Πράσινο Σύνορο: Πτώματα και Σαμάνοι στον Αμαζόνιο

Προφανώς και δεν περιμέναμε τo Green Frontier για να εκτιμήσουμε τη μοναδική ματιά και το ταλέντο του -υποψήφιου για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας- Κολομβιανού σκηνοθέτη Ciro Guerra (γνωστός από το παρόμοιας θεματολογίας Embrace of the Serpent). Ούτε -επίσης προφανώς- είναι αυτή η πρώτη μας τηλεοπτική ‘βόλτα’ στον Αμαζόνιο ώστε να ‘ψηθούμε’ με το που δούμε την πρώτη ‘πρασινάδα’ και τον πρώτο ιθαγενή με τον χαλκά (μπαμπού ή τέλος πάντων ότι άλλο βάζουν όταν κάνουν piercing) στη μύτη.

Για να μην το χοντρύνω και σου πω ότι ακόμη και το στόρι, σε πρώτη ανάγνωση, είναι κάτι που έχουμε ‘γευτεί’ ξανά. Αυτό δηλαδή όπου ένα όργανο της τάξης (στην προκειμένη περίπτωση μια ντετέκτιβ του τμήματος ναρκωτικών) μπαίνει με τα μπούνια σε ένα άγνωστο περιβάλλον (την ‘βαθιά’ ζούγκλα, στα σύνορα Βραζιλίας και Κολομβίας) προκειμένου να εξιχνιάσει μια σειρά από άγριες δολοφονίες (ενός μάτσο ‘αθώων’ ιεραποστόλων).

Ή, για την ακρίβεια, κυριολεκτικά ‘άκαρδες’ δολοφονίες, αφού αυτό, η καρδιά, είναι που λείπει από το τελευταίο θύμα, εκείνο που είναι κρεμασμένο απόμερα σε ένα δέντρο.

Αυτό που καθιστά το Green Frontier αξιοθαύμαστο, πέρα από την ‘ο Αμαζόνιος φλέγεται, ο πλανήτης πνίγεται’ επίκαιρη κοινωνικο-περιβαλοντική διάσταση του θέματος, είναι ο αυξημένος βαθμός ρεαλισμού του project. Κάτι που έγινε εφικτό με πολύ κόπο και ιδρώτα (συνεργείου και ηθοποιών) αφού και τα γυρίσματα έγιναν όντως στην ζούγκλα και το μεγαλύτερο μέρος των ηθοποιών είναι όντως ιθαγενείς, ώστε -σύμφωνα με τον δημιουργό της σειράς- κάθε κίνησή τους να εκπέμπει αλήθεια.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι, ήδη από το πρώτο καρέ του Green Frontier, είσαι έτοιμος να βάλεις το air condition να δουλεύει στο power mode και να τσεκάρεις ότι η πόρτα του διαμερίσματός σου είναι διπλοκλειδωμένη. Αισθάνεσαι ότι είσαι και εσύ εκεί, στη ζούγκλα, προσπαθώντας να καταλάβεις ποιος σκότωσε ποιον και γιατί (βασικοί ύποπτοι είναι τα μέλη μιας φυλής που δεν έχει έρθει ποτέ σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο).

Νιώθεις το αίμα σου  να βράζει βλέποντας τους άπληστους λευκούς να καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους, αγνοώντας την σημασία του Αμαζονίου για τον πλανήτη (είναι τα πνευμόνια του σίγουρα, μπορεί και κάτι παραπάνω) και αντιμετωπίζοντας τους ιθαγενείς ως ενοχλητικά έντομα με προδιαγεγραμμένη μοίρα να καταλήξουν στο πάτο της παντόφλας.

Υπερατού της σειράς ωστόσο, εκείνο το στοιχείο που την ανάγει σε ένα επίπεδο πέρα του κλασικού αστυνομικού δράματος, είναι η έντονη μεταφυσική διάσταση του project. Καθώς επίσης η άψογη κινηματογράφηση αυτής της διάστασης και του ταξιδιού -της γοητευτικά σκληροτράχηλης- πρωταγωνίστριας στα όρια της ζούγκλας και της πραγματικότητας.

Ένα ταξίδι σε μια μυστικιστική πράσινη ονειροχώρα που κρύβει μέσα της αγγέλους και διαβόλους, περίεργες φυλές, ιδιαίτερα έθιμα και αποκαλύψεις που δεν περιμένεις με τίποτα. Το μόνο πρόβλημα; Ότι, παρότι το σκηνικό και η εκτέλεση είναι αψεγάδιαστη, το τελικό αποτέλεσμα σε αφήνει ελαφρώς ανικανοποίητο. Κυρίως επειδή η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών (της ντετέκτιβ και του ντόπιου αστυνομικού που απρόθυμα την βοηθάει) δεν είναι αυτό που λες οργανική.

Δεν πειράζει. Μπορεί ο σκηνοθέτης να το πετύχει εντελώς στην επόμενη σεζόν ή με το επόμενο project, το οποίο φαντάζομαι ότι και πάλι με τον Αμαζόνιο θα έχει σχέση. Γιατί είναι ξεκάθαρα ερωτευμένος με αυτό το μέρος. Έναν έρωτα -και μια σφοδρή επιθυμία να ταξιδέψεις εγκαίρως (πριν το κάψουν/ κόψουν όλο) μέχρι εκεί- που νομοτελειακά νοιώθει κάθε θεατής που κάνει έστω και ένα βήμα μέσα στο Πράσινο Σύνορο.