Η αγαπημένη μου αθλητική ταινία όλων των εποχών

Οι ταινίες για τον αθλητισμό και τις μεγάλες αθλητικές προσωπικότητες μας εμπνέουν ιδιαίτερα. Γιατί είναι το δράμα που βγάζουν, η προσπάθεια για να φτάσουν στην κορυφή, τα προσωπικά τους προβλήματα, καμία φορά και η μουσική που της συνοδεύει που είναί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας όπως στην περίπτωση του Ρόκι Μπαλμπόα. Επομένως μαζευτήκαμε δέκα συντάκτες και γράψαμε γι’ αυτή που μας έχει συγκινήσει περισσότερο.

American Flyers, o Στέλιος Αρτεμάκης

Στο “American Flyers”, ο Κέβιν Κόστνερ ξεκινάει μια “τεράστια καριέρα στον αθλητισμό”. Είναι ένας τελειωμένος ποδηλάτης που πείθει τον αδερφό του να ασχοληθεί σοβαρά με την ποδηλασία και τον βοηθάει να κερδίσει μια σημαντική κούρσα που στο ενδιάμεσο εγκαταλείπει λόγω ασθένειας. Στο “Field Of Dreams” είναι ένας αγρότης που ακούει φωνές και φτιάχνει ένα γήπεδο baseball στη μέση του πουθενά. Στο “For Love of the Game” είναι ένας τελειωμένος παίχτης baseball, στο “Tin Cup” είναι ένας τελειωμένος golfer, στο “Draft Day” (θα) είναι ένα τελειωμένος  πρόεδρος ομάδας NFL. Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ένα πρότυπο εδώ. Και δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι από το American Flyers και την ποδηλασία ξεκίνησαν όλα. Χωρίς αυτά δεν θα υπήρχε τίποτα. Παραθέτω το τραγουδάκι που έχει extended highlights.

The Wrestler, ο Πάνος Κοκκίνης

Τι εννοείς ‘το wrestling δεν είναι κανονικό άθλημα’; Δεν καταλαβαίνω που το είδες γραμμένο ότι το Wrestler δεν είναι καθαρόαιμη αθλητική ταινία; Υπάρχει πρωταγωνιστής που χρειάζεται να ξεπεράσει τα οριά του. Υπάρχουν σκηνές εντός ρίνγκ και άλλες εκτός. Υπάρχει αίμα, παρακμή, baby oil, τάνγκα και μακριά ξανθά μαλλιά. Υπάρχει μέχρι και videogame με πρωταγωνιστή τον ήρωα. Με άλλα λόγια, τα έχει όλα. Άσε που, ανέκαθεν, εκείνες οι ταινίες που μου άρεσαν ήταν όσες μύριζαν σήψη, όσες έδειχναν τι συμβαίνει όταν το κοινό σταματά να χειροκροτά και γυρίζει την πλάτη. Μεταξύ μας, πάντως, μπήκα σε πειρασμό να αναφέρω το The Champ, την ταινία του 1979 με τον Jon Voight ως ξεπεσμένο πυγμάχο. Αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ δημόσια ότι κάθε φορά που την βλέπω βάζω τα κλάματα. Τουλάχιστον με το Wrestler απλά παθαίνω κατάθλιψη.

Cool Runnings, ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Σκέφτηκα πολλές ταινίες. Πολλές ερμηνείες. Από τον Matt Damon στο Invictus μέχρι τον Al Pacino στο Any Given Sunday. Αλλά οφείλω να πάω με εκείνη την τόσο εφηβική κωμωδία που έχω δει πάνω από 10 φορές στη ζωή μου. Νομίζω όλες οι φορές ήταν Κυριακή μεσημέρι στο STAR. Κατ’ αρχάς αν δεν έχεις δει αυτή την ταινία δεν δικαιούσαι να λες ότι έζησες στα 90s. Υπέροχη κωμωδία με μερικούς Τζαμαϊκανούς να προσπαθούν να φτιάξουν την πρώτη ομάδα ελκήθρου και να συμμετέχουν ανταγωνιστικά στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς. Ένα μικρό έπος με το κούλνες των Τζαμαϊκανών να είναι ό,τι πιο ωραίο έχεις δει στο χιόνι. Πιο κουλ μόνο ο Will Ferrell στο Blades of Glory.

Cool Runnings αλλά του έκατσε το Καράτε Κιντ, ο Μάνος Μίχαλος

ΕΛΑ ΡΕ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ, ΗΘΕΛΑ ΕΓΩ ΤΟ COOL RUNNINGS! Τέλος πάντων, ευτυχώς ο Χρήστος έβαλε τα πράγματα στη θέση τους και αυτή τη μεγάλη ταινία, με το τεράστιο αθλητικό μήνυμα για τα outsiders, στη λίστα που φτιάχνουμε. Οπότε, ας πάω να βρω κάτι άλλο, παρότι πολλές αθλητικές ταινίες δεν έχω δει ή τέλος πάντων έχω αγνοήσει υποτιθέμενες μεγάλες ταινίες. Πιθανότατα επειδή όταν είμαι εκτός αθλητικών επαγγελματικών υποχρέωσεων προτιμώ να δω κάτι άλλο. Δεν ξέρω τι να διαλέξω, γιατί κανονικά πρέπει να πω Rocky (όποιο να ‘ναι) ή γενικώς κάποια με μποξ (Οργισμένο Είδωλο, Million Dollar Baby, Hurricane, μέχρι και Cinderella Man με τον μαλάκα – ένας είναι). Μπα, θα πάω προς Jerry Maguire, αλλά όχι τώρα που το σκέφτομαι κρίμα να ψηφίσω μια αθλητική ταινία επειδή μου άρεσε η φάτσα του πιτσιρικά και (τότε ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ το ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ) ο Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ. Τι να κάνω; ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ;

Ωπ, το βρήκα. Έλα σοβαρευτείτε. Τεράστιο το Rush (λένε, δεν το έχω δει), φοβερό ντοκιμαντέρ το Senna (λένε, δεν το έχω προλάβει ακόμη), μάλλον φανταστικό το Undefeated (το έχω στο στικάκι μου τρεις μήνες), όλα ωραία και πανέμορφα. Έπη. Αλλά Ντάνιελ αγόρι μου, εσύ έπαιρνες τα κορίτσια σε Αμερική και Ιαπωνία, εσύ πατούσες στο ένα πόδι και έτρεμαν όλοι, εσύ είχες την πιο καλτ άμαξα που έχει εμφανιστέι σε teen περιβάλλον ταινίας, εσύ είχες μάγουλα αντί για μούσκουλα, εσύ γυάλιζες το αμάξι όπως κανένας άλλος. Κι εσύ είχες γκόμενα τη Ελίζαμπεθ Σου. Οκ και ο Τομ Κρουζ, αλλά όπως λέει και ο Δημητρόπουλος, ο Κρουζ έχει κουμπάρο τον διάβολο.

Dodgeball, ο Ηλίας Αναστασιάδης

Κοιτάξτε να δείτε αγαπητοί αναγνώστες και φίλοι συνάδελφοι του διαδικτυακού τόπου ONEMAN. Εγώ σημαδεύτηκα από το Friday Night Lights ύστερα από τις υποδείξεις του Μάνου Μίχαλου, που είχε λάβει προηγουμένως τις υποδείξεις του Θοδωρή Δημητρόπουλου. Έχω δει πολλές αθλητικές ταινίες και θα αγαπώ για πάντα το ‘Jerry Maguire’ ή το ‘Any Given Sunday’ ή το ‘Moneyball’ που με άγγιξαν ή ακόμα και το πρωτοποριακό για την εποχή του ‘Mighty Ducks’. Επειδή όμως κανένα fiction αθλητικό έπος δεν θα ξεπεράσει ποτέ αυτό που σημαίνει το FNL για μένα, διαλέγω το ‘Dodgeball’ που μες στην γενικότερη παράνοιά του είναι η τελευταία ταινία παντός είδους που με έκανε να κλάψω από τα γέλια. Μην τα ξαναλέμε, δυσκολεύομαι φοβερά να γελάσω μπροστά απ’ την οθόνη, αλλά με το Dodgeball κάθε φορά είναι σαν την πρώτη. Άπειρο γέλιο, ακόμα περισσότερα άουτς.

White Men Can’t Jump, ο Χρήστος Δεμέτης

Το 1992 δεν είχε βγει μόνο το ομώνυμο τραγούδι του Ρουβά αλλά και αυτή η ταινιάρα με τον Wesley Snipes και τον Woody Harelson καμιά 20αρια και βάλε χρόνια πριν το True Detective. Όποιος έχει παίξει street basket στη γειτονιά του θα καταλάβει. Ο Η. Αναστασιάδης και ο Παναγιώτης που λιώσαμε μαζί τα περίφημα “μπασκετάκια” της κάτω Ηλιούπολης (εκεί, κολλητά στον Άγιο Νικόλαο), καταλαβαίνουν και αυτοί. Όποιος έχει κόλλημα με τους Ντιτρόιτ Πίστονς καταλαβαίνει ακόμα καλύτερα. Η ταινία απλά αποθεώνει την πορτοκαλί μπάλα, αυτή με τα σπυριά που έλεγε ο Γεωργίου και αποτελεί μόνιμο κόλλημα μου κάτι μεσημέρια καλοκαιριού που τη θυμάται ο ANT1. Ο Μπίλι Χουλ και ο Σίντνεϋ Ντιν έστησαν το απόλυτο δίδυμο την εποχή που το NBA γινόταν ακόμα πιο αγαπητό στην Ελλάδα.

Και μπορεί να ακουστεί υπερβολικό αυτό που θα πω, αλλά πέραν από το αθλητικό κομμάτι της ιστορίας, πέραν από την αποθέωση της φιλίας και της ομαδικότητας, το White Men Can’t Jump αποτελεί ξεκάθαρα ένα αντιρατσιστικό σχόλιο για την “ανωτερότητα” της λευκής φυλής. Που δεν μπορεί να καρφώσει σαν τους μαύρους τελικά φίλε μου. Προσπαθώ να θυμηθώ δηλαδή ποιος λευκός κέρδισε διαγωνισμό καρφωμάτων σε αμερικάνικο all star game. Προσπαθώ. Ναι. Σκέφτομαι. Α ναι, ο Brent Barry, το 1996. Εντάξει, και ο “μιγάς” – μανιακός Blake Griffin που δεν ανήκει στον μάταιο τούτο κόσμο. Είναι εξωγήινος.

Ρόκι Μπαλμπόα, ο Μάνος Χωριανόπουλος

Με το που είδα το ερώτημα και παρά το ότι “Οι δρόμοι της Φωτιάς” ή το “Any Given Sunday” και πολλές άλλες ίσως είναι καλύτερες ταινίες, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό, ήταν ένα χαμένο κορμί, νοτοχέρης πυγμάχος. Το καμάρι της Φιλαδέλφειας, που παρουσιάστηκε με ρόμπα από κρεωπολείο και άντεξε 15 γύρους απέναντι στον Παγκόσμιο Πρωταθλητή.

Διαλέγω τον Ρόκι (1,2,3 και πάει λέγοντας) λοιπόν επειδή έκανε προπόνηση με κούτσουρα και αρνιά στο ψυγείο, για τις σκηνές της προπόνησης και των αγώνων, που όποτε και να τις πετύχω, τις χαζεύω για τη σχέση του με τον προπονητή του, για τη μουσική, για τα “one more round”, τα “Fighters Fight” και τα “it ain’t over till it’s over” και για το “ANTRIAAAAAAAN”, μετά το ματς με τον Απόλλο.

Αλλά κυρίως επιλέγω τις ταινίες ρόκι για τα μελαγχολικά flash back, στο 5 και στο 6, με τις αναμνήσεις από τον θρυλικό προπονητή του Μίκι (που είχε 3 χρόνια να πάρει καινούργια σώβρακα) και για το γεγονός ότι γέρος, μόνος, αδύναμος και πιο άσχημος από ποτέ, ο Ρόκι αποδέχεται μια τελευταία πρόκληση -τραβηγμένη από τα μαλλιά, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε- για ένα ακόμα ματς. Γιατί στην τελική, δεν έχει σημασία πόσα χτυπήματα δίνεις, αλλά πόσα αντέχεις να φας και να συνεχίσεις.

Ali, ο Θέμης Καίσαρης

Όταν έχει κάνει αθλητική βιογραφία ο Michael Mann, δεν γίνεται να μην έχει την πρώτη θέση. Αρκούν και μόνο τα πρώτα δέκα λεπτά του Ali: η σεκάνς που σε βάζει στο νόημα, με τον Sam Cooke να τραγουδάει και ένα εκπληκτικό μοντάζ να συνθέτει τις σκηνές που οδηγούν στην άριστα σκηνοθετημένη πρώτη μάχη για τον τίτλο.

Η ταινία δεν έχει πολύ μποξ, αν αυτό περιμένεις να δεις: οι μοναδικοί αγώνες που αποτελούν σημείο αναφοράς είναι ο πρώτος με τον Liston και η επική μονομαχία με τον Foreman στο Ζαϊρ, που κλείνει την ταινία. Έχει, όμως, Malcom X, Έθνος του Ισλάμ, πόλεμο στο Βιετνάμ, ατάκα για Βιετγκόγκ, άρνηση στράτευσης, αφαίρεση τίτλου και πυγμαχικής άδειας. Όλα αυτά που έκαναν τον Ali σημαντικό ακόμα και στα μάτια ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα από μποξ.

Ο Will Smith σε ερμηνεία καριέρας, που του χάρισε την πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ, μόνο και μόνο για να το χάσει απ’τον Denzel Washington στη “μαύρη” χρονιά του 2002. Ο Jon Voight είναι καταπληκτικός στο ρόλο του διάσημου εκφωνητή αγώνων και φίλου του Ali, Howard Cosel (το Monday Night Mayhem είναι μια σούπερ ταινία για τη ζωή του), ενώ δίνει ποιότητα και ο Jamie Foxx στο ρόλο του cornerman Bundini. Πάνω απ’όλους, η μαεστρία του Michael Mann και ο, κλασικός πια, νυχτερινός ουρανός.

Hoosiers, ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Θα έπεφτε φωτιά να με κάψει αν δεν επέλεγα το “Hoosiers”, την καλύτερη ταινία μπάσκετ που έχει γυριστεί με θέμα ένα μικρό γυμνάσιο της Ιντιάνα που απέναντι σε όλα τα προγνωστικά κατέκτησε το πρωτάθλημα της πιο “πορτοκαλί” πολιτείας της Αμερικής. Εκτός του ότι είναι ωραία ιστορια (αληθινή), είχε εξαιρετικούς ηθοποιούς (Τζιν Χάκμαν, Ντένις Χόπερ) έχει και το πιο ρεαλιστικό μπάσκετ. Ούτε καρφώματα από το φάουλ, ούτε τίποτα. Λογικό αφού οι τέσσερις από τους πέντε παίκτες της ομάδας έπαιζαν γυμνασιακό μπάσκετ. Η τραγική ειρωνεία; Ο μόνος που δεν έπαιζε ήταν και το αστέρι της ομάδας, που -ω τι έκπληξη- έβαλε το τελευταίο σουτ. Το “Hoosiers” περιέχει μια από τις καλύτερες ομιλίες προπονητή στην ιστορια του κινηματογράφου. Αν και για να είμαι ειλικρινής την καλύτερη όλων ανήκει στην αθλητική ταινία που έχω δει περισσότερες φορές στη ζωή μου, στο “Any Given Sunday”, που σίγουρα ανήκει στο Top-3. Μαζί με το Ρόκι το 3. I pity the fool.

Warrior, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Η πρώτη λέξη που ακούγεται στο “Warrior” είναι από το στόμα του Νικ Νόλτε. Είναι νύχτα, ακούγεται μουσική των National, βγαίνει από το αυτοκίνητο για να μπει σπίτι του, στα σκαλιά βλέπει τον αποξενωμένο γιο του, γέρνει ανεπαίσθητα το σώμα του προς μία πλευρά, εστιάζει το βλέμμα του με πικρό χαμόγελο, και με σπασμένη φωνή απλώς αναρωτιέται, φωναχτά, “…Τόμι;” Εκεί και τότε, έχεις ήδη ταινία και δράμα και ζητούμενο και πόνο. Με μια κίνηση και μία λέξη. Η ταινία σε έχει. O Νόλτε γενικά είναι από τους ηθοποιούς που μπορούν να με συγκλονίσουν

 με μια τους λέξη και στο ρόλο του πατέρα που θα προσπαθήσει να επιδιορθώσει τη διαλυμένη σχέση με τους γιους του δε θα γινόταν να υπάρχει κάποιος καλύτερος. Γιατί μπορεί το “Warrior”, με το φανταστικό καστ του και την underdog ψυχή του, να παίρνει δύο αδέρφια που τα απομάκρυνε η ζωή και να τα φέρνει ξανά κοντά περνώντας μέσα από την δοκιμασμένη από το χρόνο διαδρομή ενός Ντάνιελ Λαρούσο (“Warrior” = το ενήλικο “Karate Kid”, και υψηλότερο κοπλιμέντο για sports movie δύσκολο να βρεις), όμως αυτό που δίνει στην ταινία την ψυχή της είναι η παρουσία της τραγικής φιγούρας του Νόλτε, μετανιωμένου τόσο πολύ για τις χαμένες ευκαιρίες μιας ολόκληρης ζωής, που φτάνει στην εξιλέωση ακριβώς επειδή δεν έχει το θράσος να την αποζητήσει. Σα να σου λέει η ταινία, που δεν προσπαθεί ποτέ να καλύψει τον πόνο των ηρώων της, κάποια πράγματα μπορεί να μην διορθώνονται όμως μπορείς να παλέψεις για να τα προσπεράσεις. Η πιθανότητες μπορεί να μην είναι υπέρ σου, αλλά σε ποια σοβαρή sports movie οι πιθανότητες ήταν υπέρ του ήρωά της έτσι κι αλλιώς;