Η Eurovision ενός 46άρη

ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ

Μπορείς να το πεις πανευρωπαϊκό πάρτι, πολυπολιτισμικό αυνανισμό, τηλεοπτική υπερσαχλαμάρα ή απλά συγκέντρωση βλαμμένων, αλλά με τίποτα δεν μπορείς να ισχυριστείς ότι πρόκειται για διαγωνισμό και δη τραγουδιού. Η Γιουροβίζιον έχει χάσει αυτόν τον χαρακτήρα εδώ και πολλά χρόνια και τα επιχειρήματα που συνηγορούν σε αυτό είναι συγκεκριμένα και ακατάρριπτα.

Εκτός βέβαια αν οι διοργανωτές είχαν το θάρρος – ή τη φαντασία αν προτιμάτε – να αποκαλέσουν την όλη ιστορία ως διαγωνισμό για την κορυφαία μαλακία. Τότε ναι, δε θα είχα θέμα. Διότι αυτά που ακούμε κάθε χρόνο από τους διαγωνιζόμενους, ελάχιστη σχέση έχουν με τη μουσική. Πρόκειται για γελοιότητες που σου δίνουν την εντύπωση ότι η κάθε μια τους συναγωνίζεται να αποδειχτεί χειρότερη από τις υπόλοιπες.

ΣΤΙΧΟΙ ΠΡΩΤΗΣ ΠΡΟΚΑΤΑΡΚΤΙΚΗΣ

Το είπα και στην αρχή, δεν τρέχει μία, αλλά τουλάχιστον να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Ο κάθε πικραμένος ανοσιουργεί πάνω στην αρμονία και τη μελωδία, νομίζοντας ότι συνθέτει. Από τη στιγμή μάλιστα που καθιερώθηκε η ελευθερία στη γλώσσα, οι «στιχουργοί» τον έχουν κάνει λάστιχο. Τρελαίνεσαι δε, όταν σε μερικά τραγούδια, διαβάζεις ότι στους στίχους συνεργάστηκαν δυο και τρεις και αναρωτιέσαι για ποιο λόγο; Το επίπεδο έτσι κι αλλιώς, είναι πρώτης προκαταρκτικής. Άι λοβ γιου, τζαστ λοβ μι του, αέα!

Θα μου πεις, γιατί ρε φίλε, παλιότερα που ο καθένας έγραφε στη γλώσσα του, οι στίχοι ήταν αριστουργήματα; Προφανώς και όχι, αλλά όπως και να το κάνεις, η μαλακία ήταν αυθεντική. Σ’ αγαπώ, αγάπα με κι εσύ, αχ! Άσε που ακούγαμε τις σάχλες σε ένα κάρο γλώσσες και καταλαβαίναμε ότι βλέπαμε κάτι πανευρωπαϊκό. Και να περάσω στη γελοιότητα του play back. Ποιος φωστήρας μπορεί να μας στέρησε την ορχήστρα; Και τον μαέστρο που έστελνε η κάθε χώρα; Ε;

ΜΗ ΓΙΝΕΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ, ΨΗΦΙΣΕ ΕΞΥΠΝΑ

Όσο για τον διαγωνισμό, γελάει ο κόσμος. Αυτή η μπούρδα του «ψηφίστε έξυπνα» δεν έχει προηγούμενο. Δηλαδή, αν γίνει το θαύμα και σου αρέσει κάποιο τραγούδι και θέλεις να το επιβραβεύσεις ψηφίζοντάς το, η παρουσιάστρια σε επαναφέρει στην τάξη. Όχι, σου λέει, μη γίνεσαι μαλάκας, μην το ψηφίσεις, γιατί θα κάνεις κακό στην παπαριά που έχουμε στείλει εμείς. Αφήστε την άλλη γελοιότητα των 20 μηνυμάτων. Έχεις, λέει, δικαίωμα να ψηφίσεις μέχρι 20 (!!!) φορές το τραγούδι που γουστάρεις. Πείτε μου σε ποιον διαγωνισμό ακούστηκε ποτέ κάτι τέτοιο και θα πάω πάσο.

Και μαθηματικά να το δείτε, είναι να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ας υποθέσουμε ότι το τραγούδι Α το ψηφίζουν 100 τηλεθεατές. Και το τραγούδι Β μόνο 6 τηλεθεατές, αλλά από 20 φορές ο καθένας. Σημαίνει αυτόματα ότι το Β θεωρείται καλύτερο από το Α. Άρατα κούρατα, κουκιά νερόβραστα. Και πλέον έχουμε και τις ψήφους «καλής γειτονίας». Που έχουν κάνει την εμφάνισή τους την τελευταία δεκαετία και τάχα μου μας ενοχλούν, αλλά επί 40 χρόνια που εμείς με την Κύπρο ανταλλάσαμε τα ντουζ πουά, τότε ήταν γαμάτη φάση.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Αφήστε με λοιπόν να νοσταλγώ την παλιά Γιουροβίζιον, τότε που άκουγες και πέντε, μπορεί και δέκα ωραία τραγούδια, που έβλεπες τον μαέστρο να κάνει είσοδο με υπόκλιση, που χάζευες την ορχήστρα, που πέρναγε ένας χρόνος και θυμόσουν ακόμα το τραγούδι που είχε κερδίσει, που ήσουν ο μοναδικός με το προνόμιο της αλλαξοκωλιάς με την Κύπρο, που άκουγες και είκοσι ξένες γλώσσες, που ακόμα και το κιτς είχε το γούστο του και που δεν σε απασχολούσε πόσο έξυπνα θα ψηφίσεις, αφού δεν ψήφιζες.

Και παράλληλα, επιτρέψτε μου να σας θυμίσω μερικές από τις στιγμές που σημάδεψαν τον διαγωνισμό τη δεκαετία του ’60 και – κυρίως – του ’70. Προφανώς κάποια από αυτά δεν τα πρόλαβα ζωντανά στην τηλεόραση, όμως ήταν τόσο εξαιρετικές μελωδίες ή τόσο ιδιαίτερα ακόμα και μέσα στη γελοιότητά τους, που συνέχισαν να ακούγονται για πολλά χρόνια. Πάμε λοιπόν, περνάμε στη δράση. Ερμηνείες, ενδυματολογικές επιλογές, χορογραφίες, κομμώσεις, μελωδίες, στίχοι, όργανα και αβάντι μαέστρο!

Ο ΣΦΑΡΔΑΚΛΑΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ

Ξεκινάω με κάτι ελληνικό, έστω και από σπόντα. Η 17χρονη Βίκυ Λέανδρος – μόνιμη κάτοικος τότε Αμβούργου – ερμηνεύει το 1967 στη Βιέννη το «L´amour est bleu» (εκπροσωπώντας το Λουξεμβούργο), μια ρυθμική μπαλάντα που αφήνει καλές εντυπώσεις, τις οποίες όμως καταστρέφει τελείως η σκηνική παρουσία. Με κοντό καρέ και γουρλωμένα μάτια, θυμίζει σφάρδακλα (βάτραχος του χωριού μου). Αφήστε που κάθε φορά που λέει το «bleu», ανοίγει το στόμα σα λίλος (ψάρι του χωριού μου). Τραγική συμπλήρωση τα συνεχόμενα κοντινά πλάνα του σκηνοθέτη που αναδεικνύουν το ευρύτερο χάλι ενός playmobil τρία χρόνια πριν ανακαλυφθούν τα playmobil!

Epic moment: Μόλις κάνει την είσοδό της, η Βίκυ χαμηλώνει το μικρόφωνο τόσο, ώστε να καμπουριάζει σε όλο το τραγούδι!

ΤΟ ΠΙΠΙΝΙ ΤΟΥ ΓΚΕΝΣΜΠΟΥΡΓΚ

Δεν είναι δυνατόν να στέλνεις τη Λέανδρος στη Γιουροβίζιον με αυτή τη σκηνική παρουσία, όταν δυο χρόνια πριν έχεις στείλει αυτό! Ο Γκένσμπουργκ κάνει για μια ακόμα φορά – και εύκολα – το θαύμα του. Με το υπέροχο γιε γιε «poupee de cire, poupee de son», ο «συνθέτω ότι γουστάρω» Γάλλος φτάνει στη νίκη και είναι η πρώτη φορά που κερδίζει τη Γιουροβίζιον ένα τραγούδι χωρίς να είναι μπαλάντα. Το πιπίνι που ερμηνεύει είναι καθηλωτικό. Στα 18 της, η Φρανς Γκαλ είναι ένας άγγελος που κολάζει. Και αυτή έχει καρέ μαλλί και φοράει λευκό φορεματάκι, αλλά το πρόσωπό της είναι μαγνήτης και η φωνή της μαστίγιο βγαλμένο μέσα από τις φαντασιώσεις του Σερζ!

Epic moment: Κάθε φορά που η Φρανς δαγκώνει ναζιάρικα το κάτω χειλάκι της χαμογελώντας αθώα στον φακό.

ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ… ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ;

Οι Λούξοι όμως δεν έχουν σκοπό να αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Γιατί ναι μεν σφάρδακλας η Βίκυ, αλλά φωνάρα. Αν διορθώσουμε το χάλι, σκέφτονται, χτυπάμε εύκολα πρωτιά. Και πέφτουν με τα μούτρα στη δουλειά. Τους παίρνει πέντε χρόνια βέβαια, αλλά τα καταφέρνουν. Και έτσι, το 1972 στο Εδιμβούργο, παρουσιάζουν τη νέα, βελτιωμένη έκδοση της Λέανδρος. Μακρύ μαλλί και σκούρο φόρεμα. Σκεπασμένη παντού, μέχρι το λαιμό. Κομμένα δια ροπάλου τα κοντινά ανφάς πλάνα, γιατί τα μάτια ψιλοξεφεύγουν και ίσως να έχουμε θέμα. Αποτέλεσμα; Μια Βίκυ που στα 22 της δείχνει πιο μεγάλη και από τη Μούσχουρη (που την περνούσε και 15 χρόνια!) και η μακράν κορυφαία μπαλάντα στην ιστορία του θεσμού. «Apres toi» και θρίαμβος για το Λουξεμβούργο.

Epic moment: Κάθε φορά που η κάμερα δείχνει την καρφίτσα με το αμπελόφυλλο και το σταφύλι σχεδόν στη μασχάλη της Βίκυς!

ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΙ

Είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε τα τελευταία χρόνια τους Άγγλους να πατώνουν, κάτι απόλυτα λογικό αν αναλογιστούμε τις γελοιότητες που στέλνουν στον διαγωνισμό. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Πρώτη απόδειξη ο Κλιφ Ρίτσαρντ που έχει εκπροσωπήσει δυο φορές το Ηνωμένο Βασίλειο, μία το 1968 με το «Congratulations» (που έχασε την πρωτιά για έναν μόλις βαθμό) και άλλη μια το 1973 με το «Power to all our friends» (που ήρθε τρίτο). Προτιμώ με διαφορά το δεύτερο, για δυο λόγους. Τη χορογραφία και το ντύσιμο! Στο διαδίκτυο που βρήκα το βίντεο, ένας μικρός θεούλης είχε γράψει από κάτω το εξής σχόλιο: «Cliff had a great voice…but he couldn’t dance for peanuts…and whoever dressed him must have been stoned»!!! Για το κούρεμα δεν χωράει το παραμικρό σχόλιο, γιατί μπροστά σε αυτά που θα ακολουθήσουν, ο τύπος είναι υπόδειγμα. Το τραγούδι έγινε τεράστια επιτυχία και στην Ελλάδα από τον Πασχάλη και τους Olympians με τίτλο «Φίλοι και αδελφοί».

Epic moment: Το «χορευτικό» από το 1:20 μέχρι και το 1:49, αλλά και η φούρλα που φέρνει στο 2:56 και γλυτώνει τη σαβούρδα στο παρά τρίχα! Οκ, εντάξει, και το σακάκι του!

Η ΞΥΠΟΛΗΤΗ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ

Οι Άγγλοι ξεκλειδώνουν το 1967 για πρώτη φορά την κορυφή της Γιουροβίζιον, κερδίζοντας τον διαγωνισμό με την 20χρονη Σάντι Σο και το υπέροχο ποπ «Puppet on a string». Δυο χρόνια μετά την Φρανς Γκαλ, είναι η σειρά της Σάντι να εντυπωσιάσει με τη γεμάτη τσαμπουκά φωνή της σε μια αξέχαστη εμφάνιση. Η «barefoot pop princess», όπως την αποκαλούν στη Βρετανία, σαρώνει στη βαθμολογία και περνάει στη μυθολογία του θεσμού ως η πρώτη ερμηνεύτρια που έχει ανέβει ξυπόλητη στη σκηνή.

Epic moment: Στο 1:12 η μεσαία από τις background vocals με τη λευκή στέκα και τα μαύρα γυαλιά. Θεά!

ΟΙ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ

Το 1974 ο διαγωνισμός φιλοξενεί ένα κουαρτέτο από τη Σουηδία που όχι μόνο θα κερδίσει την πρώτη θέση, αλλά θα παραμείνει μέχρι σήμερα ο πιο δημοφιλής νικητής στην ιστορία της Γιουροβίζιον. Ο μαέστρος Σβεν Όλοφ Βάλντοφ πραγματοποιεί εντυπωσιακή είσοδο ντυμένος ως Ναπολέων, ενώ στη συνέχεια οι Φρίντα, Άννα, Μπιόρν και Μπένι παίρνουν τη σκυτάλη με το περίφημο πλέον «Waterloo». Οι ΑΒΒΑ θα φύγουν από το Μπράιτον με το πρώτο βραβείο και στη συνέχεια θα εξελιχθούν σε ένα από τα μεγαλύτερα γκρουπ ποπ και ντίσκο μουσικής στον κόσμο.

Epic moment: Η κιθάρα του Μπιόρν, οι μπότες της Άννας και φυσικά ο Σβεν Όλοφ Napoleon!

WINE, SEA AND MY BOYFRIEND!

Την ίδια χρονιά που οι ΑΒΒΑ κερδίζουν την πρώτη θέση στο διαγωνισμό, ναι, η Ελλάδα πραγματοποιεί την παρθενική της εμφάνιση στη Γιουροβίζιον. Συνθέτης ο Κατσαρός, στιχουργός ο Πυθαγόρας και ερμηνεύτρια η Μαρινέλλα. Το θρυλικό πλέον «κρασί, θάλασσα και τ’ αγόρι μου» με το μπουζουκάκι του δε συγκινεί τους Ευρωπαίους και μόνο τρεις χώρες του δίνουν ψήφους: Πορτογαλία, Ολλανδία και Σουηδία. Η σκηνική παρουσία είναι για κλάματα, ειδικά η τετράς που πλαισιώνει τη Μαρινέλλα στα background vocals. Για το ντύσιμο καλύτερα να μην σχολιάσουμε… Παρά το γενικότερο χάλι όμως, το τραγούδι παραμένει μέχρι σήμερα cult με την αξία του.

Epic moment: Κάθε φορά που η κάμερα δείχνει την τετράδα των φωνητικών. Αλλά και το ντέφι της Μαρινέλλας. Αναπάντητο ερώτημα: πού το είχε καβατζωμένο μέχρι να αρχίσει να το παίζει; Καπάκι αναπάντητο ερώτημα: ο φίρικας αριστερά χάθηκε να κάνει ένα βήμα πιο κοντά στο μικρόφωνο;

(ΤΗΝ) ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ (ΒΟΗΘΑ)

Εναλλακτικά, διαλέγετε όποια από τις δυο παρενθέσεις προτιμάτε. Οι Ευρωπαίοι πάντως μοιράστηκαν. Εδώ που τα λέμε, αυτό δεν ήταν συμμετοχή, αλλά δράμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Στείλαμε το 1976 (στη δεύτερη συμμετοχή μας) τη Μαρίζα Κωχ μαζί με ένα λαούτο να διαμαρτυρηθούν για την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Μιλάμε για πολιτικοποιημένο αυνανισμό άνευ προηγουμένου. Και πού το κάναμε αυτό; Στη Γιουροβίζιον. Ένα και το αυτό σα να μαζεύει ο κλόουν όλα τα παιδάκια στη διάρκεια παιδικού πάρτι, για να τους εξηγήσει τις βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος. Αφού ξεπέρασαν το σοκ του δράκουλα (δείτε πώς κλείνει το τραγούδι η Κωχ), οι Ευρωπαίοι μας έγραψαν στα χατζηπαπάρια τους, εκτός από πέντε χώρες που μάλλον φοβήθηκαν και μας έδωσαν 20 συνολικά πόντους.

Epic moment: Το κρεσέντο των τελευταίων 12 δευτερολέπτων (από το 2:48 μέχρι το 3:00 του βίντεο) και το άνοιγμα της μπέρτας στο κλείσιμο. Παναγίτσα μου…

SO LONG HONEY, SO LONG

Την ίδια βραδιά που η Ελλάδα ταλαιπωρεί την Παναγία, οι «Brotherhood of man» φτάνουν στην πρώτη θέση του διαγωνισμού του 1976 με το «Save your kisses for me», ένα δροσερότατο ποπάκι συνδυασμένο με μια χορογραφία που την κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερη ο κρεμανταλάς με τα άσπρα. Προσφέροντας ένα μελωδικό χιτ πάνω στην δοκιμασμένη συνταγή του μικτού κουαρτέτου, οι Άγγλοι κατακτούν εύκολα την τρίτη τους πρωτιά, μετά από αυτές της Σάντι Σο (1967) και της Λούλου (1969). Καταρρίπτοντας μάλιστα την αναγκαιότητα – και καλά – τού να είσαι εμφανίσιμος για να κερδίσεις. Δείτε τις φάτσες τους και μάλλον θα συμφωνήσετε μαζί μου.

Epic moment: Οι κινήσεις του αμπλαούμπλα Βρετανού Κοινούση με τα λευκά από την αρχή μέχρι το τέλος του βίντεο, μαζί με τις χαριτωμενιές της κοκκινοσκουφίτσας, ειδικά στο 2:50 και στο 3:53!

ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

Όχι, δεν είναι – αν και κάλλιστα θα μπορούσε – τίτλος τραγουδιού του Μάνου Χατζιδάκι. Αντίθετα, είναι η τρανή επιβεβαίωση αυτού που έγραψα στην προηγούμενη παράγραφο. Ότι δηλαδή δεν είναι απαραίτητο να είσαι θεά για να κερδίσεις έναν διαγωνισμό τραγουδιού. Απαραίτητο είναι να ερμηνεύεις ένα ωραίο τραγούδι. Όπως το «L’ oiseau et l’ enfant», με το οποίο η Γαλλία πήρε την πρώτη θέση το 1977. Φανταστείτε το κράξιμο που θα έπεφτε, αν επιλέγαμε για να στείλουμε φέτος στο Αζερμπαϊτζάν τη Μαρί Μιριάμ. Λόγω εμφάνισης. Ακούστε όμως την υπέροχη μελωδία της και μετά ακούστε στο καπάκι και το «Αφροντίζιακ». Και αν δε βγάλετε αφρούς…

Epic moment: Δεν υπάρχει κανένα. Δυστυχώς. Οπότε ας κατασκευάσουμε ένα. Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε τον Μιχάλη Ρακιντζή και τους S.A.G.A.P.O. να το ερμηνεύουν…!

ΜΑΘΗΜΑ ΣΟΛΦΕΖ – ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Στην τρίτη συμμετοχή της στον διαγωνισμό – και φαρμακερή – η Ελλάδα αποφασίζει επιτέλους να αφουγκραστεί τον παλμό της Γιουροβίζιον. Ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ναι, ο Χατζηνάσιος παρακαλώ, συνθέτει το ευρηματικό «Μάθημα σολφέζ» και το εμπιστεύεται σε τέσσερις νεανικές παρουσίες. Πασχάλης, Γουίλιαμς, Μαριάννα και Μπέθυ εντυπωσιάζουν το κοινό στο Λονδίνο και παίρνουν την πέμπτη θέση στην τελική κατάταξη, την καλύτερη της χώρας μας μέχρι την παρουσία του Sakis το 2004. Στο τραγούδι, που στη συνέχεια κυκλοφορεί στην Ευρώπη και με αγγλικό στίχο, δίνουν βαθμούς οι 16 από τις 17 συνολικά χώρες, ενώ η Ισπανία μας επιβραβεύει με το πρώτο δωδεκάρι της ιστορίας μας!

Epic moment: Το συνολικό νάζι του Πασχάλη σε αντίθεση με τις κινήσεις του Ρόμπερτ που θυμίζουν αγγούρι. Και βέβαια κάθε κοντινό πλάνο στην Μπέθυ.

Ο ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΤΩΝ ΚΙΜΠΟΥΤΣ

Ενώ η δεκαετία του ’70 πλησιάζει προς το τέλος της και η ντίσκο είναι η καινούργια μόδα, η μεγάλη έκπληξη του 1978 έρχεται από το Ισραήλ. Ο Ιζάρ Κοέν (ίδιος ο Θέμης Αδαμαντίδης) με την αφάνα του και τους Alphabeta, μας χαρίζουν το διαχρονικό πλέον Ah-Bah-Nee-Bee, που σαρώνει τερματίζοντας άνετα στην πρώτη θέση. Χορευτικός ρυθμός με τις πιο απλές όσο και γελοίες κινήσεις, αλλά και μια απερίγραπτη πεντάδα πίσω από τον βασικό ερμηνευτή. Ένας αφάνας ακόμα, τρεις γκόμενες και τέρμα δεξιά ένας δίμετρος λέλεκας που καθόλου απίθανο να έπαιζε τότε στη Μακάμπι.

Epic moment: Το σταμάτημα αλά Τραβόλτα όλης της εξάδας στο 1:14 και – κυρίως – το χορευτικό ξεσάλωμα από το 2:21 μέχρι και το 2:33!

ΜΑΜΑ ΜΟΥ, ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ

Και για να μη νομίζετε ότι και παλιότερα δεν υπήρχαν τα καρακιτσαριά, το τερατούργημα που βλέπετε έγραψε τη δική του ιστορία στον διαγωνισμό του 1979, τον πρώτο που διεξήχθη εκτός ευρωπαϊκής ηπείρου, στην Ιερουσαλήμ. Η γερμανική εξάδα με προεξάρχοντα τον τρομερό Τζένγκις Χαν, φρικάρει αρχικά το εβραϊκό κοινό με τις κραυγές και τις φούρλες του, που όμως γρήγορα συνέρχεται και τους χαρίζει με τη σειρά του ενθουσιώδες χειροκρότημα, αφού έτσι κι αλλιώς τους την έχει φυλαγμένη για τη συνέχεια. Τι εννοώ; Η απάντηση στην επόμενη παράγραφο!

Epic moment: Η εμφάνιση του μαέστρου, Νόρμπερτ Ντάουμ και ο καραφλοκόρακας στο 1:58 και στο 4:05.

HALLELUJAH ΡΕ ΚΟΥΦΑΛΕΣ

Θέλοντας να ξορκίσουν τον έξω από δω και τις γερμανικές εξαλλοσύνες, οι Ισραηλινοί ρίχνουν στη μάχη τα μεγάλα μέσα. Η Γκάλι Ατάρι και οι Milk and Honey ανεβαίνουν στη σκηνή για να μας χαρίσουν μια ευλαβική προσευχή. Αλληλούια και άγιος ο Θεός ρε κουφάλες που ήρθατε στα Ιεροσόλυμα να μας κουνηθείτε. Η Γκάλι, μισή Τζέιμι Λι Κέρτις, μισή Λιζέτα Νικολάου και μαζί της τρεις ανεκδιήγητοι φίρικες. Ο πρώτος που σκάει μύτη στη σκηνή, θυμίζει τον Μπόζο, ο δεύτερος τον Σαγόνια και ο τρίτος, αριστερά, μάλλον τιμά με την παρουσία του τον Ιζάρ Κοέν που έχει κερδίσει τον διαγωνισμό ένα χρόνο πριν. Φίρικες, ξεφίρικες όμως, παίρνουν την πρώτη θέση (για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά) και όλα… μέλι γάλα!

Epic moment: Το φρενάρισμα αλά Τζέιμς Μποντ όλων μαζί στο 2:50 και η καθυστερημένη άφιξη του Σαγόνια στο 0:59, όταν μόλις που προλαβαίνει να αρπάξει το μικρόφωνο και να ξεκινήσει το τραγούδι!

EPIC WIN: NICOLE & HUGO!

Εδώ τα λόγια περισσεύουν. Εδώ όλοι μαζί κάνουμε υπόκλιση μπροστά στο μεγαλείο της Νικόλ και πάνω απ’ όλα του Ουγκό. Του γίγαντα από το Βέλγιο που το 1973 οριοθέτησε ένα πριν και ένα μετά στην ιστορία του διαγωνισμού. Που μόνος του έγραψε μια από τις χρυσές σελίδες της Γιουροβίζιον. Ειλικρινά, ποιος να σταθεί δίπλα σου Ουγκό και τι να σου πει για τη ζωή του; Ποιος να συγκριθεί μαζί σου αρχηγέ μου; Είσαι έκρηξη, ηφαίστειο, κρακατόας, καμπλούι, μπραμπίλας, οδοστρωτήρας, γκρέιντερ, γέρο Στάθης και καλύβα του μπάρμπα Θωμά μαζί. Είσαι ΕΣΥ και μόνο ΕΣΥ. Εμείς απλά σε ευχαριστούμε για το «Baby, baby». Και το ότι βγήκε τελευταίο, είναι η απόλυτη δικαίωση για το φλαμανδικό σου αριστουργηματικό ποίημα. Τελεία.

Epic moment: Μιλάμε σοβαρά; Εκατομμύρια έπικ μόμεντς συγκεντρωμένα σε κάθε καρέ της τρίλεπτης αυτής πανδαισίας. Η είσοδος του μαέστρου στο 0:26, η Βερούλη δίπλα στον Ουγκό στα background vocals στο 0:33, η χωρίστρα του Ουγκό, ο Θεός που τον κούρεψε, ο Θεός που τον έντυσε, ο Θεός που τον έμαθε να χορεύει και το μεγάλο ρεσιτάλ από το 2:25 μέχρι και το 2:38. Πάνω απ’ όλα όμως, οι αποσβολωμένες, petrified φάτσες που χειροκροτούν μηχανικά από το 3:00 μέχρι το τέλος του βίντεο. Ύμνος και λατρεία.