Για τον Jeremy Strong, το Succession είναι το βουνό που πάντα ήθελε να ανέβει

Εκείνη η τελευταία σκηνή του φινάλε όπου ο Kendall αποφασίζει να καταδώσει τον πατέρα του, Logan Roy, για τη συγκάλυψη των εγκλημάτων που συνέβαιναν στις κρουαζιέρες της Waystar Royco ήταν το πιο σοκαριστικό twist που είχε κάνει ως τότε το Succession, αν και έπρεπε να το δούμε να έρχεται. Άλλωστε ο Logan το είχε πει καλύτερα: «Ιστορικά μιλώντας, όταν προδίδομαι είσαι εσύ που το κάνεις».

Ο Strong όμως δε θέλει να ξεχωρίζει καμία σκηνή του σεναρίου. Μπορεί και να εκνευρίζεται λίγο όταν νιώθει πως το κάνουν οι υπόλοιποι.

«Η αλήθεια είναι ότι απομακρύνομαι και απομονώνομαι όλη την ώρα», περιγράφει. «Όχι ακριβώς επειδή απομονώνεται ο Kendall – αν και αυτό είναι μεγάλο μέρος του – αλλά απλώς επειδή αυτός είναι ο τρόπος που χρειάζομαι για να δουλέψω. Πρέπει να βρίσκομαι σε ένα φορτίο αρνητισμού και να έχω ησυχία. Προετοιμάστηκα για εκείνη τη σκηνή με τον τρόπο που θα προετοιμαζόμουν για οποιαδήποτε άλλη σκηνή».

«Κατά κάποιο τρόπο, μέρος της πειθαρχίας του να είσαι ηθοποιός είναι πως δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις κάποια στιγμή ως πιο σημαντική από κάποια άλλη», συνεχίζει. «Εάν το κάνεις, τότε ασκείς ένα είδος πίεσης στη δουλειά σου που συχνά μπορεί να εμποδίσει κάτι από το να συμβεί. Η μόνη σου δουλειά ως ηθοποιός, νομίζω, είναι το να είσαι όσο πιο απελευθερωμένος γίνεται. Και όσο πιο ειλικρινής στη στιγμή γίνεται.

Αλλά υπάρχει αυτή η διάσταση στο Succession μερικές φορές, ότι τώρα έχουμε να κάνουμε με μία μεγάλη σκηνή. Οπότε ήξερα ότι ήταν σημαντική. Λόγω της σαφήνειας που είχε ο Kendall σχετικά με το τι έπρεπε να κάνει στη συνέντευξη Τύπου, ήταν αρκετά απλό. Υπήρχε αυτή η αίσθηση του Άμλετ που επιστρέφει μετά τον παρολίγον θάνατό του στο πλοίο. Η αίσθηση ότι “η ετοιμότητα είναι το παν”.

Η προετοιμασία, λοιπόν, είναι να περάσω κατά μία έννοια από το ταξίδι όλης της σεζόν που τον οδήγησε σε αυτό. Την ίδια τη σκηνή έγινε δύσκολο να τη βρούμε, προς έκπληξή μας. Θυμάμαι να σκέφτομαι ότι θα τη βρίσκαμε στην πρώτη λήψη. Δεν έγινε έτσι, όπως συχνά δε γίνεται έτσι. Είχαμε μικρόφωνα-props ενώ εγώ χρειαζόμουν να είναι πραγματικά, ζωντανά μικρόφωνα, γιατί αλλιώς έβγαινα από την πραγματικότητα της σκηνής.

Έγινε κάτι με αυτά και δε λειτουργούσαν. Κάποια στιγμή, στην ενδέκατη ή δωδέκατη λήψη είχα το ένστικτο να κάνω μία παύση μετά τη λέξη “αλλά”. Αυτό μου άνοιξε όλη τη σκηνή. Ήταν λες και εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν όλα σε ισορροπία. Αυτή ήταν η λήψη που χρησιμοποίησαν και εκείνη ήταν η μοναδική στιγμή που ένιωσα ότι πραγματικά συνέβη η σκηνή».

Στις αρχές της τρίτης σεζόν, ένας άλλος χαρακτήρας αποκάλεσε τη δημόσια επίθεση του Kendall στον Logan και τη Waystar Royco θεατρινίστικη και ψεύτικη, και τον ίδιο τον Kendall ένα εγωκεντρικό ψώνιο. Ποια είναι η αλήθεια για τα κίνητρα του χαρακτήρα;

«Σίγουρα διαφωνώ με αυτή την ιδέα», απαντάει. «Νομίζω πως όταν στο τέλος της σεζόν ο πατέρας μου αναφέρεται στο παιδί στην Αγγλία ως NRPI – No Real Person Involved [σ.σ. Δεν Εμπλέκεται Αληθινός Άνθρωπος] – βλέπω την καρδιά του σκότους με οδυνηρή και οριστική διαύγεια. Μου αποκαλύφθηκε η έλλειψη ηθικού πυρήνα που έχει, το κενό του που ουρλιάζει. Μαζί με αυτό έρχεται ένα σχεδόν θεϊκό κάλεσμα, ένα θεόσταλτο κάλεσμα για να – θα το πάω λίγο βιβλικά εδώ – για να διαδώσει ο Kendall το φως. Να είναι ο φέρων του φωτός.

Νομίζω πως ο Kendall έχει σχεδόν μια στιγμή διαφώτισης στον δρόμο για τη συνέντευξη Τύπου και συνειδητοποιεί ότι αυτό που πρέπει να κάνει – και αυτό στο οποίο τον οδηγούσε όλη του η ζωή – είναι να ξεκινήσει αυτή τη σταυροφορία. Να αποτοξινώσει και να καθαρίσει την εταιρική κουλτούρα. Οπότε υποθέτω, αν χρησιμοποιούσα περιγραφικούς όρους, θα αποκαλούσα τον εαυτό μου οραματιστή και ηγέτη στην 3η σεζόν».

Υπάρχει μία αίσθηση αποστολής, μία μεσσιανική αίσθηση στον χαρακτήρα τώρα.

Γεννημένος στη Βοστόνη από μητέρα νοσοκόμα και πατέρα εργαζόμενο στο σύστημα της δικαιοσύνης ανηλίκων, ο Strong μεγάλωσε πολύ μακριά από τον κόσμο που απεικονίζει το Succession. Μετά την προτροπή των καθηγητών λογοτεχνίας του, έκανε αίτηση στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης όταν ήταν 18 ετών και βρέθηκε σε μία καλοκαιρινή της κατασκήνωση. Αφού αποφοίτησε από το Yale όπου σπούδασε αγγλόφωνη Λογοτεχνία, μετακόμισε στη Νέα Υόρκη και δούλευε στο θέατρο όποτε μπορούσε. Στα μέσα των 20s του, είχε προσληφθεί ως βοηθός του Daniel Day-Lewis για τα γυρίσματα της ταινίας The Ballad of Jack and Rose (2005).

Έναν χρόνο αργότερα είχε γνωριστεί με τον Philip Seymour Hoffman, και η συμβουλή του που θυμάται ήταν «κάνε λάθη, αλλά επειδή τα έδωσες όλα». Πρόσφατα ανέφερε πως θυμάται έντονα τα πράγματα που υπήρξαν διδακτικά γι’ αυτόν, ότι είναι σαν το βόρειο σέλας για εκείνον.

«Είχα επισκεφτεί τους σεναριογράφους στο Brixton, στο Νότιο Λονδίνο, πριν από περίπου τέσσερα ή πέντε χρόνια, όταν ξεκινούσαμε την πρώτη σεζόν, και ο Jesse Armstrong είχε γράψει σε μία κάρτα σημειώσεων: “Ο Kendall κερδίζει αλλά χάνει”. Και μου έμεινε. Αυτό το παράδοξο υπό μία έννοια, ή την ένταση αυτών των δύο γνωρισμάτων που συνυπάρχουν πάντα στον χαρακτήρα του. Ότι όπως και να ‘χει, όταν είναι στην κορυφή είναι στον πάτο. Υπάρχει μόνιμα η αίσθηση πως ενώ μπορεί να βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου είναι ταυτόχρονα στο ένατο σκαλί της κολάσεως.

Ο Jesse εσωκλείει αυτούς τους δύο πόλους μέσα σ’ αυτόν τον χαρακτήρα, και νομίζω πως το καθήκον μου ως ηθοποιός είναι να προσπαθήσω να τους εσωκλείσω κι εγώ και να κατοικήσω σε αυτούς μέσα μου. Αλλά το “ο Kendall κερδίζει αλλά χάνει” δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν βόρειο φως για μένα. Ήταν πυρκαγιά περισσότερο. Αλλά μου έμεινε και ήταν πολύ κατατοπιστικό».

Η συνεργασία του με τον Armstrong, δημιουργού του Succession, προέκυψε μέσω του Adam McKay. Του οσκαρούχου McKay μετά το The Big Short όπου είχε δουλέψει με τον Strong, λίγα χρόνια πριν αποφασίσει να προχωρήσει στην παραγωγή του Succession μέσα από την εταιρία παραγωγής που είχε μαζί με τον Will Ferrell. Ο McKay είχε γυρίσει και τον πιλότο του Succession, και δεν είναι ο μόνος δημιουργός που επανήλθε στον Strong μετά από κάποια τους δουλειά μαζί.

Η Kathryn Bigelow τον επέλεξε ξανά για το Detroit μετά το Zero Dark Thirty, και ο Aaron Sorkin τον ήθελε για πρώτη φορά στο Molly’s Game και για δεύτερη στο The Trial of the Chicago 7. Σε συνδυασμό με το θεατρικό του background, ο ηθοποιός είχε ήδη φτιάξει σεβαστό όνομα ως καρατερίστας. Η περίπτωση του Kendall όμως θα ήταν άλλη πίστα και η φιμωμένη οδύνη του χαρακτήρα θα τον κυρίευε τελείως.

Ο χαρακτήρας έχει πολλή οργή. Νομίζω προέρχεται από μία ολόκληρη ζωή καταπίεσης και ματαίωσης.

«Από την έλλειψη φροντίδας και αγάπης από τους γονείς του. Και το Succession εξερευνά την κληρονομιά κατά κάποιο τρόπο, σωστά; Και ταυτόχρονα την αντίληψη ότι αυτή έχει διαχυθεί στην κουλτούρα. Γιατί είναι μία κληρονομιά καταστροφής, μία κληρονομιά κακοποίησης ενδημική σε αυτήν την οικογένεια. Η τοξικότητα αυτής της οικογένειας βρήκε τον δρόμο της σε υπόγεια ύδατα και τα υπόγεια ύδατα δηλητηριάστηκαν.

Από πού προέρχεται αυτή του η αγωνία; Νομίζω επίσης και από το γεγονός στο τέλος της 1ης σεζόν. Το Succession είναι μία ιστορία φιλοδοξίας και η πρώτη σεζόν ήταν μία ιστορία ανόδου, όπου προοριζόταν να είναι ο εν ενεργεία υπεύθυνος. Και μετά συνέβη μία τραγωδία. Κάτι που πραγματικά αλλάζει αμετάκλητα αυτόν τον χαρακτήρα.

Ο Jesse και εγώ μιλήσαμε πολύ για το Έγκλημα και Τιμωρία. Και αυτή η πιθανώς πομπώδης φράση που χρησιμοποίησα – αλλά είναι κάτι που σκέφτομαι πολύ – είναι αυτό που ο Dostoevsky είχε περιγράψει ως «τερατώδη πόνο». Αυτός ο τερατώδης πόνος του μυστικού που έχει ο Raskolnikov και ο τρόπος που αυτό τον χωρίζει από τον κόσμο. Βάζει ένα αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα σε αυτόν και τον πρώην εαυτό του, και ό,τι ήταν καλό μέσα σ’ αυτόν. Είναι φιμωμένη αγωνία γιατί δε μπορεί να εκφραστεί. Πρέπει να εσωτερικευτεί».

Ως χαρακτήρας μεθόδου, ο Strong νιώθει πως ο Kendall τον αφήνει μονάχα όταν το Succession ολοκληρώνει εντελώς κάθε φορά τα γυρίσματά του. Η συνεργασία του με τον Daniel Day Lewis εξηγεί πολλά. Πάρα πολλά. Όπως ότι στα γυρίσματα του Trial όπου επέμενε να του ρίξουν αληθινά δακρυγόνα (αρκέστηκε στο τρίψιμο λίγου Vicks γύρω από τα μάτια του), ή όταν εκνεύρισε τον Sorkin επειδή στις σκηνές του δικαστηρίου χτυπούσε ένα κουδούνι αγελάδας που είχε φέρει για να διακόψει τις διαδικασίες όπως θα έκανε ο χαρακτήρας του. Όταν ο Sorkin του το ξέκοψε, ο Strong έπιασε και έβαλε ένα μαξιλαράκι-κλανιέρα στη θέση του δικαστή για να κάτσει πάνω ο Frank Langella. Παρότι ο ηθοποιός τσαντίστηκε, το βλοσυρό του βλέμμα απέναντι στον χαρακτήρα του Strong κατέληξε στην ταινία.

Στο podcast του Marc Maron επίσης, ο Kieran Culkin ανέφερε πως η διάθεση του Strong στο σετ συμβαδίζει απολύτως με τη διάθεση που έχει την εκάστοτε ημέρα ο Kendall («όταν ο Kendall είναι στα σκοτάδια του, δεν του μιλάς»), ενώ ο Brian Cox σε συνέντευξή του στο GQ είχε πει πως ενίοτε ανησυχεί για εκείνον. Είχε προσθέσει κιόλας πως «πολλές από αυτές τις συνήθειες τις έχει αναπτύξει από τον Dan [Daniel Day Lewis]».

«Ο Brian είναι τόσο σπουδαίος ηθοποιός όσο οποιοσδήποτε άλλος έχει περπατήσει ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη», λέει για τον συμπρωταγωνιστή του. «Είναι, λοιπόν, απίστευτα συναρπαστικό να βρίσκεσαι μαζί του στο ρινγκ. Έχει αρχέγονη δύναμη όπως ο Logan, αλλά ως ηθοποιός. Ο Brian είναι επικίνδυνος ηθοποιός, το οποίο νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορείς να κάνεις στο σινάφι μας.

Έχουμε πολλά να κάνουμε μαζί πάνω στον καμβά όπου δουλεύουμε, και έχουμε πολλά και στην τρίτη σεζόν. Αλλά είναι πάντα σα να συναντιόμαστε στην κορυφή του βουνού και έτσι το διακύβευμα είναι το υψηλότερο που μπορεί να είναι. Και είναι… πώς να το περιγράψω; Δεν κάνουμε πρόβες τις σκηνές μας, παρά την αρχική διστακτικότητα του Brian γι’ αυτό. Αλλά νομίζω ότι έχει φτάσει να αγκαλιάζει αυτόν τον τρόπο.

Δε μου αρέσει να κάνω πρόβες όταν κάνω ταινίες – ή σε αυτήν την περίπτωση τηλεόραση, αλλά είναι σα να κάνουμε μια ταινία. Οπότε απλώς συναντιόμαστε στο ρινγκ και είναι ακριβώς σα να είναι αθλητής βαρέων βαρών».

Με κάνει να συγκεντρώνω κάθε ίχνος καλλιτεχνίας και θάρρους που θα μπορούσα να συγκεντρώσω.

Στην ομιλία του κατά την αποδοχή του βραβείου Emmy που κέρδισε φέτος – πολύ ταιριαστά και αμλετικά απέναντι από τον Cox που ήταν συνυποψήφιος – είχε παραθέσει ένα ποίημα του Stephen Dunn: “Το μόνο που ήθελα ήταν ένα βιβλίο τόσο καλό, που θα το τελείωνα για το υπόλοιπο της ζωής μου”. Τι κάνει το Succession αυτό το βιβλίο;

«Χαίρομαι που το ρωτάς γιατί μου δίνεις την ευκαιρία να επανορθώσω. Άφησα κάτι έξω από το απόσπασμα που λέει, “το μόνο που ήθελα ήταν μία δουλειά τόσο καλή όπως ένα βιβλίο που θα τελείωνα για το υπόλοιπο της ζωής μου”.

Είναι τα πάντα. Το σενάριο που βρίσκεται στο υψηλότερο και βαθύτερο επίπεδο. Είναι ο Jesse Armstrong. Είναι αυτό το αδιανόητο καστ. Είναι τα ύψη και τα βάθη, οι κορφές και οι κοιλάδες. Το έχω παραλληλίσει με μία αναρρίχηση στο Έβερεστ, ότι είναι το βουνό που πάντα ήθελα να ανέβω. Αλλά δεν είναι στ’ αλήθεια βουνό. Είναι οροσειρά. Και μαζί με αυτή έρχονται τα βαθιά ρήγματα, αλλά και οι απίστευτα ψηλές κορφές.

Ως ηθοποιός, αυτό που ελπίζεις περισσότερο είναι να περάσεις από τέτοιες κορφές και κοιλάδες. Το σενάριο είναι πολύ απλά ανεξάντλητα πλούσιο. Και τεράστια πρόκληση, οπότε απαιτεί μεγάλο ρίσκο. Δεν ξέρω πού θα πάει από εδώ και πέρα, αλλά η 3η σεζόν ήταν η ψηλότερη βουνοκορφή».

Ο τρίτος κύκλος της σειράς Succession προβάλλεται κάθε Κυριακή στις 4:00 μετά τα μεσάνυχτα, ταυτόχρονα με την Αμερική και με ελληνικούς υπότιτλους, ενώ η Prime Time προβολή του έχει προγραμματιστεί κάθε Τρίτη στις 22:00 από το Novacinema4.