H Cobie Smulders είναι ο πιo kickass γυναικείος χαρακτήρας της σεζόν

Είμαι πολύ επιφυλακτικός, είναι αλήθεια, όταν ακούω ότι μια τηλεοπτική σειρά βασίζεται σε graphic novel. Και είμαι διπλά επιφυλακτικός όταν σε αυτή, παρότι δραματική, πρωταγωνιστεί μια -ωραία, πέραν από κάθε αμφιβολία- γυναίκα που γνωρίζουμε κυρίως από κωμικά πράγματα (How I Met your Mother, Friends from College) ή ως S.H.I.E.L.D. γλάστρα στο σύμπαν της Marvel/ στο πλευρό του Nick Fury.

Όλοι αυτοί οι ενδοιασμοί (τα λες και προκαταλήψεις), όμως, έρχονται και γίνονται  φτερό στον άνεμο ήδη από το πρώτο λεπτό του πρώτου επεισοδίου του Stumptown (που πήρε το όνομά του από την πόλη που λαμβάνει χώρα, δηλαδή το Portland του Oregon). Εκεί που βλέπουμε την -πιο ‘σαραβαλιασμένη’ απ’ ό, τι συνήθως- Cobie να πετάγεται από το πορτ μπαγκάζ ενός σαραβαλιασμένου αυτοκινήτου, στο οποίο είναι αιχμάλωτη, και να τα βάζει στα ίσα με τους δυο ‘χοντρός-λιγνός’ κακοποιούς του πρώτου καθίσματος.

Προσοχή. Το ξύλο που ακολουθεί, και ό,τι άλλο βλέπουμε στη σειρά, δεν είναι στη Matrix λογική τύπου Black Widow, αλλά εκπέμπει ρεαλισμό και ωμότητα. Η Cobie, ως βετεράνος πεζοναύτης με θητεία στο Αφγανιστάν (και ειδίκευση στο να βρίσκει κόσμο), ξέρει να παλεύει. Αλλά δεν μοιράζει μόνο μπουκέτα, τα παραλαμβάνει κιόλας.

Όλα αυτά με sountrack κάτι πολύ ωραίες και φίνες ’80ίλες που ακούγονται, και καλά, από την κασέτα που είναι κολλημένη στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου, με τα τραγούδια να αλλάζουν κάθε φορά που αυτό πέφτει σε σαμαράκι.

Το σημαντικό; Ότι ο χαρακτήρας που υποδύεται εδώ η 37χρονη Καναδή μοιάζει αυθεντικός ως το κόκκαλο. Το κορίτσι μας πάσχει -αν και έχουν περάσει χρόνια από τότε που επέστρεψε από το μέτωπο- από μετατραυματικό στρες (PTSD) το οποίο προσπαθεί να ξεπεράσει πίνοντας πολύ, τζογάροντας πολύ και κάνοντας απελπισμένο σεξ με όποιον ή όποια (ναι, είναι και bisexual) της καπνίσει προκειμένου να σταματήσει να νιώθει μόνη.

Όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα προσέχει τον μικρότερό της αδελφό, που πάσχει από σύνδρομο Down, και (δεν) ακούει τις συμβουλές του barman φίλου της τον οποίο υποδύεται ο Nick Miller του New Girl (ναι, και εδώ τον barman παίζει-καμία εξέλιξη).

Στην πορεία, όταν στο πλαίσιο μιας υπόθεσης -εξαφάνισης μιας έφηβης Ινδιάνας- διασταυρώνεται με τον γαλανομάτη αστυνομικό του Almost Human, συνειδητοποιεί ότι ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγει για λίγο από τον τρόμο που κρύβει στο κεφάλι της, είναι να γίνει ιδιωτική ντετέκτιβ. Για την ακρίβεια να γίνει η πιο -kickass και ταυτόχρονα ανθρώπινη- ιδιωτική ντετέκτιβ της χρονιάς.

Στο τέλος της ημέρας το -κάργα ατμοσφαιρικό- Stumptown μοιάζει να διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι ικανά να μας κάνουν να το παρακολουθούμε εβδομάδα μπαίνει, εβδομάδα βγαίνει (όχι, δεν στριμάρει, προβάλλεται κανονικά από δίκτυο).

Συγκεκριμένα έναν -γοητευτικά αυτοκαταστροφικό- κεντρικό χαρακτήρα που έχει ουσιαστικές σχέσεις με τους υπόλοιπους (από τον καλύτερό της φίλο μέχρι την μαφιόζα μάνα του νεκρού αρραβωνιαστικού της), μια ιστορία που έχει ενδιαφέρον χωρίς να χρειάζεται να φτιάξεις διάγραμμα για να την παρακολουθήσεις και, το πιο σημαντικό, εξερευνά έναν κόσμο (του Portland της εργατικής τάξης με κομβικό location ένα ινδιάνικο καζίνο) που δεν έχουμε δει ποτέ ξανά.

Με άλλα λόγια, θυμίσου το όνομα Dex Parios (έτσι λένε τον χαρακτήρα της, καμία συγγένεια με τον Γιάννη). Γιατί αυτή μπορεί να είναι η πρώτη, αλλά σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία φορά που κάποιος θα στο αναφέρει όσο προχωράει η σεζόν.

***

Και μην ξεχνάς! Αν θες να ακούσεις και άλλη ποπ κουλτούρα, το ‘POP ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ’ είναι εδώ για σένα: