Η αγαπημένη μου ταινία των ‘80s: ‘The Goonies’
O Αντώνης Τζαβάρας γράφει για το τι σημαίνουν 'τα Goonies' για έναν πιτσιρικά εκείνης της εποχής.
- 28 ΙΟΥΛ 2016
Κάθε φορά που είμαι χάλια ξαναβλέπω το ‘Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν’. Όταν είμαι πολύ χάλια βάζω το ‘Επάγγελμα: Ζιγκολό’. Για την προσωπική μου βιοχημεία, οι παλιές ταινίες του Richard Gere είναι οι χαμένοι κρίκοι ανάμεσα στο VHS και το Prozac.
Κάθε φορά, όμως, που είμαι αβυσσαλέα χάλια, όταν αισθάνομαι ότι βουλιάζω ανεπίστρεπτα στον ωκεανό της αυτολύπησης, ανατρέχω στα ‘Goonies’. Για την ακρίβεια, ανατρέχω στα ‘Γκούνις: Το Κυνήγι της Μεγάλης Περιπέτειας’. Και κάθε φορά τα Γκούνις κάνουν δουλίτσα. Αντίθετα με τον Richard Gere, ξέρω γιατί. Γιατί όταν τα είδα για πρώτη φορά ήμουν 10 (όσο περίπου και τα Γκούνις) και η πιο υπέροχη εκδοχή ζωής που θα μπορούσα να διανοηθώ περιείχε στάνταρ τους φίλους μου, έναν χάρτη θησαυρού κι ένα πειρατικό καράβι.
Η ταινία περιείχε κι άλλα χρήσιμα, άχρηστα ή uber-συγκινητικά πράγματα (έναν μεγάλο αδερφό για να βοηθάει στους τσαμπουκάδες, τους υποχρεωτικούς άμπαλους κακούς των ’80s, έναν άλλο αδερφό, παραμορφωμένο και παρεξηγημένο) κι ένα σωρό ακόμα φετούλες της τότε ζωής που σήμερα τα αντιμετωπίζουμε ως trivia. Κατά βάση, όμως, περιείχε αυτό το ανομολόγητο θαύμα της αγορίστικης προεφηβείας. Την αίσθηση ότι όλα είναι μπροστά και όλα είναι τεράστια και αξίζουν τον κόπο. Την αίσθηση της προτελευταίας χρονιάς στην κατασκήνωση, πριν σκάσουν τα μπιμπίκια, οι χυλόπιτες και τα Μαθηματικά του Γυμνασίου.
Αναγνωρίζω ότι τα ‘Goonies’ δεν είναι φοβερή ταινία. Δύσκολα τα εκτιμάς έξω απ’ το context τους. Το ‘Stand By Me’, πχ, που είναι ίδια φάση, είναι πιο διαχρονικό. Αν το δει ένα σημερινό παιδάκι θα το ‘πιάσει’ ολόκληρο, θα το παρακολουθήσει σαν μια ενδιαφέρουσα ταινία. Με τα ‘Goonies’ θα ζοριστεί λίγο. Θα χάσει κάποιες λεπτομέρειες (πόσο διαολεμένα δύσκολο ήταν αυτό το όργανο με τα ελατήρια;) και θα χαθεί σε κάποιες άλλες. Για κάθε άνθρωπο που υπήρξε παιδάκι πριν από 31 χρόνια, πάντως, δεν υπάρχει σύγκριση. Goonies never say die.
Μερικές αναδρομικές διαπιστώσεις:
> Τα ‘Goonies’ έχουν επίσημο site. Δεν είναι τίποτα φοβερό, αλλά είναι φοβερό από μόνο του το ότι κάποιοι έφτιαξαν και συντηρούν μια σελίδα για μια ταινία του 1985.
> Μόλις ετοιμάστηκε κι ένα ολοκαίνουριο card game, με χρήματα που μαζεύτηκαν στο Kickstarter. Εννοείται ότι κυκλοφορούσε και στα ’80s ένα επιτραπέζιο, αλλά ήταν πολύ χάλια.
> To Inferno, το πειρατικό καράβι του Μονόφθαλμου Willy πήγε στη χωματερή μετά το τέλος των γυρισμάτων της ταινίας. Το διέλυσαν και ξεφορτώθηκαν τα κομμάτια του, γιατί κανείς δεν ήθελε να το κρατήσει. Το χάρτη του θησαυρού τον κράτησε ο Sean Astin, αλλά η μαμά του τον πέταξε στα σκουπίδια ένα ωραίο πρωί που έκανε φασίνα.
> Ο Sean Astin, o Mikey δηλαδή, όταν μεγάλωσε έγινε ο Sam. Το χοντρό χόμπιτ από τον ‘Άρχοντα των Δαχτυλιδιών’.
> Και ο αδερφός του, ο Brand, έγινε ο Josh Brolin. Πλάκα – πλάκα, το πλήρες όνομα του Brand είναι Brandon Walsh. Έτσι έλεγαν και τον Brandon από το ‘Μπέβερλι Χιλς’. Απλή συνωνυμία;
> Ο Mouth έγινε η φωνή του Donatello από τα χελωνονιντζάκια, ο Chunk έγινε δικηγόρος, ο Data δεν έγινε τίποτα φοβερό, γιατί του έκλεψε τις ιδέες ο Steve Jobs. Ο παραμορφωμένος Sloth πέθανε το 1989 από overdose.
> Ο Richard Donner, ο σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο ίδιος άνθρωπος που σκηνοθέτησε τo ‘Omen’.
> Πιθανότατα το σωστό είναι να λέμε ‘οι Goonies’ αλλά για κάποιο λόγο όλοι λέμε ‘τα Goonies’. Δεν υπάρχει εξήγηση γι’ αυτό. Μπορεί να φταίει που κανένας δεν είχε πάρει ακόμα το Lower όταν πρωτοείδε την ταινία στην εποχή της και στη φάση της.
ΤΑ ΑΛΛΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΤΩΝ ’80S
