Γιατί το ‘Arrival’ του Denis Villeneuve δεν λέει να ξεκολλήσει από το κεφάλι μας
Ήμασταν στην παγκόσμια πρεμιέρα του sci-fi δράματος με την Amy Adams και τον Jeremy Renner. Αυτές είναι οι πρώτες μας σκέψεις.
- 2 ΣΕΠ 2016
Ορίστε ένα πρόβλημα: Είδαμε μια εξαιρετική ταινία που έχει ένα σωρό πράγματα να συζητήσεις για αυτήν, αλλά πρώτον δε μπορούμε να τα συζητήσουμε επειδή ακόμα δεν έχει βγει στις αίθουσες και δεύτερον, δε μπορούμε καν να μιλήσουμε ανοιχτά για αυτά, επειδή λόγω της δομής της ιστορίας του φιλμ, κάθε ουσιαστική απόπειρα ανάλυσης θα είχε αποτέλεσμα κάποιο spoiler.
Από την άλλη είδαμε μια ταινιάρα, να μη σας πούμε ότι είδαμε μια ταινιάρα;
Τώρα λοιπόν περισσότερο από ποτέ βγάζει νόημα η κειμενική δομή ‘5 Σκέψεις Για’. Είναι εντελώς αόριστες και spoiler-free σκέψεις.
1. Ο Villeneuve διασκευάζει το διήγημα ‘The Story of Your Life’ του Ted Chiang, για μια αγνώστων στοιχείων και προθέσεων πρώτη επαφή με μια ντουζίνα εξωγήινα αντικείμενα. Μια γλωσσολόγος (Adams) κι ένας επιστήμονας (Renner) αναλαμβάνουν να βοηθήσουν στην επιχείρηση του αμερικάνικου στρατού, προκειμένου να κατανοήσουμε (εμείς, όλοι, η ανθρωπότητα) ποιοι είναι οι εξωγήινοι, γιατί είναι εδώ, τι θέλουν από εμάς.
2. Η Amy Adams δίνει μια από τις ερμηνείες της χρονιάς, αλλά δεν είναι ο μόνος συνεργάτης του Villeneuve που δίνει ρέστα. Ο Johann Johannson στη μουσική ακροβατεί ανάμεσα στην Κόρνα Του Hanz Zimmer και στον συναισθηματισμό του Max Richter. Η διεύθυνση φωτογραφίας είναι αποστομωτική. Το έργο είναι πανέμορφο με έναν τρόπο που μπλέκει ιδανικά το εξώκοσμο με το ρεαλιστικό.
3. Η ταινία διαπραγματεύεται πολλά ζητήματα που ξεκινούν από την ιδέα της γλώσσας όχι απλά ως επικοινωνία, αλλά ως κατανόηση, ως εμπειρία. Όταν μιλάς μια γλώσσα δεν μπορείς απλώς να ανταλλάξεις λέξεις με έναν άνθρωπο, αλλά και να καταλάβεις πώς ζει, πώς βλέπει τον κόσμο. Υπάρχουν πάρα πολλές ιδέες στην καρδιά της ταινίας και, προς τιμήν της (και για δική μας χαρά), ελάχιστα λόγια.
4. Όλο το φιλμ είναι γυρισμένο με αυτή την βουβά επιβλητική ένταση που χαρακτηρίζει όλα τα φιλμ του Villeneuve, ο οποίος νομίζω πως όσο λιγότερα Πράγματα Πλοκής γίνονται στις ταινίες του, τόσο καλύτερες είναι. Οπότε θέλω να πω ότι καθόλη τη διάρκεια παρακολουθείς καθηλωμένος ή καθηλωμένη. Αλλά στο τέλος έρχεται η ψυχή του κόσμου και κάθεται πάνω σου. Έχεις νιώσει να τελειώνει μια ταινία και να θες να την ξαναδείς επιτόπου, αλλά και να μην την ξαναδείς για αρκετό καιρό ώστε να τη χωνέψεις τελείως; Αυτό μου έτυχε με το ‘Arrival’. Τα πράγματα που λέει το φινάλε συναγωνίζονται σε φιλοδοξία αυτά για τα οποία αδιαφορεί.
5. Είμαστε πλέον στο σημείο που δεν ξέρουμε ποια ταινία του Denis Villeneuve να αναφέρουμε δίπλα στο όνομά του ως αναγνωριστικό στοιχείο. Μπορούμε πια να μην βάζουμε τίποτα; Μπορούμε να κάνουμε fast-forward 1-2 χρόνια μετά και το σίκουελ του ‘Blade Runner’, όταν το όνομά του θα είναι αυτόφωτα γνωστό, για να τελειώνουμε; Να και ένα εντελώς υποκειμενικό ranking της φιλμογραφίας του: Enemy > Arrival > Sicario > Incendies > Next Floor (μικρού μήκους) > Polytechnique > Prisoners. (Δεν έχω δει το ‘Maelstrom’.) Δεν έχει κακή ταινία ούτε για αστείο. Είναι ο σκηνοθέτης-τέσσερα αστεράκια.
Τελοσπάντων, το ‘Arrival’ είναι βαρύ, λεπτομερές, συναισθηματικό sci-fi που διαπραγματεύεται περισσότερα πράγματα από όσα αφήνει να φανούν την πρώτη στιγμή. Μια ταινία που φυλά ιδέες της μέχρι το τέλος, και ξέρει πώς να σε διδάξει -υπομονετικά, σαν την ηρωίδα της Amy Adams- την γλώσσα της. Και ξέχνα τι σαχλαμάρες έλεγα παραπάνω. Εννοείται πως δε βλέπω την ώρα να το ξαναδώ.
Το PopCode θα γράφει καθημερινά από τη Βενετία μέχρι και το τέλος του Φεστιβάλ, στις 10 Σεπτεμβρίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
