Η αγαπημένη μου ταινία των ’80s: ‘Return of the Jedi’
Ο Κωνσταντίνος Αμπατζής αναπολεί τη διαδρομή του Darth Vader απ’ την σκοτεινή πλευρά της δύναμης στην καλή.
- 28 ΙΟΥΛ 2016
Όταν ο Θοδωρής μας είπε για το αφιέρωμα στις ταινίες της δεκαετίας του ‘80, πέρασα 3 διαφορετικά στάδια. Ένα πρώτο, όπου επειδή έχω γεννηθεί το 1986, πίστεψα ότι δεν θα έχω δει αρκετές, αδυνατώντας να συνεισφέρω (ακόμα γελάει ο Θοδωρής).
Στο δεύτερο στάδιο, κι αφού ο Θοδωρής σταμάτησε να γελάει, μου είπε απλά “μπες λίγο να δεις ποιες ταινίες βγήκαν στα ’80s”. Όταν διαπίστωσα πόσες απ’ αυτές, όχι απλά τις είχα δει, αλλά ήταν και πολύ ψηλά στη λίστα με τις αγαπημένες μου, σοκαρίστηκα. Για ποια να πρωτογράψω;
Στο τρίτο στάδιο, είδα ότι στα ’80s κυκλοφόρησαν τα ‘The Empire Strikes Back’ και ‘Return of the Jedi’ κι όλα έγιναν αρκετά πιο απλά. Το μοναδικό μου δίλημμα πια, ήταν ποιο εκ των δύο ‘Star Wars’ να επιλέξω.
Επειδή λοιπόν μου αρέσουν τα κεφάλαια που κλείνουν μια ιστορία (έστω και προσωρινά, όπως αποδείχτηκε τρεις δεκαετίες μετά), ο κλήρος πέφτει στην επιστροφή των Jedi, μια ταινία που κυκλοφόρησε τρία χρόνια πριν γεννηθώ, κάνοντας το Μουντιάλ του 1986 το δεύτερο σημαντικότερο πράγμα που δεν κατάφερα ποτέ να δω ζωντανά.
Γιατί το επιλέγω; Αρχικά, γιατί ενώ σε γενικές γραμμές βαριέμαι τις σειρές και τις ταινίες που δεν πατάνε σε αληθινά και ρεαλιστικά γεγονότα και σύμπαντα, το σύμπαν του ‘Star Wars’ με μάγεψε απ’ την πρώτη φορά που το είδα, αρκετά χρόνια μετά την πρώτη προβολή του (σε εκείνες τις επανακυκλοφορίες στο σινεμά με τα ενισχυμένα εφέ, κάπου στη δεκαετία του ‘90).
Η μάχη του καλού με το κακό, η Αυτοκρατορία με τον διαβολικό ηγέτη, το δεξί χέρι του ηγέτη, ο μαθητής του, ο σπουδαιότερος ίσως κακός του σινεμά, ο Darth Vader, η λεπτή γραμμή που χωρίζει τη σκοτεινή πλευρά της δύναμης με την φωτεινή. Όλα αυτά με κέρδισαν απ’ την αρχή.
Η οικογενειακή σχέση του Luke με τον Darth Vader, ο πατέρας που θέλει να φέρει και τον γιο στην σκοτεινή πλευρά, εκεί που οι δυνατότητες είναι απεριόριστες, με συνεπήρε. Αλήθεια, για λίγο ίσως είχα πάρει και το μέρος της. Ο επιβλητικός τόνος της φωνής του Darth Vader (χάρη στον James Earl Jones), η δύναμη που είχε, το γεγονός ότι κάποτε ήταν καλός και πήρε τον στραβό το δρόμο, με είχε κάνει φαν του.
Ναι, Han Solo, πριγκίπισσα Leia, πάμε να σώσουμε τους πλανήτες και να καταστρέψουμε το Death Star ξανά, όμως μήπως, ίσως, λέω, αααν τελικά κερδίσουν οι κακοί σε αυτήν την περίπτωση, είναι τόσο κακό;
Πώς μπήκαμε όμως στο τελευταίο μέρος της αρχικής τριλογίας; Με τον Luke να έχει ήδη ακούσει το ανατριχιαστικό “I’m your father”, να έχει χάσει το ένα του χέρι απ’ τον πατέρα του (όχι καλός τρόπος να επαναπροσεγγίσεις το γιο σου) και να έχει αρνηθεί την πρώτη πρόταση να τον ακολουθήσει στην σκοτεινή πλευρά. Α, και με τον Han πετρωμένο.
Με όλα τα παραπάνω, μας άφησε το ‘The Empire Strikes Back’ και με κάνει να σκέφτομαι ότι πάλι καλά που δεν ζούσα τότε, για να περιμένω 3 χρόνια να δω τις εξελίξεις. Το τελευταίο κεφάλαιο, ξεκινάει με τη διάσωση του Han, την αποκάλυψη ότι η Leia είναι η δίδυμη αδερφή του Luke απ’ το φάντασμα του Obi-Wan, όμως όλα αυτά δεν είναι παρά σκαλοπάτια για την μεγάλη κορύφωση. Αυτό που όλοι περιμένουμε. Την νέα μάχη ανάμεσα στον πατέρα και τον γιο, με τον Luke να μοιάζει το ίδιο πιθανό να δελεαστεί απ’ τον Αυτοκράτορα και τον Vader και το ίδιο να τους σκοτώσει και τους δύο.
Τελικά, αφού πρώτα παίρνει εκδίκηση για το χέρι του, κόβοντας αυτό του πατέρα του (εντάξει δεν ήταν κι η πρώτη φορά που το χάνει) αρνείται να τον σκοτώσει και δεν δέχεται ούτε την πρόταση του Αυτοκράτορα, ο οποίος ετοιμάζεται με τη σειρά του να τον σκοτώσει. Όχι μπροστά στον Vader όμως, ο οποίος θυμάται την καλή του, Jedi πλευρά, πετάει τον αυτοκράτορα στο κενό και σώζει το γιο του, με τίμημα τη δική του ζωή.
Η ιστορία κλείνει με την καλή πλευρά της δύναμης να θριαμβεύει, χάρη στην συμβολή της σκοτεινής πλευράς. Στην ουσία, η καλή πλευρά δεν κέρδισε την κακή στη μάχη, εκεί όπου κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα γινόταν ποτέ. Την κέρδισε εσωτερικά, στα πατρικά συναισθήματα του Anakin, που έγινε Vader για να πεθάνει τελικά ξανά ως Anakin.
Ναι, με αυτό το τέλος, ήμουν τελικά ΟΚ. Υποστήριζα τον Vader κι αντί να τον ακολουθήσω εγώ (κι ο Luke) στο δρόμο του κακού, μας ακολούθησε αυτός πίσω στην καλή πλευρά. Win-win, αφού και με τον κακό ήμουν και δεν ήταν και τόσο κακός τελικά, για να αισθάνομαι και τύψεις.
Μπορεί στη νέα τριλογία όπου και πάλι οι μισοί ήρωες φαίνεται πως είναι συγγενείς, να μοιάζει λίγο σαν το μοτίβο να επαναλαμβάνεται, όμως στην αρχική της εκδοχή αυτή η εξέλιξη ήταν συναρπαστική, ανατριχιαστική.
Μια ιστορία που συνέβη πριν από πολλά πολλά χρόνια, σ’ έναν γαλαξία πολύ πολύ μακριά, κατάφερε να με κάνει να ταυτιστώ, να συγκινηθώ και να διαλέξω τη σωστή πλευρά. Η μάλλον, η σωστή πλευρά διάλεξε εμένα κι όλους τους υπόλοιπους Vaderικούς.
Το φινάλε με το γάμο και την φάτσα του Anakin να εμφανίζεται (στη νέα έκδοση) δένει απόλυτα τα πρώτα έξι επεισόδια της ιστορίας. Μπορεί η ταινία να μην βγάζει προς τα έξω την αισθητική και τη μόδα των ’80s, όπως κάνουν άλλες ταινίες της δεκαετίας, όμως αυτή, θα είναι για πάντα διαχρονική. Δεν γράφονται πια τέτοιες ταινίες παιδιά κι αυτό μάλλον εξηγεί γιατί έχω δει διψήφιο αριθμό φορών μια ταινία η οποία όταν κυκλοφόρησε ήμουν αγέννητος.
ΤΑ ΑΛΛΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΤΩΝ ’80S
