Τους φαντάζομαι όλους να περνάνε απέναντι και στα μισά της διαδρομής να γυρίζουν πίσω και να μας λένε “ένα τουλάχιστον τραγούδι μου είναι αγαπημένο σου”.
Δεν είναι λίγο, είναι πάρα πολύ, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ό,τι θα μπορούσε να ονειρευτεί κανείς. Να πει ή να γράψει ένα τουλάχιστον τραγούδι που να το αγαπήσουν οι άνθρωποι. Και μέσα από αυτό να αγαπηθεί και ο ίδιος. Η τέχνη, πέρα από όλα τα άλλα σωστά που έχουν γραφτεί, είναι και φλερτ. Φλερτάρεις με τους ανθρώπους, όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά. Η Αρλέτα ήταν μαστόρισσα στο φλερτ. Εγώ έτσι ένοιωθα. Με φλέρταρε συστηματικά όταν τραγουδούσε. Κατείχε την τέχνη της αποπλάνησης. Ένα πονηρό γελάκι που ποτέ δεν εκδηλωνόταν, κρυβόταν πίσω από κάθε ερμηνεία της. Μέσα από εκατοντάδες ένοιωθα πως με κοιτούσε στα μάτια. Μόνο εμένα. Όπως σε κοιτούσε όταν μιλούσατε. Δεν έχω αισθανθεί ποτέ δύο μάτια να είναι καρφωμένα με τόση προσοχή πάνω μου, όσο στις συνεντεύξεις μας. Δεν ξέρω αν ήταν σεβασμός στον συνομιλητή. Νομίζω πως με ζύγιζε. Με ζύγιζε κάθε λεπτό. Έπαιζε μαζί μου, πονηρά, κοριτσίστικα, με ιδιοφυιή αφέλεια.
Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουμε κάτι αλλά δεν είμαστε αυτό, δεν ταυτιζόμαστε, απλά έχουμε μία δεξιότητα και το κάνουμε καλά. Η Αρλέτα δεν έκανε, ήταν. Ήταν τραγούδι, ήταν ερμηνεία, ήταν ζωγραφιά. Δεν μπορώ να βρω κάποια πιο ακαδημαϊκή λέξη, ούτε πιο δόκιμη, ούτε πιο ποιητική, ήταν Καλλιτεχνάρα!
Για να μην πω για τα υγρά της σύμφωνα. Πώς τα κατάφερε να έχει στο όνομά της και ρο και λάμδα; Τι σόι συμφωνία ήταν αυτή και με ποιον την έκανε; Το ρο από την Αργυρώ, το λάμδα από τη Νικολέττα.
Λοιπόν, δίχως κανένα ματαιόδοξο μεγαλόπιασμα από πλευράς της, τη φαντάζομαι να κοντοστέκεται στα μισά του νέου της δρόμου, να γυρίζει και να λέει “Τουλάχιστον άφησα κάτι μικρό που το αγαπήσατε. Ο ένας το ένα, ο άλλος το άλλο. Σας εύχομαι να ευλογηθείτε τόσο που να αφήσετε κάτι που να αγαπήσουν οι άνθρωποι”.
Η Αρλέτα υπήρξε όμορφα.
Υ.Γ Η ερμηνεία της στο ‘Μια φορά’ είμαι εγώ μικρό παιδί στην κατασκήνωση να το ακούω και να κλαίω χωρίς να ξέρω γιατί. Η μελαγχολία, όχι ως έννοια, όχι ως πολυτελές συναίσθημα, αλλά σαν κορίτσι με σώμα, με δέρμα, με μαλλιά. Μπορούσες να το χαϊδέψεις, μπορούσες να το δαγκώσεις. Πώς το έχει πει έτσι Θεέ μου!
(Ο Οδυσσέας Ιωάννου και οι ‘Πρώτες Λέξεις’ ακούγονται καθημερινά 18:00 – 20:00 στο Ραδιόφωνο 24/7, στους 88.6 στα FM. Κεντρική Φωτογραφία: Αντώνης Νικολόπουλος / Eurokinissi)
