H ‘Αγγελική’ του ALPHA ξέρει πώς να μας κρατάει σε αγωνία

Ξεκίνησα να την βλέπω γιατί ήθελα να καταλάβω τι έκανε τον υπερατλαντικό Πάνο Βλάχο, μετά από τόσα χρόνια στο Αμέρικα, να επιστρέψει στην ελληνική τηλεόραση και την Φιλαρέτη Κομνηνού να εμφανιστεί, μετά από μια δεκαετία, και πάλι στις οθόνες μας.

Ξεκίνησα να την βλέπω επειδή άκουγα παντού και διαρκώς ότι αυτή ήταν η σειρά που φιλοδοξεί να εκθρονίσει τις Άγριες Μέλισσες.

Και μετά έσκασε στην οθόνη το πρόσωπο της Μαίρης Μηνά και έπαψα να έχω απορίες. 

Η Αγγελική είναι εκείνη και εκείνη είναι η Αγγελική. Ένα τηλεοπτικό ντεμπούτο που μόνο απαρατήρητο δεν περνά με την ταλαντούχα Τρικαλινή θεατρική πρωταγωνίστρια (επίσης πτυχιούχο κοινωνική λειτουργό του Πανεπιστημίου Κρήτης) να ενσαρκώνει με τον ιδανικό τρόπο το κορίτσι που έπεσε θύμα βιασμού από τους 4 γιους μιας πλούσιας οικογένειας της ελληνικής επαρχίας. Και η οποία, χρόνια αργότερα, επιστρέφει με άλλη ταυτότητα, ως αποκλειστική νοσοκόμα, για να φροντίσει την αυταρχική μάνα της οικογένειας που έπαθε εγκεφαλικό.

Η δική μας Nurse Ratched, αν θες (και της πάει πολύ, είναι η αλήθεια, της Μηνά η λευκή στολή της νοσοκόμας). Με τη μόνη διαφορά ότι δεν έχουμε καταλάβει ποιος (και, βασικά, πόσο μακάβριος) είναι ο σκοπός της επιστροφής της.

Μια γυναίκα τόσο ερωτεύσιμη, ώστε στην ‘αγέρωχη’ γοητεία της υποκύπτει νομοτελειακά ο Στέφανος, ο μεγαλύτερος -και πιο σοβαρός- γιός της οικογένειας, εκείνος που διοικεί την επιχείρηση μετά τον θάνατο του πατέρα τους, τον οποίο υποδύεται έξοχα ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Ένας από τους καλύτερους, στα κιτάπια μου, ηθοποιούς της γενιάς του που εδώ είναι και φυσιογνωμικά αγνώριστος και πιο μεστός και ώριμος από ποτέ (φαίνεται, με άλλα λόγια, στα μάτια του η γεμάτη εμπειρίες -συχνά πυκνά επώδυνες- ζωή που έχει ζήσει).

Και, κάπου εδώ, μπαίνει στην εξίσωση η Νάντια Μπουλέ σε ένα κομπλικέ ρόλο που της πάει πραγματικά γάντι (γιατί χρειάζεσαι και μυαλό και πάθος για να παίξεις πειστικά την femme fatale-και εκείνη τα διαθέτει και τα δυο). Αυτόν της υπεροπτικής ξανθιάς survivor, κληρονόμο -στα χαρτιά μόνο- σημαντικής περιουσίας και αγαπημένης της μάνας της οικογένειας, που είναι ταυτόχρονα αρραβωνιασμένη με τον μεγαλύτερο γιο και ερωμένη του δεύτερου σε ηλικία αδελφού, του παντρεμένου (με την παλιά μας γνώριμη, Δήμητρα Σιγάλα) Παύλου. Εκείνου που δεν θέλει να ζει στην σκιά του αδελφού του και ο οποίος διεκδικεί με ηχηρό τρόπο όλα όσα ανήκουν σε αυτόν.

Ένα μεγάλο εύγε στον Ιωάννη Παπαζήση που υποδύεται έξοχα το παραπάνω -διόλου αξιαγάπητο- loud and proud κάθαρμα (συγκλονιστική η σκηνή που πιάνει την Μπουλέ κυριολεκτικά από τον λαιμό και της πετάει στο νυφικό στο χώμα).

Και ένα δεύτερο εύγε στον Πάνο Βλάχο που φέρνει πραγματικά στο νου κάτι από Bates Motel στον ρόλο του φαινομενικά καλού, ήσυχου και λιγομίλητου τρίτου αδελφού της οικογένειας, του Δημήτρη. Μιλάμε για έναν μοναχικό και εσωστρεφή άνθρωπο (κτηνίατρος στην οικογενειακή επιχείρηση), που είναι υπερβολικά δεμένος με την μητέρα του και το μάτι του οποίου γυαλίζει πραγματικά επικίνδυνα. Βγάζει μάτι ότι, με ένα τέτοιο άνθρωπο, καλό είναι να μην έχεις καμιά επαφή.

Το cast έρχεται και συμπληρώνει ο Αλέξανδρος Πέρρος ως ο επιρρεπής σε εθισμούς μικρότερος γιος της οικογένειας, τον οποίο και τρώνε οι τύψεις για εκείνη την μοιραία νύχτα του ομαδικού βιασμού και ο -όνομα και πράγμα- Μιχάλης Λεβεντογιάννης ως ο -αρρενωπός και στιβαρός- επιστάτης στα κτήματα που είναι ο πρώτος και ο μόνος που καταλαβαίνει ποια πραγματικά είναι η Αγγελική.

Η αλήθεια είναι ότι, 11 επεισόδια μετά, ούτε εμείς έχουμε καταλάβει που το πάει η Αγγελική. Αλλά θέλω να το ανακαλύψω. Μου αρέσει ότι η πλοκή είναι αργόσυρτη γιατί αυτό δείχνει ότι έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Απολαμβάνω τις εντάσεις ανάμεσα στους βασικούς χαρακτήρες. Και δεν μπορώ να ξεκολλήσω από την οθόνη κάθε φορά που η νοσοκόμα της καρδιάς μας εμφανίζεται σε αυτή.

Είπαμε, η Αγγελική ξέρει πως να μας κρατά σε αγωνιά. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς φθηνά κόλπα, χωρίς ανάγκη για εντυπωσιασμούς. Εδώ αυτό που μετράει είναι το έγκλημα. Η τιμωρία που έρχεται. Και, πάνω από όλα, ο μεγάλος αστάθμητος παράγοντας που είναι η αγάπη. Γιατί μπορείς να επιλέξεις ποιον μισείς. Αλλά ποτέ δεν επιλέγεις εκείνον που καταλήγεις να αγαπάς.

Ταινίες που έστειλαν έντρομους θεατές στο νοσοκομείο, κανίβαλοι, φουτουριστικές αιρέσεις, δαιμονισμοί που σπάνε τα στερεότυπα. Ποιες ταινίες τρόμου σού έχουν ξεφύγει; Μάθε για τις 13 πιο υποτιμημένες ταινίες τρόμου της δεκαετίας στο νέο επεισόδιο του POP για τις Δύσκολες Ώρες!