To ‘Greatest Showman’ είναι το fake υπερθέαμα της εβδομάδας

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

The Greatest Showman

Σκηνοθετεί: Μάικλ Γκρέισι

Παίζουν: Χιου Τζάκμαν, Μισέλ Γουίλιαμς, Ζακ Έφρον, Ζεντάγια

Ορίτζιναλ μιούζικαλ βασισμένο στη ζωή και στα θεάματα του Π.Τ. Μπάρνουμ, του μεγαλύτερου σόουμαν του 19ου αιώνα.

Δεν είναι πως το «La La Land» γέννησε δα και το είδος του μιούζικαλ, αλλά πάντα με τόσο μεγάλες επιτυχίες είναι ευνόητη η πρόθεση του Χόλιγουντ να ξαναπετύχει το ίδιο μαγικό κόλπο. Το «Greatest Showman» είναι ένα τεράστιο, πολύχρωμο μιούζικαλ που μιλά κι αυτό για την ίδια τη βιομηχανία του θεάματος, φέρνοντας μάλιστα το δίδυμο Πασέκ και Πολ («La La Land», το πολυβραβευμένο θεατρικό «Dear Evan Hansen») για του στίχους, με τον πάντα απολαυστικό και παθιασμένο Χιου Τζάκμαν να ηγείται του καστ.

Όλο αυτό το μεγάλο μουσικό πάρτυ στήνεται πάνω σε ένα μεγάλο ψέμα: Ο Μπάρνουμ, εκτός από μεγάλος σόουμαν, ήταν και μια άκρως πολύπλοκη προσωπικότητα, ένα αφεντικό που έστησε την φήμη και την καριέρα του πάνω στην εκμετάλλευση ‘διαφορετικών’ ανθρώπων, συνήθως μαύρων, τους οποίους σε πολλές περιπτώσεις αγόραζε ή και απήγαγε. Η ταινία όχι απλώς παραμερίζει τις σκοτεινές πτυχές του διασκεδαστή -σε μια εποχή μάλιστα που η συζήτηση περί σύνδεσης προβληματικών καλλιτεχνών με το έργο τους βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε κινηματογραφικής κουβέντας- αλλά τις επαναφωτίζει ως σημαντική υπηρεσία στον προοδευτικό αγώνα υπέρ της αποδοχής του διαφορετικού.

Το «Greatest Showman» είναι γυρισμένο με μια μανιακή διάθεση, με το πόδι διαρκώς στο γκάζι, φέρνοντας το θέαμα κάπου μεταξύ του απεγνωσμένου και του μεγαλειωδώς διασκεδαστικού. Γιατί εννοείται πως πέρασα καταπληκτικά: Έχεις διαρκώς την αίσθηση πως αν μπορούσαν οι δημιουργοί να έχουν χωρέσει έναν ακόμα ελέφαντα σε κάθε πιθανό μουσικό νούμερο, θα έβαζαν δύο. Είναι ενδιαφέρον λοιπόν που το εντυπωσιακότερο νούμερο όλων είναι και το πιο μικρό σε εμβέλεια, με τους χαρακτήρες του Ζακ Έφρον και της Ζεντάγια να αναλύουν τη σχέση τους στο κέντρο μιας χαμηλά φωτισμένης σκηνής, με τη χρήση μόνο ενός κρίκου κι ενός σχοινιού. Είναι κι οι δύο τους πολύ καλύτεροι από ό,τι τους προσφέρεται βάσει του υλικού, κάτι που ειδικά για τον Ζακ Έφρον θα πρέπει πια να έχει πάψει να προκαλεί έκπληξη.

Στο τέλος της μέρας θα διασκεδάσεις με την ταινία γιατί δεν σου αφήνει περιθώριο να μην το κάνεις. Όμως η επίγευση ψευτιάς που αφήνει δε φεύγει εύκολα. Είναι ένα meta-προοδευτικό φιλμ εποχής που δε φαίνεται να έχει οποιαδήποτε σχέση με τις δυναμικές και τις πολιτικές της εποχής του, ένα ψευδές κατασκεύασμα που διαλαλεί τις αξίες εκπροσώπησης και προόδου του φιλελεύθερου Χόλιγουντ την ώρα που πακετάρει μια ιστορία καταπίεσης ως έμπνευση και ελπίδα για μια καλύτερη κοινωνία. Υπό μία έννοια, είναι το πιο -άθελά του- ειλικρινές κατασκεύασμα που βγήκε φέτος από το Χόλιγουντ.

The Party

Σκηνοθετεί: Σάλι Πότερ

Παίζουν: Τίμοθι Σπολ, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Πατρίσια Κλάρκσον, Μπρούνο Γκανζ, Κίλιαν Μέρφι

Στην εορταστική δεξίωση της Τζάνετ για την προαγωγή της σε θέση ισχύος της σκιώδους κυβέρνησης, όλοι οι καλεσμένοι, παλιοί γνωστοί, φίλοι, εραστές, θα δουν ένα μπαράζ μυστικών να έρχονται στην επιφάνει και να τεστάρουν κάθε κομμάτι του αξιακού τους συστήματος.

Η πιο σπινθηροβόλα πολιτική σάτιρα που θα πετύχεις στα σινεμά αυτό τον καιρό, το μόλις 70 λεπτών διαρκείας, οριακά θεατρικού στησίματος, στόρι καταστροφής της Σάλι Πότερ ενώνει στην οθόνη ένα τα πιο εντυπωσιακά καστ της σεζόν αφήνοντάς τους να αποδομήσουν με διαφορετικούς, απολαυστικούς τρόπους, τις περσόνες των ελίτ ηρώων τους. Η ταινία γραφόταν στη διάρκεια των προηγούμενων εκλογών στην Αγγλία και γυριζόταν όταν ψηφίστηκε το Brexit. Κι ενώ η προσέγγιση του φιλμ είναι πολύ γενικότερη και καθόλου συγκεκριμένη, μπορείς εύκολα να διακρίνεις στην κατά τόπους αρκετά αστεία, κοφτερή της απόγνωσή, τα ψήγματα ενός ευρύτερου άγχους: Πως ο προοδευτισμός βρίσκεται σε κρίση ταυτότητας.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Sally Potter

Timothy Spall & Cillian Murphy

Bruno Ganz

Τα Μυστικά της Τεχεράνης (Tehran Taboo)

https://www.youtube.com/watch?v=ZthDB3z40Xo

Σκηνοθετεί: Αλί Σουζαντέ

Οι παράλληλες ιστορίες αγάπης, απόδρασης και εκμετάλλευσης, τριών γυναικών στη σύγχρονη Τεχεράνη όπου κάθε τι που σχετίζεται με το σεξ -και την επιθυμία γενικότερα- είναι ταμπού. Οι επιμέρους ιστορίες αν και με αναμφίβολο ενδιαφέρον η κάθε μία δεν προσφέρουν απαραιτήτως κάποια αφηγηματική έκπληξη, όμως το πιο ιδιαίτερο στοιχείο του φιλμ αποτελεί η εικόνα του. Γυρισμένο πρώτα σε live action που στη συνέχεια έχει μετατραπεί σε ροτοσκοπικό animation, το φιλμ διατηρεί μια διαρκή ονειρική αίσθηση. Φοβάμαι πως αυτό το στοιχείο που την κάνει και πιο ξεχωριστή, κρατά εν τέλει τον θεατή και σε μια απόσταση, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για το πιο αισθητικά ενδιαφέρον φιλμ της βδομάδας.

Θαύμα (Wonder)

Σκηνοθετεί: Στίβεν Τσμπόσκι

Παίζουν: Τζούλια Ρόμπερτς, Όουεν Γουίλσον, Τζέικομπ Τρέμπλεϊ

Ο σκηνοθέτης του συμπαθούς «Τα Πλεονεκτήματα του να Είσαι στο Περιθώριο» επιστρέφει με άλλη μια ιστορία περιθωριακού ήρωα. Βασισμένη σε παιδικό best-seller, η ταινία αφορά ένα παιδί (ο Τζέικομπ Τρέμπλεϊ του «Room») που γεννήθηκε με δυσμορφία στο πρόσωπο που δεν του επιτρέπει να περάσει ποτέ απαρατήρητος ή να δεθεί αρμονικά με το περιβάλλον του. Μέσα από την ιστορία σταδιακής αποδοχής του καθώς πηγαίνει για πρώτη φορά σχολείο με άλλα παιδιά, όλοι γύρω του παίρνουν μαθήματα για τη ζωή, σε ένα από αυτά τα πεντακάθαρα, τακτοποιημένα αφηγήματα που δένουν τα πάντα με έναν ωραίο φιόγκο στο τέλος για να πάμε σπίτια μας χαρούμενοι και ευτυχείς που όλα στον κόσμο πάνε τόσο καλά και οι άνθρωποι έχουν τόσο μεγάλη καρδιά.

* Οι κριτικές αναδημοσιεύονται από την εφημερίδα Έθνος.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του Popcode.