Η Emily Blunt κρατάει το ‘Girl on the Train’ στις ράγες του

Ένα συμπέρασμα βγαίνει από το ‘Girl on the Train’. Αν δεν έχει βγει ήδη δηλαδή από τις χίλιες ταινίες που έχει κάνει η Emily Blunt. Κάποιος σκηνοθέτης, κάποιο στούντιο, κάποιος μάνατζερ, κάποιος τελοσπάντων πρέπει να την πάρει από το χέρι και να της πει, έλα κοριτσάκι μου, πάρε αυτή την τέλεια δουλειά και σάρωσε ό,τι βραβείο υπάρχει γιατί οι υπόλοιποι δε σου φέρονται καλά.

Εδώ βρίσκεται στην οθόνη σου από την πρώτη στιγμή για να σου πει ότι δεν είναι το κορίτσι που ήταν κάποτε. Τώρα περνάει κάθε μέρα με το τρένο έξω από το αγαπημένο της σπίτι και χαζεύει το ζευγάρι που ζει μέσα. Γι’ αυτήν αποτελούν την ιδανική αγάπη, αυτό που είχε κι έχασε όπως μας ενημερώνει. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες πληροφορίες που μας έρχονται με πολλή ρέγουλα λόγω του φορμάτ της ταινίας, στην περίπτωση του σπιτιού μαθαίνουμε γρήγορα ότι πρόκειται για ένα γειτονικό σπίτι δίπλα σ’ αυτό που ζούσε η ίδια παλιά με τον πρώην συζυγό της.

Αφού μαθαίνουμε τα βασικά για την παλιά ζωή της Rachel (βλέπε δε μπόρεσε να κάνει παιδί, δε μπόρεσε να αντισταθεί στο ποτό, δε μπόρεσε να σώσει τον γάμο της), μαζί με λίγα ακόμα για την καινούρια (βλέπε αλκοολισμός και πρώην άντρας με ζωή χαρισάμενη και νέα οικογένεια στο παλιό τους σπίτι) και αφού με τρόπο που δε θα αποκαλύψω μαθαίνει ότι η αγαπημένη της self-insert γειτόνισσα έχει εξαφανιστεί, ξεκινάει ένα patchwork γαϊτανάκι από φλάσμπακ και μπερδεμένες οπτικές γωνίες. Η Rachel κάνει απέλπιδες, ανοργάνωτες, παράλογες κινήσεις για να ανακαλύψει τί μπορεί να έχει συμβεί στη Megan, αλλά ο πρώτος ύποπτος και για μας και για την αστυνομία είναι η ίδια. Οι διαλείψεις που παθαίνει από το αλκοόλ άλλωστε δεν την κάνουν και τον πιο αξιόπιστο αφηγητή.

Η ταινία είναι ξεκάθαρη απόρροια της επιτυχίας του ‘Gone Girl’, αλλά έχοντας ακόμα το πρώτο τόσο έντονα στη μνήμη, τα τρωτά της σημεία γιγαντώνονται. Δεν έχω διαβάσει το best seller στο οποίο βασίζεται το ‘Girl on the Train’ – η Paula Hawkins δε χαίρεται πάντως όταν της λένε ότι το βιβλίο της μοιάζει με αυτό της Gillian Flynn – αλλά αν κρίνω από τις αρνητικές αντιδράσεις ορισμένων κριτικών που έχουν γνώμη και για την έντυπη εκδοχή της ιστορίας, το νεύρο που της λείπει από την οθόνη λογικά πρέπει να είναι παρόν στο βιβλίο.

Ίσως ο Tate Taylor που έγραψε το ‘The Help’ να μην ήταν ο κατάλληλος για να σε κάνει να τρως τα νύχια σου. Υποθέτω επιλέχθηκε γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των χαρακτήρων του ‘Girl on the Train’ είναι γυναικείοι κι έχει δείξει ότι μπορεί να τους διαχειριστεί και να αναδείξει τον καθένα ξεχωριστά, αλλά το αποτέλεσμα εδώ δε δίνει αρκετές διαστάσεις σε καμιά τους. Η Blunt φυσικά ανεβάζει το υλικό που της έχει δοθεί ενώ θα μπορούσε να είναι απλά μια κινητή συμφορά – η Haley Bennett δεν πάει πολύ πίσω επίσης, οπότε ετοιμάσου να στη γνωρίσουμε συντόμως καλύτερα – αλλά όλες της οι δοκιμασίες και τα ελαττώματα παρουσιάζονται φοβερά επιδερμικά. Προφανώς και δεν είμαι αντίθετη με το να συμπάσχουμε με τη Rachel – ο τρόπος που την παίζει η Blunt ούτως ή άλλως δεν αφήνει και πολλά άλλα περιθώρια – αλλά για παραδειγμα το γεγονός ότι είναι stalker με τη βούλα, μπορούμε να το κουβεντιάσουμε λιγάκι παραπάνω;

Η σκηνοθεσία τώρα προσπαθεί να παίξει με την ηδονοβλεπτική της διάθεση για να τη μεταφέρει σιγά-σιγά και σε μας. Η σαφής προσδοκία είναι να το κάνει με την ίδια επίδραση που το ‘Gone Girl’ μας έτριψε στη μούρη την εμμονή μας με τα media, την κλειδαρότρυπα και τον Ιδανικό Γάμο, αλλά χωρίς την αγάπη του Fincher για την τρασίλα τίποτα δεν είναι εξίσου απολαυστικό.

Αυτό δε σημαίνει ότι το ‘Girl on the Train’ δεν κερδίζει το ενδιαφέρον σου σε κανένα σημείο της αφήγησής του. Υπάρχουν κάμποσες στιγμές που περιμένεις να δεις πώς θα εξελιχθούν ή αν τα πράγματα είναι όντως όπως φαίνονται. Απλώς δεν υπάρχει διέγερση κι έτσι σερβίρεται όλο πολύ σκέτο. Ούτε καν μ’ αυτήν την “αχ και να το είχανε πάει αλλιώς” επιθυμία που στο κάτω-κάτω δείχνει ότι υπήρχαν και πολλές δυνατότητες.

Κλείνοντας να σου πω ότι η εκπληκτική χρήση τιρμπουσόν στο φινάλε, ίσως αξίζει όλα τα παραπάνω (και η Blunt, πάντα η Blunt). Εντάξει, όχι. Αλλά ναι. Δες το και πες μου.

* Το ‘Girl on the Train’ βγαίνει στις αίθουσες στις 6 Οκτωβρίου.