Girls: Οι σκέψεις μας για το φινάλε

Ο πιλότος του ‘Girls’ μας υποδέχθηκε με τη Hannah και τη Marnie κουλουριασμένες στο ίδιο κρεβάτι. Έξι χρόνια μετά τις βρίσκουμε σε παρόμοια στάση, αλλά σε συνθήκες ζωής που απέχουν έτη φωτός από όταν ήταν συγκάτοικοι στο κέντρο της Νέας Υόρκης και μιλούσαν για τη δουλειά που δε βρίσκουν ή τη σχέση που δεν τους κάθεται.

Στο ‘Latching’, ο μοναδικός πυρήνας που απέμεινε από την αρχική τετράδα μετά το εκρηκτικό ‘Goodbye Tour’, θα πρέπει να ενηλικιωθεί απότομα για να ζήσει με την ευθύνη ενός παιδιού, αλλά τα πράγματα δε μπορεί να είναι ποτέ εύκολα όταν κι ο ίδιος είσαι ακόμα παιδί.

Εάν δεν έχεις πει ακόμα το δικό σου αντίο στο ‘Girls’, τώρα είναι το κατάλληλο σημείο για να εγκαταλείψεις το ποστ μας και να επιστρέψεις αργότερα στα σχόλια. Ακολουθούν spoilers.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΜΠΑΤΖΗΣ

Ήταν εξαρχής κάπως παράξενη η σχέση μου με το ‘Girls’. Θέλω να πω, πάντα μου άρεσε, πάντοτε το παρακολουθούσα με χαρά, όμως την ίδια στιγμή ένιωθα ότι η Χάνα, οι φίλες της και το υπόλοιπο σύμπαν της σειράς, έχουν κατέβει από το διάστημα, δεν μπορεί να είναι μια αληθινή παρέα που υπάρχει αυτή τη στιγμή κάπου, ούτε καν στη Νέα Υόρκη που όλα γίνονται και τίποτα δεν πρέπει να σου κάνει εντύπωση.

Φαντάζομαι ότι σε κάθε χαρακτήρα μπορούσες να βρεις 1-2 σημεία ταύτισης, εξ ολοκλήρου όμως δεν μπορούσες να νιώσεις ότι ταιριάζεις με κανέναν. Το καλό είναι ότι κι η ίδια η Dunham, με το φινάλε που μας έδωσε, μοιάζει να καταλαβαίνει απόλυτα πόσο δυσλειτουργική ήταν η παρέα που δημιούργησε και χάρισε στον καθένα το closure που περιμέναμε και μπορούσαμε πράγματι να αποδεχτούμε ως ρεαλιστικό.

Έχω ανάμικτα συναισθήματα για την τελευταία σεζόν. Από τη μία, σε ορισμένες περιπτώσεις έμοιαζε να ξεπετάει κάποια πράγματα για να προλάβουν να γίνουν όλα πριν πέσει η αυλαία. Απ’ την άλλη, ο τρόπος που έκλεισε η ιστορία μοιάζει ταιριαστός.

Η παρέα έσπασε και όλοι πήραν το δρόμο τους. Καμία φιλία δεν κρατάει για πάντα, κανένας έρωτας δεν μπορεί τελικά να ξεπεράσει τις δυσκολίες του, τίποτα δεν είναι όπως το φανταζόμαστε. Αυτή είναι η πραγματικότητα, συμβαίνει τώρα και πρέπει να τη ζήσουμε, όσο δύσκολη κι αν είναι, όσο πόνο κι αν μπορεί να έχει.

Η Lena Dunham κατάφερε να περάσει πολλά μηνύματα, μας χάρισε μερικά αριστουργηματικά επεισόδια και μας έδωσε κι ένα απόλυτα ισορροπημένο και δίκαιο τέλος, οπότε υποθέτω μπορούμε της συγχωρήσουμε όλες τις φορές που η σειρά έχανε την επαφή της με την πραγματικότητα. Έτσι κι αλλιώς, κανείς δεν είπε ότι θα ήταν εύκολο.

Θα μου λείψει το Girls, από τις φορές που με έκανε να νιώσω άβολα μέχρι τις στιγμές που με συγκίνησε. Ένιωσα ότι μεγαλώνω κι εγώ, παρακολουθώντας τους να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν, από κακομαθημένα παιδάκια σε ενήλικες που συνειδητοποίησαν ότι έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, έστω κι αν their best was awful, που μας είπε κι η Τζέσα.

Προτιμώ ένα τέτοιο ρεαλιστικό φινάλε από ένα φινάλε με λουλούδια και αγκαλιές ανάμεσα στα κορίτσια, ή ανάμεσα στην Χάνα και τον Άνταμ. Προτιμώ μια ανώριμη Μάρνι, μια Χάνα που ακόμη ψάχνεται, μια Σοσάνα που κάθε σεζόν που περνάει γίνεται και πιο εκτός τόπου και χρόνου και εκνευριστική, μια Τζέσα που συνειδητοποιεί ότι φέρθηκε μαλακισμένα και μια παρέα που διαλύεται. 

6 σεζόν τώρα, αυτές ήταν οι Girls και δεν γινόταν να αλλάξουν. Τουλάχιστον όμως μεγάλωσαν, κάποιες έδειξαν να συνειδητοποιούν τα στραβά τους και -το βασικότερο- μας έδωσαν μερικά πολύτιμα μαθήματα στην πορεία.

ΝΑΝΣΥ ΚΩΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Όταν ο Θοδωρής ζήτησε να γράψουμε κάτι για το φινάλε του ‘Girls’ δεν ήξερα ότι θα κατέληγα 1 η ώρα το βράδυ να ψάχνω τρόπους επαναφοράς ενός χαμένου draft mail στο gmail. (Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες, δεν θα ήθελα). Apparently κανείς δεν ξέρει που μπορεί να σε βγάλει αυτή η ζωή, όπως ακριβώς έγινε και με τις πρωταγωνίστριες των GIRLS (αααπ, πώς το έκανα αυτό όμως ε;ε;)

Έξι σεζόν (και ένα τεράστιο συναισθηματικό κείμενο για τα κορίτσια και το πως ενώ πίστευα ότι δεν άντεχα να τις κάνω παρέα, κατά βάθος τις αγαπούσα έτσι όπως ήταν, που δυστυχώς χάθηκε *πουφ*- σαν την αγάπη που δεν υπάρχει πια στις ταινίες και τις σειρές) μετά αυτό που θα μου μείνει από αυτή τη σειρά είναι η ευκολία με την οποία μας πετούσε στα μούτρα όλα μας τα άγχη, τους φόβους και τις παραξενιές που έχουμε σαν γενιά και περίμενε στωικά να την κρίνουμε- και oh, my αν την κρίναμε! Όλα αυτά ενώ παράλληλα αγνοούσαμε επιδεικτικά πως το μοτίβο της σειράς ήταν ότι δεν έχει σημασία πως σε βλέπει ο άλλος αλλά πως βλέπεις εσύ τον εαυτό σου και πως επιλέγεις να σταθείς στα πόδια σου μετά από τα χ, ψ εμπόδια που θα συναντήσεις.

Καριέρες που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, ερωτικές σχέσεις που απογοήτευσαν περισσότερο και από το μπουγατσάν, φιλίες που δεν εξελίχθηκαν όπως ονειρευόμασταν και αποφάσεις που αλλάζουν ριζικά το μέλλον  μας. Όλα αυτά τα ωραία και πολύ ενήλικα πράγματα που κάνουν το στομάχι μας να γυρνάει 14 στροφές χώρεσαν στα τελευταία 3 επεισόδια της σειράς, τα οποία ήταν ένα απλό reminder του ότι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα και ότι οι σχέσεις- φιλικές, ερωτικές αλλά κυρίως αυτή με τον εαυτό μας, απαιτούν δουλειά και υπομονή.

Για μένα η σειρά τελείωσε στο 9ο επεισόδιο, τη στιγμή που η Hannah παρατηρούσε χαμογελαστή τις τρεις γυναίκες που ήταν στη ζωή της τα τελευταία έξι χρόνια. Γιατί τα κορίτσια που γνώριζε κάποτε δεν ήταν πια σε εκείνο το δωμάτιο, είχαν όλες πει με τον δικό τους τρόπο το αντίο στην Hannah και τη ζωή που ονειρεύονταν πριν έξι χρόνια. Αυτή ακριβώς τη στιγμή η καρδιά μου έκανε ένα μικρό κρακ και συνειδητοποίησα πόσο θα μου λείψει αυτή η σειρά.

*πατάει play στο ‘Crowded Places’ της Banks*

ΙΩΣΗΦΙΝΑ ΓΡΙΒΕΑ

Το προτελευταίο επεισόδιο του ‘Girls’ ήταν πιο κοντά στο τυποποιημένο φινάλε που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στην τηλεόραση κι ας μην είχε εναγκαλισμούς και zoom out σε τελευταίο πλάνο που θυμίζει κάποιο iconic σκηνικό (ιδανικά από τον πιλότο). Τα Κορίτσια βρέθηκαν μαζί για μια τελευταία φορά μέχρι να χωριστούν ξανά – κι αυτή τη φορά φαινομενικά για πάντα ως τετράδα – και έδωσαν τη σκυτάλη σε ένα επεισόδιο που δε θα το ονόμαζες εύκολα τέλειο, αλλά σίγουρα ταιριαστό στον χαρακτήρα που κατάφερε να κρατήσει η σειρά μέχρι το τέλος της.

Το ‘Girls’ πλασαρίστηκε σαν διάδοχος του ‘Sex and the City’, μια σειρά που επιχειρηματολογούσε υπέρ της γυναικείας φιλίας πάνω από οποιαδήποτε άλλη σχέση (“Men, babies, doesn’t matter. We’re soulmates.”), αλλά πέρα από το επιφανειακό τέσσερις-γυναίκες-μόνες-ψάχνουν, το ‘Girls’ έμοιαζε αρχικά να αφορά κι αυτό τη φιλία (και το αφορούσε πράγματι – μάλλον το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της σειράς για μένα συνολικά ήταν ότι σε όλη της τη διάρκεια μπόλιασε τη φιλία με κτητικότητα, εγωισμό, εκρήξεις και αστάθεια, παρουσιάζοντάς τη ρεαλιστική και όμοια με τον έρωτα δηλαδή όπως ακριβώς μπορεί να γίνει), αλλά μετά τον 1ο γύρο φάνηκε ότι θα αφορούσε τελικά τις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα, αναγνωρίζοντας ότι ορισμένες απ’ αυτές κάποτε πρέπει να τελειώσουν.

Έχοντας ξεφορτωθεί, λοιπόν, τις σχέσεις της με ημερομηνία λήξης, η Hannah – σε ένα επεισόδιο σχεδόν άβολα απογυμνωμένο από ήχους και εξωτερικά περιβάλλοντα – έπρεπε στο τελευταίο κεφάλαιο που θα ζούσαμε μαζί της να πάρει επιτέλους την απόφαση να ενηλικιωθεί. Τα Κορίτσια πάντοτε παρουσιάζονταν επίτηδες εγωκεντρικές και κακομαθημένες, ένα point για τα millennials που λόγω του χειρισμού της Dunham δε μας απέτρεψε ποτέ από το να συγκινούμαστε, να χαιρόμαστε ή να τρώμε τα χαστούκια μας μαζί τους, αλλά με τον γιο της να είναι πλέον η 1η προτεραιότητα σε μια λίστα που μέχρι πρότινος είχε κυρίως ζητήματα που αφορούσαν “τη φωνή της γενιάς της”, η Hannah έπρεπε να αναγκάσει τον εαυτό της να μεγαλώσει. Λίγα επεισόδια πριν είχε ακούσει από την ηθοποιό που την υποδυόταν στην ταινία του Adam ότι “τα παιδιά είναι πανεύκολα, το να είσαι ενήλικος είναι το δύσκολο” και τώρα ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσει για τα καλά.

Τα Κορίτσια είχαν πάντα όλη την καλή διάθεση να κριτικάρουν η μία την άλλη σε βαθμό που πονούσαμε κι εμείς με κάποια σχόλια που ακούγαμε να εκσφεδονίζουν, αλλά δεν είχαν επιδείξει την ίδια διάθεση να ακούσουν. Μέχρι τώρα. Θα μου λείψουν.

ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Συνεπές για μια σειρά που μπορούσε να εξοργίζει και να καθηλώνει την ίδια στιγμή, που σχεδόν τα πάντα στην ύπαρξή της, μέχρι και το φινάλε της, κάνουν πολύ κόσμο να διαφωνεί ακόμα και με τον εαυτό του ως προς το πώς νιώθει απέναντί της. Τουλάχιστον εγώ δεν νιώθω σίγουρος για τίποτα. Το οποίο είναι τέλειο, γιατί καταλήγω πάντα να συναρπάζομαι από τα πράγματα για το οποία δεν είμαι βέβαιος πώς αισθάνομαι, από τις ταινίες του Xavier Dolan μέχρι τις σειρές του Ryan Murphy.

Για το ‘Girls’: δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν η τελευταία σεζόν ήταν εν τέλει περιττή (η παρέα είχε ήδη απομακρυνθεί από το τέλος της 5ης, η Hannah είχε ήδη μάθει να αφομοιώνει τον πόνο της προς την ωρίμανσή της και να τον εκφράζει μέσα από ιστορίες όπως πάντα ήθελε) ή αν ήταν ένας υπέροχα χαλαρός επίλογος. Δεν έχω αποφασίσει αν το storyline της εγκυμοσύνης της Hannah ήταν μια έξυπνη ανατροπή προσδοκιών ή μια απόφαση με την οποία η Dunham παγίδεψε τον εαυτό της σε γωνία. Δεν έχω αποφασίσει αν το 9ο επεισόδιο ήταν φανταστικό (το θάρρος του να δείχνεις με απόλυτη ειλικρίνεια πώς οι άνθρωποι κάποια στιγμή απλώς σταματούν να είναι φίλοι) ή ξεχάσιμο (εδώ και 2 σεζόν τουλάχιστον βλέπουμε αυτό το αποτέλεσμα να συμβαίνει σε αργή κίνηση). Δεν έχω αποφασίσει αν το τελευταίο επεισόδιο είναι ένα πανέξυπνο σπάσιμο της φόρμας σε μια σειρά που πάντα ήξερε πώς να το κάνει αυτό θαυμάσια ή αν ήταν μια φορμαλιστική άσκηση ύφους. Δεν έχω αποφασίσει αν το τέλος είναι ένας γλυκόπικρος στοχασμός πάνω στο πώς η Hannah τώρα θα μεταδώσει με τη σειρά της όλες τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες της στο παιδί της ή αν η Dunham βασίστηκε στην κλισέ δραματουργία της έκφρασης της ωρίμανσης μέσα από την εγκυμοσύνη.

Ξέρω πώς όσο προσπαθώ τώρα να σκεφτώ πτυχές και στιγμές της σειράς που οδήγησαν σε αυτό το τελευταίο επεισόδιο και σε αυτό τον τελευταίο κύκλο, έχω ανατριχιάσει αρκετές φορές κι αυτό είναι εν τέλει η μόνη μου βεβαιότητα μέσα στη θάλασσα εσωτερικών συγκρούσεων στις οποίες με οδηγεί και πάντα με οδηγούσε το ‘Girls’. Δηλαδή το πώς αυτή η σειρά είπε με έναν συχνά messy, συχνά ονειρικά ενστικτώδη τρόπο, κάτι πάρα πολύ βαθύ και άσχημο και αληθινό για τη χαοτικότητα του να μεγαλώνεις. Ουφ.

* Το ‘Girls’ προβάλλεται από το FOX Life.