Η αγαπημένη μου ταινία των ’80s: ‘Who Framed Roger Rabbit’
O Μάνος Μίχαλος εξηγεί πώς ο Roger Rabbit παγίδευσε μια ολόκληρη εποχή μέσα στην Toontown όταν το animated είδος συνάντησε τον οργιώδη εγκέφαλο του Robert Zemeckis.
- 28 ΙΟΥΛ 2016
Αν έβγαζε τώρα η Pixar το ‘Ποιος Παγίδευσε τον Roger Rabbit’, το IMDb θα το υποδεχόταν με ρεκόρ στα ratings για animated movies, οι κριτικοί θα μιλούσαν για την απόλυτη συνένωση ανθρώπων και καρτούν, στον Μουστάκα θα γεμίζανε τα ράφια με λαγούς και ο Θοδωρής Δημητρόπουλος θα το έβλεπε κάθε Σάββατο ξημερώματα για τουλάχιστον πέντε μήνες. Όμως, αντί για το 2016 όπου το visual έχει ακουμπήσει τον υπερρεαλισμό του ‘Pokemon Go’ και η τεχνολογία μπορεί να κάνει (και) θαύματα, ο διασημότερος λαγός μετά τον Bugs Bunny βγήκε στις αίθουσες στο μακρινό 1988 και με όπλο τα αστεία του Roger, το μεσαίας αλλά σημαντικής δυναμικής όνομα του Bob Hoskins και το πιο μεγάλο animated στήθος της κινηματογραφικής ιστορίας έφερε στο Box Office πάνω από 320 εκατομμύρια δολάρια.
Το μυστικό και επί της ουσίας η επιτυχία του σεναρίου ήταν ότι κατάφερε να σου τραβήξει την προσοχή ο Roger Rabbit και όχι το σύνολο του χρωματιστού κόσμου που ανοιγόταν μπροστά σου κάθε φορά που ο Bob Hoskins έμπαινε στην Toontown για να διαλευκάνει το μυστήριο και να απαντήσει στο ερώτημα ποιος ήθελε να κάνει κακό στον Roger Rabbit (ο οποίος εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε ένα comic του 1940, εποχή στην οποία διαδραματίζεται και η ταινία). Ο Judge Doom που καταλήγει να λιώνει στο τέλος της ταινίας και όλος ο πληθυσμός της Toontown να πανηγυρίζει, να χορεύει, να αγκαλιάζεται κι εγώ μικρός τότε να έχω γίνει ένα μαζί τους, αφού όχι μόνο το καλό αλλά και το φανταστικό κέρδισε το πραγματικό.
Η συγκεκριμένη δουλειά σίγουρα δεν είναι η καλύτερη, η σημαντικότερη και η πιο χαρακτηριστική του Robert Zemeckis, γιατί στη φιλμογραφία του βλέπεις τίτλους όπως ‘Back to the Future’ και ‘Forrest Gump’, αλλά πρόκειται για τη δουλειά που έδειξε στον ευρύτερο κόσμο ότι το animated μπορεί να ωριμάσει, μπορεί να μιλήσει στους μεγαλύτερους και δεν είναι απλώς για τα παιδιά και μόνο. Τα επόμενα χρόνια η Walt Disney μπήκε για τα καλά στο συγκεκριμένο industry, ως η πρώτη και σημαντικότερη εταιρία παραγωγής animated movies πυροβολώντας αδιαλείπτως πριν η Pixar πάρει τα ηνία και φτάσουμε στο σημείο να κλαίμε περισσότερο στο ‘Up’ παρά σε οποιοδήποτε άλλο drama.
Ο Roger Ebert, μύθος του κινηματογράφου ως κριτικός έδωσε τότε 4/4 αστέρια και έγραψε “είναι από αυτές τις περιπτώσεις που δεν μπορεί το χρήμα να νικήσει τη φήμη που πηγαίνει από στόμα σε στόμα”. Η φήμη έγινε και χρυσή επιβράβευση όταν στα Όσκαρ εκείνης της χρονιάς πήρε τρία αγαλματίδια (Sound Editing και Best Visual Effects και Best Film Editing), ενώ αν υπήρχε βραβείο για την καλύτερη ατάκα αυτό θα πήγαινε σίγουρα στα καλοσχεδιασμένα χέρια (και όχι μόνο) της Jessica Rabbit που με νάζι, πονηριά και sexiness δήλωνε “δεν είμαι κακιά, απλώς με σχεδίασαν έτσι”.
Είναι αλήθεια ότι το σχέδιο τόσο της Jessica Rabbit όσο και του Roger Rabbit αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της επιτυχίας, δεδομένου ότι οι δύο fiction ήρωες είχαν να συναγωνιστούν αναγνωρισμένα καρτούν από την πλευρά της Disney, της Warner Bros και από κάθε λογής comic book. Αυτό είναι και το παράδοξο στην πλοκή της ταινίας, ότι παρακολουθείς ένα στόρι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα σε ενδιέφερε γιατί στην τελική “ποιος νοιάστηκε για τον Roger Rabbit;” όταν έχεις δίπλα του μεγέθη όπως ο Mickey Mouse, o Donald και όλα τα ιερά τέρατα της WB.
Κι όμως, φάνηκε ότι εκείνη την εποχή ο κόσμος ήθελε κάτι ακόμα από τον φανταστικό κόσμο των καρτούν. Ήθελε κάτι διαφορετικό, κάτι φρέσκο, που θα αναβίωνε την αγάπη του ενήλικου κόσμου για το συγκεκριμένο είδος, που βασίζεται στην πιο μεγάλη δύναμη που κινεί τον ανθρώπινο νου. Την ανάμνηση. Ακόμα και τώρα αν το σκεφτείς, γυρίζουμε πίσω στα ’80s γιατί στην πραγματικότητα δεν φύγαμε ποτέ από αυτά.
ΤΑ ΑΛΛΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΣ ΤΩΝ ’80S
