Γιατί βλέπω “Mad Men”

Η πολύβραβευμένη σειρά ξεκινά απόψε στην Αμερική τον τελευταίο κύκλο της, έστω κι αν πρακτικά θα προβληθεί σε δύο ημισεζόν με απόσταση 10 μηνών (ετοιμάσου και του χρόνου για έναν ακόμα γύρο “ξεκινά η τελευταία σεζόν του ‘Mad Men'” hype). Αλλά δεν έχει σημασία. Η σπουδαία σειρά μπαίνει στην τελική της ευθεία, κι εμείς θα περιμένουμε με αγωνία πώς θα τελειώσουν όλα.

Για την ώρα, είμαστε εδώ για να πούμε γιατί είμαστε εδώ. 6 συντάκτες εξομολογούνται τους λόγους για τους οποίους δηλώνουν αιώνια πίστη στο “Mad Men”.

Μάνος Χωριανόπουλος

• Βλέπω Mad Men, γιατί είναι η μόνη σειρά που οι χαρακτήρες πίνουν περισσότερο από αυτούς του Game of Thrones. Για τον Don, που είναι τόσο γαμάτος, ώστε κανείς να μην ενδιαφέρεται για το σκοτεινό παρελθόν του. Οκ, ενδιαφέρεται η Μπέτι, αλλά η Μπέτι είναι για να κάνει παρέα με την Σκάιλερ, τη σύζυγο του αγίου εκείνου ανθρώπου στο Breaking Bad, που τα έκανε όλα για την οικογένειά του.
• Βλέπω Mad Men για την ακριβή αναπαράσταση μιας ολόκληρης εποχής, για τις στιγμές που όλα πάνε στραβά και ο Don, ως άλλος Ζάχος Δόγγανος, πείθει οποιονδήποτε για οτιδήποτε.
• Βλέπω Mad Men για τις γυναίκες της σειράς, που παρά το γεγονός ότι είναι ντυμένες σαν τα κορίτσια της ταινίας “Η Θεία από το Σικάγο”(ταμένες τις έχετε;), είναι έτοιμες για σεξ οποιαδήποτε ώρα και στιγμή.
• Βλέπω Mad Men για την Τζόαν, που όποτε εμφανίζεται το μόνο που σκέφτομαι είναι… ΓΙΑΜΠΑ ΝΤΑΜΠΑ ΝΤΟΟΥΟΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ.
• Τέλος, βλέπω Mad Men, επειδή μου το πρότεινε ο φίλος μου ο Μπάτης. Και τους φίλους, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο Mad Men, πρέπει να τους εμπιστεύεσαι.

Χρήστος Χατζηιωάννου

Για τον Don Draper. Λες και οι υπόλοιποι το βλέπουν για κάποιο άλλο λόγο. Ναι τα ρούχα, ναι τα martinis και τα old fashioned στο lunch break, ναι η έξαψη του κόσμου της διαφήμισης. Αλλά πάνω απ’όλα ο Draper. Μπορεί κάθε φορά που κεράτωνε να ήθελα να τον σπάσω στο ξύλο αλλά κάθε φορά που κάθεται σε εμβρυακή στάση στον καναπέ του γραφείου θέλω μετά το ξύλο να τον πάρω μια αγκαλιά να μην φοβάται. Ο Draper βγάζει τους πιο εσωτερικούς και σκοτεινούς φόβους ενός άνδρα. Με το πιο εκνευριστικά μπλαζέ όσο και άψογο ύφος που έχεις δει στη μικρή οθόνη. Από τις ελάχιστες σειρές που έχω πει ότι δεν θα ήθελα να τελειώσουν. Απλά να εκτυλίσσονται παράλληλα με τη ζωή μου. Παράλληλα αλλά μακριά από αυτή.

Γρηγόρης Μπάτης

Να ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας πως δεν βλέπω Mad Men. Βλέπω ΜΟΝΟ Mad Men. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι:

Το Mad Men δεν είναι περιπέτεια, αλλά κάθε επεισόδιο είναι γεμάτο περιπέτειες. Όχι μόνο του Ντον.

Το Mad Men δεν είναι σειρά αστυνομικού μυστηρίου, αλλά κάθε σκηνή κρύβει από πίσω της ένα μυστήριο. Το μυστήριο άλλωστε που περικλείει τον πρωταγωνιστή είναι το Α και το Ω.

Το Mad Men είναι μια κοινωνική σειρά με όλη τη σημασία της φράσης. Δείχνει όλες τις πτυχές της κοινωνίας της δεκαετίας του ’60.

Στο Mad Men θα μάθεις για τον ακραίο σεξισμό που επικρατούσε στις μεγάλες εταιρίες, για το αμερικάνικο όνειρο, για το ατέλειωτο πάφα-πούφα με τσιγάρα και πούρα, για το αδιέξοδο του αλκοολισμού, για το ρόλο της διαφήμισης στην καθημερινότητα και στην πολιτική, για το ακραίο πρόσωπο του ανταγωνισμού, για το βάναυσο και συνάμα ελκυστικό παιχνίδι του χρήματος και του καπιταλισμού.

Γι’ αυτά και για άλλα τόσα, βλέπω και ξαναβλέπω τα ίδια επεισόδια του Mad Men, ενώ περιμένω τον καινούργιο κύκλο, που δυστυχώς θα είναι ο τελευταίος. Μια μικρογραφία της ζωής του τότε, που σε πολλά πράγματα δεν διαφέρει από τη ζωή του τώρα. Η λάμψη του χρήματος που καλύπτει τα προβλήματα της καθημερινότητας. Αυτό (περίπου) είναι το Mad Men.

Εύη Χουρσανίδη

Δεν είχα δει ούτε μισό επεισόδιο ‘Mad Men’ μέχρι πέρυσι. Όποτε κάθισα και είδα και τις έξι σεζόν σε δύο μήνες. Για την ακρίβεια, έπαθα τόση εμμονή, που έβλεπα τον Don Draper στον ύπνο μου. Το ‘Mad Men’ έχει όλα τα συστατικά που χρειάζεται μια σειρά για να γίνει εθιστική: γοητευτικούς πρωταγωνιστές, δυναμικούς χαρακτήρες, πλοκή, διαπλοκή, χιούμορ, σχέσεις που δοκιμάζονται συνεχώς, συμμαχίες, έρωτες, απιστίες, σεξ. Ταυτόχρονα όμως λειτουργεί σαν ντοκουμέντο της αμερικανικής καπιταλιστικής ζωής των 60’s, κάνοντας παράλληλα και ένα πέρασμα από σημαντικά ιστορικά γεγονότα (το θάνατο της Monroe, τη δολοφονία του Kennedy, την εκλογή του Νίξον, ή και την απαγόρευση των διαφημίσεων τσιγάρων στην τηλεόραση…) . Σε αντίθεση με τον “Λύκο” DiCaprio που έπρεπε να μεταμορφωθεί σε καρικατούρα για να αποδώσει τον ηδονιστή χαρακτήρα που ζει μες στις καταχρήσεις, οι διαφημιστές της Sterling Cooper ενδίδουν στα αχόρταγα επιτόπια πάρτυ του γραφείου με πολύ πιο αληθοφανή τρόπο -κι αυτό από μόνο του ίσως αρκεί για να βουτήξεις στο ρετρό και να βιώσεις μαζί τους τον εθισμό στο χρήμα, το αλκοόλ, τις γυναίκες, το τσιγάρο, την ασυδοσία.

Βλέπω λοιπόν ‘Mad Men’ επειδή βρίσκω απολαυστική την αποτύπωση της εποχής (ως γυναίκα, φυσικά παρατηρώ και τα ρούχα, τα κοσμήματα, τη διακόσμηση των σπιτιών, το make-up, τις κουπ κτλ), γιατί με συναρπάζει η εξέλιξη της τέχνης του διαφημιστή (σε κάθε σημαντικό meeting με πελάτη, είναι σαν να βρίσκομαι μέσα), γιατί (φυσικά) είμαι τσιμπημένη με τον Don Draper, γιατί θέλω να δω πώς θα εξελιχθούν όλα τα μέτωπα που έχουν ανοίξει και τέλος γιατί η Peggy Olson -η μόνη γυναίκα που καταφέρνει να επιβιώσει και να ανελιχθεί σε ένα ανδροκρατούμενο και ακραία σεξιστικό περιβάλλον, χωρίς όμως να δίνει δικαιώματα- είναι ε ί δ ω λ ο.

Θοδωρής Δημητρόπουλος

Το “Mad Men” είναι μια από τις ελάχιστες σειρές που όχι απλά στηρίζουν αλλά και απαιτούν την επί εβδομαδιαίας βάσης ανάλυση που το ίντερνετ απλόχερα χαρίζει σε οτιδήποτε υπάρχει στον αέρα. Είναι τόσο πλούσια σημειολογικά, θεματικά αλλά και τεχνικά, ώστε το να επιχειρήσεις να συγκεντρώσεις την ουσία της αξίας της σε μερικές αράδες δεν είναι ακριβώς αδύνατο, αλλά είναι σίγουρα δύσκολο. Η σειρά έχει μιλήσει με μεγάλη εμβάθυνση στην αναζήτηση ταυτότητας και κατεύθυνσης, στο πώς είναι να αλλάζεις (ή να μην ξέρεις πώς να αλλάξεις) μαζί με όλα όσα σε περιβάλλουν, στην διασταυρούμενη πορεία της αρσενικής κυριαρχίας με την γέννηση του φεμινισμού, για το παραμορφωτικό φίλτρο της νοσταλγίας, για το κυνήγι του ονείρου αντί του κυνηγιού αυτού που ονειρεύεσαι… Είναι τόσα τα πράγματα που έχει εξερευνήσει η σειρά, κι όλα τα έκανε μέσα από ένα σκηνικό που αρχικά έμοιαζε σα να ήταν μια απλή ανασύσταση εποχής με ωραία χρώματα, σκηνικά και ρούχα.

Πάρε ένα πρόσφατο παράδειγμα. Κεντρικό ρόλο στην 6η σεζόν έπαιξε η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, γεγονός που η ίδια η σειρά ελάχιστα έδειξε απευθείας, παρά το απεικόνισε κυρίως μέσω των κυμάτων που δημιούργησε στις προστατευμένες ζωές των ηρώων μας. Κάθε σημείο καμπής της σύγχρονης αμερικάνικης ιστορίας, η σειρά το χρησιμοποιεί με ίδιο τρόπο, ως ένα μέσο εξερεύνησης του πώς η καρδιά της Αμερικής, της δυτικής κοινωνίας (μας) δηλαδή, άλλαξε παράλληλα με τους μεγάλους πρωτοσέλιδους τίτλους.

Και τα έχει κάνει όλα αυτά πώς; Παίρνοντας τον κατεξοχήν Ήρωα-Αντρικό Πρότυπο, αυτόν που μοστράρουν τα αντρικά περιοδικά στο εξώφυλλο, με τα κουστούμια, το σφιγμένο ύφος, το χαλαρό ουισκάκι. Και τον περνά μέσα από μια διαδικασία προσωπικού θρίλερ, μια επική, αποκαρδιωτική ιστορία αποκαθήλωσης που απαιτεί θάρρος και ενδελεχές βλέμμα από τους δημιουργούς, την ώρα που οι περισσότερες σειρές με πρωταγωνιστές Σιωπηλούς Άντρες Αντι-ήρωες, υποκύπτουν στην απαγορευμένη γοητεία τους όλο και περισσότερο. Το “Mad Men” χρησιμοποιεί τον Ντον ως πρότυπο, ναι. Όχι όμως εκείνο που σου λέει “κοίτα τι μπορείς να είσαι” ή “κοίτα τι θα ήθελες κρυφά μέσα σου να είσαι”, αλλά εκείνο που παραδέχεται με σκυφτό κεφάλι “κοίτα τι τελικά είμαστε”.

Νικήτας Μαντάς

“Το Mad Men αφήνει ιστορία στην τηλεόραση, διηγούμενο την ιστορία μέσω αυτής”. Αυτός είναι ο τίτλος του εξώφυλλου του τελευταίου Time Magazine και περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το μεγαλείο της σειράς. Oι πόλεμοι με τη συμμετοχή της Αμερικής, ο σεξισμός εις βάρος της γυναίκας και η σταδιακή χειραφέτηση αυτής, η δολοφονία του John F. Kennedy και του Martin Luther King, η γιγάντωση του αμερικανικού ονείρου, οι baby boomers, οι Beatles, όλα τα μεγάλα γεγονότα που σφράγισαν τη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ είναι εκεί και επηρεάζουν την καθημερινότητα των πρωταγωνιστών με έναν αθέατο σε πρώτη ανάγνωση αλλά πολύ έντονο στην ουσία τρόπο.

Η αποτύπωση της καθημερινότητας αυτής και η εμμονή στις λεπτομέρειες, από τα μανικετόκουμπα και τα άψογα χτενίσματα, μέχρι τον καιρό που έκανε στη Νέα Υόρκη σε συγκεκριμένες ημερομηνίες ώστε να τον αναπαραστήσουν επακριβώς για σκηνοθετικούς λόγους, παραπέμπει σε αφήγηση λογοτεχνικού έργου, όπως επίσης και η ανάπτυξη όχι μόνο των κεντρικών χαρακτήρων αλλά και των δεύτερων, σε σημείο κάθε ένας από αυτούς να κουβαλά μία ή και παραπάνω ενδιαφέρουσες ιστορίες.

Στο επίκεντρο όλων φυσικά το απόλυτο αρσενικό, ο Ντον Ντρέιπερ, ασκεί γοητεία σε ό,τι κινείται γύρω του, από σαγηνευτικά θηλυκά μέχρι πολυεκατομμυριούχους μεγιστάνες, δεν παύει όμως στην ουσία να αποτελεί έναν δυστυχισμένο άνθρωπο με μοναδικό καταφύγιο στο αλκοόλ.