Από το ‘Glee’ ως το ‘Politician’, όλες οι σειρές του Ryan Murphy στη σειρά

Ο Ράιαν Μέρφι είναι για την τηλεόραση κάπως σαν τον Μαξ Μάρτιν για την ποπ μουσική. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις δει κάτι δικό του σε κάποια φάση, ακόμα κι αν δεν ξέρεις ότι είναι δική του η παραγωγή. Κι όπως κι ο Μάρτιν, έτσι κι ο Μέρφι έχει χτίσει ένα ολόκληρο δικό του εργοστάσιο αλλά συνεχίζοντας να εμπλέκεται άμεσα με ό,τι βγαίνει από αυτό, γράφοντας, σκηνοθετώντας, κάνοντας παραγωγή ή διαλέγοντας τους άμεσους -σταθερούς, κατά κανόνα- συνεργάτες του.

Έχει κάνει σειρές βραβευμένες με Έμμυ και Χρυσές Σφαίρες, έχει συνεργαστεί με τη Τζέσικα Λανγκ 128 φορές, έχει σηκώσει στους ώμους του την αναγέννηση της μίνι σειράς μέσα από τις απολαυστικές του ανθολογίες ‘American Horror/Crime Story’ και πάνω που νομίζεις πως είναι ικανός για ένα πράγμα σε παραλλαγή, πάει και δημιουργεί σε μία σεζόν το ‘Gianni Versace’ ΚΑΙ το ‘Pose’. Ομολογουμένως, όταν ξεκινούσε τα ‘10s σκηνοθετώντας το ‘Eat Pray Love’ δεν περιμέναμε πως θα εξελίσσονταν έτσι τα πράγματα.

Ο Μέρφι ύστερα από πάνω από μια δεκαετία σειρών στο FX και το Fox πήρε μεταγραφή για το Netflix οπότε τώρα με το ‘Politician’ ξεκινά νέος γύρος παραγωγών του, οπότε σίγουρα δεν θα ξεμπερδέψουμε τώρα πουθενά κοντά με τις δουλειές του. Όμως με αφορμή τη μεταγραφή αυτή, και την παράλληλη προβολή σειρών του και στο FΧ (το νέο ‘American Horror Story: 1984’, στην Ελλάδα μέσω του FOX) και στο Netflix (το ‘Politician’, που μου άρεσε), είπαμε να βάλουμε σε κατάταξη όλες τις δουλειές του στα ‘10s. Τα βλέπουμε που τα βλέπουμε, ας κάνουμε κάτι και τόση πληροφορία.

(Για τον Μαξ Μάρτιν την κατάταξη την κάναμε πριν χρόνια, αν και ένα update χρειάζεται ίσως. Με πρόχειρους υπολογισμούς το ‘no tears left to cry’ χτυπάει 12άδα.)

Τώρα που ακούσαμε και Αριάνα Γκράντε είμαστε έτοιμοι να περάσουμε στο κεντρικό θέμα. Για τις ανάγκες της κατάταξης έχω υπολογίσει τις σεζόν ανθολογιών ως διαφορετικά entries της λίστας.

19, Nip/Tuck (season 7). Καθηλωτικά απολαυστική είτε όταν ήταν καλή είτε όταν ήταν άθλια, είναι άδικο που η σειρά έσβησε σιωπηλά με μια τόσο ασήμαντη τελευταία σεζόν, ένα πρώτο δείγμα του πόσο στραβά μπορούν να πάνε τα πράγματα όταν ο Μέρφι χάνει το ενδιαφέρον για τους ήρωές του. (Μόνο η 7η σεζόν προβλήθηκε μες στα ‘10s.)

18, American Horror Story: Freak Show. Η σειρά ανθολογίας είναι έτσι κι αλλιώς μια εξερεύνηση του γκροτέσκου μέσα από βλέμμα της ποπ κουλτούρας και των κυρίαρχων ειδών εξιστόρησης. To “Freak Show” δεν είπε τίποτα. Φυσικά, στο απόγειο του hype της σειράς μετά από δύο τρομερά πετυχημένες σεζόν, ετούτη εδώ σκόραρε 20 υποψηφιότητες Έμμυ και τις κορυφαίες θεαματικότητες ως και σήμερα.

17, The New Normal. Παντελώς ξεχασμένη απόπειρα του Μέρφι για σύγχρονο-αλλά-παλιομοδίτικο σίτκομ στην ηχώ του ‘Modern Family’. Γκέι ζευγάρι και συντηρητική ρεπουμπλικάνα πεθερά (Έλεν Μπάρκιν) ζουν μαζί στην Αμερική του Ομπάμα. Πού να ήξεραν τι έρχεται.

16, American Horror Story: Cult. Αυτό ήταν το AHS που ποτέ δεν θυμάμαι ποιο είναι.

15, 9-1-1. Procedural που ακολουθεί τις ζωές των ανθρώπων στις άμεσες βοήθειες του Λος Άντζελες, γιατρούς, πυροσβέστες, αστυνομικούς. Η σειρά του Μέρφι που έχω δει λιγότερο. Κι ο ίδιος νομίζω.

*14, American Horror Story: 1984. Προσωρινή θέση εξ ου κι ο αστερίσκος. Προβάλλεται τώρα που μιλάμε, είναι εμπνευσμένο από σλάσερ τύπου ‘Παρασκευή και 13’ και όσο το βλέπω η αντίδρασή μου είναι ένα μόνιμο “ΟΚ, αλλά γιατί;”. Αλλά μέχρι να τελειώσει ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.

13, American Horror Story: Hotel. Εκπληκτικά βαρετό αλλά πριν από την εποχή του, πού ήταν ο Μπράντλεϊ Κούπερ όταν ο Ράιαν Μέρφι έδινε στην Lady Gaga τον πρώτο της βραβευμένο ερμηνευτικό ρόλο; Άντε μπράβο. Πάμε να ακούσουμε ένα “Shallow” ωστόσο.

12, American Horror Story: Murder House. Ποτέ δεν το είδα ολόκληρο γιατί έπεσε πάνω στην φάση που με είχε κουράσει και το ‘Glee’ κι ήμουν σε ένα “άσε μας κι εσύ κι οι μπούρδες σου, Ράιαν Μέρφι.” Ίσως και να είχα δίκιο τότε; Δεν ξέρω, η Ιστορία θα με κρίνει. Τελοσπάντων, ο Μέρφι στην διαδρομή αποφάσισε πως η σειρά θα γινόταν ανθολογίας με τους ηθοποιούς να παίζουν άλλους ρόλους, εγώ ενθουσιάστηκα ξανά αρκετά για να ξαναπιάσω τη σειρά από την επόμενη σεζόν, όχι αρκετά ώστε να επιστρέψω ποτέ να τελειώσω ετούτη εδώ, που αργότερα μετονομάστηκε σε ‘Murder House’.

11, Feud. Από την περίοδο των σειρών που βασικά αναπαριστούν γνωστά πράγματα που έχουν συμβεί, αυτή είναι η λιγότερο διεισδυτική, νιώθω. Καλό θέατρο όπως και νά’χει, Τζέσικα Λανγκ και Σούζαν Σαράντον μασάνε ό,τι σκηνικό βρουν και όλοι περνάμε όμορφα. Για καιρό συζητιέται το ενδεχόμενο 2ης σεζόν, κάποια στιγμή υπήρξε η ιδέα ενός “Κάρολος και Νταϊάνα” κομματιού, τώρα εγκαταλείφθηκε, υπάρχει μια γενικευμένη σιωπή, και μέσα σε όλα η επόμενη σειρά του Μέρφι στο Netflix θα λέγεται “Hollywood” και θα αφορά πολλαπλές αφηγήσεις από το Χόλιγουντ του ‘40, οπότε θέλω να πω το ‘Feud’ μάλλον μας έχει τελειώσει. Ήταν ΟΚ.

10, Scream Queens. Αυτό ήθελα να είναι ακριβώς στη μέση γιατί είναι όλο το χάος του Μέρφι σε μια σειρά. Αρχικά θα ήταν κι αυτό ανθολογία, η 1η σεζόν συζητήθηκε τόσο που κάποιος είπε “ας μην είναι ανθολογία μωρέ” με αποτέλεσμα στη 2η σεζόν οι χαρακτήρες να είναι πρακτικά άλλοι άνθρωποι σε άλλο περιβάλλον απλά με τα ίδια ονόματα. Ο Μέρφι έχει λιγοστή συμμετοχή στην επιστροφή του σόου, κι ενώ η 1η σεζόν είναι από τις πιο απολαυστικές mash-up ματιές στην ποπ κουλτούρα του σήμερα, η 2η δε βλέπεται.

9, American Horror Story: Roanoke. Είχα περάσει ΤΕΛΕΙΑ με αυτή τη σεζόν όπως φαίνεται κι από τον εντελώς συγκρατημένο τίτλο “Μάγισσες, ντοκιμαντέρ, φαντάσματα, reality TV: Το ‘American Horror Story’ φέτος παλάβωσε τελείως” που είχα βάλει τότε στο review.

8, The Politician. Μου άρεσε! Ανυπομονώ για 2η σεζόν αλλά ως τότε δώστε ένα Νόμπελ στη Γκουίνεθ Πάλτροου.

7, American Horror Story: Coven. Θυμάμαι μια ψιλοαπογοήτευση τότε, αλλά γιατί; Χαζός ήμουνα; Το πιο ‘X-Men’ κεφάλαιο του AHS με μια ομάδα εφήβων μαγισσών στη σημερινή Νέα Ορλεάνη, με την Σάρα Πόλσον στον ρόλο της Καθηγήτρια Ξαβιέ.

6, Glee. Κοιτάχτε, το θέμα είναι πως το ‘Glee’ το μισώ και το λατρεύω και το σταμάτησα με οργή και το θυμάμαι με νοσταλγία και έλαμψε πολύ και κάηκε γρήγορα και ήταν μια μπούρδα και ήταν η πιο αντιπροσωπευτική σειρά των ‘10s και τελοσπάντων κάπως όλα αυτά ισχύουν ταυτόχρονα. Κλασική θέση #7 της λίστας. (Κάποια μέρα θα το δω ολόκληρο, δε θα σταματήσω να πιστεύω σε αυτό το όνειρο. Dream On, όπως τραγούδησαν ο Μάθιου Μόρισον κι ο Νιλ Πάτρικ Χάρις στο επεισόδιο του Τζος Γουήντον.)

5, The People v. O.J. Simpson. Καλή σειρά.

4, American Horror Story: Apocalypse. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ σειρά. Μια σεζόν-fanfiction που ενώνει μεταξύ τους προηγούμενες AHS ανθολογίες με τους πιο εξωφρενικούς τρόπους. Αντίχριστος εναντίον μαγισσών σε μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό και συγγραφική σχιζοφρένεια που θα ζήλευαν τα πιο ένδοξα X-Men runs των ‘90s.

3, Pose. Κάτι παραπάνω από άψογη σειρά, είναι επιπλέον το είδος της άψογης σειράς που δε θα μου πέρναγε ποτέ από το μυαλό πως μπορεί να επιμεληθεί ο Ράιαν Μέρφι. Από πού κι ως πού δηλαδή, θα μας τρελάνει.

2, American Horror Story: Asylum. Η στιγμή που το AHS έγινε AHS, ένα στιβαρό γκροτέσκο τρόμου και αηδίας με επικές εμφανίσεις από κάθε ένα μέλος του καστ και ένα σωρό στιγμές που ακόμα και μια ντουζίνα εκδοχών αργότερα, παραμένουν αξέχαστες.

1, The Assassination of Gianni Versace. Είναι περίεργο να έχω στο #1 την λιγότερο Ράιαν Μέρφι σειρά από όλες τις σειρές του (λογίζεται απλώς ως παραγωγός και έχει σκηνοθετήσει το πρώτο επεισόδιο) αλλά τι να πω, δεν φτιάχνω εγώ τους κανόνες. Μια από τις κορυφαίες σειρές της δεκαετίας.

Τα αστεράκια της εβδομάδας:

*****

Jai Paul – Leak 04-13 (Bait Ones). Το άλμπουμ είναι καινούριο αλλά πολύ παλιό. Λονδρέζος παραγωγός που στην αρχή της δεκαετίας υπήρξε κατά πολλούς μια πολλά υποσχόμενη νέα φωνή για τη μουσική του 21ου αιώνα, με ένα σινγκλ που τότε είχαν σαμπλάρει η Μπιγόνσε κι ο Ντρέικ, ο Τζέι Πολ ανακηρύχθηκε διάδοχος του Prince, βρήκε δισκογραφική κι ετοίμαζε το πρώτο του άλμπουμ μέχρι που ξαφνικά το 2013, άγνωστο ακόμη πώς, τα ανέτοιμα ακόμη κομμάτια του διέρρευσαν στο ίντερνετ. Ο μουσικός τύπος κάλυψε εκτενώς το γεγονός, πολλοί θεώρησαν πως ήταν μαρκετίστικο κόλπο, άλλοι ανέλυσαν τη μουσική σα να ήταν κανονικό release- το Pitchfork το είχε συμπεριλάβει στα καλύτερα άλμπουμ του πρώτου μισού της δεκαετίας παρότι δεν είχε ποτέ επίσημα κυκλοφορήσει, παρά σε μορφή μιας συλλογής demos που είχε βάλει στη σειρά όποιος ήταν αυτό που τα λήκαρε.

Ο Πολ σταμάτησε να δουλεύει σόλο για χρόνια, μέχρι που φέτος το καλοκαίρι, ξαφνικά, επέστρεψε. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ποτέ. Στη μορφή που το τοποθέτησε αρχικά στο ίντερνετ ο άγνωστος παραβάτης, με τον Πολ να συνοδεύει το επίσημο release με ένα γράμμα που εξηγεί πως “δε μπορούμε να ξαναβάλουμε this shit in the box”. Το ίδιο το κομμάτι μουσικής είναι συγκλονιστικό- μια συλλογή ήχων και ιδεών, ανολοκλήρωτων μελωδιών, φωνητικών που ζωντανεύουν και χάνονται απότομα, μια συναρπαστική, καθηλωτική ατέλεια, ένα πολυ-πολιτισμικό ηχητικός χάος που συνθέτει τα πάντα με τρόπο ακατανόητα, αδιανόητα μελωδικό, μελαγχολικό και εφευρετικό. “Το 2013 χάσαμε τον Τζέι Πολ αλλά κερδίσαμε από το τέλειο, ατελές άλμπουμ,” γράφει ο Ρόρι Φόστερ στην 10/10 κριτική του.

Όλα αυτά σε κάνουν να σκέφτεσαι, αλλά πρώτα και κύρια σε κάνουν να χορεύεις, κι αυτά είναι τα δύο αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο οπότε δε θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος που -έστω και με αναίτια καθυστέρηση, λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας- άκουσα αυτό το άλμπουμ. Την συλλογή ήχων; Πες το όπως θες- απλά άκου το.

****

Η WAGatha Christie. Σε ένα σπάνιο ευχάριστο διάλειμμα από την Brexit τρικυμία, στην Αγγλία αυτές τις μέρες ασχολούνται με το instagram ντετεκτιβικό δράμα ανάμεσα σε δύο γνωστές WAGs (Wives and Girlfriends). H Κολίν Ρούνεϊ διαπίστωσε πως κάποιος διέρρεε προσωπικά της θέματα στα ταμπλόιντ, είχε υποψία ποια ήταν, και για μήνες πόσταρε ψεύτικα stories στο Instagram μπλοκάροντας τους πάντες εκτός από την κύρια ύποπτο, με στόχο να δει αν αυτές οι πληροφορίες θα έφταναν τα πρωτοσέλιδα. ΚΑΙ ΕΦΤΑΣΑΝ.

Η Κολίν ανακοίνωσε όλο το αληθινό στόρι και το σκεπτικό της πριν καταλήξει στο δραματικότατο αυτό μήνυμα στην αποκάλυψη του φινάλε, για το ποια είναι η ένοχη. “Είναι …..ο λογαριασμός της Ρεμπέκα Βάρντι.” Έχω να πω πρώτον πως κανένας Ηρακλής Πουαρώ και καμία Μις Μάρπλ, έχω να πω δεύτερον πως το hashtag #WAGathaChristie είναι Καλή Χρήση Ίντερνετ και έχω να πω τρίτον πως τη φράση-αποκάλυψη του φινάλε σκοπεύω να τη χρησιμοποιώ σε όλη μου τη ζωή.

***

Ο Τζόκερ χορεύει ζεϊμπέκικο. Το έχω δει τόσες φορές αυτό το μεγαλείο που αθροιστικά βγαίνει περισσότερο από τη διάρκεια της ταινίας, οπότε τώρα στον προσωπικό μου χρόνο ο Τζόκερ είναι ένας μερακλής πονεμένος που χορεύει Σφακιανάκη περισσότερο από ό,τι είναι όντως ο Άρθουρ Φλεκ της ταινίας. Θα περάσουν ευκολότερα έτσι οι επόμενοι μήνες.

**

O καιρός. ΚΟΙΤΑΧΤΕ. Μπορούμε να αποφασίσουμε σε ποια εποχή του χρόνου βρισκόμαστε; Είναι μέσα Οκτώβρη πλέον και σε κάποια φάση είναι χρήσιμο να ξέρω αν θα προετοιμαστώ ψυχολογικά για mood “ουισκάκι-πάπλωμα-μπουφανάκι” ή θα παραμείνω σε mood “άπερολ-σεντόνι-κοντομάνικο”. Κλεινόμαστε σινεμά για το “Πορτρέτο” της Σιαμά ή πάμε βόλτα έξω με ωραίο καιρό για έρλυ ντρινκς μετά τη δουλειά;  Δε γίνεται κάθε πρωί να περιμένω να περάσει μια ώρα μέρας για να αποφασίσω πώς θα νιώθω σήμερα. Έχουμε την άξουαλ καθημερινότητα για αυτό.

*

Το χειρότερο τουήτ του Τζέιμς Γκαν. Λατρεύω το ‘Guardians of the Galaxy vol.2’, το έχω μες στις 3 αγαπημένες μου ταινίες Marvel, αλλά εδώ ο Γκαν συνέκρινε το θρησκευτικό φανατισμό που διαχρονικά κυνηγά και φιμώνει την τέχνη (εν προκειμένω τον ‘Τελευταίο Πειρασμό’) με την εντελώς ευγενική γνώμη του θρύλου Μάρτιν Σκορσέζε, ο οποίος σε όλη του τη ζωή μιλά και αναδεικνύει για παραγνωρισμένα και υποτιμημένα κινηματογραφικά κεφάλαια, επειδή δεν του άρεσε η Marvel. Ζόρικη βδομάδα στο σινεφίλ τουίτερ. Τελοσπάντων, ευτυχώς πλησιάζει το ‘Irishman’.