Το ‘Lucky’ είναι το τελευταίο αντίο ενός κινηματογραφικού θρύλου

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

Good Time

Σκηνοθετούν: Μπένι και Τζος Σάφντι

Παίζουν: Ρόμπερτ Πάτινσον, Μπεν Σάφντι, Τάλια Γουέμπστερ

Μια ληστεία πάει στραβά και σαν αποτέλεσμα ο Κόνι (Ρόμπερτ Πάτινσον) περνάει μια φρικτή, αγχώδη νύχτα στο Μπρούκλιν προσπαθώντας να σώσει τον αδερφό του, Νικ, από τη φυλακή.

Ρόμπερτ Πάτινσον: Ένας σταρ που συνεχίζει να χτίζει μια αξιοθαύμαστη εκμεταλλευόμενος τη φήμη του από το πετυχημένο προ ετών franchise του, για να δουλέψει με ένα σερί συναρπαστικών δημιουργών, από τον Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και τον Τζέιμς Γκρέι μέχρι τα αδέρφια Σάφντι και, σύντομα, την Κλερ Ντενί. Πουθενά ως τώρα δεν ήταν καλύτερος από ό,τι σε αυτή την ηλεκτρισμένη ιστορία εγκλήματος και αδελφικότητας, καθώς ο πάντα αγχωμένος, πάντα στην πρίζα ήρωάς του βυθίζεται όλο και περισσότερο σε ένα κολασμένα πολύχρωμο Μπρούκλιν στη διάρκεια μιας βραδιάς που συναγωνίζεται ακόμα και εκείνη του σκορσεζικού “After Hours”.

Οι Σάφντι (“Heaven Knows What”), που δικαιότατα μεταπήδησαν από ανερχόμενοι indie δημιουργοί σε διαγωνιζόμενοι για το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες από τη μία ταινία στην επόμενη, κινηματογραφούν τη σκοτεινή πόλη γεμάτη ηλεκτρισμένα κινούμενα χρώματα, ακολουθώντας τον ήρωα του Πάτινσον από τα φώτα ενός σκοτεινού διαμερίσματος μέχρι ένα λούνα παρκ που φωτίζεται στη μέση της νύχτας. Οι δύο σεναριογράφοι-σκηνοθέτες δεν κοιτούν την ιστορία εγκλήματος ως μια κοινωνικά αποκομμένη πράξη, διαχειριζόμενοι εντάσεις ταξικές και διαφυλετικές, οργανικά δουλεμένες μες στο DNA της περιπέτειάς τους, με τον κεντρικό αμοραλιστή ήρωα να εκπροσωπεί κάθε ιδέα λευκού προνομίου σε μια Αμερική που παίρνει ως δεδομένα ενόχους ανθρώπους αναλόγως του χρώματός τους.

Φόντο καθόλη τη διάρκεια παραμένει η φτωχή πλευρά της Νέας Υόρκης, καθώς επεισόδιο μετά το επεισόδιο, το νευρώδες ταξίδι διαφυγής του Κόνι εξελίσσεται σε ένα urban τρενάκι του τρόμου απόκοσμα νέον υφής, συνοδεία ενός τρομερά ταιριαστού σάουντρακ από τον πειραματικό μουσικό Oneohtrix Point Never που ακούγεται σαν αγχωμένοι Tangerine Dream. Σφιχτοδεμένο στα 100 λεπτά, το φιλμ δε σε αφήνει να πάρεις πολλές ανάσες παρακολουθώντας το, μα ξεδιπλώνει ιδέες, εικόνες και αισθήσεις σταδιακά για αρκετό καιρό μετά. Είναι βέβαιο μελλοντικό cult classic, και δικαίως.

Lucky

Σκηνοθετεί: Τζον Κάρολ Λιντς

Παίζουν: Χάρι Ντιν Στάντον, Ντέιβιντ Λιντς

Η τελευταία ταινία του θρύλου Χάρι Ντιν Στάντον δεν είναι απλά ένα τρομερά συγκινητικό εσωτερικό ταξίδι ενός άνδρα που αντιπαλεύει την ίδια του τη ανθρώπινη φύση και τον επερχόμενο θάνατο, αλλά και ένα από τα πιο ανατριχιαστικά τέλεια αποχαιρετιστήρια έργα στην ιστορία του σινεμά. (Σίγουρα το σημαντικότερο από τότε που ο Ρόμπερτ Όλτμαν γύρισε για τελευταία ταινία το “A Prairie Home Companion”.) Ο Στάντον ξεφυσάει τον καπνό ενός τσιγάρου σα να αναλογίζεται την ίδια του την ψυχή και παραδίδει ένα μεστό, βουρκωμένο λογύδριο περί ζωής, τέλους και συνεχούς βηματισμού προς τα μπροστά. Είναι δύσκολο να μην κλάψεις και να μη χαμογελάσεις γλυκόπικρα.

Η ταινία, σκηνοθετικό ντεμπούτο του διάσημου καρατερίστα Τζον Κάρολ Λίντς (“Zodiac”), είναι ένα απλός, ανθρώπινος, υπέροχος διαλογισμός πάνω στο τι σημαίνει να κάνεις το επόμενο βήμα προς το άγνωστο, αποδεχόμενος το μάταιο ως ευλογία.

Το Μυστικό των Μάρομποουν (Marrowbone)

https://www.youtube.com/watch?v=1FaRYVCZZyo

Σκηνοθετεί: Σέρτζιο Τζ. Σάντσεζ

Παίζουν: Τζορτζ Μακέι, Άνια Τέιλορ-Τζόι, Τσάρλι Ήτον

Τέσσερα αδέρφια προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια απομονωμένη έπαυλη μετά το θάνατο της μητέρας τους, στη σοφίτα της οποίας μάλλον κατοικεί ένα πάρα πολύ θυμωμένο φάντασμα. Μια ακόμα τίμια περίπτωση μοντέρνου ισπανικού σινεμά τρόμου (αν και αγγλόφωνο), το οποίο συνθέτει εμφανέστατες επιρροές προς ένα φινάλε σε ίσα μέρη σαχλό αλλά και κάπως ενδιαφέρον. Όμορφο αισθητικά και συνεπέστατα διασκεδαστικό, δεν προσφέρει καμία επανάσταση αλλά οι φανς του είδους δε θα περάσουν άσχημα. Πρωταγωνιστεί κι η Άνια Τέιλορ-Τζόι (“The Witch”, “Διχασμένος”), ό,τι πιο κοντινό σε νέα βασίλισσα του τρόμου.

Καζαντζάκης

Σκηνοθετεί: Γιάννης Σμαραγδής

Παίζουν: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Μαρίνα Καλογήρου, Θοδωρής Αθερίδης

Βασισμένος στην αυτοβιογραφία του Καζαντζάκη, ο Γιάννης Σμαραγδής ακολουθεί τον συγγραφέα από τα εφηβικά του χρόνια (στη διάρκεια των οποίων επίσης τον ερμηνεύει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος) ως το θάνατό του, περνώντας στο ενδιάμεσο από όλα τα στάδια της ζωής και της φιλοσοφικής του θεώρησης των πραγμάτων με τη χάρη ενός scroll down σε σελίδα της wikipedia. Η ταινία μοιάζει πιο φτηνή από τηλεοπτικό επεισόδιο, με μια αποσυντονιστικά μικρή αίσθηση κλίμακας καθώς ολόκληρα κεφάλαια ζωής εξελίσσονται σε απομονωμένα σκηνικά. Νωρίς στο φιλμ, η αφήγηση μεταπηδά σε 3 διαφορετικά γεωγραφικά σημεία και ισάριθμες διαφορετικές δεκαετίες, μέσα από κάρτες τίτλων κάτω αριστερά της οθόνης- οι 3 σκηνές θα μπορούσαν και να διαδραματίζονται στο ίδιο δωμάτιο.

Η κομβικής σημασίας συνάντηση με τον Ζορμπά μοιάζει να έχει προέλθει από άλλη ταινία, αλλά τουλάχιστον εδώ ο Θοδωρής Αθερίδης δίνει την πιο διασκεδαστική ερμηνεία του έργου. Καθόλη τη διάρκεια οι γυναίκες ηρωίδες αποτελούν περιφερειακά στοιχεία, εκεί ώστε συνήθως κάποιος να εξηγεί κάτι σε εκείνες (και σε εμάς, κατ’επέκταση), με αποκορύφωμα μια απεικόνιση της Μερκούρη στα όρια του φετίχ. Κρυφές απολαύσεις: Η όλη παρουσία του χαρακτήρα Σικελλιανού, και η υπόνοια σύνθεσης ενός διευρυμένου σύμπαντος ταινιών Γιάννη Σμαραγδή (χάρη σε μια σύνδεση με τον Ελ Γκρέκο). Τρέλα.

Παίζονται ακόμα:

Η περιπέτεια “Χωρίς Διέξοδο” με τον Νίκολας Χουλτ και τη Φελίσιτι Τζόουνς για ένα ζευγάρι σε ταξίδι στην Ευρώπη που μπλέκει με ένα Γερμανό γκάνγκστερ, και “Η Τελευταία Οικογένεια” ένα βιογραφικό δράμα για την ταραχώδη οικογενειακή ζωή του Πολωνού καλλιτέχνη Ντζίζλαβ Μπεκσίνσκι.

* Οι κριτικές αναδημοσιεύονται από την εφημερίδα Έθνος.