisel’ της Amy Sherman-Palladino η οποία επιτέλους θα κάνει κάτι νέο, 5 χρόνια μετά το υπέροχο ‘Bunheads’. Νά’ναι καλά η επιτυχία του ‘Gilmore Girls’ revival, το οποίο να ηρεμήσουν λίγο όλοι, ελπίζω να ήταν το μοναδικό revival της συγκεκριμένης σειράς.
Επίσης αυτή τη βδομάδα είχαμε πρεμιέρα ‘Prison Break’ (Τετάρτη 21.50, FOX) με τον uber-fan Γιάννη Μπαϊρακτάρη να βγάζει ψυχούλα ενώ ο Χρήστος Χατζηιωάννου συνεχίζει να γράφει για το ‘Homeland’ (Δευτέρα 21.50, FOX) καθώς περιμένουμε εναγωνίως το recap του πολυσυζητημένου season finale.
H μεγάλη είδηση της βδομάδας πάντως ήταν η αποκλειστική παρουσίαση από το PopCode, του προγράμματος του τηλεοπτικού section του En Lefko Film Festival, στο πλαίσιο του οποίου θα δούμε μεταξύ άλλων, και τα 2 πρώτα επεισόδια της νέας σεζόν ‘Fargo’, όπως και το ‘Twin Peaks: Fire Walk With Me’ του David Lynch. Τηλεοπτικό ‘Fargo’ στη μεγάλη οθόνη, καθόλου άσχημο.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
