Η εμπειρία μου ως κομπάρσος
Μία συντάκτρια μοιράζεται τα όσα έζησε στη σύντομη καριέρα της στον χώρο της βοηθητικής υποκριτικής.
- 8 ΜΑΡ 2018
Ήμουν 23, είχα μόλις τελειώσει τη σχολή, και όλοι μου οι γνωστοί και εγώ δεν είχαμε ούτε δουλειά ούτε λεφτά, και ό,τι και να ακούγαμε, τρέχαμε.
ΠΩΣ ΓΙΝΕΣΑΙ ΚΟΜΠΑΡΣΟΣ
Υπάρχει ο παραδοσιακός τρόπος. Πας σε ένα πρακτορείο, σε φωτογραφίζουν και σε φωνάζουν κάθε φορά που σε χρειάζονται για γύρισμα. Δεν υπάρχουν σταθερές ώρες και μέρες, τα λεφτά είναι περίπου 20 ευρώ το 6ωρο και τα παίρνεις για γραφειοκρατικούς λόγους περίπου 8 μήνες μετά το κάθε γύρισμα. Εγώ πήγα σε ένα πρακτορείο, φωτογραφήθηκα, αλλά δεν με πήραν ποτέ. Γι’ αυτό αν κάποιος ενδιαφέρεται για το επάγγελμα, καλύτερα να απευθυνθεί σε πολλά πρακτορεία.
Υπάρχει λοιπόν και ο τρόπος του να έχεις γνωστό. Μετά από κάποιους μήνες ένας γνωστός μου, που πήγαινε συχνά κομπάρσος, μου είπε ότι ζητάνε αρκετούς κομπάρσους στην ηλικία μου για μια καινούρια σειρά του Λαζόπουλου.
Μαζευτήκαμε λοιπόν εγώ και 5-6 φίλες μου και πήγαμε με το βαν της εταιρείας κομπάρσων στα γυρίσματα, που ήταν σε ένα στούντιο far far away.
Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Το άξουαλ γύρισμα κράτησε πολύ λίγο, περιμέναμε όμως πολύ μέχρι να τελειώσει η προηγούμενη σκηνή όπου δεν μας χρειάζονταν. Όσο περιμέναμε, ήμασταν έξω από το στούντιο. Εκτός από εμάς ήταν και άλλοι πολλοί στην ηλικία μας, ήταν μέρα, είχε ωραίο καιρό, τρώγαμε, γελάγαμε και γνωρίζαμε κόσμο.
Άμα ήσουν άτυχος, όπως μία φίλη μου, σου έβαζαν δικά τους παπούτσια -κάτι σανδάλια- και σε έβαφαν με κάτι σαν κάρβουνο, γιατί ήθελαν να τραβήξουν ένα πλάνο με κάποια βρώμικα πόδια. Μην ρωτάτε καλύτερα. Ευτυχώς το πλάνο δεν έπαιξε.
Το όλο πράγμα κράτησε περίπου 6 ώρες, περάσαμε καλά και πήραμε και 20 ευρώ στο χέρι. Όπως είπα πριν, κανονικά τα λεφτά από τέτοιες δουλειές τα παίρνεις γύρω στους 8 μήνες μετά. Επειδή όμως ο γνωστός μου ήξερε τον ντίλερ των κομπάρσων και έψαχναν άμεσα άτομα, του είχε τάξει ότι θα μας τα δώσει στο χέρι.
Η ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ
Η επόμενή μου εμπειρία ήταν ακριβώς μία εβδομάδα μετά. Το ίδιο σίριαλ ήθελε να ξαναγυρίσει κάποιες σκηνές και έγινε το ίδιο πράγμα, αλλά με λιγότερα άτομα και λιγότερο κέφι. Αυτή τη φορά περιμέναμε 4 ώρες έξω από το στούντιο και τελικά δεν μας χρειάστηκαν καν. Πήραμε πάλι 20 ευρώ στο χέρι, οπότε δεν μας χάλασε.
Στο γυρισμό όμως μία εμπειρία, που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Γνώρισα την γνωστότερη Ελληνίδα κομπάρσο. Ναι, ξέρετε ποια λέω. Την κυρία με το κοντό ξανθό μαλλί. Γυρίσαμε τυχαία με το αυτοκίνητο ενός κομπάρσου, κάθισε δίπλα μου και με κατέλαβε το δέος. Είχε και εκείνη μία σκηνή στο σίριαλ. Αρχίσαμε να μιλάμε για την καριέρα της. Μας έλεγε ιστορίες, μας έλεγε ότι παλιά ήταν περισσότερα τα χρήματα και ότι η μεγαλύτερη στιγμή της ήταν στο ‘Τέλειος Άνδρας’ του Τσαλίκη. Εννοείται πως το ήξερα. Αν θυμάμαι καλά, μας είπε πως για αυτό είχε πάρει 150 χιλιάδες δραχμές. Μας είπε ακόμη, ότι και ο άντρας της ήταν κομπάρσος από τους πολύ γνωστούς και ότι σίγουρα τον ξέραμε. Δυστυχώς τον είχε χάσει πρόσφατα. Έχω μια ιδέα για το ποιος ήταν, αλλά δεν είμαι σίγουρη.
DER UNTERGANG
Ένα μήνα μετά, με πήρε τηλέφωνο ο μεσάζοντας φίλος μου και μου είπε ότι χρειάζονται επειγόντως άτομα για ένα γύρισμα μιας ταινίας κάπου πολύ μακριά πάλι.
Εγώ -κάτοικος κέντρου χωρίς αμάξι- εκείνη τη μέρα την ίδια ώρα είχα κανονίσει να συμμετέχω σε μια σύντομη έρευνα σε κάτι γραφεία στο Σύνταγμα, που αντί λεφτά σου έδιναν κουπόνι 15 ευρώ για γνωστή αλυσίδα σουπερμάρκετ (σπουδαία για τα επαγγελματικά μου εκείνη η χρονιά -εδώ δείτε τι κάνει στην ίδια ηλικία η Lady Bird). Αποφάσισα μετά από σύντομη σκέψη να ακυρώσω τη συμμετοχή μου στην έρευνα, γιατί προτιμούσα τα 20 στο χέρι. Το μέρος, όπως είπα, ήταν πολύ μακριά και κανονίσαμε να πάμε με το αμάξι ενός παιδιού και να τσοντάρουμε κάτι για τη βενζίνη. Αυτή τη φορά δεν μπορούσε κανείς φίλος μου. Οι ώρες ήταν πολλές και το κλίμα πολύ βαρετό.
Η ταινία ήταν κάπως πιο ανεξάρτητη, οπότε πολλούς από το crew ή τους ήξερα φατσικά από παρέες ή ήξερα πως θα βρεθώ σε παρέες μαζί τους στο μέλλον (και πράγματι βρέθηκα), οπότε ένιωθα ότι ήμουν στη λάθος μεριά του τραπεζιού. Και αυτό δεν ήταν μόνο ψυχολογικό, αλλά και πραγματικό.
Παρόλο που τα φαγητά ήταν τα ίδια σε ποσότητα και είδος, υπήρχαν δύο πάγκοι στα οποία ήταν τοποθετημένα. Ένας για τους ηθοποιούς και το συνεργείο και ένας για εμάς, την πλέμπα.
Η συμφωνία ήταν ότι θα παίρναμε πάλι τα 20 ευρώ στο χέρι. Ο ντίλερ όμως μας είπε ότι για κάποιο λόγο θα μας τα δώσει σε 2 μέρες. Δεν μου φάνηκε καλός οιωνός αυτό, αλλά είπα να ελπίσω. Οι δύο μέρες φυσικά έγιναν μία εβδομάδα, η μία εβδομάδα δύο, μετά έμαθα από τον μεσάζοντα φίλο μου ότι γενικά χρωστάει πολλά σε πολλούς, οπότε μόνο με τα 20, ήμουν και τυχερή. Τελικά αν θυμάμαι καλά, λίγο μετά έκλεισε και το πρακτορείο.
Εγώ πάντως εκείνη τη μέρα δεν έχασα μόνο τα 20 ευρώ, το τσοντάρισμα της βενζίνης, το κουπόνι σουπερμάρκετ, τον χρόνο μου και αλλά με έπιασε και το-τι-κάνω-στη-ζωή-μου, πώς-θα-ζήσω. Τελικά η σκηνή που έπαιξα κόπηκε από την ταινία, όπως και η σχέση μου με το κομπαρσιλίκι.
|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του Popcode.
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ
